Maybe living this life was made for me.. A rogue life..

Met zachte pasjes struinde de zwarte kattin door de bossen van de Rogue plaatsen. De tijd streek voorbij in een onmogelijke zoektocht. Ze moest een aantal dingen doen.. Ten eerste.. Frost haar schijnbaar broer weer ontmoeten. Vervolgens met hem naar Whiterose zoeken. Ze zou de waarheid horen, door haar strot geduwd of niet. En als laatste.. Haar vader zoeken. Wie was haar echte vader? Redeye slikte even. Haar vader.. Wie was het? Was het iemand die ze kon? Misschien was het zelfs een vriend van haar? Ze kon meerder oudere katers. Een van hen kon met gemak haar vader zijn.. Even ging Redeye zitten en staarde leeg om haar heen. Altijd had ze een gevoel gehad dat ze iets miste in haar leven. Altijd had de zwarte poes gedacht dat het haar clan was die ze miste. Ze had bijna met haar staart tussen haar poten teruggekropen naar Brokenstar, om hem te smeken of ze terug mocht bij de clan. Een nee had ze kunnen verwachten. Maar ze had het zo graag gewilt. Tot ze Frost had ontmoet. De kater die zo veel op haar zusje Whiterose leek. Ze was er achter gekomen dat hij haar broer was. Haar bloedeigen halfbroer! Van dezelfde vader.. andere moeder.. Dat betekende dat haar vader nog leefde ergens. Redeye voelde zich leeg worden vanbinnen. De enigste vraag die haar bezighielt was wie haar vader was en waar hij was. Was hij gezond, leefde hij.. Zou hij weten dat zij zijn dochter was? Vragen speelde op in haar kop en verdriet overnam haar opnieuw. Met een zuchtje hees Redeye zich maar overeind. Het werd al avond en Flashcoat ziek, ze moest terug voor de andere katten klaar waren met hun trainingen met haar kittens. Graykit was vandaag bij Flashcoat gebleven om voor hem te zorgen. Goed kind was het.. Zou zij ook zo voor haar vader zijn geweest? Meteen verbande Redeye vol verdriet die gedachte weer uit haar hoofd. Toen ze iets hoorde ritselen draaide ze zich meteen om. `Wie is daar?` Gromde ze zachtjes en dook in aanvalshouding. Pas toen ze de geur van Bones rook, de grote grijze kater die ze de afgelopen manen zo af en toe zag herkende kwam ze rustig overeind. `Bones..!`Riep ze rustig en ging zitten wachtend tot de kater uit de struiken zou komen.

~Only Bones~

Met flinke stappen paradeerde de grote, grijze kater langs de bomen in het bos van de Rogueplaatsen. Hij had zijn vertrouwde onderkomen - in de vorm van een simpele, kartonnen doos - verlaten om op jacht te gaan. Het had hem tot nu toe één grijs muisje opgeleverd dat doordrenkt met bloed in zijn bek hing. Het bewoog met misselijkmakende bewegingen mee op de maat van Bones' stappen. Hij had er geen problemen mee, al sinds zijn geboorte was het doden van dieren - ook katten - normaal geweest voor hem. Hij had nooit anders gedaan. Het bloed van schuldige en onschuldige katten kleefde onder zijn nagels, en hij putte er zijn genoegen uit. Af en toe moest hij zich loslaten op een kat die net de verkeerde Rogue tegen was gekomen. De laatste keer was dat een één jaar oude ThunderClankat. Ze leefde nog, althans dat nam hij aan, hij had haar terug laten krabbelen naar haar Clan. Ze was één jaar, hij gunde haar nog een kansje. Hij snoof even van plezier, de uitdrukkingen en de woorden van de kattin stonden nog vers in zijn geheugen geprint. Hoe haar blik gevuld was met angst, hoe haar woorden trilden als ze sprak en boven al; hoe haar bloed die dag had gesmaakt. Ze had het op het nippertje gered, en hij was er met een aantal littekens in zijn gezicht weer vanaf gekomen. Zijn hele lichaam zat vol met littekens, al kon je de meeste door de vacht niet meer zien. Het maakte hem ook niet uit, hij beschouwde het als trofeeën, of tekenen van jaren gevechtservaring. Het was maar hoe je het wilde noemen. De één beschreef hem als een vechter, de ander als moordenaar. Beide was waar. Hij besloot zijn weg een andere wending te laten nemen, en struinde rechtsaf, recht door de bosjes heen. Het geritsel had een aantal vogels gealarmeerd, die tjilpend wegvlogen. En niet alleen de vogels waren zich bewust van zijn aanwezigheid; ook een kattin die voor hem reeds bekend was geworden, stond nu voor hem. Hij werd grommend begroet door Redeye die opgesteld was in haar aanvalshouding. Hij bleef staan en keek haar even strak aan. "Rustig aan, ik ben het maar," mompelde hij ietwat geïrriteerd, niet wetend of dat nou echt een geruststellend feit zou zijn. Kennelijk leek de gitzwarte kattin daar genoegen mee te hebben, want ze stelde zich alweer wat rustiger op. Ze begroette hem met zijn naam, en Bones wist niet of ze nou blij was hem te zien, of of ze gewoon op haar hoede was. "Redeye," riep hij naar haar op dezelfde toon, een sarcastisch klein lachje op zijn gezicht gegrift. Ze mocht dan een moeder zijn, wilde dit op een gevecht uitdraaien dan zou hij daar zeker geen rekening mee houden. Al schatte hij de band tussen hem en Redeye nog redelijk neutraal in. Hij snoof even kort en keek weg. "Moet jij niet bij je kittens zijn?" vroeg hij ietwat ongeïnteresseerd. Niet dat hij wist hoe het ouderschap werkte. Het kon best zijn dat hij ooit vader was geworden, hij was zich er alleen nooit bewust van geweest.

