The olive theory

Dunne ademwolkjes ontsnapten uit haar mond. Geconcentreerd staarde ze naar het rondscharrelende knaagdiertje. "Nu". Ze schoot erop af en het slaakte een schelle piep, maar het was te laat om voor zijn leven te vluchten. Het dode muizenlichaampje bungelde tussen haar tanden en ze forceerde zichzelf om de verleiding van het ter plekke op te eten te weerstaan. Met tegenzin begroef ze haar prooi en trippelde ze zachtjes verder, hopend op meer succes. Plots dreef de geur van een clangenoot haar neus binnen. "Ha die Olivepaw." begroette ze hem vriendelijk, zonder te weten waar hij eigenlijk zat. De geur was heel vers, dus hij moest haar wel hebben gehoord.

Olivepaw eerst

Oh fu... Oh jee. De grote apprentice schrok terug de realiteit in door dr plotselinge begroeting. Hij was volledig in gedachten verzonken geweest. Hij draaide zich verbaast om en keek door de bosjes naar de kat die hem plotseling had aangesproken. Het was Dawnwhisper, een jonge Warrior. Maar wat hem verbaaste: ze zou hem helemaal niet moeten kunnen zien. Dus ze had hem gewoon puur op geur opgemerkt. "Hi, Dawnwhisper" miauwde hij vriendelijk, voordat hij uit zijn beschutte plek tevoorschijn kwam. Hij had wel eens een paar woorden met haar gewisseld, maar had nooit echt een gesprek aangeknoopt.

Ze glimlachte toen ze de verbazing op zijn gezicht zag. Hij begroette haar vriendelijk terug. Eigenlijk had ze nog nooit een goed gesprek met hem gevoerd. Het zal wel het ongelukkige verschil in leeftijd zijn, waardoor ze nét niet met elkaar hadden getraind. Voor zover ze wist was er niks slechts over de zwarte apprentice te zeggen. "Je ontvangt binnenkort toch je warrior name?" vroeg ze hem met een oprechte interesse, maar deels ook om gewoon een gesprek aan te knopen. Ze weet nog goed hoe trots ze was toen ze de hare kreeg. Maar ook hoe het haar nog zo erg stak dat haar zus er niet bij was. Daar wist ze inmiddels al een stuk beter mee om te gaan. Ze begon zo langzaamaan oud genoeg te worden om een eigen apprentice te krijgen, iets waar ze stiekem best veel zin in had. "Ik hoop dat ik in de volgende ceremonie een apprentice toegewezen krijg. Misschien ben ik te optimistisch, maar iemand trainen lijkt me geweldig." zei ze wat impulsief. Er moest iemand zijn bij wie ze haar verhaal kwijt kon. En vandaag was Olivepaw de pineut.

De warrior leek in ieder geval geïnteresseerd: ze vroeg of hij inderdaad binnenkort ook die rang aan zou nemen. Met een kleine, trotse glimlach knikte hij, "Jazeker. Als het goed is tijdens de volgende ceremonie..." Miauwde hij. Olive wist dat hij er niet té zeker van moest zijn, want dan zou het vreselijk kunnen teleurstellen, maar hij kon het niet laten. Toen miauwde Dawn plotseling dat zij hoopte een apprentice te krijgen in de volgende ceremonie. Oh ja, de kreeg je natuurlijk niet meteen... Ze zei dat iemand trainen haar geweldig leek. "Ja, mij ook. Ik hoop voor je dat het ook echt gebeurd." Zelf had Olive een soort van ervaring met trainen: Hij gaf Silverpaw een soort bijles wanneer zij geen training had, omdat ze wat achterliep. "Verder is alles goed? " vroeg hij, proberend het gesprek voort te zetten

Hij had er overduidelijk veel zin in. Toch hing er iets van onzekerheid in zijn manier van praten. "Ik geloof in je. Als ik zo naar je kijk zie ik dat je de bouw hebt van een echte warrior." sprak ze hem motiverend toe. Toen hij zei dat hij hoopte dat ze een apprentice kreeg ging er een golf van opwinding door haar heen. Er was niks mooiers dan iemand iets leren, en een band met iemand op te bouwen. Zeker met een jonge apprentice die de wereld nog zo groot vond en met enthousiasme luisterde naar elk woord dat je zei. De zwarte kater zette het gesprek voort. "Alles gaat helemaal prima. Ik ben zo dankbaar dat ik deel mag zijn van ThunderClan. Want wat is een kat zonder een clan?" Ze hechtte veel waarde aan het clanleven. Natuurlijk had ze respect voor Rogues, en misschien zelfs ook wel voor Kittypets, maar zelf zou ze nooit zo kunnen leven. Haar clan was wat haar leven waardevol maakte. "Sorry voor dit zo opeens. Hoe gaat het met jou?"

Ze weet nog hoe niet normaal enthousiast ze was geweest voor haar naamceremonie. En toen ze eindelijk haar warriornaam Dawnwhisper had ontvangen, was ze gelukkiger geweest dan ooit. Hij zou vast zenuwachtig zijn. Misschien wel net zoals als zij toen. "Echt heel veel succes met je laatste assignments." sprak ze bemoedigend. De laatste assignments waren het ergst van alles. Verstijfd van de zenuwen lieten sommigen weleens een muis wegglippen, of konden ze zich niet goed verdedigen als ze hun vechtkunde lieten zien. En dan was alles voor niets geweest. Terwijl je het eigenlijk wel kon. Bij haar was dit gelukkig geen probleem geweest. Ze had dan ook vertrouwen in Olivepaw, die er uitzag zoals een oudere apprentice er uit moest zien: getraind. Plots hoorde ze geritsel in de bosjes. De kattin verstijfde en keek Olivepaw aan, zich afvragend of hij het ook had gehoord. Een bekende geur dreef haar neus binnen. Muis, zei ze zonder geluid te maken en ze probeerde haar lippen zo duidelijk mogelijke bewegingen te maken. Ze wenkte met haar staart naar waar het geluid vandaan kwam om hem de kans te geven. Zijzelf had net al iets gevangen. De clan zou het vast appreciëren als hij ook terugkwam met prooi.