(Open) Childhood memories

Rascal had onbewust zijn weg gevonden naar een tweebeennest met een achtertuin grenzend aan het woud. Daar zat hij balancerend op de schutting, zijn lichtgele ogen gericht op de bomen. Hij wist dat ThunderClan de bossen patrouilleerde. Een deel van zijn leven wat had kunnen zijn, maar van hem was afgepakt. Sinds kort was hij erachter gekomen dat zijn moeder ThunderClan was. Hij was geboren in het kamp, ergens verscholen tussen de loofbomen. Om als kitten meegenomen te worden naar het gebied wat achter hem lag. Het doolhof van tweebeennesten dat hij altijd zijn thuis had genoemd, maar niet meer zo voelde. Rascal wist niet meer wat thuis was. Hij zat ertussenin, metaforisch als op de schutting waar hij nu zat. Maar hij was niet de enige. Waar het grootste deel van zijn zussen met hem mee was genomen naar de elite, was één zus achtergebleven. Eveningglow, die zich tot de top van de rangorde had weten te vechten. Hoe ze deputy had kunnen worden was nog steeds een raadsel voor hem. En tóch voelde hij misplaatste jaloezie, iets wat hij nooit had mogen voelen, maar het gebeurde toch. Zij was opgegroeid ver weg van de horror die hij moest meemaken in de elite. Desondanks waren ze recent achter gekomen dat ze slechts een pion was van Claw en Sharks walgelijke plannen om ThunderClan weer over te nemen. Eveningglow voelde zich misbruikt en Rascal voelde zich waardeloos, een nietsnut. Datgene waar hij vroeger openlijk en trots mee pareerde. Niemand kon hem wat, hij was verscholen binnen een muur waarvan hij dacht dat hij moraal had, een soort van goedheid die afwezig was in het BloodClan kamp.
Rascal kneep zijn ogen dicht en probeerde diep in zijn herinneringen te graven. Een geur, een beeld, een geluid van de eerste dagen van zijn leven. Maar elke poging die hij deed was tevergeefs. Was hij meegenomen voordat hij zijn ogen open had? Hij kon het niet meer herinneren. Hij kon geen den verstevigd door bramenstruiken en zachte melkgeuren herinneren. Nee, al zijn vroegste herinneringen begonnen in een muffe schuur, omsingeld door zijn moeder en zusjes. Het waren zeker geen slechte herinneringen, maar hij voelde een gat waar zijn ThunderClan bloed zat. Hoorde hij misschien dan toch daar, in dat woud? De kater zuchtte. Hij wist dat dat nooit meer mogelijk was. Hij was gebonden aan een bepaalde manier van leven die erin had gesleten.
En toch bleef de kater zitten, zijn ogen eindeloos starend naar het woud. Scènes schetsend in zijn hoofd wat had kunnen zijn, wat waarschijnlijk had moeten zijn. Toch zou hij zijn verlangens nooit hardop kunnen uitspreken. Er waren slechts drie anderen die van zijn afkomst wisten: Zijn ouders en Eveningglow. Hij had het nog niet over zijn hart kunnen krijgen om het aan zijn zusjes te vertellen.
Rascal worstelde met gevoelens die hij nog nooit eerder had gehad. Hij wist altijd zo zeker wie hij was. Identiteit was zeker en duidelijk. En nu kampte hij met verwarrende vragen in zijn hoofd: Wie ben ik?
En wie wil ik zijn?

