Playing ball

Ze was bezig wat mos van het nest bij elkaar te pakken en het voorzichtig in een bal te rollen. Ze had net geleerd hoe ze dit moest doen van een andere kitten, dus waarom probeerde ze het niet meteen zelf uit? Haar eerste poging viel uit elkaar bij de eerste worp die ze ermee deed, dus probeerde ze maar een nieuwe bal te maken die hopelijk steviger was. Ze gooide deze mosbal een keer en het bleef aan elkaar zitten. Mooi, dan kon ze ermee gaan spelen, ook al zou hij waarschijnlijk snel genoeg weer uit elkaar vallen. Ze haakte haar poot nogmaals onder de bal en gooide hem weer een eindje weg, wat voor haar als ver aanvoelde, maar eigenlijk maar een klein stukje was. Snel ging ze er achteraan en herhaalde ze hetzelfde nog een keer.

[Ardentpaw]

Ardentpaw had rustig zitten toekijken buiten zijn den hoe de katten hun dagelijkse bezigheden begingen. Veel warriors waren het kamp uit om te jagen, iets wat wel moest met dit gure weer, maar er was nog steeds een redelijk aantal katten in het kamp. Zijn gele ogen vielen op een witte kitten, niet veel ouder als een moon, die met een mosballetje aan het spelen was. Zijn snorharen trilden geamuseerd toen ze steeds meer zijn kant op leek te komen. De gestreepte katen hief zichzelf omhoog en liep op haar af. Hij hield er altijd van om met te kittens te spelen, zelfs nu hij een apprentice was. Hij was toch niet iedere dag bezig met trainen, een beetje teleurstellend voor hem, maar met de toekomstige warriors van ThunderClan spelen vrolijkte hem altijd wel op. Hij keek toe hoe de witte kitten nogmaals tegen het balletje sloeg en er achteraan hobbelde. "Mag ik ook meedoen? Ik denk dat het veel leuker is om met z'n tweeën te spelen." Het was altijd leuker om iets met iemand samen te doen, dan kwam je ook verder. "Misschien kunnen we er dan zelfs wel een spel van maken!" Stelde hij voor, in de hoop dat dat haar zeker enthousiast zou maken.

Ze had de mosbal nog een keer vooruit geslagen, maar had niet doorgehad dat ze in de buurt van iemand was geweest tot deze haar aansprak. De kater vroeg of hij mee mocht doen en dat leek haar helemaal geen slecht plan. Dat kon juist dit spel nog leuker maken dan het nu was. "Graag!" Zei ze dan ook en sloeg deze keer de bal in de richting van Ardentpaw. "Wat voor een spel had je in gedachten?" Hij had het tenslotte over een spel, dus hopelijk had hij iets leuks in gedachten. Zelf kon ze niet veel anders bedenken dat overgooien of iets, maar misschien was er nog wat anders.

De witte kitten leek er zeker zin in te hebben en hij kon het niet helpen dat er een kleine lacht op zijn gelaat kwam bij haar enthousiasme. Ze sloeg het balletje zijn kant op. "Wat voor een spel had je in gedachten?" Ardentpaw's glimlach werd breder toen ze dat vroeg. Hij kende veel spelletjes, maar voor met het mosballetje had hij er een in gedachten. "Een leuk spel!" verzekerde hij haar. Het was er een die hij zelf had gespeeld als kitten. "Okay, we hebben het mosballetje nodig en een stukje open plek die we kunnen aangeven met twee dingen. Dat is dan het doel. En dan moeten we proberen om bij elkaar het balletje in het doel te krijgen." vertelde hij haar. Had hij het wel duidelijk uitgelegd? Hm, daar zou hij zo vast achterkomen. Het kon natuurlijk ook dat ze het niet leuk zou vinden, maar de meeste kittens vonden het wel leuk. "Ik wed vast dat je het balletje niet voorbij mij krijgt," daagde hij haar uit. Een challenge erachter was altijd wel leuk.

