[ceremonie mei] True Warriors Never Die

H

aar lichaam was opgelapt door Routnose, hoewel de littekens nog lang haar vacht zouden sieren. Totdat de haren terug zouden groeien en ze verborgen zouden worden onder haar lange vacht. De zwarte Bloodclanner joeg nog steeds in haar nachtmerries, het feit dat ze een leven op deze wijze was verloren, deed veel met de nog redelijk jonge Leader. Twee levens in enkele Moons tijd, verloren aan het redden van katten die belangrijk waren. Bloodpaw, een kater waarvan ze het nooit had moeten hebben; had ze op het belangrijkste moment te hulp geschoten. Echter had dit veel gekost voor de Clan. Niet alleen territorium maar ook levens van katten die ze nooit meer zou zien, tenzij ze haar een waarschuwing moesten geven op wat komen zou. Starclan was niet blij, absoluut niet waardoor ze met een zachte zucht en een scherpe blik in de richting van de Tallrock stapte. Haar Clan had katten het leven beroofd die nog niet naar Starclan gestuurd hadden moeten worden, of in ieder geval niet op deze manier. Haar blauwe ogen stonden scherp terwijl ze haar schouders rechtte en moeizaam zichzelf op de steen hees. Ze mocht nog steeds niet jagen, immers waren de wonden ernstig geweest en was een ontsteking nog niet uit te sluiten. Een ceremonie houden daarentegen was niet een al te grote moeite. Daarbij vond ze dat haar Clangenoten haar moesten zien. Niet alleen als Leader maar ook als Oceanstar, moeder van vele kittens en trots clangenoot. Ze zouden Riverclan verslaan, nadat ze aangesterkt waren en de verliezen die ze geleden hadden, hadden vereerd. Haar blauwe ogen gleden langs het nog rustige kamp terwijl de opkomende zon haar vacht deed sprankelen. Ze stond er sterk, ook al was ze niet geheel gezond te noemen. De fonkeling in haar ogen was krachtig, vastberaden. Windclan zou uit het as herrijzen zoals een feniks opnieuw geboren zou worden. De zon gaf haar kracht, het was een storm geweest die hen de vijandigheid van een andere Clan deed inzien, maar de zon zou hen altijd bij staan. Net zoals de sterren, mits ze de fouten recht zette die door haar Clan gemaakt waren.

”Alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen, verzamelen!” Mauwde ze krachtig en luid over de open vlakte van het kamp heen. Haar oren stonden recht overeind terwijl ze alert naar de katten keek die zich langzaam om haar heen verzamelden. Tijdens het afscheid van Northdrift, Cheetahrun, Littlepaw en Frostspots hadden ze geen nieuwe Warriors benoemd. Het was niet eervol om de strijd te vieren, de kracht van haar clangenoten terwijl er zoveel katten waren gestorven. Ze had haar gestreepte neefje zelf nog gezien, iets dat haar hart had doen breken. Ze had niet over haar verloren leven gesproken maar wist natuurlijk wel dat het overduidelijk was geweest voor haar clangenoten. Immers was ze bebloed terug gekomen en had de grote hoeveelheid maar op een ding kunnen wijzen, een overleden kat. Daarnaast moest Windclan haar wonden eerst likken voordat het leven weer verder ging. Haar blauwe ogen glommen terwijl ze rustten op Stallionheart, haar trouwe Deputy. Deze wenkte ze met haar pluizige wat donker gekleurde staart naar zich toe. ”Stallionheart,” Sprak ze zacht, hiermee aanduidend dat dit enkel voor zijn oren geschikt was. Anderen zouden haar niet kunnen verstaan. ”Neem plaats.” Het klonk bijna als een commando, maar was toch een stuk vriendelijker. Kalmer.

”Windclan heeft de afgelopen Moon enorme verliezen geleden. Niet alleen is de Heatherfields overgenomen door Riverclan, maar ook zijn er vier clangenoten overleden tijdens de strijd.” Ze hield haar overlijden erbuiten. ”De clan van de rivieren heeft zich laf getoond, door ons aan te vallen terwijl ik met een Bloodclanner vocht en een toekomstig Medicine Cat beschermde tegen de gevaren van deze moordlustige katten.” Mauwde ze haar stem kalm en helder, haar ogen stonden scherp op haar clangenoten gericht. ”Een gevecht dat eervol genoemd kan worden in de ogen van Starclan. Dit gevecht was alles behalve dat. Stallionheart, een Deputy hoort zich terug te trekken wanneer er vele doden en gewonden vallen. Iets dat je te laat hebt gedaan. Clans moorden niet.” Sprak ze haar stem klonk nijdig terwijl ze haar Clangenoten een woedende blik gunde. ”Wie van jullie durft naar voren te stappen onder het toeziend oog van Starclan en toe te geven dat ze een Riverclanner hebben gedood en hiermee de Warrior Code hebben laten vallen.” Mauwde ze terwijl haar haren licht overeind rezen. Starclan had haar het gevecht laten horen, het was iets dat haar altijd bij zou blijven. Haar nagels schoten uit de hulzen. ”Dit gevecht is uit de hand gelopen, Riverclan zal weten dat Windclan het niet is vergeten. Ware Warriors en ware Windclanners moorden niet. Tenzij het echt niet anders kan. De vraag is echter of dit uit zelf verdediging was, of omdat jullie te trots waren om terug te trekken. Er komt altijd een moment waarop wij Riverclan kunnen verslaan, is het leven van jullie vrienden en clangenoten het winnen van een gebied waard?” Mauwde ze waarna ze zuchtte. ”In de ogen van Starclan en van mij niet. Zodra we zijn aangesterkt zullen we het gebied terug nemen, dit keer hopelijk zonder doden. De katten die de Code hebben verbroken dienen zich te melden. De straf zal niet mild zijn.” Mauwde ze waarna ze zich naar Stallionheart toe draaide. ”Windclan heeft de goede kant getoond door het vechten te stoppen nadat er zoveel onschuldige doden vielen, al dan niet aan de late kant.” Complimenteerde ze de kater waarna ze met haar snorharen trok.

Ze diende haar Clangenoten te beschermen, koste wat het kost. Dit betekende dat soms een gebied verlaten de beste methode was, om daarna hard wraak te nemen op de katten die hen onrecht hadden aangedaan. Butterstar had de verkeerde kattin aangevallen; door ontrouw te tonen aan Starclan. Het beschermen van een Medicine Cat Apprentice, ook al was het van een andere Clan was het enige juiste dat ze had kunnen doen. Daarmee had ze een deel van haar territorium verloren. Ze hoopte dat Starclan op haar neer keek en haar dit gebied terug zou laten nemen. Ze zouden ervoor moeten vechten en trainen maar ze was vastbesloten dit te doen. Windclan was sterk, en ze zouden niet nog langer onderschat worden. Al deed onderschatting wellicht ook iets goeds als ze weer een tegenaanval zouden overwegen. ”Dan zijn er enkele jonge katten die volgens Stallionheart eervol en juist hebben gevochten. Daarnaast zijn ze overduidelijk klaar om als Warrior door het leven te gaan. Ik ben trots op jullie, de toekomst van Windclan is nog niet verloren. Shikrapaw en Hawkpaw, kom naar voren toe.” Haar stem klonk warm en krachtig terwijl ze de namen uitsprak. Ze was trots op het feit dat een deel van haar Clan, het nog steeds bijzonder goed had gedaan. Daarbij was het altijd een goed teken dat jonge katten er klaar voor waren om benoemd te worden. Dat betekende dat Windclan sterker werd en er mee katten waren die de zwakken konden onderhouden. Meer katten die mee konden vechten als het nodig was. ”Shikrapaw, door de krachtige houding die je altijd met je mee draagt, zal ik je vandaag onder het toeziend oog van Starclan mogen benoemen tot Warrior. Beloof je de eervolle regels van onze Warrior Code hoog te houden en altijd trouw te blijven aan Windclan?” Mauwde ze terwijl ze de knappe kattin vragend aan keek. ”Dan zal je vanaf dit moment bekend staan als Shikraspirit, en je rang als Moor Runner op je nemen.” Mauwde ze terwijl ze haar kop iets liet zakken en haar neus kort tegen de schouder van de jonge Warrior drukte. ”Gefeliciteerd.” Murmelde ze naast haar oor voordat ze haar kop weer terug trok en naar de sterke, jonge kater keek. ”Hawkpaw, de snelheid en vastberadenheid van je acties hebben ervoor gezorgd dat ook jij vandaag je naam in ontvangst mag nemen. Onder toeziend oog van Starclan zal ik je vandaag benoemen tot Warrior van Windclan. Beloof je de eervolle regels van onze Warrior Code hoog te houden en altijd trouw te blijven aan Windclan?” Mauwde ze terwijl ze haar blik kort op de hemel hief voordat ze deze weer liet zakken naar de jonge kater. ”Dan sta je vanaf dit moment bekend als Hawkdash, ook jij zal een Moor Runner zijn.” Voorzichtig duwde ze haar neus tegen zijn schouder aan terwijl ze zacht sprak. ”Gefeliciteerd, Hawkdash,” Mauwde ze kalm en warm voordat ze zich weer oprichtte en met een warme blik de Clan aan keek. Ze gaf hen kort de tijd om de nieuwe Warriors te eren voordat ze verder zou gaan met de Ceremonie.