Mallowleaf was ook vandaag er in zijn eentje op uit getrokken. Na een tijdje hebben liggen luieren bij de sunningrocks had hij besloten om maar eens eten te gaan zoeken voor de clan. De lente was bijna doorgebroken. Ze draalde bij de drempel. Overdag waren er momenten waar de kou niet langer tot diep in je botten trok, en verwarmde de zon zijn pels. Maar dan viel de avond in en werd elke knop die zich die dag naar buiten had gewerkt weer kapot gemaakt door de ijzige kou. Dit viel veel katten niet goed, die door het weer ziek werden. Hij had goede weerstand. Een clangenoot grapte dat hij te van slapen hield, en te vaak op zijn gat zat en daarom onmogelijk ziek kon worden. En daar had hij ongetwijfeld helemaal gelijk in. Zijn helder groene ogen volgde de bewegingen van een sparrenzanger die van tak naar tak sprong en hem nauwlettend in de gaten hield. Geen zorgen, kleine vriend, ik ga je niet achterna in de boom. Dacht hij met een bevestigende geeuw. Hij wist dat hij vandaag weinig kans maken ging om een vogel in een boom te vangen. Hij kon beter op zoek gaan naar andere kleine grond bewoners.

Toen de gevlekte kater de grens van het thunderclan gebied naderde zuchtte hij. Hij kon de twoleg nesten al zien tussen de bomen door. Hij zag zelfs de gestalte van een kat op een tuinhek zitten even verderop. Hij bleef bij de boomgrens staan en keek tussen luie ogen door naar de kittypet. Mallowleaf besteedde er geen aandacht aan en opende zijn bek om de lucht te inspecteren voor prooi. De geur die mee kwam rook naar zwavel en kraaien. Hij hief zijn kop op en staarde nadenkend naar de kittypet. Maar wacht, die geur vertelde hem wat anders. BloodClan? Hij slaakte een zucht. Technisch gezien deed de beste vent niets verkeerd. Hij zat daar gewoon.. te staren.. het was duidelijk dat hij Mallowleaf gezien moest hebben. Hij dacht er niet verder over na en begon de open plek tussen hen te overbruggen. Eens zien waarom hij hier zo dicht bij was. Spionnen en zo waren niet echt fijn. "Hey daar, vriend." Miauwde hij toen hij binnen gehoorsafstand kwam van de kater. Mallowleaf keek in zijn ogen. Hij zag er verloren uit. "Toch geen plannen om op mijn turf te komen?" Vroeg hij hoopvol. "Want dan moet ik ruzie gaan maken.. daar heb ik niet veel mee." Vervolgde hij nonchalant en met een schouderophaal.  

Rascal zijn ogen vernauwden toen er beweging op zijn netvlies opstond. Een zwart-witte kater bewoog tussen de bomen en vanzelfsprekend was het een ThunderClan kat. Rascal zijn eerste instinct was om meteen zichzelf van de schutting de verwijderen en terug te slenteren naar de stad. Hij had geen zin in problemen. Maar iets in de lichaamshouding van de kater meende hij te zien dat hij ook geen zin had in problemen. Hij was absoluut niet vijandig en dus besloot Rascal om bewegingsloos te blijven zitten. Kort volgden zijn ogen de bewegingen van de gevlekte kat toen hij toch aanstalten maakte om dichterbij te komen, om vervolgens zijn blik af te wenden. Hij was niet bepaald onder de indruk.
Toen werd hij met vriendelijke woorden begroet, waarna een mondhoek van Rascal omhoog kroop. Vriend? Dat was optimistisch. Rascal richtte zijn blik weer op zijn kennelijk kersverse vriend en vernauwde zijn ogen. Rascal schudde vervolgens zijn kop bij de vraag of hij plannen had op “zijn turf” te komen. God, als hij in een betere stemming was kon hij deze kater zeker appreciëren. ‘Rustig maar, ik zoek ook geen ruzie, gabber.’ Poeh, dat was wel het laatste waar hij zin in had. De gevlekte kater leek echter ontzettend ontspannen. Niet de gevaarlijke, sterke boskatten waar ThunderClan reclame over maakte. Teleurstellend product. 2/10. ‘Ik ben slechts jouw turf aan het bewonderen.’ Geen leugen, maar niet handigere woorden Rascal. Rascal wierp zijn blik daarom ook weer naar het bos. Dadelijk dacht zijn vriend dat hij een BloodClan spion was. Maar een sterkere tegenstelling kon niet waar zijn. Hij zou nooit de elite vrijwillig dichter naar zus leiden. Toch liet hij zijn woorden bij wat het was. Meer zeggen zou het waarschijnlijk niet beter maken.

