Water is like a mirror

<sub>Over de toppen van de berg verscheen een straaltje van licht. Een straaltje zonlicht dat z'n best deed om het land te verlichten en te verwarmen. De aarde was weer verder gedraaid, de wind begon kouder te worden en het lichtje had steeds meer kracht nodig om zijn warmte te kunnen uitstralen. De zon begon kouder te worden. In het zonlicht, dat als een straaltje te zien was, zat een gevlekte kattin bij het water. Ze keek over het water heen, waarin het zonlicht begon te reflecteren. De meeste katten waren hier 's nachts, als de sterren reflecteerde in het water en men met de hogere krachten wilde spreken. Zij niet, deze kattin was hier puur omdat het er zo mooi uit zag. Haar ogen waren dicht, terwijl ze zachtjes aan het neuriën was, een liedje wat haar moeder altijd voor haar zong voordat ze ging slapen. Een koude herfstwind trok aan haar lange vacht, die tot in de puntjes was gewassen en in tip top conditie was. Ze liet de wind ermee spelen, terwijl haar oortjes alle kanten op draaide. Vele zouden denken dat de kattin haar guard verlaagd had, maar diegene die haar konden wisten dat ze alles in de gate hield. Zo ook viel het haar op dat er iemand aan was komen lopen. "Lichte tred, jonge stappen, weinig training. Hallo, Wren Gliding of Morning Breeze."

@Wren •</sub>

Hoog in de bergen, maar toch in een vallei. Het waren de Starpools wiens betoverende, stille wateren katten bleef lokken. Zo ook Wren, die graag in de toppen van de bergen vertoefde, de wind in haar vacht wilde voelen en kijken over tuimelde afgronden, eindeloze valleien en de wolken aan wilde raken. Maar in deze depressie wist korte begroeiing weer op te komen, de dieren kwamen hier hun dorst lessen. Misschien een goede plek voor prey-hunters om een hapje te jagen, maar daar waar Wren hier niet voor. Nee, Wren was een cave-guard, of nou ja, dat zou ze worden. Als Day eens zou beginnen met haar echte dingen te leren in plaats van staren naar stenen. Nee, ieder moment dat Wren weg kon snoepen van de oplettende blik van Day bracht ze door op de plekken waar ze van hield. Wrens pootjes brachten haar naar de poelen. Maar ze was niet alleen, nee, ze zag het doodstille gelaat van een kat. Wren herkende de poes als Dream. Een lach kwam op haar snoetje en ze verlaagde haar kop. Hihi, ze zou Dream goed kunnen laten schrikken. Ze had haar vast niet opgemerkt. Maar zodra Wren dichterbij sloop, begon de oudere poes opeens te spreken. Wren was ontdekt. Ze hief haar kopje en haar staart droop wat teleurstellend af. ‘Hoi, Dream,’ begroette ze de poes toen toch vriendelijk. Wren kneep haar ogen lichtjes samen. Ze ging haar maar niet vragen hoe ze ontdekt was, dan zou ze waarschijnlijk net zo'n bijdehand antwoord krijgen als van Stag. Maar één ding prikte haar, weinig training. Pfft. Wren had liever wel veel meer training! In elk geval betere training, want Day had haar tot nu toe nog maar weinig geleerd. ‘Ik wil wel meer trainen hoor,’ sputterde ze toen een beetje tegen de woorden van de poes in. Ja, de intentie was er. Uitvoering was nog niet perfect.