”Dan zijn er nog enkele kittens oud genoeg om Apprentice te worden.” Sprak ze met een kleine glimlach op haar gezicht. ”Mintkit en Toxickit kom naar voren toe.” Mauwde ze warm terwijl haar blik op de twee jonge katten viel. Mintkit, haar prachtige witte zusje en Toxickit een van de kittens van Stallionheart en Shatteredice. ”Mintkit vanaf dit moment zal je bekend staan als Mintpaw, totdat je klaar ben om je Warrior naam te ontvangen. Je zal opgeleid worden tot Tunneler en Horsescoff zal je mentor zijn.” Ze had respect voor de oude kater die de opa van Fawnkit was. Ze wist zeker dat hij ondanks zijn harde voorfront een voortreffelijke mentor zou zijn. ”Ik weet zeker dat deze ervaren Warrior, je veel kan leren.” Mauwde ze zacht en een tikkeltje geruststellend naar de jonge kattin. Terwijl ze haar liefkozend een neusje tegen haar spierwitte schouder gaf, en een likje over haar oor. ”Icecloud zou trots op je zijn. Ik weet zeker dat ze meekijkt vanuit Starclan.” Mauwde ze zachtjes tegen haar kleine zusje. ”Toxickit, vanaf dit moment zal je bekend staan als Toxicpaw. Ook jij zal natuurlijk je Warriornaam ontvangen nadat je mentor je alles geleerd heeft dat je moet weten. Jij zal opgeleid worden tot Moor Runner en Shadefeather zal je mentor zijn.” Mauwde ze terwijl ze met een glimlach de jonge kater aan keek. De donkere kater leek haar een goede kandidaat voor de jongere kat. Hij was trouw en wijs, ze verwachtte dat hij dit ook over zou brengen op de jongere generatie.

”Dan zijn er nog drie Apprentices die een nieuwe mentor nodig hebben. Dewpaw, Dwarfpaw en Goldenpaw stap naar voren toe.” Mauwde ze zacht haar stem kalm en warm. ”Goldenpaw jouw nieuwe mentor zal Crowfur zijn.” De zwarte kater had al veel ervaring met het opleiden van de jongere generaties waardoor ze zeker wist dat hij de kattin goed zou kunnen begeleiden. Ze knikte dan ook enkel de twee katten toe, terwijl ze haar blik op de jonge kattin die zou volgen richtte. De kattin die haar had gevonden en extreem dapper en zorgzaam had gebleken. Ze had al gemerkt dat ze erg goed met haar Deputy overweg kon waardoor ze niet lang had moeten twijfelen voor een mentor voor de knappe kattin. ”Dewpaw, ik ben enorm trots op je. Ik weet dat je enorm geschrokken was nadat je mij na het gevecht met de Bloodclanner aan trof, maar je hebt je ware karakter getoond. Ik weet dat anderen dit ook in je hebben gezien, waaronder mijn trouwe Deputy, Stallionheart. Ik weet dan ook zeker dat jullie twee samen een goede tijd tegemoet zullen gaan. Stallionheart zal dan ook je verdere opleiding op zich nemen.” Sprak ze terwijl ze de twee vrolijk aan keek en haar kop dankbaar naar de jongere kattin boog. ”Als laatste komt dan ook nog Dwarfpaw, ook jij moet nog een nieuwe mentor. Deze zal Moonvision zijn, ik weet zeker dat ze in staat is je de rest van je Apprenticetijd op te leiden.” Mauwde ze met een vrolijke stem terwijl ze de kater met een warme blik aan keek.

”Dan is er ook nog bijzonder nieuws. Twee kittens zijn gevonden door Burnetbliss. Ze zitten al een poosje in de Nursery maar zijn nog niet welkom geheten in de Clan. Erminekit en Annuletkit zijn twee van de jongste leden die Windclan op dit moment kent. Als Clan zijn we verantwoordelijk voor ze sinds de ouders onbekend zijn.” Mauwde ze zacht haar stem warm en kalm. Abysshowl had de zorg al redelijk op zich genomen. Haar partner bezat een goed hart ook al leek ze moeite te moeten doen om deze naar anderen te tonen. Ze wist dat ze niet dol op de twee kleine kittens was, maar het uit het goede van haar hart toch probeerde. Zelf kon ze geen weeskittens meer opvangen, immers had ze geen melk meer en ook geen tijd om ze op te voeden. Ze moest de Clan draaiende houden. Wellicht dat ze ooit nog een keer een nest nam, maar daar zou nog vele Moons overheen moeten gaan. Voor nu was ze tevreden als Leader van Windclan. Haar blik stond kalm terwijl ze haar kop kort tegen Stallionheart aan drukte en even zacht snorde. Haar Deputy had zijn best gedaan zonder haar en ondanks het feit dat ze het idee had dat hij de Clan niet voldoende onder controle had gehouden. Wist ze ook dat het niet alleen de schuld van Windclan was geweest. Haar lichaam voelde vermoeid aan, terwijl ze daar op de hoge steen bleef zitten. Haar ogen liet ze nogmaals over haar clangenoten heen glijden voordat ze de gevlekte kater zacht aan sprak. ”We moeten straks de katten die Riverclanners hebben gedood aanpakken. Starclan was niet blij.” Fluisterde ze in zijn oor.

window blues

[ceremonie mei] True Warriors Never Die Oceano10

[ceremonie mei] True Warriors Never Die LcrIgCQ

[ceremonie mei] True Warriors Never Die JwNO92g

[ceremonie mei] True Warriors Never Die EjrsROF

[ceremonie mei] True Warriors Never Die UK1ajoI

[ceremonie mei] True Warriors Never Die 3qCkg2fp_o

[ceremonie mei] True Warriors Never Die 0V0T0ZLL_o

Moonvision had zonet een muis op. Het diertje had maar net genoeg vlees over diens botten om haar grootste honger te stillen. Ze keek dan ook semi-geïrriteerd op met haar ambergele ogen toen Oceanstar de Clan bijeenriep. Haar maag deed alsnog pijn, het langdurige gedwongen dieet niet appreciërende. De witte kattin zette zich neer op haar achterwerk, krulde haar dikke witte staart over haar poten en richtte haar blik op hun Leader. Allereerst begon ze over het gevecht tussen hun en Riverclan. Moonvision vernauwde slechts haar blik, wetende dat haar mening niet van nut zou zijn. Het was nu eenmaal gebeurd, en ze wou zich eerst focussende op de Ceremonie. Apprentice's zouden tot krijger benoemd worden, ze wou niet meteen dit moment voor hun verpesten. De bekende woorden van de Ceremonie klonken als muziek in haar oren. Ze hoorde het graag dat het weer zover was en apprentice's tot krijgers benoemd werden. Dit betekende dat er weer een nieuwe generatie van Warriors zich bij hen zou voegen. Hierna werden er ook nieuwe apprentic's benoemd. Tot Moonvision's grote verbazing hoorde ze ook haar eigen naam. Dwarfpaw? Ietwat onwetend keek ze om zich heen. Dwarf? Was de desbetreffende kat dan zo klein? Ze zocht haar apprentice en tikte zachtjes met haar neus tegen de zijne. "Als je klaar bent, kunnen we al direct beginnen." miauwde ze, haar ambergele ogen in de zijne priemende.

