No one cries for a rabbit

Onderwerp: No one cries for a rabbit di 11 jun 2019 - 23:30

Met jagen kon je niet veel verkeerd doen en dat was een hele geruststelling. Geen moeilijke dilemma’s, geen huilende katten. Niemand huilde om konijnen. Niemand werd boos op haar als ze een konijn doodmaakte, behalve als ze in het verkeerde territorium zou zijn, maar ze had heel goed onthouden dat ze niet meer naar de heatherfields mocht, dus was ze op de moorlands gaan jagen, waar een dunne laag sneeuw die vannacht uit de lucht was gevallen haar een goede camouflage bood. Ze had eerst gedacht dat er in nieuwblad geen sneeuw viel, ze dacht dat dan er dan alleen maar zon en regen en nieuwe planten waren, maar blijkbaar had ze dat mis gehad, zoals zo veel. En aan die schutkleur had ze ook niet veel zo lang ze geen konijnen kon vinden. Bah. Bah, bah, bah. Als ze maar niet met lege poten terugkwam, ze kon zich de teleurstelling van alle andere katten in haar wel voorstellen...
Ze was zo hard naar konijnen aan het zoeken dat ze de kat niet eens registreerde tot ze bijna tegen hem aan botste.

- Eerste post voor Auwbeet

De bruine kater had gelukkig wat meer geluk gehad met het jagen. Een magere muis zat tussen zijn kaken geklemd terwijl hij zijn pad volgde om terug naar het kamp toe te gaan, dat was dus langs de Moorland. Hier had hij niet veel te zoeken, omdat zijn trainingen gebaseerd waren op het jagen in de tunnels. Maar af en toe miste hij de wind en vrijheid wel. Het was niet dat hij de dichte wanden en de duisternis veel beter vond dan achter een konijn aanrennen. Het was toch zijn enige doel in het leven. Daarvoor waren ze hier, toch?
Speaking of, hij was aan het draven richting een paar struiken toen hij plots een witte vacht voor zijn neus zag. Konijn? Kwam er gelijk door zijn hoofd. Maar algauw merkte hij op dat het Homepaw was. Een oude vriendin van hem. Nou ja... Vriendin. Hij kon zich makkelijk herinneren hoe hij door haar een mot moest eten, en ook nog een gek beest in de tunnels had moeten verslagen. Met de witte kattin was er altijd wel iets bizars te beleven. De bruine kater liet zijn vangst op de grond vallen zodat hij wat beter kon praten. "Hey, Homepaw." Miauwde hij als volgt. "Nog geen geluk gehad?"

Homepaw bleef abrupt staan. Haar blik volgde de muis die met een zacht plofje op de grond voor Owlbates poten belandde. Hij had al iets gevangen en zij niet, was het eerste waar ze aan dacht. Ze overwoog te liegen. “Nog niet”, antwoordde ze na een korte aarzeling echter, te bang dat hij om bewijs zou vragen als ze zei dat ze al eerder op de dag ergens een prooi had begraven. Ze hoopte dat de ‘nog’ hem ervan kon overtuigen dat het alleen een kwestie van tijd was voor zij ook wat zou vangen. “Er zijn niet veel konijnen vandaag.” Ze verstopten zich, het lag niet aan haar.