New responsibilities.

Een kleine, toch wel ietwat trotse grijns kroop om zijn lippen toen het volle besef tot hem doordrong dat hij mentor was geworden. Thornstar had zijn vaardigheden erkend en deze benoemd voor heel de Clan door hem als mentor aan te wijzen. En hoewel het erop leek dat Hastypaw geen gemakkelijke kat was om te trainen, vond hij toch moed in het feit dat zijn Clanleader zo veel vertrouwen in hem had, ook al was hij dan een half-Clanner. Het was weer een nieuw doel dat hij bereikt had. Een ander doel wat hij bereikt had, was de band die tussen hem en Meltingglacier speelde. De affectie van haar kant leek steeds duidelijker te worden en hij vond het ontzettend jammer dat hij minder tijd voor haar had nu hij een apprentice moest trainen. Hopelijk zou de volgende Ceremonie of die daarna zelf ook een apprentice krijgen zodat ze veel met elkaar konden trainen. Het zou zijn eigenwijze, brutale apprentice waarschijnlijk wel een beetje de mond snoeren als ze twee warriors had die op haar letten en een andere apprentice met wie ze haar skills kon matchen. Maar goed, zo ver was het natuurlijk nog niet. Hij was de training nog maar net begonnen en hij wilde er het beste van maken, dus het was natuurlijk het beste als hij er niet al te veel verwachtingen van had. Coldstreak merkte op dat hij gedachteloos een beetje door het territorium dwaalde en besloot uiteindelijk maar de borders nog eens te gaan markeren. Zijn spieren bewogen onder zijn pels terwijl hij met grote sprongen langs de border rende die ThunderClan verbond met ShadowClan. Uiteindelijk ving hij aan het einde van de border een bekende geur op en keek over zijn schouder om vervolgens de tabby vacht van Rousebell te herkennen. Hij gaf haar een begroetend knikje, kort zijn missie achterlatend zodat hij haar op een respectvolle manier kon begroeten. “Kan ik je ergens mee helpen, Rousebell?” vroeg hij. Misschien zocht ze wel bepaalde kruiden en hij kon haar helpen ze te vinden.

Het was nogal een zicht om Rousebell met haar bek vol bessen te zien; enkel Coldstreak’s bewegende snorharen gaven aan dat hij het best een grappig zicht vond. Hij bewoog echter niet met zijn mond of met zijn oortjes, dus het was voor een buitenstaander moeilijk te bepalen of hij er echt mee aan het lachen was of niet. Hij verstond ook nauwelijks wat ze zei, maar volgens hem had het iets te maken met het feit dat ze enkel kwam kijken en dat ze voor de rest geen hulp nodig had. Met deze lading dan. “Is er nog een lading die ik mee kan brengen naar het kamp?” stelde hij voor. “Of kan ik eventueel een deel van de lading die je nu in je bek hebt zitten van je overnemen?” Hij nam aan dat haar bek op een gegeven moment pijn zou gaan doen van het de hele tijd in die houding houden. Om nog maar niet te spreken wat er zou gebeuren als ze door een bepaalde situatie er per ongeluk één of meerdere kapot zou bijten. Bovendien was het niet alsof hij iets te doen had en kon hij Rousebell gerust even helpen met haar taken, al was het maar om het werk voor haar een beetje te verlichten.

Rousebell was eigenlijk één van de weinigen waar hij niet tegen bromde of opzettelijk afstand van nam. Hij wist niet wat het was, maar op de één of andere manier voelde hij zich bij de medicine cats wel op zijn gemak. Misschien omdat hij wist dat ze niks te maken hadden met conflicten tussen de Clans en dat ze het daardoor misschien ook eerder zouden accepteren als ze erachter zouden komen dat hij half-Clanner was, misschien omdat ze over het algemeen gewoon heel vriendelijk waren. In elk geval zorgde dat ervoor dat hij zich iets meer op zijn gemak voelde om zich open te stellen naar Rousebell dan als hij dat bijvoorbeeld bij Firedance of een andere she-cat had gedaan. “Wat zijn dit voor een bessen?” vroeg hij terwijl hij zich naar voren boog en de bessen voorzichtig met zijn tong oppakte, precies zoals Rousebell hem dat had gezegd. Hij moest eerlijk toegeven dat zijn kruidenkennis niet verder kwam dan dat spinrag werd gebruikt om wonden te verzorgen en goudsbloem werd gebruikt om ontstekingen tegen te gaan. Je kon je dus ook al voorstellen hoe hulpeloos hij zich zou voelen als iemand in zijn buurt ziek zou worden en hij zou geen medicine cat bij hem in de buurt hebben om de desbetreffende kat te helpen.

Alleen Coldstreak’s verwarde uitdrukking gaf weer hoe verward hij zich voelde over het feit dat ze bramen mee terug namen naar het kamp. Hij had dan ook geen idee wat voor medische reden er was om een braam mee terug te nemen naar de medicine cat’s den, maar dat zou hij dan daar wel horen. Het was een vervelend karweitje; Coldstreak moest constant de spier in zijn tong aanspannen om te voorkomen dat de bramen te dicht in de buurt van zijn tanden zouden komen. Hij besefte zich nu pas hoe scherp zijn tanden wel niet waren. Het minste of geringste dat de bramen ertegen schuurden, bracht het wel wat schade teweeg. Gelukkig was de tocht naar het kamp echter niet ver meer en Coldstreak moest de neiging om opgelucht te gaan zuchten toen hij de bekende afzetting van hun kamp in de verte op zag doemen onderdrukken. Dadelijk zouden de bramen op het laatste moment alsnog beschadigd raken door zijn gezucht. Dat zou pas echt jammer zijn! De zwarte tom liet Rousebell als eerste het kamp binnengaan en volgde haar niet veel later. Hij legde de bramen neer en keek haar vervolgens vragend aan. “Waar worden bramen voor gebruikt?” vroeg hij.

Coldstreak gaf een knikje toen Rousebell hem de informatie gaf waar hij om vroeg. Het stond nu niet bepaald op zijn verlanglijstje om ooit in aanmerking te komen voor het worden van een medicine cat – daar was hij trouwens ook veel te oud voor om nog aan die training te beginnen en dan had StarClan hem ondertussen wel een sein moeten sturen, dacht hij zo – maar het was natuurlijk altijd handig om dat soort dingen te weten. Bijvoorbeeld wanneer Mistgaze eens ziek zou zijn en Rousebell het allemaal alleen moest doen. “Het is wel een vreemd gegeven,” zei hij terwijl hij met zijn oortjes wiebelde. “Ik dacht dat bramen juist ook een bittere smaak hadden. Maar dat zal dan wel niet waar zijn.” Hij had misschien niet zo’n interessante jeugd gehad, maar hij had als kitten zijnde nog nooit bramen moeten eten om de smaak van bittere kruiden te verbloemen. Als hij die al had moeten eten, dan at hij dat zonder erover te klagen omdat hij geen watje wilde lijken. Dus hij zou het eigenlijk niet weten.