Tentative feet

Cherrypaw bewoog wat ongemakkelijk met haar oortjes nadat ze wakker was geworden. Zacht gemurmel vulde de den, wat wilde zeggen dat meerdere apprentices langzaamaan wakker begonnen te worden. Mallowleaf had voor vandaag geen training gepland; Cherrypaw kon haar dag indelen zoals zij dat zelf wilde. Alleen was er een deel in haar dat dat niet wilde. Ze wilde niet naar buiten gaan, ze wilde niet geconfronteerd worden met de sporen die de BloodClanner had achtergelaten. De schrijnende pijn was ondraaglijk geweest, maar uiteindelijk was het overgegaan en bleef er enkel een doffe pijn over als ze op haar zij ging liggen en haar rug de grond per ongeluk raakte of als iemand tijdens het samentongen er overheen schraapte met zijn tong. Cherrypaw had zichzelf er pas een paar dagen geleden toe aangezet om weer te gaan samentongen met haar Clanmates, maar het was alsnog erg moeilijk. Ze wilde geen vragen krijgen over haar litteken, maar ze wist dat het onvermijdelijk was als ze haar Clanmates praktisch gezien met hun neus op de feiten drukte telkens als ze haar vacht naar hun draaide zodat ze haar konden wassen. Ze keek op toen ze een witte flits vanuit haar ooghoeken zag en haar blik verzachtte toen ze een veel te jonge kitten naar haar zag kijken. De kitten had haar ook gezien; het lichaampje verdween weer zo snel als het was gekomen. Cherrypaw stond snel op en liep vervolgens in de richting van de kitten. Ze was natuurlijk veel sneller dan het jonge ding en dus stond ze er niet veel later voor. “Wat doe jij zo ver weg van de nursery?” sprak ze zachtjes, maar toch met een bepaalde felheid in haar ogen die ze niet kon tegenhouden. Als de kitten ooit zou overkomen wat haar was gebeurd, dan zou ze vast niet meer zo happig zijn op het verlaten van een veilige haven.

Het was aan de ene kant niet haar bedoeling geweest om de kitten te doen schrikken, maar aan de andere kant leek haar felle reactie wel door te dringen, wat misschien wel goed was. Cherrypaw was niet haar moeder en ook geen queen, dus eigenlijk had ze het recht niet om zo tegen de kitten te spreken, maar ze kon het niet helpen dat ze aan haar eigen onbeholpenheid dacht nadat ze was aangevallen door de BloodClanner. Ze zou nooit vergeten hoe bang ze was geweest voor haar leven toen ze zijn scherpe klauwen diepe krassen voelde maken over haar rug, het bloed sijpelend langs haar pels en de aarde onder haar rood kleurend. Zelfs nadat ze haar mond meerdere malen had gewassen in de rivier die door ThunderClan stroomde en de border met RiverClan maakte, had ze nog steeds de vieze, metaalachtige smaak van bloed geroken, vermengd met de natte vacht dat aan haar huid kleefde. Nee, ze wilde niet dat dit de kitten ooit zou overkomen en hoewel ze misschien nu wel te ver en te angstig nadacht, was het maar goed dat de kitten zo’n reactie toonde. Dat gaf aan dat ze Cherrypaw serieus nam. “Hé,” zei de zandkleurige she-cat zachtjes. Ze boog zich over Everkit heen en gaf haar een lik tussen haar oren. “Doe maar rustig, ik doe je niks. Ik wil alleen dat je niet te ver afdwaalt van de nursery. We kunnen je niet beschermen als we niet weten waar je bent. Begrijp je dat, Everkit?”