Doe mij maar 'n pepermunnetje

Al geeuwend rekte de kater zich uit, waarbij zijn al wat oudere gewrichten klagend pijn deden. Hoewel hij volgens de standaards van een kittypet niet eens zo oud was, was hij dat wel voor de levensomstandigheden van de Elite. Daarbij sliep hij weinig en was hij alles behalve zuinig met zijn lichaam, waardoor deze op 7 jarige leeftijd al redelijke wat gebruikssporen begon te tonen. Niet gek, hij was waarschijnlijk de oudste van het zooitje ongeregeld hier. Immers hielden weinig katten het lang uit in de Elite, steun op je oude dag zou je niet krijgen en vele katten haalden hun oude dag hier überhaupt ook niet, voor die tijd was er wel weer een of ander snertjong die je de keel probeerde door te bijten. Ach, hij was vast ook binnenkort aan de beurt, maar tot dan moest hij zijn dagen nog even vullen, helaas. De kater wreef de slaap uit zijn ogen en keek uit over de stad vanaf het hek waarop hij zijn pluizige kont gedeponeerd had. Het was nog vroeg, wie weet wat er vandaag wel niet allemaal op het menu stond.

&Bleaktail

In vergelijking tot zijn gewoonlijke uitstapjes buiten het territorium was dit toch wel echt een ‘step-up’. Rondhangen in het Rogue gebied was een ding. Maar in de stad, daar waar de Bloodclan actief was. Dat zou door menig Clan-kat toch wel zeer afgeraden worden. Het was simpelweg een ondoordachte actie. Bleaktail wist dan ook niet zo goed wat het doel was van dit avontuur. Wellicht zou hij Brat tegen kunnen komen. Maar die kans was niet zo heel groot en leek het de moeite niet waard tegenover alle risico's. Hij zou niet kunnen ontkennen dat het toch ook wel deels voor de uitdaging was: zo iets risicovols ondernemen en er, hopelijk, mee weg komen. Bleaktail was in de vroege ochtend op pad gegaan in de hoop dat hij zich door de grond mist een veilige weg kon wanen. Tot zo ver was dat ook het geval. De stad lag er nog stilletjes bij. Bijna vredig.
Bleaktail liep een klein binnenplaatsje op. Het lag tussen twee huizen in en was vanaf de achterkant afgeschermd met een groot houten hek. De grijze kater hield zijn pas in. Op het hek zat een grote zwarte kater. Hoe hij hem niet eerder opgemerkt had wist hij niet. Voor enkele seconde dacht hij een grote fout te hebben begaan. Totdat het tot hem door begon te dringen dat hij deze grote zwarte kater kende. Ietwat schuw naderde hij het hek. “Jinx..? Ben jij dat?” Vroeg hij onzeker. “Ik ben het, Bleaktail. Um… Pepermuntje, weet je wel?” Voegde hij er haastig aan toe. Terwijl hij verwachtingsvol naar de kater op het hek bleef kijken.

Hoewel hij nu niet bepaald een ochtend kat was - de dauwdruppels bleven altijd net iets te lang aan zijn lange zwarte vacht plakken - kon hij toch wel de schoonheid inzien van de dageraad. Vanaf zijn plek op het hek kon hij net de zon op zien komen, die haast even mooi was als de zonsondergang die hij zo vaak vanaf de daken bekeek. De kater was dan ook een beetje aan het dagdromen toen zijn rust verstoord werd. Zachte pootstapjes verraden dat hij niet alleen was, al bewoog hij zich nog niet. Toch stonden zijn zintuigen op scherp, al helemaal toen hij door een windvlaag de geur van Shadowclan mee kreeg. Oh man, zou zijn goeie maat Tallstar zijn vriendjes gestuurd hebben om wraak te nemen? Daar had hij nu echt even geen zin in, hoor. “Jinx..? Ben jij dat?” huh? De kater draaide nu dan eindelijk zijn kop om, maar kon niet zijn poot erop leggen waarvan hij het grijs gestreepte gevalletje ookalweer herkende. Kon niet een van z'n kids zijn, die had hij in Thunderclan gedeponeerd maar echt bekende in Shadowclan had hij niet, of was hij inmiddels beroemd geworden? “Ik ben het, Bleaktail. Um… Pepermuntje, weet je wel?” Oh! Holy shit. Jinx keek hem even met grote ogen aan, maar snoof toen nogmaals en ja hoor, het was inderdaad Pepermuntje. The man, the myth, the legend. "Pepermuntje! Mijn man! Mijn vriend! Mijn broer!" hij lachte met zijn raspende stem, mateloos geamuseerd door het feit dat deze kater, met wie hij een paar keer gesproken had, niet alleen hem nog herkende, maar ook nog altijd de door hem gegeven bijnaam eerde. Natuurlijk waren ze eigenlijk vijanden met de clans en all, maar Jinx had toch weinig zorgen meer. Dus sprong hij van het hek af en stootte de kater vriendschappelijk tegen zijn schouder. "Kijk nou, jij leeft ook nog, en nog even fris als altijd," hij gunde de kater een knipoog.

