Meeting the parents

Ardentpaw was iets te vaak op Fourtrees geweest, waardoor de plek zijn nieuwheid nu wel had verloreren. Natuurlijk was het nog steeds leuk om er allerlei verschillende katten te ontmoeten, maar de apprentice had een nieuwere, interessantere plek gevonden. Het Thunderpath. Natuurlijk was deze erg gevaarlijk, met de monsters van de twolegs die hem zo konden pletten, maar het was ook uiterst interessant om die reden. Het was een hard stenen pad met een vieze geur dankzij die monsters. Monsters die katten en prooi dood maakten en twolegs in hun buik ronddroegen. Was het zo gek dat hij er beetje meer over wilde weten? Misschien was het alleen niet zo slim om hier te komen voor de reden dat het de grens met Shadowclan was. Dat was weer iets wat terug naar Fourtrees linkte en hij dus ook die plek misschien wat vermeed nu. Ardentpaw had daar namelijk een Shadowclan apprentice ontmoet en toen was haar mentor komen binnenvallen en had hem de les gelezen. Hij had de instructie gekregen om geen Shadowclanners meer bij zijn plannen te betrekken en dus kon hij hier misschien beter niet zijn. Wat als de deputy hem hier zou tegekomen en denken dat hij op iemand aan het wachten was? Toch, dat was een beetje een bijzaak toen zijn oortjes een rommelend geluid op pikten dat steeds luider begon te worden. Een monster! Gauw sprong hij achteruit om niet geraakt te worden door het lompe, donderende beest. Zijn hart klopte in zijn keel toen hij merkte dat het maar net niet raak was geweest. Ardentpaw maakte een mentale notitie om niet in gedachten verzuild te raken zo dicht bij het Thunderpath, maar toch kon hij niet helpen om zich af te vragen wat dat ding zo dicht bij het randje van het pad deed. Bleven ze normaal niet in het midden?

Tallstar eerst

Een kat ontwijken bleek moeilijker te zijn dan een monster. Voor dat de apprentice het door had racete er een kater over het zwarte pad vanaf de Shadowclan kant en knalde deze tegen hem aan. Auw. De snelheid en de grootte van de andere zorgde ervoor dat Ardentpaw achterover tuimelde en ze een rol door het gras maakten. Snel krabbelde hij omhoog, geen aandacht aan zijn vacht bestedend, die nu aan alle kanten omhoog stak en onder het zand zat. Een gevoel van onzekerheid kwam over de apprentice, want wat moest hij nu doen? De Shadowclanner was aan de Thunderclan kant van het thunderpath, ergens waar hij niet mocht zijn. Maar kon hij hem wel wegjagen? "Uh, hallo...?" miauwde hij wat ongemakkelijk. Zijn gele ogen verlieten de kater voor hem niet, maar dat was ook meer door het feit dat hij geschokte was dat deze zomaar over het thunderpath en dus de grens was gerend. Had hij geen idee van het gevaar van de monsters?

Blijkbaar bleek hij de ander tegen te hebben gehouden van teruggaan naar zijn eigen territorium. Ardentpaw was gelukkig nog niet zo ongeleerd dat hij Shadowclan geur niet kon herkennen zelf met het Thunderpath zo dichtbij. Met een korte knik werd hij teruggegroet door de kater die zich al weer klaar maakte om het gevaarlijke pad over te rennen, maar Ardentpaw had wel een paar vragen voor hem die hij eerst wilde stellen. "Niet om onbeleefd te zijn, maar uh, wie ben jij? En waarom rende je zomaar het Thunderpath over. Ik weet niet of het cool is dat je dat zo durft of dom want het is erg gevaarlijk. En wat doe je hier eigenlijk?" De woorden kwamen snel uit zijn mond, bang dat hij niet alles kon vragen voor de ander weer weg zou rennen. Zo bang kon hij toch niet zijn voor een nog niet volleerde apprentice? Misschien was het meer de verassing van de botsing met een Thunderclanner en het feit dat hij hier eigenlijk niet hoorde te zijn wat hem zich uit de voeten wilde laten maken? Hm, kon was Acorndust hier nu maar om het te zien, met zijn 'je moet vechten om je territorium te beschermen'. Met deze kat leek dat zeker niet te hoeven.