I believe, I believe in a line so thin
There's a light, there's a light and it pulls me in
[ceremonie mei] True Warriors Never Die Ewk5p24

Going down, going down 'til I chip my chin
Take my head in your hands, pop it with a pin

De wonden onder haar pels trokken bij elke beweging, maar ze was er zelf nog redelijk goed vanaf gekomen, zolang je haar geblutste ego en slechte humeur niet meetelde. Oceanstar was gevonden, blijkbaar was ze ergens aangevallen en had Butterstar had kans schoon gezien toen ze dat nieuws had gehoord. Die lafhartige feeks had het recht niet om zichzelf een warrior te noemen, laatst staan een leader. Hopelijk zou de Dark Forest haar komen halen en uiteen scheuren. Dat was wat dat monster verdiende. Maar, op de hoge rots zat nog een andere kat met wie Feral absoluut niet blij had. Met een woedende glinstering in haar ogen keek de kattin omhoog. De woorden van Oceanstar maakten het absoluut niet beter, over hoe het gevecht verlaten had moeten worden op het moment dat de eerste dode gevallen was. Ze klemde haar tanden op elkaar, hoe durfde ze. Maar nu niet, eerst zouden de nieuwe apprentices en warriors een moment krijgen om hun glorie te krijgen.

Pas toen Oceanstar de ceremonie afrondde, liet de kattin zich horen. "We hebben gevochten als Tigerclan om ons gebied te verdedigen, gebied wat we nodig hebben om onszelf te voeden. Je gooit Stallionheart nu voor de leeuwen, maar je was er niet!" De kattin ging staan, haar staart hoog. "Moesten we met de staart tussen de benen terug rennen? Butterstar en haar smerige visvreters meteen het gebied geven? Dan zouden ze alleen maar voor meer komen! En Shadowclan er wellicht bij!" Een grimas van ongenoegen stond op Feral's gelaat geplakt. Haar staart zwiepte ondertussen druk heen en weer terwijl ze zichzelf hierover opfokte. Nee, ze was het hier niet mee eens.

[ceremonie mei] True Warriors Never Die OMLUro79_o

Hoewel de regen haar die avond had schoongewassen, voelde het nog steeds alsof het bloed van de kattin aan haar poten plakte. Amberstorm had amper nog gesproken sinds die dag; ze was stil, kalmer dan normaal, maar het was een kalmte die niet veel goeds beloofde. De fiuurlijke en létterlijke kalmte voor de storm. Oceanstar riep een ceremonie bij elkaar; de leidster was nog steeds bezaaid met wonden maar zag er al iets beter uit. Ze begon met een speech, een speech over het gevecht. Het was alles behalve eervol geweest. De queen wist dat ook; ze voelde zich de oorzaak van het smerige gedoe. Het eerste bloed had aan haar poten gevloeid. Toen gevraagd werd of diegenen die de code gebroken hadden naar voren wouden stappen, stond de bruine tabby met trillende poten op. Haar anders zo vurige ogen waren naar beneden gericht, alsof ze Starclan niet aan kon kijken, en ze brandden met tranen. Ze stapte naar voren, door de menigte, tot ze als eerste en als enige vooraan stond. Langzaam richtte ze haar blik omhoog, tot ze Oceanstar in de ogen kon kijken. Haar blik was er één van schaamte, van verdriet, van woede naar zichzelf. Ze had de code gebroken en verdiende het gestraft te worden. Ze was een schaamte voor Windclan, voor Starclan. Ze was geen haar beter dan haar ouders. "Steppingstone, een elder van Riverclan, is door mij gestorven.", mauwde ze, haar stem trillerig. Hierna boog ze opnieuw haar hoofd, in een onderdanig gebaar die niet paste bij haar anders zo opstandige karakter. "Ik accepteer elke straf die u en Starclan nodig achten." Misschien hoopte ze ergens om het zo goed te kunnen maken - al wist ze ook dat dat niet kon. Nachten aan slaap had ze ervoor verloren; maar een leven kreeg je niet terug. Dit was nog anders dan Cootsnarl's dood. Dit keer had ze de keel van de kattin in haar bek gehad, had ze het bloed tussen haar tanden door voelen vloeien als de speelse en vrolijke elder langzaamaan het leven liet.

[ceremonie mei] True Warriors Never Die WpFgCIB

[ceremonie mei] True Warriors Never Die 2gxnp75

Ze had de katten zien vertrekken en weer terug zien komen van het gevecht met Windclan. Toch was ze zelf nog geen apprentice geweest en had ze dus niet mee gekund. Ze had wel wat dingen meegekregen en ook het feit dat er doden gevallen waren, iets dat niet had mogen gebeuren. Ze luisterde dan ook naar de woorden die haar zus sprak en legde haar oren in haar nek. Doden was verkeerd, maar was er een reden om er zo boos over te worden? Ergens had ze het gevoel dat ze blij moest zijn dat ze nog geen apprentice was, maar daardoor begreep ze alles nog niet. Het zorgde ook voor een domper op wat er daarna kwam, hoe graag ze ook enthousiast wilde zijn bij het horen van haar naam, ze kon toch niet het enthousiasme opbrengen dat ze gehoopt had te hebben de dag dat ze apprentice werd. Ze hief haar kop op bij de woorden van Oceanstar en wist toch een kleine glimlach op te wekken bij het noemen van haar overleden moeder. Zodra ze haar mentor gekregen was stapte ze op hem af om haar neus tegen de zijne te drukken, waarna ze weer plaatsnam tussen de andere katten. Zodra de ceremonie voorbij was liet ze haar blik weer rondgaan, zoekende naar Horsescoff, gezien hij nu haar mentor zou zijn.

[ceremonie mei] True Warriors Never Die F3D37X

Run, wolf warrior, to ends eternal

Hij was in het kamp gebleven. Hij was had de kittens naar de elders gebracht en was bij ze gebleven voor bescherming. Hij had ze verhaaltjes verteld en de elders hadden op hun beurt verhalen over hun jeugd verteld. Over gevechten waarin WindClan scheen, verhalen waar je trots op kon zijn.

De slag om Heatherfields was geen verhaal om trots op te zijn.

Wolfheart stapte naar buiten toen hij Oceanstar een clanmeeting bij elkaar hoorde roepen. Hij luisterde rustig alles aan. Hij schrok van wat er verteld werd. Zijn gezicht vertrok en werd grimmig door de verhalen die verteld werden. Katten die gestorven waren, WindClan die als eerste een moord op hun naam had gezet. Een elder die van RiverClan die een oneervolle dood tegemoet was gegaan door Amberstorm. Stallionheart die het gevecht te lang door had laten gaan. Onnodige doden - aan beide kanten - hadden voorkomen kunnen worden als een van de clans hun trots ingeslikt had. Hij walgde van zijn clan op dit moment. "We hebben gevochten als Tigerclan om ons gebied te verdedigen, gebied wat we nodig hebben om onszelf te voeden. Je gooit Stallionheart nu voor de leeuwen, maar je was er niet!" ho, wacht even. "Oceanstar was in gevecht met een BloodClanner terwijl dit gevecht plaatst vond. Hoe kon ze weten van het gevecht terwijl ze bezig was met een eigen gevecht om een medicine cat te beschermen?" hij viel even stil, zocht woorden uit. "Hoe durf je ons te vergelijken met TigerClan, Feralhowl. Onze katten hebben warriors gedood, wat, ze hebben zelfs elders gedood. Ik schaam me om mij op dit moment WindClanner te noemen."

Wolfheart zag met lede ogen aan hoe Amberstorm naar voren was gestapt om haar verhaal te doen. "Steppingstone, een elder van Riverclan, is door mij gestorven." zijn blik stond geshockt terwijl hij het hoorde. "Een elder? Je hebt een weerloze elder vermoord?" hij kon het amper herhalen. De code was zo duidelijk. Werd je als kitten verteld voor het slapen gaan, er in gedreund terwijl je apprentice was en vaak genoeg nog herhaald terwijl je young warrior was. Hoe kon Amberstorm deze fout maken? "Ik accepteer elke straf die u en Starclan nodig achten." 'een leven voor een leven.' schoot meteen door zijn kop maar hij hield het voor zich. Amberstorm had zeker een goed aantal minpunten gekregen in zijn boekje, dit was een kat waar hij niet graag mee om ging. Iemand die zo zijn kont afveegde met de code was een clan niet eens waardig in zijn ogen.

