Little lion man (open)

Zealspark was die dag op jacht gegaan en keerde intussen terug naar het kamp met de laatste twee stukken prooi die hij had achtergelaten in het territorium. Hij had geen apprentice om naar om te kijken, geen vrienden om mee te stoeien. Geen taken als deputy of patrouilles die hij moest leiden. Soms probeerde hij de hele situatie, de toestand waarin hij zich bevond, op de positieve manier te bekijken. Maar dan herviel hij steeds in zijn oude gewoontes: denkende aan alles wat hij nu had kunnen hebben. Dan beeldde de rood met witte kater zich in hoe hij samen met Firedance een nest deelde, of hoe hij samen met Rowanflight om ter snelste een prooi probeerde te vangen. Zealspark schudde zijn kop, voor zover dat mogelijk was met de twee muizen die uit zijn bek hingen, en baande zich een weg door de kamp ingang. Hij gooide de muizen algauw op de prooistapel en keek vervolgens rond. Zijn helderblauwe blik gleed het kamp rond en bleef algauw haken bij een maar al te bekend gestalte. Rowan. Zijn hart kromp ineen. Hij had nog geen woord tegen de grijze kater gezegd sinds zijn terugkomst. De komst van Fire haar kittens hadden hem nog meer uit het veld geslagen dan het feit dat de Clan was voortgegaan zonder hem... Hier doelde hij dan vooral op Thornface. Een zucht verliet zijn bek en voor een tel twijfelde hij wat hij moest doen. Hij had echter al te lang naar de grijze krijger gestaard, als hij zich nu zou omdraaien en hem zou laten voor hij was zou het eens zo hard opvallen. Als dat niet voor Rowanflight was, dan had de rest van de Clan het vast wel opgemerkt. En daarbij, misschien werd het tijd dat hij zijn connecties in de Clan beetje bij beetje weer opraapte en opnieuw aanlegde. Echter was deze kater niet zomaar een connectie of een Clangenoot, het was Starclanverdomme zijn beste vriend! De woorden van Oceanstar spookten door zijn hoofd.. Tijd om de Clan te laten zien dat hij nog altijd die oude Zeal was. Als de eerste stap terug praten met zijn beste vriend was, then so be it.
Met trage pootstappen bewoog hij zich naar Rowan toe, eenmaal bij hem aangekomen wat onzeker met zijn poten schuifelende. Uiteindelijk opende de rood met witte kater dan toch zijn bek. "Hey.." miauwde hij, zijn blauwe blik proberende in de zijne te priemen. Natuurlijk wist hij niets af van wat de ander allemaal was overkomen. Little did he know dat ze beiden met schaduw over hun hart leefde.

Zealspark speculeerde over alles. Hoe zouden ze nu over hem denken? Wat speelde er zich af in Fire's hoofd? In dat van Rowan? Starclan, hij beeldde zichzelf zelfs in, in de ogen van de kleinste kitten die rondspartelde in diens nest. Al deze vragen, deze zelf bijeen geklopte brei van onzekerheid zorgde ervoor dat hij de antwoorden zelf begon in te vullen. En deze waren alles behalve positief, waarop hij stiekem hoopte met zijn hart. Hij had al die manen alleen geleefd, als het niet was in de ijzeren kooi waar hij zich begin in bevond dan was het wel in het oude, stinkende hol waar hij zich vlak voor de terugkomst van de Clans in schuilhield. Al die manen had hij niemand gehad om mee te praten, nachten gepiekerd over waar zijn vrienden zich nu zouden bevinden. Wat er zich in hun hoofd afspeelde. Heck, hij begon zelfs te twijfelen over het feit of ze nog wel naar dezelfde maan keken, dezelfde sterrenhemel. Zijn gepieker werd echter onderbroken door de meer dan bekende stem van Rowan, die hem slechts aansprak met zijn naam. Zijn hart begon in een lager tempo te slaan. Was hij ook zijn vriendschap met de grijze kater kwijt? Zealspark vroeg zich niet af waarom de ander hem niet aankeek, hij was zelfs dankbaar hiervoor. De overduidelijke aanwezigheid van pijn weerstraalde als sterren die afgebeeld waren in het water 's nachts. Waarom was dit allemaal zo moeilijk? De rood met witte kater sloot zijn ogen, proberende om de moed die Oceanstar hem had ingesproken te herbeleven. Hij wist dat niet niet makkelijk zou zijn. Maar naarmate de tijd verstreek, zou het enkel moeilijker worden. Tot het punt van no return bereikt was. De kater hoopte slechts dat ze daar nog niet aangekomen waren. "Ik.. uh.. hoe g-ga," Het was duidelijk, hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen. Een normaal gesprek ging dit niet worden, dus waarom zou hij daar zelfs een poging toe doen? Zealspark zuchtte diep, de adem die hij terug uitblies stokkende. "Het spijt me dat ik jullie in de steek heb gelaten. Het spijt me zo hard..." besloot hij uiteindelijk te zeggen. Als de ander nu zijn woede op hem zou afreageren, then so be it. Hij verdiende het. En misschien had hij het nodig ook. Iets of iemand die hem zijn ogen weer zou doen openen.