Loom hief de tom zijn kop omhoog om voor een tel te de omgeving te ruiken. Daarna richtte hij zich weer op de bloodclanner en knikte hij vriendelijk. Gabber. “Geen probleem, maat.” Miauwde hij bedaard. Dan wist hij tenminste zeker nu dat de kater geen spion was, maar gewoon genoot van het uitzicht. Want zeg nu zelf, dit was best een mooie plek. Het verhaal luidde dat de beroemde Firestar hier vandaan kwam. Hij had wel eens op diezelfde plek kunnen zitten als de bloodclanner. Hij liet zich met een zucht op de grond zakken en ging ontspannen op zijn zij liggen. Hij gaf de achterkant van zijn voorpoot een paar likken en keek toen omhoog om de blik van de kater weer te vangen. “Je ziet er uit alsof je zojuist katten hebt zien veranderen in vossen.” Merkte hij op. “De laatste keer dat ik checkte, bestaan zulke wonderen niet. Ben je hier alleen maar om te kijken naar de mooie bomen, of zocht je wellicht iets anders?” Vroeg hij, zonder kwade bedoelingen natuurlijk. Zijn oor draaide iets naar achteren toen hij een vogel schel hoorde fluiten, ergens tussen de boomgrens. Hij gaf zijn poot nog een paar likken, afwachtend wat hij verwachten kon van de beste kerel.

Rascal kon nu echt zijn lach niet meer inhouden en een oprechte lach verliet zijn lippen toen hij maat zei. Wat een idioot. Maar hij had de bruin-witte kater kunnen opvrolijken. De zwartwitte kater ging ontspannen erbij liggen en sereen richtte Rascal zijn blik weer tussen de bomen glijden. Een glimp van haar grijze vacht zou genoeg zijn, een vleug van haar geur. Gewoon, om er zeker van te zijn dat het goed met haar ging. Dat ze nog veilig was. Er waren kennelijk geen verkeerde woorden gevallen, want de kater bleef nog enkele seconden stil. Ze zaten daar even in een woordloos gezelschap.
Toch was het blijkbaar niet onzichtbaar dat Rascal niet goed in zijn vel zat. Niet dat hij zijn best deed om het te verbergen, maar zijn blik ging weer naar de voet van het hek, naar zijn gabber. ‘Je zult de eerste zijn die ik het vertel mocht in het meemaken,’ sprak hij met een licht sarcastische ondertoon in zijn stem. Moest hij de waarheid vertellen aan een complete vreemdeling? Maar ze waren kennelijk vrienden. Toch hield hij nog even zijn mond. Nee, hij kon het Eveningglow niet aandoen om haar geheimen aan een willekeurige clangenoot te vertellen. ‘Ik zocht een vriend.’ Dat was geen leugen, toch? ‘Maar die heb ik kennelijk gevonden.’ Een scheve grijns sierde zijn lippen toen hij weer naar de gevlekte kater keek. Hij zou het toch niet kwalijk nemen dat hij zijn problemen niet op straat wilde gooien. De beste vent zou hem hier toch niet de wegwijzen. Rascal stond op een metaforisch kruispunt. Links was zijn oude leven, rechts het leven dat hij verlangde. Maar hij kon niet rechtuit, daar was een duizelingwekkend ravijn: tussenwegen uitsluitend. Hij kon niet het ene pad kiezen zonder het ander achter te laten. Kiezen was onmogelijk, dus stond hij stil, in niemandland. Toch was het gezelschap van de gevlekte kater een welkome verassing. ‘De naam is Rascal,’ stelde hij zichzelf toen voor, zijn blik weer afwezig gericht op het woud.