Tag: Amberstorm, Feralhowl

WOLFSTAR

Fear might be the death of me, fear leads to anxiety

Woorden: 1038

Deputy

De kater had zich deze ochtend vermoeid overeind gehesen in zijn mosnest. Zijn schouder stak nog van het gevecht maar door de goede zorgen van de Medicine Cat’s kwam WindClan langzaam weer terug op krachten en dat was maar goed ook. De Clan had Oceanstar niet veel gezien maar nu leek het erop dat ze genoeg kracht had om een Ceremony te houden. Het moment na de oorlog was niet gepast geweest maar ergens toch ook weer wel. Ze hadden Hawkpaw en Shikrapaw daarna Warriors moeten maken maar dat had hij toen niet gemogen tot zijn ongenoegen. Oceanstar klom de High Rock op en riep alle katten bij elkaar. Samen met zijn Warriors en andere Clangenoten kwam hij de Den uit en verzamelde ze zich onderaan de rots. ”Stallionheart” miauwde ze en hij stapte naar voren om onder de High Rock plaats te nemen zodat er gesproken kon worden. Hij knikte nuchter en keek naar de katten die daar zij aan zij stonden, net als toen ze gevochten hadden tegen RiverClan.
Toen Oceanstar eenmaal begon met spreken keek hij naar de poes die daar vertelde over verliezen en hoe zij een toekomstige Medicine Cat had beschermd. Zijn ogen glommen kwaad, dat was het moment geweest dat RiverClan had aangevallen. “.. Stallionheart, een Deputy hoort zich terug te trekken wanneer er vele doden en gewonden vallen. Iets dat je te laat hebt gedaan. Clans moorden niet.” na deze woorden draaide zijn kop langzaam en keek hij haar kalm aan, hoewel hij van binnen ontzettend kwaad werd. Hoe dúrfde ze dat te zeggen? Zíj was niet op het slagveld geweest maar haar hele Clan wel. Zij had zo nodig een Medicine Cat in training moeten redden van een ándere Clan. Haar woorden staken hem bijna op eenzelfde manier als zijn schouder maar zijn schouder was de oorzaak van een gevecht dat gevochten was. Oceanstar had werkelijk geen idee waar ze nu over aan het praten was. Na deze woorden richtte ze haar woord tot haar Clan en vroeg ze wie de Warrior Code hadden laten vallen en een RiverClanner hadden gedood. Doodstil was het voor even en toen zag hij Amberstorm naar voren stappen. ”Nee” dacht hij alleen maar toen hij naar de bruine tabby keek. Amberstorm vertelde over Steppingstone, de RiverClan Elder waarna alles geëscaleerd was en dat ze elke straf zou accepteren die StarClan of Oceanstar nodig achtte. Hij tikte geïrriteerd met zijn staart op de steen waar hij op zat. Dit was niet juist maar hij kon Oceanstar niet onderbreken zo leek het. Ze had het over het terugnemen van het gebied nadat ze waren aangesterkt maar als ze geen bijen in haar hoofd had dan zou ze snappen dat het niet zo simpel geweest was op dat moment. Dat een straf niet mild kon zijn snapte hij ergens wel maar het was niet juist, gewoon niet. Na deze woorden draaide ze zich weer naar hem toe en gaf hem een.. halfgaar compliment? Zijn haren kwamen langzaam een beetje omhoog. Late kant? Ze hadden dit kunnen winnen als ze er was geweest. Feralhowl viel Oceanstar toen ook gelijk in de reden. "We hebben gevochten als Tigerclan om ons gebied te verdedigen, gebied wat we nodig hebben om onszelf te voeden. Je gooit Stallionheart nu voor de leeuwen, maar je was er niet!" en hij keek naar de Warrior. Ze had meer dan gelijk. "Moesten we met de staart tussen de benen terug rennen? Butterstar en haar smerige visvreters meteen het gebied geven? Dan zouden ze alleen maar voor meer komen! En Shadowclan er wellicht bij!" miauwde de poes en hij zag hoe Oceanstar dit alles negeerde en gewoon doorging alsof er niks gezegd was. Ze benoemde Hawkpaw tot Hawkdash en Shikrapaw tot Shikraspirit maar dit was alles behalve een fijne benoeming tot Warrior kon hij zich indenken. Hij riep met de rest van de Clan hun namen mee en zag hoe kittens Apprentices werden en een mentor kregen, als laatst kwam ze aan bij Dewpaw die ze aan hem toewees. Zijn ogen zochten haar in de menigte en schonken haar een vriendelijke glimlach. Hij zou later haar neusje aanraken en de trainingen echt gaan oppakken zoals hij eerder al gedaan had. De woorden over de gevonden kittens waren niet zo interessant meer en hij keek naar zijn Leader die begon over het aanpakken van Warriors. In zijn ooghoeken zag hij Wolfheart naar voren stappen om Feralhowl op haar donder te geven en hij snoof. Wolfheart was een goede Warrior die de Clan had beschermd en de kittens toen hij weg was maar zijn woorden nu waren alleen een soort olie op het vuur. De kater keek verbouwereerd naar Amberstorm die had gesproken over het doden van een Elder. ”Het gevecht bij de Heatherfields verdiend zeker geen schoonheidsprijs” miauwde hij en hij stond op van de steen en liep naar Amberstorm toe. ”Maar het is niet de schuld van WindClan dat RiverClan een Elder meeneemt Wolfheart” miauwde hij en hij keek in de gele ogen van de Warrior. ”Allereerst wil ik graag iedereen die het nog niet weet even invullen over wat er gebeurd is” miauwde hij en hij keek de kring met katten rond. ”Amberstorm verdedigde zichzelf, die Elder had daar nooit mogen zijn of zich zo in een gevecht moeten gooien tussen al die katten. Northdrift, moge StarClan haar ziel hebben is gedood door Butterstar zélf” zei hij en zijn nekharen rezen verder omhoog. ”Een nog laffere RiverClanner nam het leven van Littlepaw” ging hij door ”Nog een RiverClanner, Marshfire nam het leven van Cheetahrun en nog een andere nam het leven van Frostspots” zei hij met een grom. ”Geen van deze levens had verloren hoeven gaan Oceanstar, als jij je niet had gemengd met die BloodClanner. ShadowClan heeft ons verraden. Tallstar zei dat ik hen moest terugroepen omdat jíj het zei. Ik vertrouwde op jouw vríend. Zijn dát vrienden?” zei hij en zijn ogen stonden vol met gemengde gevoelens. StarClan, Oceanstar had nooit die vuile rat moeten vertrouwen. In zijn oren hoorde hij nog hoe Butterstar haar victorie uitschreeuwde boven de lijken van de katten om haar heen. Als er een kat in het Dark Forest moest komen was zij het.

OPMERKINGEN: >: [

&

[ceremonie mei] True Warriors Never Die JXidV8r

[ceremonie mei] True Warriors Never Die Little_Gorse_trans

Ava & Sig by El4a

Moonvision probeerde zich te focussen op haar apprentice. Echter werd het geroezemoes haar teveel en keek ze uiteindelijk toch op met haar ambergele ogen. Ze was in het kamp gebleven om de elders en Queens te beschermen moest er een inval gebeuren. Wat er zich allemaal had afgespeeld tijdens het gevecht, wist ze niet. Moonvision was enkel op de hoogte van de grote lijnen, dat er veel doden waren gevallen. Ze keek naar Feralhowl, welke haar mening ten volle harte uitte tegen Oceanstar. Petje af voor haar dat ze zo'n grote mond durfde open te zetten tegen hun Leader. Moonvision zuchtte zachtjes, waarna haar blik volgde naar de volgende kat. Amberstorm, die eerlijk toegaf dat ze een Elder vermoord had. Voor een tel tikte de staartpunt van Moonvision tegen de grond, haar vacht onbehaaglijk prikkende. Argwaan borrelde in haar op, echter werd deze onderdrukt door de woorden van hun Deputy. Stallionheart had gelijk, Butterstar had hem simpelweg nooit mee mogen nemen naar het gevecht. Echter wiebelde ze wat met haar oortjes toen hij beweerde dat Oceanstar hier overal een stokje voor had kunnen steken. "Hoe kon Oceanstar van deze aanval afweten en sterker nog, hoe kon ze de daden van een Riverclanner voorkomen? Of ze er nu bij was geweest of niet, als hun hadden besloten te moorden kon Oceanstar er niets aan doen. Ik vind niet dat we die schuld op haar mogen steken," miauwde ze, haar ambergele blik op Stallionheart richtende. Het hield echter niet weg dat ook Moonvision vond dat Oceanstar erbij had moeten zijn.

