De zwartwitte kater zuchtte. Het was nog vroeg in de ochtend en er hing een dikke laag grondmist boven de Moorlands. Dwarfpaw zat alleen, zoals hij dat de afgelopen tijd wel vaker had gedaan. Sinds Dewpaw hem niet op wilde vangen en hij zich overduidelijk nog niet geheel thuis voelde bij de Clan. Kon hij het helpen dat Wolfsnout op de laatste moment nog besloten had om hem over te brengen naar de Windclan. Lang had hij een soort van stille hoop gehad dat zijn vader een reden voor dit alles zou hebben. Dat het onderdeel zou zijn van een groot plan waarin de belangen van alle kittens ook meegenomen waren. Eerst dacht hij dat hij gewoon bij Shadowclan zou kunnen blijven. Aangezien zijn moeder daar was en een aantal van zijn broertjes en zusjes. Maar dat gebeurde niet. Zijn moeder stierf. Er was hem nooit precies verteld waaraan. En dus kon hij het zich wel voorstellen dat voordat Wolfsnout de familie bij elkaar wilde hebben voordat hij er zelf vandoor zou gaan. Dan zouden ze op z’n minst samen sterker staan. En ze zouden nooit tegenover elkaar komen te staan, mochten er gevechten tussen de Clans uitbreken. Vandaar dat toen Wolfsnout had voorgesteld om hem naar de Windclan over te brengen voordat hij Apprentice zou worden, hij daar akkoord mee was gegaan zonder er verder nog over na te denken. Eenmaal netjes afgeleverd verwachtte hij dat zijn vader de volgende dag wel terug zou komen met een van zijn broertjes of zusjes. En dus wachtte hij. En wachtte hij nog langer. Totdat de ijselijke realisatie hem uit zijn droomwereldje had getrokken en al zijn verwachtingen en hoop in een keer fijn maalde. Wolfsnout zou helemaal niet terug komen. Hij was er waarschijnlijk na deze actie vandoor gegaan. En dus zat Dwarfpaw nu grotendeels gescheiden van zijn familie. Met Dewpaw, die hem verafschuwde voor zijn verschijning. En zonder bekende. Zonder childhood friends. Het was niet dat hij hier geheel niemand kende. In een Clan kende iedereen elkaar wel bij naam. Dat had dan ook niet heel lang geduurd. Echter zou hij zich wel moeten openstellen voor nieuwe vriendschappen. En met alles wat er de afgelopen tijd gebeurd was was dat hem nog niet bepaald gelukt. Dwarfpaw keek op toen er een andere Clan kat kwam aan lopen. En ook niet zomaar een Clan kat. Het was Stallionheart, de Deputy. Hij keek best wel op tegen Stallionheart. Hij was dan ook een beetje jaloers op Dewpaw, dat ze hem als mentor had. Maar, hij zou zijn best doen voor Moonvision. Dat was nu eenmaal de keuze geweest van Oceanstar. Daar zou hij niet om heen kunnen draaien. Toen de kater eenmaal dichtbij genoeg was begroette hij deze. “Goedemorgen Stallionheart.” Een klein glimlachje  sierde zijn snuit. Al was het maar uit pure beleefdheid. Wie wist was de kater wel in voor een praatje. Wie wist zou hij hem raad kunnen geven.  

Toen Stallionheart eenmaal in zijn buurt was gekomen begroetten hij de kater. Zelf was Dwarfpaw wat verbaasd dat hem een glimlach en begroeting terug werd gegund. Niet dat hij dacht niet van Stallion te kunnen verwachten. Maar het bleef ietwat opmerkelijk. Was het oprecht om aardig te doen tegenover een ex-Shadowclanner? Of zou het voor de sier zijn geweest? Ondertussen deed er zich een kans voor om wat small talk voort te zetten. Een die hij dan ook maar al te graag aangreep. “Ach. Ik kon niet meer in slaap komen. Om dan zo nutteloos te blijven liggen is ook weer zoiets.” Zei hij met een klein grijnsje. Sinds hij hier was ging het slapen hem minder goed af. Maar daar deed je niet zo veel aan. Het zou van wel wel weer wennen. “U denkt toch wel dat ik een echte WindClanner zou kunnen worden als ik goed mijn best doe?” Vroeg hij. Het was vrijwel uit het niets. Maar nu hij Stallionheart hier toch zo voor zich had, kon hij het niet laten om zijn gedachten er over uit te spreken. Dit was immers wat hem had wakker gehouden.