Mallowleaf leunde iets verder achteruit zodat hij zijn rug ook een poetsbeurt kon geven. Hij lag er immers uitermate ontspannen bij. Dit plekje was een goede. De gespierde kater hield zijn kop scheef maar glimlachte nadat de kater zijn reden van zijn bezoek verklapte. “Uitstekend.” Greens hij. Het was altijd fijn om nieuwe vrienden te maken. Het ging niet langs hem heen dat de kater zijn vraag niet had beantwoord, maar dat maakte hem ook niets uit. Als een man zijn geheimen voor zichzelf wilde houden, wie was hij dan om die man zijn rechten te ontfutselen. Hij grinnikte toen Rascal zich voorstelde. “Rascal.” Herhaalde hij. Mallowleaf vond dat een amuserende naam. Hij rolde op zijn rug en strekte zijn luie spieren uit. “All right, dude, all right.” Hij glimlachte. “Mallowleaf is mijn naam. Nauwelijks zo uitgesproken als Rascal maar ik ben er toch aardig tevreden mee.” Vanuit zijn liggende positie keek hij Rascal aan in zijn ogen. Die waren licht amber van kleur. Je kon ze zelfs geel noemen in het schijnsel van de zon. “Goed dan, vriend. Ik hoop toch je een beetje te kunnen opvrolijken, en te helpen. Ik maak nooit zo snel vrienden als nu.” Zei hij met een knipoog.

Een scheve grijns sierde Rascals gezicht. Uitstekend inderdaad. En hoe de kater er uitgebreid bij lag was de verleiding groot om naast de gevlekte kat te liggen, te genieten van het beetje zwakke zonlicht dat er was. Deze kat was merkwaardig. Hij was vriendelijk en had geen hekel van zijn afkomst. Hij leek geen vooroordelen te hebben. Vreemd. Maar ze waren vrienden, dus het was goed, toch? Toen hij zijn eigen naam uit de bek van de kater hoorde klonk het dan ook raar, maar hij lachte toen de gevlekte kat het kennelijk vermakelijk vond. Mallowleaf stelde zich vervolgens zelf voor, met de dubbele naam die clankatten kenmerkte. Toch zei hij dat hij er tevreden mee was. Ach joh, goed voor hem. ‘Vroeger paste het bij me.’ zei hij, zijn jeugd herinnerend die vol met ondeugd en kattenkwaad was geweest. Hij deed zijn naam eer. Nu was hij slechts een pijn in iedereens staart, de lol was er een beetje af. Toch was zo nu en dan een praktisch grapje nooit verkeerd. ‘Ik kan helaas niet oordelen of je naam bij je past,’ sprak de grote kater naar zijn gabber Mallowleaf. Wie weet wat allemaal in de koppen rondging van clankatten. Toen moest Rascal toch weer grinniken om de opmerking van de gevlekte kater. ‘Ik ben vrolijk!’ sprak hij quasi-uitgelaten. Het was een leugen, maar hij voelde zich niet meer zo dieptriest als toen hij hier aankwam. ‘Ik heb toch net een vriend gemaakt.’

Grassprietjes prikte in Mallowleaf zijn neus. Hij had zijn kop zo gedraaid dat hij Rascal recht aan kon kijken dus keerde hij zijn kop weer omhoog, ogen nog op de kater gericht. Wat het hem betrof lag hij hier wel uitstekend. Het deed hem denken aan warme zomerdagen die hij vaak in deze positie doorbracht. Genietend van de hete zon op zijn buik. Doch ontbrak de warme zon vandaag. “Daar ben ik het met je eens. Mijn naam zegt eigenlijk niet veel over mij in de ogen van een buiten-clanner.” Realiseerde hij dus ook. Zijn prefix was de bloem waarnaar zijn moeder hem vernoemd had. Zijn suffix verwees naar de bladeren van de plant die hem in staat hadden gesteld zijn ziekte te overkomen en een sterke warrior te worden. Mallowleaf zijn mondhoeken krulde om toen Rascal uitriep hoe blij hij was. “Mooi zo.” Zei hij dan dus ook. “Zeg, waarom kom je er niet bij?” Stelde hij toen voor met een vriendelijk gebaar naast zich. Terwijl hij dat zij rekte hij zijn luie spieren uit om nog even te benadrukken hoe heerlijk hij wel niet lag hier.

Buiten-clanner. Hm, dat klonk al wat neutraler en aardiger dan “die BloodClanner”. Ja, misschien was dat ook wel de beste manier om hem te beschrijven. Mallowleaf was een top vent. In elk geval, hij wist niet tot hoever de gevlekte man was om te gaan met zijn vriendelijkheid. Maar hij was zeker de clankat met de meest open geest die hij tot nu toe had ontmoet. Rascal keek ook verbaasd op toen hij hem uitnodigde om bij hem te komen. Het leek wel ontzettend ontspannend waar de gevlekte kater lag. Misschien moest hij dit aanbod maar aannemen. ‘Nu je het zegt, ik krijg een houten achterste van op dit smalle hekje zitten,’ sprak hij met een grijns om zijn lippen. Rascal kwam dan ook balancerend overeind, waarna hij zich liet zakken en soepel het hek afsprong. Bij zijn landing rekte hij zich uit in de zon, zijn klauwen tussen het zachte gras. Rascal slenterde richting zijn vriend en plofte neer naast hem. Rascal zuchtte verlekkerd toen hij op zijn zij ging liggen en zijn ogen genietend tegen het zonlicht sloot. ‘Jullie hebben het maar mooi voor mekaar,’ miauwde hij een tikkeltje plagend. ‘Zonnebaden en kletsen. Wat een relaxt leventje.’

Mallowleaf rolde ook op zijn zij en sloeg zijn nagels uit om het gras. Hij zuchtte en keek Rascal tussen luie ogen aan. “Hmm,” beaamde hij. En of ze het goed voor elkaar hadden. Hij wel althans. “Soms moet je gewoon eens erkennend dat de aarde ronddraait en voor niets stopt met draaien. Ga een keer liggen in het gras, ruik aan de rozen en jaag die vlinder achterna. Het leven is zo veel beter als je niet constant ruzie maakt om triviale zaken.” Vond hij zo. Hij richtte zijn groene ogen op de kater. Het deed hem goed Rascal ook te zien genieten van de rust. Van de zon en van het lekkere gras. Mallowleaf kon bijna vergeten dat de twee clans in oorlog met elkaar waren. Kon bijna vergeten dat een clan genoot van hem een jonge leerling van zijn clan had verwond. Doch was dit niet die kat verantwoordelijk. Dus wie was hij om zo te oordelen over Rascal. Rascal leek hem een prima vent.

Rascal strekte zijn klauwen en holde zijn rug toen hij het perfecte plekje had gevonden en legde vervolgens zijn kopje op zijn poten. Aandachtig luisterde hij naar zijn gevlekte vriend en een glimlachje verscheen op zijn gezicht. ‘Je bent een zeer wijze kat, Mallowleaf,’ snorde hij vrolijk. Vervolgens ging hij weer terug naar zijn eigen gedachten. Misschien kon deze meneer hem dan toch een beetje helpen. ‘Maar wat nou als je het gevoel hebt dat de aarde stilstaat,’ mauwde hij voorzichtig. Rascal wendde zijn blik af en staarde weer naar de bomen, waar Eveningglow ergens was. ‘Omdat je niet weet hoe je verder moet?’ Ja, dit was misschien de beste manier om het te verwoorden, zonder teveel te vertellen. Maar misschien was een bladzijde uit Mallowleafs boek nemen niet verkeerd. Kort de tijd nemen om afstand te nemen, rustig aan te doen. Achter de vlinders aan jagen.