Een geluk bij een ongeluk, zo zou je het wel mogen noemen. Bleaktail dacht dat hij recht op een wildvreemde Bloodclanner was afgestapt. Wat natuurlijk hoe dan ook voor problemen zou zorgen. Maar tot zijn eigen verbazing herkende hij de forse zwarte kater die bovenop het hek bivakkeerde. Dat moest Jinx wel zijn, er was geen twijfel mogelijk. Goh… wat was die veranderd sinds de laatste keer dat ze elkaar gesproken hadden. Bleaktail vond hem er zeer gesleten uitzien. Dat kon ook haast niet anders na zoveel jaren bij de Bloodclan te hebben gezeten. Uiterst voorzichtig benaderde hij zijn oude vriend. De grote vraag was natuurlijk of Jinx hem nog wel zou herkennen. Als dat niet het geval zou zijn, nou, dan had hij een behoorlijk probleem. Hij vroeg de zwarte kater of deze daadwerkelijk zijn vriend Jinx was. Bij die woorden draaide de kater zijn kop, zodat de twee oogcontact maakten. Uit Jinx zijn blik kon hij al snel opmaken dat het kwartje nog niet geheel was gevallen. En dus twijfelde hij er geen moment over om zichzelf nader uit te leggen. “Ik ben het, Bleaktail. Um… Pepermuntje, weet je wel?” Zei hij. Ja. hij was onzeker van zijn eigen zaak maar Jinx was dan ook niet de minst intimiderende kater die je tegen het lijf kon lopen. Enkele seconde keek Jinx hem met grote ogen aan. Werd hij geïnspecteerd zelfs. Maar toen, tot zijn grote opluchting, werd de spanning verbroken met een meer dan hartelijke begroeting. "Pepermuntje! Mijn man! Mijn vriend! Mijn broer!" Lachte Jinx. Vervolgens sprong hij van het hek af en werd Bleaktail vriendschappelijk tegen de schouder gestoten. "Kijk nou, jij leeft ook nog, en nog even fris als altijd," Zei zijn vriend met een knipoog. Oké: Bleaktail had verwacht dat hun wederontmoeting niet zou uitlopen tot een bloedig gevecht. Daarvoor waren ze immers op te goede termen met elkaar. Maar dat Jinx zo vriendelijk en opgewekt naar hem deed, dat ontroerde hem toch enigszins. Jinx was de vriend die hij in zijn eigen clan zo miste. En ergens deed het hem verdriet de kater zo verjaard en gesleten bij liep. Er zou weinig tijd over blijven om elkaar nog te zien en dat terwijl hij Jinx met elke ontmoeting nog meer mocht dan hij al deed. “Ach, ik doe mijn best.” Antwoordde hij met een halve grijns. “Het doet me goed te zien dat jij hier ook nog steeds rondloopt. Ik vreesde al je nooit meer te kunnen treffen.” Dat laatste was eruit voordat hij er erg in had. Bleaktail probeerde zich snel te herpakken wat zich uitte in de vorm van een eigenaardig compliment. “Maar geen wonder dat je nog overeind staat. Je bent tenslotte echt een gevaarte.” Hoe dan ook, alle ongemakkelijke momenten even achterwege latend: hij kon Jinx net zo goed een partij andere vragen stellen. Nu hij de kater hier toch voor zich had zitten. Het zou een beetje tasten in het duister worden voor hem, aangezien hij eigenlijk bizar weinig van Jinx af wist. En wie wist zou hij zichzelf hiermee vol in de ellende storten. Maar Bleaktail had het gevoel dat het nu of nooit zou zijn. “Zeg Jinx, er is zeker heel wat veranderd sinds de laatste keer dat we elkaar spraken niet waar?” Vroeg hij. Niet perse onschuldig nog opmerkelijk doelbewust.