Rustling

Blijkbaar had hij iets niet goed gezegd, want de apprentice leek ineens qua humeur om te slaan of was hij de hele tijd al zo geweest. "Waarom zou ik als eerste weg moeten bij de border?" Het was niet alsof hij niet binnenkort weg wilde gaan en hij ging er niet vanuit dat er nog een slang uit de bosjes zou komen, dus nu was het gewoon een kwestie van wie er het langste zou blijven staan.

Settledpaw rolde opnieuw overdreven met zijn ogen. Deze kat was verschrikkelijk koppig. ‘Omdat ik het zeg,’ miauwde hij toen bits terug. Eigenlijk had hij helemaal geen recht om zo’n bevel te maken. Ze hadden allebei even veel recht om hier te zijn. Maar Settledpaw wilde zijn zin doordrijven. Het was nu een kwestie van wie het koppigst was en wie blijkbaar de meeste tijd had om te verspillen. Settledpaw plofte pardoes op zijn kont en staarde de kleine bruinwitte kat strak aan. Het kon ook een staarwedstrijd worden op deze manier.

De woorden van de andere apprentice zorgden er eigenlijk voor dat hij hem geen gelijk wilde geven en hij zette zich dan ook neer, de ander strak aankijkend. Hij had nog wel even de tijd om niks te doen. Ze vergaven het hem tenslotte nog wel nu als hij niet meteen prooi terugbracht. Dan kon hij gewoon zeggen dat hij wat had uitgerust voor hij terug kwam. Het was alleen de vraag of de ander die tijd ook had. "Dan blijf ik mooi hier." Eens kijken wat de ander nu zou doen. Als een van hun de grens tenslotte over zou gaan zou diegene fout zijn, nu was niemand dat nog.

Arrrgh! De bruinwitte kater haalde het bloed onder zijn nagels vandaan. Hij zou mooi hier blijven? De stoom kwam bijna uit Settledpaws oren. Hij wilde de koppige zijn, de standvastige, maar hij had ook geen zin om hier de hele dag nutteloos rond te hangen. Settledpaw sprong overeind en begon heen en weer te ijsberen. Stomme kat, stom donderpad. Settledpaw staarde de kater nog eens kwaad aan, maar gaf zichzelf uiteindelijk gewonnen. ‘Nou, dan nog veel plezier met naar monsters kijken,’ snauwde hij bitter, waarna hij zich met een zwiep van zijn staart omdraaide en weg stampte. ‘En owee als ik je hier zie! Ik krab je ogen eruit!’ waarschuwde hij nog. Als de kat zo dom was het donderpad over te steken, dan zou Settledpaw er persoonlijk voor zorgen dat hij spijt van die keuze kreeg. Settledpaw gaf de andere kat vervolgens geen blik meer waardig, waarna hij de bosjes weer insprong en dieper zijn territorium inging, al bleef hij eerst nog even in de buurt van het donderpad ronghangen.. Je wist maar nooit.

- Settled topic uit.

Hij kon het niet helpen dat er een kleine glimlach om zijn lippen verscheen bij de reactie van de ander. Hiervoor had hij gedaan wat hij net deed en het voelde toch als een soort overwinning toen de ander besloot er als eerste vandoor te gaan. Hij zwiepte zijn staart nog heen en weer bij de ander zijn woorden en wachtte tot de apprentice zeker weten verdwenen was voor hij overeind kwam en zijn lichaam kort uitrekte. Het was tijd om terug te gaan naar het kamp. Hij draaide zich weg van het donderpad en verdween de struikjes in.

[Topic uit]