Ze had nog niet eerder van dit spel gehoord met een mosbal, maar het klonk als iets leuks om te doen. Al helemaal toen ze er ook nog voor uitgedaagd werd. Ze zou vast wel wat manieren kunnen gebruiken om de mosbal voorbij de apprentice te krijgen. "Waarmee maken we het doel?" Dat leek haar de eerste prioriteit te hebben. Een open plek konden ze binnen of buiten de nursery pakken wat haar betrof. "En natuurlijk ga ik de bal wel langs je heen krijgen en in het doel." Andersom zou voor haar lastiger worden, gezien ze een stuk kleiner was dan de apprentice, maar misschien kon ze gewoon haar hele lichaam op de mosbal gooien dan.

Mooi, ze zouden het spel dus gaan spelen. "Waarmee maken we het doel?" vroeg ze hem. Ja, dat was een goede vraag. Hij liet zijn gele ogen even rondgaan en al snel vonden ze een tak. Zonder iets te zeggen liep hij er op af en brak de tak doormidden. Ardentpaw stak de twee stukken rechtop in de grond, een eindje van elkaar vandaan. "Zo! Nu hebben we een doel," verklaarde hij. Het was niet al te breed, want hij mocht het dan wel makkelijk kunnen beschermen, maar de kitten was een stuk kleiner als hem en zou het dus moeilijker hebben. "Waarmee maken we het doel?" Hij greens bij die woorden. Ze was wel zelfverzekerd. "Oh, echt? Dat zullen we nog wel eens zien." zijn stem had een speelse toon aangenomen en plezier straalde in zijn ogen. Hij kon zo zeker wel even alle zorgen die de clan had vergeten en gewoon wat plezier hebben. "Ik ben Ardentpaw trouwens." Stelde hij zichzelf voor. Ze konden geen spel gaan spelen zonder elkaars namen te weten. "En jij?"

De apprentice had snel een tak gevonden en door midden gebroken om een doel van te maken. Dat was in ieder geval een duidelijk doel. Nu liet ze haar blik naar de apprentice gaan en wachtte ze af wie wat eerst zou gaan doen, maar de apprentice stelde zichzelf eerst voor, wat iets was dat ze totaal vergeten was om te doen. "Whitekit," Sprak ze haar naam uit. Haar moeder zou haar waarschijnlijk een preek geven als ze erachter kwam dat ze haarzelf niet eens eerst had voorgesteld aan Ardentpaw. "Wat wil jij als eerste zijn?" Besloot ze te vragen. Het maakte haar niet heel veel uit wat ze eerst zou zijn, als ze de apprentice maar zou kunnen verslaan.

Ah, Whitekit. Die naam was zeker erg toepasselijk en voor de hand liggend. Maar je wist het maar nooit. Soms werden kittens ook namen gegeven die niets met hun vacht te maken had. Dat was bij hem zeker gebeurd. "Wat wil jij als eerste zijn?" vroeg Whitekit hem. Daar had hij nog niet echt over na gedacht. Natuurlijk was hij eerst bezig geweest met een doel maken en dat had al zijn gedachten overgenomen. "Wat als ik als eerste in het doel ga staan?" stelde hij voor. "Dan kunnen we meteen zien of je mij kan verslaan," Hij had er geen twijfel over dat Whitekit haar best zou doen, maar over zichzelf wist hij dat niet heel zeker. De kitten was een stuk kleiner als hem en hij had het gevoel dat het oneerlijk zou zijn als hij zijn grootte in zijn voordeel zou gebruiken om van haar te winnen. Nee, het was het beste om gewoon te acteren dat hij zijn best deed en dat ze hem versloeg. Hij had zelf geen problemen met verliezen en het zou Whitekit zeker bij maken. Ardentpaw liep al op het doel af en ging er in staan. Hij zakte in een pose waaruit hij makkelijk op het mosballetje af kon springen, klaar voor Whitekit's aanval op zijn doel. "Kom maar op,"

Zij moest als eerste gaan aanvallen. Dat leek haar ook het beste om te doen, want dan had ze misschien nog kans om te winnen. Haar staart zwiepte enthousiast heen en weer, terwijl ze naar een opening zocht. Ze zou gewoon kunnen proberen om tussen de poten van Ardentpaw door te gaan, want daar was ze nog wel klein genoeg voor en dan zou ze de mosbal zo naar het doel kunnen brengen. Ze knikte dan ook kort en duwde de bal voor zich uit. Ze hield ondertussen de poten van Ardentpaw in de gaten, want de kop was te veel moeite en dan zou ze de mosbal uit het oog kunnen verliezen. Ze duwde het nog een keer vooruit richting de plek tussen de twee voorpoten van Ardentpaw, zodat ze daar hopelijk samen met de bal tussendoor zou kunnen gaan.