"Redeye," riep hij naar haar op dezelfde toon, een sarcastisch klein lachje op zijn gezicht. Hij snoof even kort en keek weg. "Moet jij niet bij je kittens zijn?" vroeg hij ietwat ongeïnteresseerd. Rdeye trok even met haar oor. "Mijn kittens zijn 6 manen ze worden getraind door vrienden die sich vrijwillig hebben aangeboden. Ze kunnen gaan en staan waar ze willen, het zijn geen kits meer.. Het zIjn warriors.". Redeye glimlachtte even maar keek daarna Bones aan. "Wat doe jij hier eigenlijk? Behalve jagen." Redeye ging zitten en likte heel even haar schouder

Bones stapte wat verder uit de bosjes en zocht een comfortabeler plekje uit, waar hij zijn staart om zijn poten heen sloeg. Met zijn felgele ogen hield hij de nachtzwarte kattin met de bloedrode ogen voor hem scherp in de gaten. Redeye antwoordde glimlachend op zijn vraag. Blijkbaar waren de kittens al ouder dan hij had verwacht. Katten groeiden nou eenmaal zelf op, niet dat hij ooit de verantwoordelijkheid had genomen om voor een nestje te zorgen. Hij wist het gewoon. Niet dat zijn eerste reactie goed overdacht was, het was het eerste wat er in hem op was gekomen bij het zien van Redeye; haar kittens. Hij had er al twee gezien, qua namen had zijn geheugen hem echter in de steek gelaten. Hij had één van hen gered, soort van, hij vroeg zich voor een fractie van een seconde af tot wat die kat was uitgegroeid. Ze vroeg wat hij hier deed, behalve jagen, en dat was eigenlijk het enige waarvoor hij hier gekomen was. Hij moest toch iets doen om aan eten te komen? "Niets," snoof hij. "Ik kwam hier juist om te jagen." Hij wierp zijn blik even opzij, niet wetend waar dit gesprek heen zou moeten gaan. Had hij hier wel tijd voor? Eigenlijk wel, hij had toch niets te doen vandaag. Toch had hij het gevoel dat hij beter weg kon gaan. Misschien dat hij nog iets van dit gesprek wist te kunnen maken? Opeens schoot er een vraag door zijn kop voor Redeye, waar hij toch wel eens antwoord op wilde. "Wie is de vader, eigenlijk?" vroeg hij met een afwachtend fronsje op zijn gezicht.