I believe, I believe in a line so thin
There's a light, there's a light and it pulls me in
[ceremonie mei] True Warriors Never Die Ewk5p24

Going down, going down 'til I chip my chin
Take my head in your hands, pop it with a pin

Ze had haar intense gele ogen op Oceanstar gericht, maar al snel was het Wolfheart die sprak. Feralhowl ontblootte haar tanden naar de bruine warrior. "Oh nog zo'n superheld die met de staart tussen zijn benen in het kamp is blijven schuilen en nu maar wat gaat lopen roeptoeteren, terwijl wij ons leven riskeerden tijdens dat gevecht zodat ook jij zonder honger kon gaan slapen," snauwde ze hem toe, "weet je zeker dat je niet liever naar Riverclan gaat als je je zo schaamt om jezelf een Windclanner te noemen?" Met een overeind gezette pels klapte ze haar kaken op elkaar toen Stallionheart uitlegde hoe het gevecht gegaan was. Haar staart zwiepte geërgerd heen en weer. Als blikken konden doden, was er enkel nog maar een hoopje as waar Wolfheart stond overgebleven. Die kat had geen eer, altijd alleen maar zichzelf willen bewijzen dat hij óh zo'n goede warrior was. Braak. Alsof hij niet zelf na kon denken. Ze gromde nog wat binnensmonds en legde haar oren plat in haar nek. Stom gedoe. Het was Oceanstar die haar deputy voor de leeuwen gooide en haar warriors niet eens prees voor dat ze hun huid en haar geriskeerd hadden in dit gevecht.

De kattin had alles wat er gezegd werd maar een beetje laten gaan sinds de ceremonie was begonnen, maar toen ze begon over de kater welke ze als vader begon te zien de laatste tijd voelde het even alsof iemand haar hart samenkneep. Haar poten voelde zwaarder door dat gevoel in haar lichaam en haar goudgele ogen schoten heen en weer tussen de twee. "Stallionheart, een Deputy hoort zich terug te trekken wanneer er vele doden en gewonden vallen. Iets dat je te laat hebt gedaan. Clans moorden niet.” Met een frons keek ze even naar haar leader en daarna naar de deputy. "Maar als ze zich te snel teruggetrokken hadden had riverclan ook nog van alles kunnen doen terwijl ze wegliepen" mompelde de kattin zachtjes, maar al snel werd er overheen gesproken door andere katten. Waarschijnlijk was dat maar beter ook, misschien was wat ze zei wel verschrikkelijk dom. ”Dewpaw, ik ben enorm trots op je. Ik weet dat je enorm geschrokken was nadat je mij na het gevecht met de Bloodclanner aan trof, maar je hebt je ware karakter getoond. Ik weet dat anderen dit ook in je hebben gezien, waaronder mijn trouwe Deputy, Stallionheart. Ik weet dan ook zeker dat jullie twee samen een goede tijd tegemoet zullen gaan. Stallionheart zal dan ook je verdere opleiding op zich nemen.” Sprak de leader terwijl ze de twee vrolijk aan keek en haar kop dankbaar naar Dewpaw boog wie hetzelfde deed naar haar, maar ze gaf geen glimlach terug naar haar of haar nieuwe mentor. Het voelde niet als een moment om blij te zijn, niet als ze hoorde wat er allemaal gebeurd was terwijl ze bij het lichaam van haar leader was. De apprentice bewoog niet toen haar halfbroer zijn mentor toegewezen kreeg en het enige wat ze deed was naar haar poten kijken. Het gesprek wat nu aan de hand was was niks waar zij zich in zou kunnen mengen dus knikte ze nogmaals naar Stallionheart en Oceanstar voordat ze opstond en wegliep om alles vanaf een afstandje te bekijken, ze zou later altijd nog wat kunnen doen (als ze dapper genoeg was).

dewberry currently owns 5 little stars

dewberry

she was a giver
always poured, too much of love
never realized watering a rock
doesn't make it soft

Shadefeather spitste zijn oortjes toen hij Oceanstar een ceremonie hoorde aankondigden. Hij liep wat dichterbij en luisterde naar de woorden van zijn Leader en de reactie van verschillende katten. Hij trok even met zijn oren en liet een zucht ontsnappen. Hij besloot het allemaal maar een beetje aan hem voorbij te laten gaan. Hij wist niet goed wie of wat hij moest geloven hier, dus hield hij zich er maar liever buiten. Hij hield niet van drama en het laatste wat hij wilde was ruzie hebben met zijn Clangenoten.
Hij keek echter verbaasd op toen zijn naam genoemd werd. Hij? Mentor van Toxickit? Nu Toxicpaw, natuurlijk. Een glimlach verscheen op zijn gelaat. Toxicpaw was een kit van Stallionheart, de Deputy. Hij mocht hem graag en beschouwde hem ook wel een beetje als een vriend. Hij was trots dat hij Toxics mentor mocht zijn.
Met een beetje een omweg om de andere katten heen liep hij naar zijn gloednieuwe Apprentice. Hij drukte zijn neus voorzichtig tegen die van Toxicpaw. 'Zeg het maar wanneer je wilt beginnen,' miauwde hij rustig, maar met een vrolijke twinkel in zijn gele ogen.

[ceremonie mei] True Warriors Never Die Xvn0Hyy

Met een zacht gebrom stond de poes op toen Oceanstar de clan bijeenriep. Haar spieren waren stijf en deden pijn. Ze gaf toe, ze had geluk gehad. In tegenstelling tot andere katten was ze niet met zware verwondingen teruggekomen, beter nog: ze was levend teruggekomen, iets wat ze van vele andere katten niet kon zeggen. Toch verweet ze zichzelf niks. Ze had haar leven willen geven voor de clan, tuurlijk, maar ze had het geluk dat haar tegenstanders eervol waren, voor zover Riverclanners eer hadden. Dat was haar niet fout, en ze had tenminste niemand vermoord. Terwijl Oceanstar haar speech gaf, over hoe een stel katten Riverclanners hadden vermoord, kon zij zichzelf gerust stellen met het feit dat zij niet een van die katten was.
Na het geklets over het gevecht, werden er een paar apprentices naar voren genoemen. Silver gaf een bemoedigende glimlach toen ze zag hoe haar oude apprentice, Hawkpaw, naar voren kwam, en zijn Warriornaam gaf. "Hawkdash! Hawkdash! riep ze mee met de rest. Vervolgens werden nieuwe apprentices benoemd, en werd er nog het vrolijke nieuws gegeven dat er nieuwe kittens waren gevonden. Dat betekende het einde van de Ceremony.
Silverdew was van plan weg te lopen, toen de eerste reacties kwamen. Een poes stapte naar voren en verkondigde hoe ze een elder had vermoord, en een aantal katten kwamen in een discussie over.. over wat? Silver richtte zich op Feralhowl. "Ík was wel bij het gevecht, en op geen moment kwam het in mij op om andere katten te vermoorden, hoe walgelijk die visvreters ook zijn! En dan snap ik ook niet, waarom jij, Stallionheart," gromde ze, zich nu richtend op de deputy, "het in je hoofd haalt om het gedrag van je eigen warriors goed te praten omdat Riverclan onze warriors heeft vermoord? En alsof het de bedoeling was dat die elder meeging. Je kan me niet vertellen dat die elder zo hard heeft teruggevochten, dat die een zodanige bedreiging vormde dat doden een acceptabele oplossing was. Nee, de Riverclanners waren niet heilig, maar 'geen schoonheidsprijs'? Dat is toch wel een flinke understatement als je het hebt over het gedrag van een stel Warriors hier. Hoe durf je ook maar te suggereren dat dat de schuld was van jouw Leader? Zij kon niet weten dat Riverclan dit van plan was" Liet het duidelijk zijn, dat ze de moorden niet goedkeurde. Liet het duidelijk zijn, dat ze geen respect had voor de katten die dat probleem ontweken. "En toch, juist omdat Oceanstar dit niet had kunnen weten... Waar was onze eer gebleven, als Stallionheart ons als een stel kittens in het kamp had laten zitten terwijl Riverclan ons gebied innam. We hadden eerder terug moeten trekken. Shadowclan had nooit vertrouwd moeten worden, maar in het midden van een gevecht, zijn dat soort dingen lastig om aan te denken." zuchtte ze. "Er zijn fouten gemaakt, aan beide kanten. In plaats van deze te ontkennen of te verdoezelen met een ander zijn fouten, zorg ervoor dat jullie van je eigen fouten leren. Want jullie zijn allemaal, stuk voor stuk, een schande voor Windclan." Ze keek nog eens in het rond. Ze wist niet eens wat ze hier zelf van moest denken, wie ze de schuld moest geven. Ze was het gewoon zat, ze was dit allemaal meer dan zat. En op sommige momenten begon ze spijt te krijgen dat ze die honden weg had geleid van het kamp. Al was de hele clan uitgeveegd, dan waren al die problemen tenminste opgelost. Dan zou zij nu niet elke nacht nachtmerries hebben over die beesten, alleen om vervolgens haar hele clan gek te zien worden.

