Tailwhip

Settledpaw keek uit over het geurende heideveld. WindClans territorium kwam zo langzamerhand in bloei, en dit was het enige stukje van ShadowClan territorium dat ze een beetje vrij uitzicht hadden. Settledpaw zat er toch wel een beetje mee dat WindClan een stuk territorium kwijt was geraakt. Die hazenvreters waren altijd al klein en mager, maar hij kon zich niet voorstellen als ze eruit moesten zien als ze geen eten meer kregen. Settledpaw wist ook wel dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, dat ze geen problemen hadden met WindClan. Alleen Settledpaw was er geweest, op de heidevelden, hij wist hoe het eruit had gezien. En het was verschrikkelijk, helemaal voor de clan die verloren had. Settledpaw patrouilleerde een stukje van de grens en keek steeds opzij naar de plek. Ergens wilde hij een glimp opvangen van een WindClan patrouille, alleen maar om te kijken hoe het met ze ging nu RiverClan hun territorium had besmeurd met hun stank. Tallstar had duidelijk de kant gekozen van de visvreters, maar Settledpaw bleef wantrouwend naar zijn vaders clan. Geen haar op zijn pels zou ooit een woord geloven wat uit de naam van een RiverClanner zou komen. Settledpaw sprong op een vlot tempo door, terwijl hij langs de grens weefde.

- Eerst Dewpaw

Settledpaw kreeg opeens een silhouet van een kat op zijn netvlies, gevolgd door de geur van WindClan. Een glimlachje sierde zijn gezicht toen het werk als normaal leek. De kat was echter alleen, en aan de grootte te zien nog een apprentice. Ze leek hem niet door te hebben, want ze wandelde rustig door, om vervolgens verrast te worden door een vlinder. Settledpaw glimlachte onwillekeurig, waarna hij naar de grens sprong aan naar de grijs gevlekte apprentice liep. ‘Hey!’ mauwde hij enthousiast in begroeting. Settledpaw voelde zich bijna verplicht om de stand van zaken in WindClan en RiverClan in de gaten te houden. Dat was namelijk een soort van Tallstars zijn opdracht geweest tijdens het gevecht. Maar er was geen einddatum aan. Dus een oogje in het zeil houden kon nooit kwaad, toch? ‘Hoe gaat het?’ vroeg hij vriendelijk.

Settledpaw keek naar de grijs-witte poes die hem vriendelijk begroette. Ze leek eerst afgeleid, zorgeloos. Zo erg kon het dus niet zijn in WindClan. Al snel werd zijn gedachte bevestigd door de apprentice. Het ging zo zijn gangetje. Gelukkig, dat zou Pepperpaw ook fijn vinden. Settledpaw kreeg een opgewektere blik op zijn gezicht, waarna hij de WindClan kat weer aankeek. ‘Oh ja, het gaat prima,’ mauwde hij zachtjes. Ook al was hij nog af en toe in de knoop met zijn gedachten, zo lang hij bezig was, ging het prima. Hij had nu voor zichzelf deze opgave gegeven, dus dan was hij even afgeleid. ‘Ik ben Settledpaw!’ stelde hij zichzelf vervolgens vrolijk voor. ‘Wie ben jij?’

De poes stelde zich voor als Dewpaw, en Settledpaw knikte instemmend. Dewpaw, van WindClan, waar het goed ging. Alles was goed en wel. En nu? Settledpaw zag dat de grijswitte poes ook iets afgeleid raakt en naar het gebied achter hem keek. Was er iets, iemand? Settledpaw keek achterdochtig achterom en zag enkel zijn thuis. Hmm, apart. Settledpaw keek weer naar de poes, waarna een ongemakkelijke stilte volgde. ‘Zo uh, leuk… mooi weer hè?’ Heel soepel Settled, doe maar weer eens je uiterste best voor een vreemdeling. Eerste indrukken bleven voor eeuwig, toch? Settledpaw kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, maar hij hield zijn kaken maar wijselijk op elkaar. Hij kon het alleen maar erger maken.

Settledpaw lachte schaapachtig toen ze sprak dat het mooi weer was. Ja, uh, inderdaad. Hij zag echter weer haar blik naar achter hem gaan, totdat ze opeens vroeg naar Viperpaw. Settledpaw fronste. Wat moest ze met zijn vriend? Hij mocht Viperpaw graag, ze jaagden vaak samen en hadden doorgaans veel lol. ‘Viperpaw, nee, volgens mij is hij aan het trainen,’ sprak hij verbaasd. Maar toen realiseerde hij iets. Viperpaw had hem hier apart voor genomen, hem in vertrouwen genomen dat hij een poes had ontmoet die zijn hartje een slagje harder deed laten kloppen. Settledpaw hoorde niet eens wat de poes verder babbelde, over een vlinder, wathever. Settledpaws blik verstrakte en het puntje van zijn staart bewoog gespannen heen en weer. ‘Wat moet je van Viperpaw?’ mauwde hij toen verrassend bits.