De kater keek rustig naar de jonge Apprentice die vertelde dat hij niet meer in slaap kon komen. Wat dat betrof leek hij wel wat op Dewpaw dacht hij met een glimlach op zijn lippen. Beide katten hadden al heel wat meegemaakt maar toch leek Dwarfpaw zich al wat meer te kunnen laten wennen aan zijn nieuwe omstandigheden. “U denkt toch wel dat ik een echte WindClanner zou kunnen worden als ik goed mijn best doe?” hoorde hij Dwarfpaw ineens vragen uit het niks. Wat verbaasd keek hij met zijn groene ogen in de gele van Dwarfpaw. "Waarom zou je geen WindClanner zijn? Jij bent net zo goed een WindClanner als ik en bloed is niet alles dat telt Dwarfpaw" miauwde hij vriendelijk en hij rekte zich even uit. Nee, bloed was niet alles in tegenstelling tot wat iedereen beweerde.

De tom keek hem verbaasd aan nadat hij zijn vraag gesteld had. Om eerlijk te zijn leek deze vraag ook uit het niets te zijn gekomen. Al was dat voor Dwarfpaw niet het geval. Hij liep er al een tijdje mee en had nu eindelijk de gelegenheid het te vragen zonder dat er andere katten bij in de buurt waren. "Waarom zou je geen WindClanner zijn? Jij bent net zo goed een WindClanner als ik en bloed is niet alles dat telt Dwarfpaw" Antwoordde Stallionheart op vriendelijke toon. Hij liet de woorden even bezinken. Hoewel hij het met Stallion eens wilde zijn zat het hem op sommige momenten toch in de weg. Dwarfpaw voelde zich nog niet bepaald thuis en dat had voor een deel te maken met het feit dat hij niet geaccepteerd werd. Met name door Dewpaw dan. “Ik dacht omdat ik hier nog niet zo lang ben... “ Begon hij twijfelachtig. “Maar als u er op staat dat de bloedlijn niet het enige is wat telt.” Vervolgde hij en keek de kater ietwat vragend aan. Aangezien hij zich dan afvroeg wat  er volgens Stallionheart meer toe deed.

Een glimlach bleef op zijn lippen spelen toen hij keek hoe Dwarfpaw nadacht. Het duurde even voordat de jonge tom verder sprak maar hij zag dat er nog meer speelde, misschien niet bewust maar onbewust. "Je zal vanzelf wennen binnen de Clan" miauwde hij en hij keek naar de poten van Dwarfpaw. "Moonvision helpt daarbij, dat weet ik zeker" miauwde hij en hij keek Dwarfpaw aan die hem onzeker terug aankeek. "Wat ik daarmee bedoel Dwarfpaw is dat inzet en loyaliteit veel belangrijker zijn. Dat zijn de belangrijkste dingen die je kan doen voor jouw Clan" miauwde hij en glimlachte even. "Als je jezelf ten volste inzet voor de Clan kan niemand zeggen dat je niet loyaal bent" zei hij en hij gaf Dwarfpaw een opbeurend zacht zetje. Hij zou zijn plaats wel vinden in de Clan, net als elke kat.