De rood met witte kater verschoot van de plotse, kille houding van de ander. Zijn oren hadden zich in zijn nek gelegd en zijn helderblauwe ogen keken de ander ongelovig aan. Wat was er met Rowanflight gebeurd? Hij leek wel tegen een andere kat te praten. Alsof de grijze kater die hij vroeger zo goed gekend had, waar hij alles tegen vertelde, niet meer bestond en de kat tegenover hem een vreemde was. Zijn laatste zin sloeg echter hard bij hem in. Zealspark nam een stap naar achteren, boorde zijn intussen ijskoude blik in die van Rowanflight. "Waarom denken jullie allemaal alsof ik hiervoor gekozen heb?" begon hij, zijn stem dreigend laag. "Maar nu ik zo zie, was ik inderdaad beter weggebleven. En inderdaad, achterlijk ben ik wel. Denkende dat tenminste mijn beste vriend nog normaal tegen mij zou doen. Blijkbaar is er nog iets waar ik ex voor kan zetten dan alleen mij rang." siste hij scherp. De rood met witte kater had dan al zijn moed bij elkaar geschraapt om de ander aan te spreken, en dan kreeg hij dit in return. Misschien was het wel beter dat hij geen commandant meer was, zijn beoordelingsvermogen was er hard op achteruit gegaan. Zealspark schudde zijn kop, waarna hij aanstalten maakte om zich om te draaien. Er was nog altijd een stuk van hem dat hoopte dat alles nog terug goed zou komen, maar de realiteit wist dezer dagen al zijn hoop keer op keer de grond in te boren. Zijn rang, Fire en nu Rowan. De Clan was niet meer wat hij ooit was, het leek wel alsof hij in een vreemde Clan zat in plaats van in Thunderclan.

Zijn oren lagen in zijn nek en zijn vacht was een tikkeltje omhoog gerezen. Zijn blauwe blik was fel op de grijze kater gericht, welke hem beschuldigde dat hij weer terugviel op zijn rang. "Hoe zou dat komen? Toen deden jullie tenminste nog normaal tegen mij." siste hij tussen zijn tanden. Er viel even een stilte, waarna Rowanflight hem plots aanviel.  Zealsparks blauwe ogen werden groot van verontwaardiging. Had Rowan hem zojuist aangevallen? Het maakte al niks meer uit, zijn kop sloeg tilt. Zonder na te denken ontblootte hij zijn tanden en sloeg hij met zijnpoot naar de grijze kater, een poging doende om zich bovenop hem te werpen. Hij wist niet waarom hij dit deed, maar zijn emoties hadden de overhand genomen. Alle beschuldigingen, de vieze blikken... En nu dit.. Zijn beste vriend die hem aanviel. Aan wat had hij dit allemaal te danken? Had hij dan alles voor niets gedaan? Al die vragen werden even opzij geschoven, plaats makende voor de rook die zijn kop vulde. Het enige waar hij nu nog aan dacht was Rowanflight een klap verkopen, net zoals hij dat bij hem had gedaan.

