Stinky den

Even trok hij zijn bovenlip op, een zachte grom ontglipte zijn mondje... Zacht en teder. Wat een hoop... Uhm... Slechte dingen was dit! Dit was ongelofelijk... Nergens was een rustig plekje te vinden. Geïrriteerd en ietwat boos begon de jonge kater met zijn staart te zwiepen, zijn oortjes werden even naar achter getrokken. Dit was verschrikkelijk. Het was net de nursery maar dan zonder enige discipline en gewoon grotere kittens! Daarbij stonk het ook nog eens een uur in de wind hier! Wel meteen trok hij zijn bovenlip wat meer op en legde hij zijn pootje op zijn snuit. Bah zag! Was iemand hier gestorven ofzo?

- Settledpaw

Settledpaw zei dag tegen Acorndust na een vechttraining en hij rekte zich uit toen zijn mentor uit zicht was. Poeh, dat was een zware geweest. Misschien moest hij maar eventjes uitrusten en dan kon hij later vandaag wel weer verder. En wie weet, misschien was er nog wel een van zijn vrienden in de apprentice den! Settledpaw liep naar zijn nest en hij stak zijn kop in de den waar enkele van zijn nestgenoten aan het praten waren en hij wilde weg maken naar zijn eigen nest, toen een onbekend figuur zijn blik ving. De kitten ging bijna op in de massa, maar Settledpaw wiebelde geïnteresseerd zijn oortjes toen hij naar de kitten liep. ‘Hey kleine, is het niet een beetje vroeg voor jou om naar de apprentice den te gaan?’ vroeg Settledpaw vriendelijk terwijl hij bij de kitten ging zitten. Settledpaw was niet de kat die hem weg zou jagen. Kittens maakten nog wel eens een verkeerde afslag als ze op ontdekkingsreis waren.

Het was best druk in de den voor dit uur van de dag. Moesten apprentices niet trainen en werken voor de clan? Wat voor attitude was dit? Kort trok het katertje met zijn oren toen een kat hem bijna omver liep. Hij had willen sissen en de andere aanvliegen, maar een nieuw figuur verscheen op het toneel. Het was iemand die hem benaderde en hem aansprak. De zin begon met hem kleintje te noemen -fout nummer 1- en ging vervolgens verder met te impliceren dat hij weg moest gaan. Met een lichte irritatie in zijn ogen staarde de kleine Featherkit dan ook naar de gestreepte kater en met die intense blik in zijn ogen plofte het katertje zich neer op de grond, recht voor de poten van de ander. Hij ging geen kant op.

Oh. Settledpaw keek onzeker naar de kit toen hij pontificaal in het pad ging liggen. Ugh, moest dat nou? Deze kit had absoluut geen intentie om te vertrekken. Dan moest Settledpaw het iets creatiever aanpakken. En vooral niet boos worden. Hmm. ‘Ik zweer het de nursery is leuker, hier zijn alleen maar luidruchtige apprentices,’ mauwde hij zo overtuigend mogelijk. En lompe apprentices, hij wilde niet dat de kleine overlopen zou worden. ‘Ik zweer het, ik weer hier ook zo snel mogelijk weg!’ Ja, hij wilde niets liever dan warrior worden en verhuizen naar de warriors den. Maar voor de kit die misschien een stapje omhoog wilde, was weer terug gaan naar de nursery weer een downgrade. Settledpaw antwoorde de blik van de kit met een vriendelijke blik en verlaagde zijn kop tot zijn hoogte, bespeurend of er beweging kwam in de kitten.

Hij was een beetje op zn pootjes getrapt door dit gevlekt kind. Wat dacht hij wel niet? Dat hij hoger dan hem stond? Nee, hij was hier de baas in deze den, ondanks dat dit nog maar zijn eerste keer hier was. De ander vertelde hem dat de nursery leuker was, dat er luidruchtige apprentices hier waren. Nou in de nursery waren luidruchtige kittens en hun stemmetjes waren hoog en sneden in zijn oren. Dit was tenminste nog een aangename toon en daarbij... Ok het stonk hier wel erg maar goed. De ander beweerde, nee, zweerde dat hij ook zo snel mogelijk hier weg wou. Even knipperde de kleine Featherkit. Hm.. als de ander niet hier wilde zijn, dan waar wel? Kort kwam hij wat overeind. "Waar wil je dan heen?" klonk er op de meest zachtaardige manier van de ander af. Het was niet dat de ander het zo uitbracht; zijn stem was gewoon zo; fluweelzacht en vrij stil. Haast een fluistering op de wind.

De kitten keek hem een paar momenten hooghartig aan. Pft, de koppigheid van kittens! Ze konden soms ook heel schattig en aandoenlijk zijn, totdat ze het woordje “nee” leerden. Dan was de lol er wel vanaf. Poeh, je had engelengeduld nodig om deze kleine monstertjes op te voeden. Nee, voorlopig nog maar niet. Totdat opeens het diertje begon te praten. Hmm, dit had hij ook niet verwacht. Settledpaw kantelde zijn kopje, voordat hij opstond en zichzelf opblies en stoer keek. ‘Naar de Warriors den natuurlijk!’ sprak hij vrolijk, zijn ogen twinkelend met ambitie. ‘Dan ben ik eindelijk verlost van deze rampentent.’ Settledpaw keek vervolgens met een zachtere blik naar de kitten. Hij snorde zachtjes naar de kitten. Maar alsnog was hij geen steek verder gekomen om hem te overtuigen terug te gaan naar de nursery. Nee, misschien had hij het zelfs erger gemaakt. Straks wilde hij ook naar de warriors den!