Tag: (Hawkdash) Feralhowl, Stallionheart, rest van de clan

[ceremonie mei] True Warriors Never Die SmkxnBL

Gravelsmoke - Silverdew - Nightthorn

Gewoonlijk was ze trots als ze haar moeder daar op de grote rots zag staan om de clan toe te spreken, maar vandaag voelde Homepaw zich er niet goed bij. Katten zeiden dat mama weer dood geweest was en Homepaw was bang. Negen min één min nog één, dat was... Dat was... zeven. Dat ging zo snel! Straks ging mama dood en kwam ze niet meer terug, net als haar andere mama!

Voordat er warriors werden benoemd, begon mama over het gevecht tegen RiverClan te praten. Mama leek boos op RiverClan en dat snapte Homepaw, want dat was iedereen, maar daarna leek ze opeens ook boos op Stallionheart en op de clan. En daarna... Homepaws hart leek te stoppen toen ze hoorde wat daarna kwam. Haar blik zocht Spiderpaw tussen haar clangenoten, terwijl haar keel droog werd en haar oren suisden. De... de warrior code gebroken? Straf? Het was Spiderpaw, wilde ze roepen. Zij heeft het gedaan, niet ik! Maar als ze dat zei, zou Spiderpaw haar vast en zeker haten. De liefde van haar moeder wilde ze echter ook niet kwijt. De warrior code gebroken... Mama zou haar als een verrader zien, ze zou haar nooit meer met die liefdevolle blik aankijken! Wat moest ze doen? Wat moest ze zeggen? Wisten andere katten het? Kon ze het geheimhouden, als zij en Spider allebei hun mond zouden houden? Het zou nooit werken, er waren zo veel katten bij geweest, als zij het niet zei zou iemand anders het doen en dat was nóg erger.

Terwijl de clan ruzie begon te maken over of ze verkeerd zaten of niet, kon Homepaw maar één uitweg bedenken, één manier waarop ze niet als een verrader gezien zou worden. Want iedereen was het erover eens dat je je clan moest beschermen, toch? ”Het was net als de vos!” riep ze. ”Die RiverClanner wilde Spiderpaw doodmaken! Dus toen-” Dus toen hebben we hem tegengehouden. Zoals je een vos tegen moest houden. En toen waren de RiverClanners verdrietig geweest en dat was helemaal niet vosachtig, maar als ze dat nu gewoon niet zei, dan leek het net alsof ze juist heel dapper en goed geweest waren. Toch?

Maar ondertussen ging de discussie om haar heen verder en vroeg Homepaw zich ongerust af of haar argument ook viel onder het verboe...verdoe...zelezen of zoiets wat Silverdew zei. Haar oortjes zakten in haar nek. Was ze een schande voor WindClan?

[ceremonie mei] True Warriors Never Die Homeos12

Chaos leek uit te breken in het camp na haar woorden. Stallionheart schoot in de verdediging voor haar, waarop Amberstorm hem een woedende blik zond. Ze hoefde geen warrior op een wit paard die haar beschermde alsof ze een arme queen was die niet voor zichzelf op kon komen. Nu leek ze zwak, even hulpeloos als ze zich soms voelde. Maar sommige andere reacties kon ze ook niet waarderen. Dacht iedereen dat ze voor de fun die elder van kant had gemaakt? Alsof het één of ander dom spelletje was, Dachten ze dan echt zo weinig van haar?! "Denk je dat ik die elder had gedood als ik een andere keus had gehad?", antwoordde ze Silverdew, dubbel zo vurig na een periode van kalmte. "Ze was mentaal gehandicapt, ze sprong letterlijk récht in mijn bek. Ik ga geen excuses maken, ik had niet mogen bijten, ik accepteer de straf, maar ik ben géén koelbloedige moordenaar!", vervolgde ze, de clan rondkijkend, hopend dat iemand haar zou steunen - en tegelijkertijd wensend dat ze haar tegen zouden spreken. Ze wou gestraft worden, ze moést gestraft worden, want ze kon niet zo door. Maar dat haar clan dacht dat ze een elder in koelen bloede vermoorde, voor de fun, omdat het nu een goed excuus was - no way. Ze was veel, maar geen clanverrader. Dat waren haar ouders misschien geweest; maar zij niet. Ze was loyaal, tot op het bot.

Tag: Stallionheart, Silverdew, rest van de clan

Haar oren legde ze weer in haar nek toen iedereen dingen naar elkaar begon te roepen. Ze merkte de onenigheid die ontstond, maar begreep niet waarom iedereen zo boos naar elkaar deed. Er was er maar een die ze hier als vijand moesten zien of twee als ze het goed begrepen had en dat waren Riverclan en Shadowclan, dus waarom leek iedereen op elkaar te vitten in plaats van die clans? Het liefst wilde ze wegrennen, maar ze was net apprentice geworden en had nog niet eens Horsescoff kunnen vinden door alles dat gaande was en eigenlijk werd het haar te veel. "Stop," Sprak ze eerst zachtjes, maar ze ging er niet vanuit dat iemand dat zou horen. "Stop alsjeblieft." Riep ze luider, hopende boven de katten uit te komen. "Waarom vechten we met elkaar? Riverclan en Shadowclan zijn degene die fout zijn." Haar stem luid, maar of iemand het zou horen was maar de vraag. Ze was tenslotte net apprentice, ze was er niet bij geweest. In plaats daarvan was ze veilig in de nursery geweest. Ze beet haar lip, terwijl ze haar blik van kat naar kat liet gaan, hopende dat ze zouden stoppen.