Stallionheart liet hem nadenken. Wat opzich wel een goed ding was. Dwarfpaw had soms de neiging om anderen het antwoord te laten geven zonder er zelf over na te hoeven denken. Simpel gezegd deed hij zich wel eens dommer voor dan dat hij werkelijk was. Maar gelukkig liet Stallion hem daar niet mee weg komen. “Ik dacht omdat ik hier nog niet zo lang ben…” Zei hij langzaam. “Maar als u er op staat dat de bloedlijn niet het enige is wat telt.” Vervolgde hij al snel. Hij wilde de tom uiteraard niet tegenspreken. Of het er op laten lijken dat hij dat deed. "Je zal vanzelf wennen binnen de Clan" Begon Stallionheart, zijn blik op de witte pootjes van Dwarfpaw gericht. "Moonvision helpt daarbij, dat weet ik zeker" Daar had hij wel een punt. Zijn trainingen met Moonvision hielpen er zeker bij. Hij vond het leuk om te kunnen trainen en tot nu toe konden ze nog redelijk met elkaar overweg. Maar toch, een thuis creëren in de Clan zou niet vanzelf gaan. En tot nu toe liep alles nog niet zo vlotjes. Met Dewpaw die hem niet uit kon staan. En een Clan die net een strijd achter de rug had die hij min of meer volledig had gemist. Ja, uiteindelijk zou hij zijn weg binnen de Clan wel vinden. Maar makkelijk zou het niet zijn. Zo te merken had Stallion zijn onzekere blik opgemerkt, aangezien de kater opnieuw een bemoedigend woordje deed. "Wat ik daarmee bedoel Dwarfpaw is dat inzet en loyaliteit veel belangrijker zijn. Dat zijn de belangrijkste dingen die je kan doen voor jouw Clan." Alweer van die wijze woorden… maar de kater had zeker wel een punt. Als hij zich zelf zou kunnen bewijzen voor de WindClan dan maakte het verder niet uit waar hij vandaan kwam. Zolang hij nu maar loyaal zou blijven. "Als je jezelf ten volste inzet voor de Clan kan niemand zeggen dat je niet loyaal bent" Zei Stallionheart en gaf hem een bemoedigend zetje. Bij die woorden verscheen er een voorzichtige glimlach op Dwarfpaw zijn snuit. “U heeft gelijk. Zolang ik loyaal blijf zal het uiteindelijk wel goed komen.” Zei hij. Wie wist zou Dewpaw dan ook inzien dat hij te vertrouwen was. “Bedankt.” Vervolgde hij. Stallion had hem tenslotte op deze ingeving laten komen. En dus kon een bedankje er wel af.

Zijn groene ogen keken toe hoe de houding van Dwarfpaw veranderde. Die was nog steeds een beetje onzeker maar hij wist zeker dat het zou goedkomen met de jonge Apprentice. “U heeft gelijk. Zolang ik loyaal blijf zal het uiteindelijk wel goed komen.” miauwde Dwarfpaw en hij gaf de Apprentice een knikje. "Problemen zijn er om opgelost te worden Dwarfpaw" miauwde hij hij keek naar het Moorland. Alles veranderde voortdurend en het was aan de katten die de Apprentices trainden om hen te trainen op verandering en alles wat daarbij kwam kijken. “Bedankt.” hoorde hij Dwarfpaw zeggen en hij glimlachte naar de Apprentice. "Graag gedaan, laten we maar teruggaan naar het Camp" miauwde hij en begon te lopen in de richting van het Camp.

OOC: Topic uit

Het had even wat woorden nodig gehad. Maar uiteindelijk zag Dwarfpaw in dat Stallionheart gelijk had. Men kon zeggen wat ze wilde. Maar zolang hij zich zelf zou kunnen bewijzen in daden, viel er niets meer tegen in de brengen. Dat was waar het uiteindelijk op neer kwam. En dat was wat hem dan ook te doen stond. Stallionheart gaf hem een bemoedigend zetje en Dwarfpaw kon het niet helpen een voorzichtig glimlachje te laten zien. “U heeft gelijk. Zolang ik loyaal blijf zal het uiteindelijk wel goed komen.” Zei hij. Stallionheart knikte waarna hij uitkeek over de Moorlands. Dwarfpaw volgde zijn blik. "Problemen zijn er om opgelost te worden Dwarfpaw" Hoorde hij Stallion zeggen. Dat was iets wat hij wellicht ook maar moest onthouden. Inmiddels was de zon al hoger aan de hemel komen te staan. De ochtend vorderde. “Bedankt.” Zei hij.Dat was wel het minste wat hij kon doen in ruil voor de kater zijn wijze woorden. Stallionheart glimlachte. "Graag gedaan, laten we maar teruggaan naar het Camp" Dwarfpaw knikte, stond op en begon samen met de kater aan de terugweg. Eigenlijk was dit een van de eerste momenten geweest waarop hij zich echt welkom voelde. Iets om goed te onthouden…

.::.: