A rift in our world

Soms leek het dat hoe ouder ze werd, hoe meer ze Shadowclan en haar familie daar begon te missen. Misschien werd ze minder naïef; of misschien was het gewoon een gemis wanneer ze zag hoe andere siblings elkaar troosten of plaagden. Tuurlijk, ze had haar vrienden hier; maar het was nooit helemaal hetzelfde. Zeker nu ze van Pepperpaw gehoord had dat Settledpaw helemaal niet zo boos was ophaar als hij had doen uitschijnen de vorige keer dat ze elkaar ontmoet hadden.. De voorbije drie dagen had ze steeds wat tijd aan fourtrees besteed, zachtjes hopend dat ze hem tegen zou komen. In ieder geval kon hij hier niets zeggen; dit was immers heilig en neutraal gebied. Hier mochten ze beiden komen, zonder problemen.

+Settledpaw eerst

Settledpaw merkte dat hij steeds meer aan het rondhangen was bij Fourtrees. Deels om een glimp van Blizzardpaws sneeuwwitte vacht op te merken, deels om zeker te maken dat Littlepaw oké was. Hij had deels zijn hartje kunnen luchten bij Pepperpaw, haar laten wetend dat hij regelmatig met zijn gedachten bij zijn RiverClan zusje zat. Maar verder had hij het met niemand over durven te spreken. Hij had Littlepaw gezien tussen de kattenmassa op het slagveld. Ze leek oké, maar schijn kon zomaar bedriegen. Settledpaw nam dan ook een kleine uitstap naar de open plek binnen de vier immense eiken. En ja verdraaid, een RiverClan geur spookte hier rond. En ook een bekende. Settledpaws ogen lichtten op en hij versnelde zijn pas, totdat hij de gevlekte vacht van zijn zusje zag. ‘Littlepaw!’ mauwde hij opgewekt, opgelucht dat ze nog steeds op haar poten stond. ‘Hoe is he-’ Abrupt stopte hij met zijn zin. De vorige keer had hij zich als een hork gedragen. Misschien wilde ze hem wel helemaal niet zien…

Littlepaw moest toegeven dat ze lichtjes schrok van de opgewekte toon waarop haar broer haar plots begroette, maar al snel gleed er een opgetogen glimlach over haar snuitje. Ze sprong recht en wreef haar kopje langs die van haar broer, waardoor de geuren van Shadowclan en Riverclan elkaar vermengden op hun vacht. Toepasselijk; maar misschien niet helemaal slim als ze beiden wouden dat hun clans hen zagen als loyale warriors. Littlepaw stond natuurlijk nu ook niet bepaald bekend om haar vooruitzicht. "Gaat goed met mij, met jou ook?", antwoordde ze zijn half-afgemaakte vraag. De calico was niet het type om boos te blijven op iemand, en als Settledpaw niet meer boos was zou zij dat zeker niet meer zijn.

Settledpaw was een beetje overdonderd toen Littlepaw hem direct vrolijk begroette en hij haar snuit in zijn gezicht kreeg geduwd. Toch kon de jonge kater gespin niet onderdrukken en op zijn gezicht kwam een brede glimlach. Al zette hij snel een stapje terug en keek de poes aan. Ze beantwoordde toch zijn onafgemaakte vraag. Het ging goed, gelukkig. Hij knikte toen ze vroeg of het ook goed met hem ging. ‘Het gevecht… ik hoorde- nee, ik zag wat er was gebeurd en..’ Hij struikelde bijna over zijn woorden toen hij zijn gevlekte zusje bestudeerde. Nee, ze was nog in perfecte toestand. ‘Ik was bezorgd,’ miauwde hij toen. Hij had een glimp van haar vacht gezien op het slagveld, maar nooit dichtbij genoeg kunnen komen. Ze wist niet of zij hem had gezien. Het was niet de bedoeling dat hij zorgen om haar maakte. Ze zaten in verschillende clans. Hij haatte dat RiverClan had gewonnen, maar aan de andere kant wilde hij niet dat zijn zusje zou verhongeren. Het was allemaal zo ingewikkeld.