Tag: Iedereen

_{De ceremonie kon haar geen reet boeien. Niks kon haar schelen. Niks. Alleen de neergang van RiverClan die nu met hun dikke vissenkoppen over hun gebied heen stampten. En de naam van haar moeder, die als standpunt gebruikt werd in een domme ruzie waar toch niks meer aan veranderd kon worden. Ze luisterde niet naar wat er nog meer gezegd werd. Iemand had een elder vermoord, anderen begonnen te janken om de benaming TigerClan. Haar blauwe ogen richtte ze strak op Stallionheart, waarna ze naar hem toeliep en naast hem ging zitten. "We hadden ons nooit terug moeten trekken. Oceanstar heeft ongelijk. We hadden door moeten vechten tot er geen kat meer stond." siste ze in zijn oor. Zij steunde hem. Niet zijn beslissing om zich terug te trekken maar ze kon hem dat vergeven want hij had die keuze gemaakt uit eer voor zijn clanleider. "Niemand hier hoeft zich te verontschuldigen voor het nemen van levens! RiverClan's leider begon en hun clan heeft daarvoor de prijs betaald. Ik zie geen schuld in degenen die hun land fel verdedigd hebben." De laatste zin richtte ze aan Oceanstar. Haar blik sprak boekdelen; vergeef hen, geef hen geen straf. Want dat is onterecht.
@Stallionheart}

[ceremonie mei] True Warriors Never Die Condor15

_dracaris

Whitenight lag aan het einde van het kamp dicht bij de wand, zijn ogen scannend over de open plek. Het was rustig, nog in ieder geval. Het jeukte zijn pels dat alles zo kalm leek, alsof het een soort stilte voor de storm was. Het gevecht was nog niet lang geleden en nog steeds droeg hij een zware steen in zijn maag. Niet omdat hij iemands leven die dag ontnomen had maar omdat hij te laat geweest was om Cheetah te redden, net als de andere slachtoffers in zijn clan de gevallen waren. De witte tom duwde zijn oren kort naar achteren en sloot zijn ogen. Zijn leven draaide om het beschermen van zijn clan en familie, ook al was hij niet altijd de beste tom die je wensen kon. Iedereen had zijn minpuntjes maar dat maakte hem geen slechte warrior. Whitenight keek op naar de lucht, zoekend naar een glim van zijn vader die daar in vrede lag maar een doodnormale kat zoals hem zou nooit een teken krijgen van zijn voorouders. Een zucht verliet zijn bek toen de tom zijn gespierde lange lijf ophees en aanstalten maakte om het kamp te verlaten toen plots de stem van Oceanstar over het kamp heen echode. De tom keek op, zwiepte met zijn staart, maar besloot om toch te kijken wat er gaande was. De warrior sloot zich aan bij de rest van zijn clangenoten en luisterde naar de woorden van de grijze she-cat die hij onlangs nog gezocht had met Evergreen en Moonsvision. Zijn ogen knepen samen want hoewel Oceanstar haar woorden eerst mooi uitkoos wendde zich dit plots naar beschuldigen naar Stallionheart. De deputy had dapper gevochten samen me de rest die die dag gestreden hadden om hun thuisland te beschermen. Hoe durfde die zwakkeling de deputy en hen zo aan de schandpaal te binden? De witte tom gromde laag, zijn oren in zijn nek gedrukt van woede. Zijn ogen glommen al helemaal koudvuur toen de grijze leader de zogenaamde moordenaars naar voren riep om onder de oog van hun overleden voorouders te staan. Whitenight drukte zijn klauwen in de grond, wat was dit voorn ziek grapje? De code laten vallen? Starclan in de steek gelaten? Hoe durfde ze! De witte tom keek naar Amberstorm die naar voren stapte en niet veel later voegde hij zich bij haar. Zijn rugharen stonden kaarsrecht overeind terwijl hij met een dodelijk blik naar de ander staarde. “Ik heb het leven ontnomen van Autumnwish.” Siste hij. “Ze spande samen met Marshfire: de kat die Cheetah voor me ogen zonder pardon zijn keel opensloeg. Ik sprong er tussen en beide katten stonden klaar om mij net zo hard naar Starclan te jagen. Ik heb gehandeld vanuit de code: don’t kill other cats to win battles, unless they are outside the warrior code or if it is necessary for self-defense.” Hij keek dwars in de ziel van Oceanstar toen hij zijn woorden uitsprak. “Schuif geen schande op ons en haal al helemaal niet onze voorouders naar voren als je niet weet wat er gebeurd is.” Zijn klauwen haakte zich diep in de grond. “Geen van ons alle verdiend ‘straf’ de enige die mogen boeten zijn die koudbloedige moordende vissenvreters!” Grauwde hij. Hij was er klaar mee dat telkens katten dachten dat ze alles zeggen konden zonder dat ze er een greintje van iets afwisten. De warrior liet iemand echt niet zo gemakkelijk over hem heen lopen, nooit. Whitenight trok zich terug toen het tijd was voor enkele apprentices hun mentoren te krijgen maar zodra de ceremonie tot einde kwam werd de bom gelost. De ene kat kwam op voor de ander maar ook enkele sukkels die nul van het gevecht hadden meegekregen stonden aan de kant van Oceanstar. Nee, hij niet. De witte warrior schudde zijn kop en stapte naar de deputy toe. Hij zal de rug van Stallionheart beschermen, net zoals hij in het gevecht gedaan had. “Wij hebben dapper gestreden om ons eigen haagje te redden, niet eens voor een verdomd stukje land! Jullie alle hebben gezien hoe Riverclan zich eerloos in dit gevecht gegooid hebben. Ik ben trots op deze clan, hoe wij onszelf en andere beschermend hebben tegen moordenaars! Het is niet Stallionheart fout dat het gevecht zo gelopen is, nog die van Ocean. Onze doden hebben we te danken aan Riverclan, aan Shadowclan die lief in ons gezicht deden maar puntje bepaald hard in onze rug steken!” De tom trok zijn mondhoeken omlaag waardoor zijn tanden duidelijk zichtbaar werden. “Niemand van ons word hier aan de schandpaal gebonden, we moeten wraak nemen op onze doden. Wij zijn dit gevecht niet begonnen. Ik ben het spuugzat dat we telkens opnieuw worden verslagen door een stelletje otters, hoe we al generaties lang aangekeken worden als bange hazen. Het word eens tijd dat we laten zien dat Windclan niet over zich heen laat lopen.” De witte tom zwiepte met zijn staart. “We verdedigen ons enkel om onze eigen verdomme levens te redden, is dit hoe we leven willen? Elke dag in angst? Bang om een nieuw gevecht waar weer meerdere moorden word gepleegd?” Whitenight schudde zijn kop. “Wie anders denkt: wie denkt dat dit leven hoe het nu is geen verandering nodig heeft kan beter nu heel snel vertrekken en een warm mandje zoeken bij de twolegs. Zwakke kittypets.” Spuugde de tom op de grond.

[ceremonie mei] True Warriors Never Die Whiteos3

De al wat oudere Tunneler kwam echt net uit de tunnels toen een ceremonie aangekondigd werd. Zijn bruine ogen keken sloom voor zich uit voor hij zijn lichaam ergens neerplofte ver weg van de rest. Vanaf hier kon hij nog wel net de stem horen van Oceanstar maar luisteren naar haar woorden was een ander verhaal. Pas toen hij zijn naam hoorde vallen keek hij op. Horsescoff krabde aan zijn oor met zijn achterpoot maar stopte al gauw om met verbazing naar de leader te kijken die hem koppelde aan een apprentice. Mintkit- of nu Mintpaw werd getraind tot Tunneler en hij werd haar mentor? Was hij niet veel te oud? Te chagrijnig? Met knipperde ogen keek hij naar de witte she-cat maar de wachtte rustig af tot de ceremonie beëindigt werd zodat hij daarna in alle rust Mintpaw kon begroeten. Horse kwam wel naar voren gestapt om zijn neus tegen de hare te drukken zoals dat hoorde maar trok zich toen al wel snel terug. Pas toen alles afgelopen was brak er oorlog uit. De tom bromde wat binnensmonds en wou net Mintpaw met zich meenemen toen hij haar ineens uit het oog verloren had. Al zijn clangenoten stonden dwars door elkaar heen, ruziënd over wat er gebeurd was met het gevecht. Hij oordeelde niet en ging al helemaal niet mee doen met een discussie waar hij niks van wist. De oudere Tunneler likte zijn stoffige vacht en scande alles af maar nog altijd geen Mint. Waar we ze naar toe verdwenen? Brommend zocht hij de apprentice den af maar ook daar was ze niet uit enthousiasme naar toe gerend. "Stop alsjeblieft." Hm? De bruine tom draaide zich om. "Waarom vechten we met elkaar? Riverclan en Shadowclan zijn degene die fout zijn." Ah daar was, tussen de ruziënde katten. Met een diepe zucht van ergernis liep stapte de tom op de apprentice af en duwde haar weg van de rest. “Les nummer één: meng nooit in ruzies of discussies als je niet waar het precies overgaat.” Sprak de tom uit met een mompelende stem. “Laten we naar buiten gaan,” Hij wenkte zijn kersverse leerling mee en volgde zijn pad naar buiten. Ze moesten mos zoeken voor een nest, dat was voor nu het belangrijkste.

