Free souls

Het was niet raar voor Soundkit om zich op haarzelf te houden. Ze was niet comfortabel met sociale interactie, vooral niet met oudere katten, aangezien Gloriousreign en Tigerclaw beiden niet erg aardig tegen haar waren geweest. Die ontweek ze dus liever gewoon helemaal. Andere kittens gingen soms goed en soms niet. Saffronkit en Blackkit waren beiden zo lief tegen haar dat het haar gelukkig maakte dat ze die twee vrienden kon noemen. Toch, het was nog steeds moeilijk om haar over haar angst dat ze iets fout zou doen of fout zou zeggen en dat de ander haar dan zou haten heen zetten was een hele uitdaging. Het zorgde er echter niet voor dat ze minder van spelen hield. Dat was nu dan ook waarom de jonge kitten een mosbal voor haarzelf aan het uit slaan was. Totdat deze wegschoot. Soundkit keek met grote ogen hoe de bal door de lucht vloog en voluit in het gezicht van een andere kitten lande. Oh nee! Nu zou die haar vast haten.


Astralkit eerst

Een luid gepiep vulde de nursery toen de mosbal tegen te andere kitten was aangekomen en Soundkit legde haar oortjes naar achteren. Kon die niet stil zijn? Straks maakte ze de hele nursery nog wakker en drie keer raden wie ze dan zouden aankijken. Zij had immers de mosbal geslagen. Oh gelukkig, de ander hield dan eindelijk op met haar gepiep toen de queen waar ze bij lag haar een kopje gaf. Ergens vond de witte kitten haar een aansteller, ze was zeker ouder als haar maar maakte een stuk meer lawaai. Maar ja, als ze zelf iets eng vond, of niet leuk, dan hield ze stil omdat ze er niets over durfde te zeggen. Misschien was dat dan ook niet goed, maar het hielp er wel mee dat ze met rust gelaten werd. Ze keek stilletjes toe hoe de andere kitten dan opstond, de mosbal naar haar terug gooide en daarna weer terug haar nest in rende. Dus ze had gelijk, de kitten haatte haar nu. Maar ze moest nog wel haar excuses aanbieden. Onzeker, met kleine stapjes, ging ze op het nest af. Ze stopte een klein afstandje er vandaan en zocht de moed om iets te zeggen tegen de kitten die haar nu vast niet wilde spreken of zien. "H-het sp-spijt me," hakkelde ze, haar blauwe oogjes op de grond gericht.

Het was oké? Maar waarom had ze dan zo luid gepiept? Dan was het toch zeker niet oké, of was het gewoon zoals ze eerder al had gedacht, aanstelgedrag? Verontschuldigend miauwde dat ze gewoon was geschrokken om daarna te vragen of ze wilde twijfelen, al klonk het wat twijfelend. Uh, ja. Wat moest ze nu zeggen? Ze had Blackkit, nee nu Blackpaw, beloofd hem trots te maken en vriendjes te maken. Dat zou ze dus gaan doen, ze zou ja gaan zeggen tegen de ander. Het was tenminste een beetje een troost dat ze nu niet te enigste leek die huiverig was om met vreemde katten, al waren het andere kittens, te praten. En dus knikte ze, hopelijk vastbesloten en zelfverzekerd, zoals ze het bedoelde, al kon ze het niet weten dankzij haar wat achterliggende twijfel. Wat wil je spelen dan?" vroeg ze. Dat wilde ze allemaal niet hoeven te bepalen hoor, dan was er ook een hoop minder wat ze fout kon doen. De bruin met witte kitten voor haar moest vast wel een leuk spel of iets kunnen bedenken voor hun twee.