Redeye luisterde even naar Bones zijn woorden. De vader van haar kits.. Uit automatisme likte Redeye even over haar buik, ze wist het nig niet zeker maar haar gevoel vertelde haar da er nieuw leven op komst was. Langzaam inspecterde de zwarte poes Bones. Hij had het leven van Graykit gered en Redeye zag de kater wel als vriend. En scheinbaar had hij geluk genoeg dat Redeye hier nog stond ook al was ze eigenlijk nog licht boos op hem. "De vader van mijn kittens heet Flashcoat, mijn partner en een goede vader, tenminste beter als mijn eigen vader." Even verbitterde redeye aan de gedachte aan de kater die haar moeder twee keer zwanger had gemaakt om daarna te verdwijnen. "Twee keer heeft hij mijn moeder voorgelogen en zowel mij als mijn zusje verwekt om vervolgens ons nog een halfbroertje te geven." Redeye haar woedde veranderde in verdriet. "En ik hb hem nooit mogen ontmoeten die vader van mij.." Fluisterde ze. "Gelukkig zijn mijn 5 kleintjes opgegroeid zoals ik niet, hun met liefde en dat zullen mijn toekomstige kits ook, opgroeien met liefde van een vader en een moeder zoals het hoort." Redeye zuchtte even en keek de kater weer aan. Die ze toch beter kon dan ze tot nu toe wist.

-flut srry-

Hij wist zichzelf redelijk te kalmeren, maar waar hij niet bij kon, was waarom hij zo gespannen was. Hij had Redeye vaker gezien, en toen gedroeg hij zich net zo als anders. Waarom was deze ontmoeting zo vreemd, zo anders? Redeye noemde de naam van haar partner en tevens de vader van haar kittens; Flashcoat. Hij had er nooit van gehoord, maar echt veel katten kende hij nou ook weer niet. Blijkbaar was die Flashcoat helemaal geweldig, want door Redeye werd hij helemaal opgehemeld. Ach ja, wat wilde je ook van je partner? Hij vond het ook geweldig om door zijn vroegere partners geprezen te worden, zoiets deed wonderen voor het ego van een kater. Helaas was het tot nu toe altijd slecht afgelopen met zijn partners. Ze kenden hem, of hadden hem gekend, ze hadden van tevoren wel kunnen voorspellen dat hun relatie een bloederig einde zou hebben. Van al zijn partners had hij, voor zover hij wist, geen nestjes gehad. Sommigen had hij gedekt, dat wel, maar voor de kittens het daglicht zouden zien, zorgde hij voor de dood van zijn partners. Althans, hij hoopte dat hij dat gedaan had. Wie wist had hij hier wel nesten nakomelingen rondlopen. Hij snoof geïrriteerd, straks was het ook nog eens zo. Hij draaide zijn aandacht terug naar Redeye, die op één of andere manier over haar vader was begonnen. Hij had nooit wat aan zijn vader gehad, Bones had hem zelf gedood. Nooit spijt van gehad. "Vaders worden overschat. Je mist niks," mompelde hij. Wie wist hoe Redeye's leven eruit had gezien als ze wel een vader had gehad. Misschien had ze geen kittens, of had ze Flashcoat nooit ontmoet. Of misschien was ze dan wel dood geweest. Ze kon beter in het hier en nu blijven leven. Hij had het gevoel dat het leven haar goed afging, dus waarom behoefte hebben aan een vader die alles misschien zou verpesten? "Je bent gelukkig, toch? Zit niet over je vader in, misschien is het wel de grootste klootzak die hier rondloopt en als je hem dan ontmoet, wens je dat je hem nooit had gekend," vervolgde hij met een kort glimlachje. Gelukkig had hij nooit last van dat soort problemen, en anders had hij er een prachtige oplossing voor klaar staan.