Tag: @Mintpaw

Dwarfpaw keek op toen Oceanstar de Clan bijeen riep voor de Ceremony. Hij bevond zich in het kamp, en dus zou de wandeling richting de highstone niet al te lang zijn. Hij was behoorlijk nerveus voor de Ceremony. Zeker nadat Dewpaw zo kwaad op hem was geworden. Hij was nog meer gaan twijfelen over zijn situatie: Zou hij zich hier ooit thuis kunnen voelen? Was hij geen blok aan het been voor de Clan? Wolfsnout had hem tenslotte redelijk onaangekondigd en hoogstwaarschijnlijk zonder enige vorm van overleg hier afgezet. Dwarfpaw schudden zijn kopje. Niet aan denken. Hij zou zijn eigen situatie toch niet kunnen veranderen. Het enige wat hij kon doen was te proberen een best mogelijke bijdragen te leveren aan de Clan. Ondertussen was hij bij de highstone aangekomen. Een aantal katten hadden zich daar al gemeld. Waaronder Dewpaw. Hij nam plaats, een beetje aan de zijkant. Zo ver mogelijk van Dewpaw vandaan. Al meer katten namen plaats, totdat ze compleet waren en Oceanstar de Ceremoy begon. Ze vertelde over de strijd die de Windclan tegen de Riverclan had moeten voeren. Of eerder gezegd, de verdediging. Hoe het precies zat wist hij niet. En Dwarfpaw voelde zich dan ook redelijk verloren wat dit onderwerp betrof. Aangezien hij na het gevecht was afgezet en dus eigenlijk geen idee had wat zich precies had afgespeeld. Al kreeg hij uit deze toespraak wel een paar sterke hints. Ondertussen keek Dwarfpaw even naar de katten om zich heen. De sfeer was niet bepaald aangenaam en de spanning leek toe te nemen met elk woord dat Oceanstar uit sprak. Maar gelukkig onderbrak niemand haar en ging de toespraak over op een ander onderwerp: Het benoemen van nieuwe Warriors. Shikrapaw en Hawkpaw, twee Apprentices die vanaf nu verder zouden gaan als Shikraspirit en Hawkdash. Hij hoopte maar dat hij op een dag ook zijn rol als Warrior zou kunnen vervullen. Oceanstar ging verder. Er waren kittens die oud genoeg waren om Apprentices te worden. Dwarfpaw keek aandachtig naar hoe ze hun mentors toegewezen kregen. Wetende het hem hetzelfde te wachten stond. “Dan zijn er nog drie Apprentices die een nieuwe mentor nodig hebben. Dewpaw, Dwarfpaw en Goldenpaw stap naar voren toe.” Hij deed wat hem gevraagd werd. Ondanks dat Oceanstar de woorden kalm en vriendelijk had uitgesproken kon hij het niet helpen zeer nerveus te zijn over dit moment. Hij voelde zich enigszins bekeken, het zwarte schaap van de Clan. Al was hij wellicht de enige die het in dat licht bekeek. Eerst was Goldenpaw aan de beurd. Haar mentor zou Crowfur worden. En vervolgens was het de beurd aan Dewpaw die tot zijn grote verbijstering Stallionheart toegewezen kreeg als mentor. Stallionheart, wat had hij hem graag als mentor gehad… Maar Dewpaw had zich bewezen. En hij… wat had hij op zijn record staan? Niets. Nog niets. Hij had nog niet eens in het kleinste kunnen bewijzen geen last te zijn voor de Clan. “Als laatste komt dan ook nog Dwarfpaw, ook jij moet nog een nieuwe mentor. Deze zal Moonvision zijn, ik weet zeker dat ze in staat is je de rest van je Apprenticetijd op te leiden.” Sprak Oceanstar hem toe. Het had vrolijk geklonken. Voor een moment keken ze elkaar aan. Haar blik warm en vriendelijk, de zijne ietwat onzeker. Maar al snel gaf hij een klein glimlachje. Hij haalde even diep adem. Loslaten, dat was zijn enige optie. Jaloezie en schuldgevoelens zouden hem alleen maar verder naar beneden trekken. Het enige wat hij kon was het los laten, het achter zich neer leggen en zo hard mogelijk zijn best doen om een goede Apprentice te zullen zijn. Alleen op die wijze zou hij zich met de tijd kunnen bewijzen tegenover de Clan. Het volgende moment werd zijn aandacht opgeëist door de witte kattin die, bij de woorden van Oceanstar, zijn kant op was gelopen. Dat zou Moonvision dan wel moeten zijn. Ze was een elegante kattin met nogal een imposante staart. Ze tikte zachtjes met haar neus tegen ze zijne. "Als je klaar bent, kunnen we al direct beginnen." Zei ze. Dwarfpaw knikte. Het leek hem handig om direct te beginnen, dan kon hij tenminste zijn gedachten even aan de kant zetten. Ondertussen kwam de Ceremony aan z’n eind. Er werd verteld dat er twee kittens waren gevonden en dat deze vanaf nu onderdeel van de Clan zouden uitmaken. Op zich bijzonder nieuws. En onder normale omstandigheden zou het een positieve en luchtige sfeer kunnen bevorderen. Echter sloeg de sfeer in een klap om. Of eerder gezegd, terug bij af. Men had zich gewoon ingehouden omdat de Apprentice ceremony nu eenmaal voltooid moest worden. Maar nu Oceanstar eenmaal uitgesproken was viel Feralhowl haar in de reden. Amberstorm volgde met een bekentenis. Waarop verschillende katten de eene of andere kant van dit argument bijsprongen. Moonvision keek op. "Hoe kon Oceanstar van deze aanval afweten en sterker nog, hoe kon ze de daden van een Riverclanner voorkomen? Of ze er nu bij was geweest of niet, als hun hadden besloten te moorden kon Oceanstar er niets aan doen. Ik vind niet dat we die schuld op haar mogen steken," Miauwde ze naar Stallionheart. Dwarfpaw keek haar een beetje onzeker aan. Hij had niets toe te voegen aan deze al verder escalerende situatie. En hij voelde zich dan ook redelijk verdwaald van het een op het andere moment…

@Moonvision

[ceremonie mei] True Warriors Never Die Dwarfpaw_OS

[ceremonie mei] True Warriors Never Die Db4mxc7-e6ad6d96-518e-41e5-85d1-257050e2f4b1.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvYzFmNTFhODctZDRhZC00Nzk3LWJmM2YtMjg3ZmViNzBkMTY1XC9kYjRteGM3LWU2YWQ2ZDk2LTUxOGUtNDFlNS04NWQxLTI1NzA1MGUyZjRiMS5naWYifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

quiet as shadows
as light as feathers
swift as a deer
calm as still water

Spiderpaw voelde een naar gevoel in haar onderbuik toen haar moeder de clan bijeen riep. Haar ogen zochten naar Homepaw, haar zusje die er dood dik en dun voor haar leek te zijn, maar ze betwijfelde het of ze daar na vandaag nog enige steun van kon verwachten. De bruine apprentice schuifelde ongemakkelijk met haar pootjes en luisterde naar de ceremonie. Een aantal katten werden warrior na het gevecht, maar niet zij. Wat erna kwam was echter iets waar zij wel een rol in zou spelen. Ze zou niet beloond worden voor het vechten. De woorden van haar moeder zorgde ervoor dat ze in elkaar dook van schaamte. Ze had het niet expres gedaan. Ze was geen laffe moordenaar! De discussie brak los en ze hoorde Homepaw zelfs wat roepen, maar alle woorden gingen langs haar heen totdat ze zelf naar voren stapte. Ze schraapte haar keel en zocht de ogen van Oceanstar en Stallionheart, haar mentoren. "Ik heb Beartooth vermoord," mauwde ze met een trillende stem. "Ik heb hem vermoord omdat hij anders mij vermoord zou hebben! Ik ben niet laf!" Er flikkerde iets in haar ogen terwijl ze haar moeder aankeek.

TAG: Oceanstar, Stallionheart

THANKS

[ceremonie mei] True Warriors Never Die QWKTHKd