<sub>Bluepaw had de middag mogen slapen. Het jonge, gevlekte katertje had zichzelf lekker uitgestrekt in zijn nest, maar toen hij een tijdje later weer wakker werd en zijn ogen weer open liet glijden, vroeg hij zich toch af of hij niet beter wat kon doen. Misschien dat zijn mentor, Zealspark, wel een idee had voor een taakje. Misschien wilde de kater wel een tijdje met hem gaan jagen, patrouilleren of trainen. De kater hief zichzelf overeind uit zijn nest, gaf zijn rug een paar vlugge likken zodat hij er representabel uitzag, en liep toen naar buiten. Hij had zijn mentor meteen gevonden, maar niet in een staat waarin hij verwachtte. Bluepaw's groene ogen gingen wijd open in schok bij het zien van het tafereel voor hem, zijn oren gingen plat en zijn stem kwam er een paar octaven hoger uit dan dat de bedoeling was toen hij zijn stem liet horen.

"Zealspark?! Wat doen jullie?!"</sub>

Met een koolmees tussen zijn kaken trippelde Thornstar naar het kamp. Hij was er even in zijn eentje op uit gegaan om te gaan jagen, wat voor hem gelijk stond aan ontspanning. Het was een moment waarop hij even kon ontsnappen aan de drukte van het Clanleven en het leiderschap, maar hij kwam altijd weer terug met hernieuwde energie. Ook dit keer kwam hij met een goed humeur het kamp binnen, maar daarmee belandde hij meteen weer in een situatie waarin hij als Leader moest ingrijpen. Rowanflight en Zealspark waren verwikkeld in een gevecht en aangezien de twee katers de laatste tijd niet de meest vrolijke Clanleden waren was het voor Thornstar niet moeilijk om in te beelden dat dit gevecht heel snel zou kunnen escaleren. Ook Bluepaw was tevoorschijn gekomen en leek voor nu bij de zijlijn te blijven staan, hopelijk te geschrokken om zich in het gevecht te mengen. Thornstar legde zijn koolmees ter plekke op de grond – die zou hij hierna wel op de prooistapel gaan leggen – en draafde op de twee vechtersbazen af. "Rowanflight, Zealspark!" begon hij luid en duidelijk. "Wat heeft dit te betekenen?"

Zealspark sloot zijn blauwe ogen bij het horen van Rowan's woorden en schudde zijn kop. "Dat zou je wel willen he," miauwde hij giftig, zijn ogen weer op de ander focussende. Plots hoorde hij een bekende stem, eentje waarvan hij toch gehoopt had hij het hele toeschouwen niet gezien zou hebben. Abrupt draaide hij zich om. Tot zijn grote teleurstelling stond hij daar dan, zijn groene ogen hem met schok aankijkende. Niet de blik die een apprentice naar zijn mentor hoort te geven. Maar net toen hij de ander wou aanspreken, werd de stem van een vierde kater hoorbaar. In een fractie van een seconde borrelde irritatie bij hem op. Opnieuw sloot hij zijn ogen en haalde de rosse kater even diep adem, om vervolgens zijn blik weer te openen en de bruine leader neutraal maar respectvol aan te kijken. "Niets, dit betekend helemaal niets." begon hij, waarna hij Rowanflight zijdelings aankeek. "Ik zou echter een beter oog houden op je krijgers, er zijn er namelijk nog die mentaal niet volledig in orde zijn." vervolgde hij, proberende zijn stem neutraal te houden en zijn leader met een kalme blik aan te kijken. "Sorry Bluepaw, dit was niet bedoelt voor jou om te zien." sprak hij nog, zijn stem verontschuldigend en zijn kopje ietwat zakkende.