Ja, hoppa, gesnapt. Ze had haar hoor. Settledpaw zette een pas vooruit en bestudeerde de grijswitte poes. Als hij Viperpaw kon geloven, was hij helemaal hoteldebotel van haar. Zijn oude casanova. En Dewpaw had kennelijk ook wel iets van interesse in zijn vriend, anders vroeg ze niet naar hem. Wat dacht ze wel niet, haar zo makkelijk te laten snappen. Toen ze ook nog eens stotterde en lóóg, wat de maat vol. Het kon niet. Het mocht niet. Het was verboden. En Settledpaw kende de consequenties. Hij wist hoe het was om halfclan te zijn. Verdomme, Viperpaw wist hoe het was om halfclan te zijn! Hij had hem er al voor gewaarschuwd, maar blijkbaar sloeg hij zijn advies in de wind. ‘Je liegt,’ miauwde hij toen naar de Dewpaw. Ze moest eens weten met wie ze oog in oog stond. Ze had het niet minder kunnen treffen. Tenzij Viperpaw meerdere poezen aan de haak had geslagen en hij echt een casanova was, maar dat betwijfelde hij.

Settledpaw geloofde de WindClan poes voor geen haar. Hij vernauwde zijn ogen en keek haar priemend aan. Hij was ouder, hij kon haar wel hebben. Maar dan nog, hij moest hier een einde aan maken. Viperpaw zou hem misschien voor eeuwig gaan haten, maar het zou beter zijn voor hem. Settledpaw wist wel beter. De poes sprak dat ze hem een keer was tegengekomen. ‘Oh ja?’ mauwde hij bot. Hij zette nog een stapje dichterbij naar de grijswitte poes. Kort dacht hij nog aan zijn beste vriend. Kon hij dit maken? Settledpaw besloot resoluut dat het moest gebeuren. ‘Ik denk dat ik wel weet wie je bent. Viperpaw heeft over je verteld.’ Settledpaw keek de poes bestuderend aan, waarna hij een vastbesloten blik op zijn gezicht kreeg. ‘Hij zij dat je maar een saaie muis was.’ Het kwam soepeler uit zijn mond rollen dan hij had verwacht. ‘Ik snap niet dat je denkt dat hij je nog een keer wilt zien.’

Settledpaw voelde ergens voldoening in zich opborrelen. Hij voelde zich sterker worden, groter. Hij knikte dan ook misschien iets té enthousiast toen Dewpaw vroeg of hij dat verteld had. ‘Ja.’ Oh, Viperpaw zou hem haten als hij hier ooit achterkwam. Maar Settledpaw viste ook maar in het duister. Hij wist de details niet. Hij was boos geworden op Viper, maar hij wilde zijn vriend niet kwijt. Opeens had Settledpaw een dilemma. Hij wilde graag dat zijn vriend gelukkig was, maar hij wilde hem ook behoeden voor een vreselijk domme fout. En misschien was de beste manier om er voor te zorgen dat Dewpaw Viperpaw zou gaan vermijden. ‘Ik zal je de details besparen,’ mauwde hij vervolgens. Heel even ging een vals glimlachje over zijn gezicht, alsof Viperpaw en hij vreselijk hadden geroddeld over de poes die voor hem stond.

Settledpaw was verrast dat de poes de details erg nodig wilde weten.Settedpaw fronste. Ja, wat moest hij nu verzinnen. Hij had niet verwacht dat ze zo pittig het wilde weten. Nu moest hij snel wat verzinnen, iets gemeens, want anders zou ze niet wegblijven bij zijn vriend. ‘Hij… hij vond je wat kinderachtig,’ mompelde hij toen onder zijn adem door. Ja, ze was wat jonger, dat zou misschien wel kunnen? ‘Gewoon, dat jullie compleet niet klikten.’ Ja, zo kon hij het beter samenvatten. Settledpaw moest nu iets verzinnen om snel het onderwerp te veranderen. ‘Dus uh, ik denk niet dat het veel zin heeft om hem te blijven zoeken.’ Ja, punt. Dat was het, geen twijfel meer aan.

Settledpaw voelde de schuld door zijn vacht kruipen. Dit was zo vals, zo achterbaks. Hij moest zichzelf er aan herinneren dat het beter was, dat ze ze allebei later zouden bedanken. Er kon alleen maar drama vooruitkomen uit dit… dit gedoe. Hij zou het stoppen voordat het van de grond zou komen. Toch deed haar verdrietige glimlach hem pijn. En ze bedankte hem. V-voor wat? Als ze eens wist dat het een leugen was. Maar kennelijk was het goed over gekomen, ze had hem geloofd. Ze stapte achteruit, begrijpelijk had ze er geen zin meer in. ’S-Sorry,’ miauwde hij nog verontschuldigend. Ja, hij wou dat het anders kan, dat dit nooit had hoeven gebeuren. Maar Settledpaw zag niet dat dit bij gewoon een vriendschap zou kunnen blijven. Hij deed het beste, voor hen, voor Viperpaw. Nu moest hij alleen Viperpaw nog overhalen om haar niet weer op te komen zoeken…