Good old times.

Crowfur gaf een paar snelle likken over de plekken waar hij geraakt was tijdens het gevecht. Gelukkig was het afgelopen, maar het had wel zijn mentale schade achtergelaten. Hij probeerde het niet te hard aan zijn Clanmates te laten merken, maar wat er gebeurd was met de RiverClanner en vervolgens zijn eigen Clanmate die voor zijn eigen vermoord werd, had wel indruk op hem achtergelaten. Hij had er nachtmerries van, maar probeerde desondanks om zijn gevoelens niet in de weg te laten staan. Aan de ene kant was hij opgelucht omdat hij dan toch niemand gedood had, maar aan de andere kant had hij het gevoel alsof hij verantwoordelijk was voor de dood van Frostspots. Toch wist hij dat het geen zin had om het aan zijn hart te laten komen en het te laten meespelen in zijn gedrag. Als hij dat zou doen, dan zou hij weer terug bij zijn gedrag zijn van voordat Leopardkit een apprentice was geworden. En hij was juist zo trots op de vooruitgang die hij boekte met zijn Clanmates. Crowcall had ervoor gezorgd dat hij zich meer en meer openstelde naar zijn Clanmates en dat wilde hij graag zo houden. En hoewel hij zich keer op keer na elke nachtmerrie afvroeg of hij de RiverClanner dan toch niet beter had kunnen doden, probeerde hij het net zo goed weer van zich af te zetten als hij elke ochtend op stond en ging jagen. Zijn poten zetten zich stevig af tegen de grond en niet veel later voelde hij de wind hard aan zijn vacht trekken terwijl hij door zijn territorium rende. Hij besloot om gelijk maar ook een rondje te doen langs de borders zodat hij kon checken of daar nog enig teken van leven was. Zijn blik viel echter op een konijn en na het een poosje opgejaagd te hebben, wist hij het te vangen. Hij liet zijn tanden in de nek van het konijn zinken en meteen schoot er een herinnering te binnen van hoe hij zijn tanden diep in de nek van de RiverClanner had laten zinken. “Nee!” riep hij met wild kloppend hard terwijl hij zich op zijn zij liet vallen en even verwilderd om zich heen keek. Op zijn hard kloppende hart na was alles in orde en leek alleen een kleine bries te spelen met het gras dat zich in overmaten bevond op het WindClan territorium. Hij schudde zijn hoofd, kwam overeind en nam het konijn vervolgens mee naar de border. Hij liet het op de grond vallen en opende zijn bek om de geuren in te drinken. Zijn oren zakten vervolgens vol verbazing naar achteren toen hij de geur van een bekende rook. Hij keek op en ja hoor, daar was de grote tabby al. “Tallstar,” bracht hij uit en even wist hij niet wat hij moest zeggen. Ze hadden zeker geen slechte band, maar alles voelde raar na wat er tussen RiverClan en WindClan was gebeurd. En dus besloot hij om het op safe te spelen. “Hoe is het met Pepperpaw?”