"Vaders worden overschat. Je mist niks," mompelde hij. "Je bent gelukkig, toch? Zit niet over je vader in, misschien is het wel de grootste klootzak die hier rondloopt en als je hem dan ontmoet, wens je dat je hem nooit had gekend," vervolgde hij met een kort glimlachje. Redeye glimlachte even terug. Ze begreep hem wel. Toen ze de kater voor het eerst ontmoet had vond Redeye hem gewoon zoals elke opschepper met een groot ego. Maar hij droeg een verhaal met zich mee, net zoals zij, misschien mocht ze hem daarom wel. En misschien heel misschien had ze ook wel respect voor hem. Zijn kijk op het leven was anders als de hare, maar hij was dan ook opgegroeid als Rogue, zij had de Warriorcode geleerd van haar vroegere mentor toe nze nog in haar oude Clan leefde. Ze had toen jong en naief nooit nagedacht over overleven zonder de regels die haar vanaf haar kittentijd waren opgelegd. Maar hij, noch kittypet nog clankat leefde zijn hele leven al hier in die bossen. Misschien had dat Redeye's respect naar hem vergroot. Langzaam inspecterde Redeye de kater. Tussen zijn grijze vacht scholen grote littekens van vechten. Dat vergrootte Redeye's respect licht. En toch was er iets vreemds aan hem. Haar constante zoektocht naar haar vader bracht haar in twijvels. Bones was zoveel manen ouder, hij kon makkelijk haar vader zijn, maar dat sloeg nergens op! Redeye zou het toch wel weten als een van haar vrienden haar vader was? Even schudde ze haar hoofd. De gedachte aan haar vader verdween weer even en ze keek de grijze kater aan. "Ja.. Je hebt waarschijnlijk gelijk.. Misschien is hij wel een klootzak en verpest ik mijn tijd zoeken naar hem terwijl ik op mezelf zou moeten letten met een neiuw nestje komend." Redeye zuchte even en sloot haar ogen. Een gat bleef achter terwijl ze haar gedachtes probeerde te verzetten. Weg van haar vader.. Wie hij dan ook was.

~hmm zullen ze er achter komen?~

Er viel een korte en ietwat ongemakkelijke stilte. Bones was meer een vechter dan een prater. Bij andere katten zou hij nu allang midden in een gevecht hebben gezeten, met Redeye had hij daar gek genoeg geen behoefte aan. Het was één van de weinige katten waar hij op een normale manier mee kon praten, zonder meteen in een gevecht verwikkeld te raken.. "Ja.. Je hebt waarschijnlijk gelijk.. Misschien is hij wel een klootzak en verpest ik mijn tijd zoeken naar hem terwijl ik op mezelf zou moeten letten met een neiuw nestje komend," vertelde Redeye met een zucht. Hij keek even op, nóg een nestje? Zo, zo. Hij snoof even, hij vroeg zich af hoeveel nestjes hij eigenlijk zou hebben. Misschien had hij er wel geen, en hadden zijn plannen goed uitgepakt, of misschien had hij er wel een stuk of drie, vier. Hij hoefde het eigenlijk ook niet te weten, straks zou hij zich ook nog met zijn nakomelingen moeten bemoeien. Hij werd al moe bij het idee. Hij was niet het type dat een goede vader zou zijn, hij was ook niet het type dat überhaupt een vader wilde worden. Zijn gele ogen gleden van haar weg, naar een vaag punt ergens ver weg. "Misschien ben ik wel vader, wie weet," mompelde hij wat afwezig. "Ik heb een aantal partners gehad.." Hij hoefde zijn nakomelingen niet te kennen. Ze zouden zeker weten boos op hem zijn omdat hij er nooit was geweest. Het was ook niet zijn stijl om de rest van zijn leven bij één iemand te blijven. Op een gegeven moment zouden ze eraan moeten geloven...

_{~ Is goed.. Hoe precies? xD}

Zijn gele ogen gleden van haar weg, naar een vaag punt ergens ver weg. "Misschien ben ik wel vader, wie weet," mompelde hij wat afwezig. "Ik heb een aantal partners gehad.." Redeye snoof even en glimlachte. "Alsof jij ooit mijn moeder hebt ontmoed, laat staan haar twee keer hebt bezwangerd." Probeerde ze sarcastisch te klinken maar ergens voelde ze iets in zich tintelen. "Dat zou toch helemaal niet kunnen, jij hebt vast nooit een Shadowclancat genaamd Silverwisper ontmoed.." Fluisterde ze bijna terwijl ze hem aankeek. "Toch?" Klonk haar stem onzeker en staarde hem aan. Angst krieoelde door haar hele lichaam, dat kon niet? Dat mocht niet, hij zou haar niet gekend hebben, laatstaan zowel haar als Whiterose verwekt hebben. Dat klonk allemaal als een verhaal.. Een sprookje en dit was de harde realiteid, haar vader bestond niet, en haar vader was zeker niet de kater die ze hier voor zich zag. Of kon hst lot toch anders zijn? En was dit echt haar vader? Was dat mogelijk?
-flut srry D=
ik zag hem net pas-