Under enemy arms

Skullpaw...  Ja, hij was het verkeerde pad opgegaan.  En toen had Acorndust precies gedaan wat van hem verwacht werd.  Maar nader hand had Amberhunt vaak peinzend wakker gelegen. Hij vroeg zich dan af wat er van Skull had kunnen komen. Toen hij klein was was hij degene geweest die het meest op Demonslayer leek. Hij had een groots Warrior kunnen worden. Amber schudde de gedachte uit zijn hoofd en knikte "bedankt..  En geen zorgen.  Je bent jong,  en je hebt nog alle tijd om jezelf te bewijzen' miauwde hij verzekerend

Daar stonden ze dan. Beide met een rommelige bloedlijn, beide met zo nu en dan hun problemen. Maar Amberhunt had ze al overwonnen, het was aan Settledpaw de taak om zijn leven op een rijtje te krijgen. Settledpaw zuchtte dan ook en keek de kater met een glimlach aan. Ja, hij zou er wel komen. Als hij hard werkte zou het vanzelf lukken. ‘Dankjewel, Amberhunt,’ miauwde hij vriendelijk. Het had hem misschien wel een beetje geloven. Als hij nou iets meer in zichzelf geloofde, dan zou het vanzelf wel goed komen. Een glimlachje kwam op zijn gezicht. ‘Alles komt vast goed,’ zei hij meer tegen zichzelf dan de rosse kater,

Alles komt goed, het waren worden die talloze keren tegen hem gezegd waren. Niet alleen door anderen maar ook door Amber zelf. Het waren woorden die niet altijd dezelfde waarde hadden. Maar het leek er op dat ze voor Settled erg belangrijk waren, wat ze hun kracht gaf. En dus glimlachte Amber terug en knikte hij "Ja, dat komt het inderdaad" Wie was hij om zoiets te ontkennen? Het was helemaal aan de apprentice zelf om alles goed te laten komen. "Wil je teruggaan naar het kamp, of blijf je liever nog even buiten?" Vroeg de rosse kater toen hij merkte dat de zon onder begon te gaan.

Amberhunt geloofde wel in dat het lot vanzelf opgelost zou worden. Uiteindelijk moest zijn pad toch rechtuit gaan? Settledpaw kreeg een vastbesloten blik op zijn gezicht. Toen vroeg de kater of hij wilde blijven of terug wilde gaan. Settledpaw zijn blik ging naar de hemel, die al langzaamaan oranje kleurde van de zonsondergang. ‘Ik denk dat we maar beter terug kunnen gaan,’ miauwde hij. Hij wilde de katten in het kamp niet onnodig ongerust maken. Ook al konden Amberhunt en hij prima hun eigen boontjes doppen. Wat hadden zie hier verder nog te zoeken. Hij keek nog even vragend naar Amberhunt of hij er mee eens was.

De jongere kat wilde graag teruggaan. Amber had daar op zich geen probleem mee, hij begon moe te worden en de avond begon in te zetten. "Goed idee, kom" miauwde hij rustig en ze begonnen aan de weg terug. Ze waren niet meer heel ver van het kamp verwijderd geweest en de geur van andere katten werd steeds sterker. "onthoud wat ik gezegd heb... Bewijs jezelf en dan komt alles goed" herhaalde de kleine Warrior terwijl ze doorliepen.

Er werd met Settledpaw zijn voorstel ingestemd en hij wandelde meteen achter de kleine kater aan. Het kamp was niet ver meer, de geur van zijn clangenoten zweefde nu duidelijk door de lucht. Even was het weer stil, voordat Amberhunt hem zijn advies weer herhaalde. Settledpaw knikte langzaam, maar de blik in zijn ogen werd zelfverzekerder. Hij kon dit wel. Acorndust was zijn mentor, de deputy zou hem tot een goede Warrior maken. En hij kon zichzelf meteen bewijzen bij de grote kater. Hij keek de rosse kater nog eens vriendelijk aan. ‘Bedankt,’ miauwde hij zachtjes. De kampmuur was al in het zicht. Het zou niet lang meer duren voordat ze weer thuis waren. ‘Ik zal het doen.’ Settledpaw beloofde het zich meer aan zichzelf dan aan de kater voor zich. Hij zóú zichzelf bewijzen. Iedere dag opnieuw als het moest.

De twee kwamen bij het kamp aan en Amber keek Settledpaw nog even serieus aan: De apprentice zei dat hij zijn advies zou opvolgen en bedankte hem voor het gesprek. Amberhunt knikte en glimlachte een beetje. Voor hem was het ook een goed gesprek geweest: Het had voor hem bewezen dat hij niet de enige met dit soort problemen was en gaf hem het gevoel dat hij echt iemand geholpen had. ”Veel succes, het ga je goed” Miauwde hij.

Topic uit voor Amber

Settledpaw knikte naar de rosse kater die hem nog miauwde dat het hem goed moest gaan. Settledpaw glimlachte en keek zelfverzekerd voor hem uit. Hij legde zijn prooi neer op de prooistapel en keek de kater dankbaar aan. ‘Jij ook,’ miauwde hij de kleine kat na. Daarna stapte hij rustig terug naar de apprentice den, waar hij nog nadenken zijn nest opzocht en daar zijn kopje op zijn poten legde. Hij zou zichzelf aan ShadowClan bewijzen! En wel vandaag nog.

Topic uit