Whitekit leek hem nu niet meer aan te kijken, vastberaden op het spelletje wat ze nu aan het spelen waren met de mosbal. Het was leuk om te zien hoe de jonge kitten zo in het spel op ging. Hij zag haar staartje enthousiast heen en weer zwiepen en ze begon het balletje voor haar uit te duwen. Ardentpaw kon al wel een beetje gokken waar ze op zou richten. Een van de hoeken, of misschien zijn poten. Er was in ieder geval niet veel anders in Whitekit's lijn van zicht. Hoewel hij besloten had om haar al te laten winnen, was de witte kitten erg snel. Sneller dan hij had verwacht, tenminste. Ze duwde het balletje naar voren, tussen zijn poten in. Hij probeerde het nog te blokeren maar voor hij het wist was de mosbal er al doorheen. Hmm, misschien was ze dan toch wel een meer dan waardige tegenstander. "Dat was heel goed!" riep hij naar haar toe, terwijl hij het balletje ging terughalen, want het was nu al weer een eindje weg gerold. "Je was echt snel," complimenteerde hij Whitekit nogmaals toen hij weer bij haar stond. Het zou nu de beurt zijn van de witte kitten om zijn poging tegen te gaan houden.

Ze had ergens verwacht dat de apprentice de bal gewoon tegen zou weten te houden, maar toen ze het tussen de poten door richting het goal zag rollen wist ze al vrij zeker dat ze zou scoren en toen de bal dan ook het goal door rolde kon ze het niet laten om een klein sprongetje in de lucht te maken. Ze wist dat het nu haar beurt zou zijn om te verdedigen en eigenlijk de enige optie die ze zag was om haarzelf letterlijk op de mosbal te gaan gooien. "Ik ga ook jouw bal stoppen." Sprak ze, want nu had ze zelfvertrouwen doordat ze de bal door het goal had gekregen. Toch twijfelde ze nog steeds of ze een bal van een apprentice echt kon stoppen.

Ardentpaw lachte toen Whitekit een sprongetje in de lucht maakte van overwinning en aankondigde dat ze zijn bal ook ging stoppen. "Oh, daar ben ik wel zeker van," vertelde hij haar met een grinnik. Ze had zeker karakter. Ardentpaw legde het balletje in de goede positie en wachtte even tot Whitekit zelf ook in positie was, voor hij het balletje vooruit begon te duwen. De gestreepte kater kon er makkelijk meer kracht achter zetten dan zijn tegenstander, dus was hij sneller bij het doel aangekomen. Hij lichtte zijn voorpoot omhoog en sloeg de mosbal de lucht in. Hij kwam niet hoog, maar wel ver en met redelijke vaart, naar Whitekit toe gevlogen. Oh, misschien was dat toch een beetje te hard. Nouja, nu had de kitten zeker een uitdaging om de bal te stoppen en zou het zeker amuseren zijn om te zien.

Ze hield de bal goed in de gaten en volgde het met haar blik. De bal kwam een stuk sneller naar haar toe dan ze had verwacht, maar het was ook een apprentice die de bal naar voren bracht, dus dit had ze moeten verwachten. Ze wachtte op het moment dat Ardentpaw de bal trapte en op dat moment dat de bal dichtbij haar was sprong ze er naartoe met uitgestrekte poten in de hoop hem vast te grijpen, maar in plaats daarvan dook ze er net onderdoor en landde ze zelf op de grond en ging de bal het doel in. Snel kwam ze overeind en schudde haar vacht kort uit. "Nog een keer!" Ze wilde de bal kunnen stoppen.

Hij keek toe hoe ze op de bal afdook, maar haar timing was niet perfect en dus dook Whitekit onder de mosbal door inplaats van erop. Een gevoel van blijdschap vulde hem toch wel een beetje toen hij het balletje door het doel zag gaan. Hij keek snel weer terug naar Whitekit en zag dat ze al omhoog kwam. "Nog een keer!" Kondigde ze aan. Ardentpaw lachte en haalde snel het balletje weer terug. "Klaar?" vroeg hij en hij begon het balletje weer vooruit te slaan. Dit keer stopte hij wat eerder en gaf hij een wat zachtere tik. De mosbal vloog nu recht op Whitekit af en hij had geen twijfel dat ze hem nu wel tegen zou houden. Whitekit was zeker erg vastbesloten te winnen.

"Klaar!" Riep ze uit. Ze was er klaar voor zodra ze weer overeind stond en deze keer zou ze de bal absoluut stoppen. Ze volgde de bal weer met haar ogen en deze keer kwam de bal niet een eindje bij haar vandaan, maar recht op haar af. Ze kwam wat onhandig omhoog op haar achterpootjes, maar wist haar evenwicht te houden voor ze haar nageltjes in de bal sloeg en hem zo stopte. Ze hield de bal vast met al haar vier poten, terwijl ze er een stukje mee over de grond rolde. Ze kwam weer overeind en richtte haar blik op Ardentpaw. "Mijn beurt nu weer?" Haar vacht was ondertussen al niet meer zo wit als het moest zijn, maar dat maakte haar niks uit.

Ze vond dat het haar beurt weer was om deze keer de bal in het doel te proberen te krijgen. Het maakte haar ook niet echt uit dat haar vacht hierbij vies werd, ook al zou haar moeder er mogelijk minder blij mee zijn, maar het was niet alsof ze niet vaker vies werd. "Jij mag weer in het goal." Sprak ze dan ook en duwde de bal weer vooruit, zodat ze een goede positie zelf kon innemen om de bal te gaan spelen. Het was tenslotte belangrijk waar ze zou beginnen. Ze zou het in ieder geval deze keer niet weer door de poten proberen te spelen, want dat zou te voorspelbaar zijn. Ze wachtte af tot Ardentpaw goed zou staan voor ze zou beginnen.

Ardentheart

Ardentpaw knikte bij haar woorden en liep weer naar het doel toe. Misschien zou hij dit keer wat meer zijn best doen, want hij had Whitekit de eerste keer toch was onderschat. Ze duwde de bal vooruit naar een positie die ze goed vond terwijl hij de afstand naar het doel aflegde. Zou Whitekit weer op de zelfde plek richten? Of juist een andere? Het zou vast niet boven zijn hoofd zijn, met hun lengte verschil. Hij stond nu weer in het doel en gaf haar een knikje. Hij was klaar. "Doe je best maar," vertelde hij haar en maakte zichzelf klaar om snel een kant op te kunnen gaan.

Ze moest nu alleen nog bedenken welke plek ze zou gebruiken. Tussen de poten door wist ze zelf wel dat het geen optie was, maar om de kater heen gaan zou ook nog lastig kunnen worden. Toch zou ze het moeten proberen wilde ze de bal erlangs krijgen op een andere manier. Ze sloeg de bal vooruit en daarna gaf ze het een slag naar rechts, zodat ze hopelijk naast Ardentpaw terecht kwam met de bal en gaf het daarna een slag naar het doel in de hoop deze te gaan raken met de bal, maar ze had een stuk minder vertrouwen in deze manier, dan de weg tussen de poten door.

Ardentpaw hield deze keer zijn ogen scherp op de mosbal gericht en niet op de kitten die deze vooruit duwde. Ze dook ineens naar rechts en dus kon hij verwachten dat de bal ook van die kant in het doel zou worden gemikt. Kon ze hem er weer langs krijgen? Hij zou echter maar een beetje meer zijn best gaan doen. Whitekit gaf de bal een slag en hij vloog via rechts op het doel af. Net als hij had voorspeld. Toch, het was hem al wat dat ze slim genoeg was geweest om de zelfde manier niet twee keer te proberen. Met een kleine sprong opzij kaatste het balletje zo tegen zijn lichaam af en rolde deze weer een klein stukje Whitekit's kant op. "Erg goed, maar toch net niet. Ik kon zien waar je hem wilde richten, houd dat in gedachten voor je vechttraining later." Vertelde hij haar met een knipoog. Misschien zou ze dat wel een leuke tip vinden.