Oh. Tallstar. Dat was de vader van Pepperpaw en de leider van Shadowclan. Opeens had hij spijt van zijn geratel van net, want dat was toch wel een beetje onrespectvol tegen een leider. Een leider...Er stond nu een leider voor hem. Een van de belangrijkste katten in het woud. Wat moest hij nu doen? Het was heel cool en alles, maar hij had nooit gedacht dat hij een gesprek met een van hen zou hebben. "Ik ren om het rennen, en ben hier om weer weg te gaan," Oh, okay. Ardentpaw gaf een schaapachtige knik op dat antwoord, al had hij dat niet helemaal door. Zijn brein was nog steeds bezig met het verwerken dat dit echt Tallstar was die voor hem stond. "Jij bent toch de vader van Pepperpaw?" floepte er dan ook uit en Ardentpaw voelde zijn gezicht warm worden. Wat was dat toch een domme vraag en genant! Ze had hem dat zelf verteld toen. "Sorry! Ik, uh, ik stel vaak de eerste vraag die in me opkomt zonder dat ik het doorheb en het zijn vaak domme vragen en niet iedereen vindt het even leuk dus als ik ermee moet stoppen zeg het maar," voegde hij er gauw achteraan, om hopelijk meer vernedering te voorkomen. Echt, ontmoette hij eens een leider en dan was dat het enigste wat hij kon zeggen.

Zie je, Tallstar wilde geen eens geloven dat zijn deputy uit een boom was gevallen. Maar hij was echt niet aan het liegen, het was echt gebeurd! Ardentpaw knikte dan ook gauw. "Ja, hij was ons aan het afluisteren." Tenminste dat was wat Pepperpaw toen had gedacht en hij moest het er ook wel een beetje mee eens zijn. Wat deed de deputy van ShadowClan anders in een boom op Fourtrees? Dat was dan wel héél toevallig. "En doen brak er een tak af en viel hij recht voor onze neus op de grond." Hij mocht dan ook van geluk spreken dat de vallende tak en kat hem niet hadden geraakt, maar daar had hij eigenlijk niet veel bij stilgestaan, want alles was goed afgelopen. Nouja, zo goed als het kon dan. Pepperpaw was immers wel aardig boos geweest.

Hij zag hoe, nu hij meer over de ervaring vertelde, Tallstar hem misschien wat meer begon te geloven. Goed! Hij wilde niet bekend staan als de ThunderClan apprentice die sterke verhalen vertelde over de deputy van een andere clan. "Nouh, uhm, Pepperpaw vond het niet zo leuk dat haar mentor haar aan het afluisteren was. Ennuh, Acorndust gaf ons een preek." Een preek waarover zei hij maar niet, want hij dacht niet dat Tallstar het zou waarderen dat hij zomaar met een apprentice van zijn clan naar de moonstone had willen gaan, vooral eentje die zijn dochter leek te zijn. "En toen ging Pepperpaw naar huis en dat was het wel een beetje," eindigde hij de belevenis. Tja, hij en Acorndust hadden nog een kort gesprek gehad, waarin hij de grote kater vragen had gesteld die hem misschien een beetje hadden geïrriteerd, maar dat leek hem niet superbelangrijk.

De ShadowClan leider leek ergens humor te zien in zijn uitleg van wat er gebeurd was als Ardentpaw iets van zijn grinnik af moest leiden. Tallstar bedankte hem nog voor zijn samenvatting voor hij zijn gedag zei en weer wegsprintte en Ardentpaw wat verbrouwereerd achterliet. De kater waarmee hij net had lopen praten leek helemaal niet te passen in het idee wat hij had bedacht van wat een leider hoorde te zijn. Maar hij was wel dapper met hoe hij zomaar het donderpad over vloog en niet eens nerveus deed omdat hij een paar pootstappen over de grens van ThunderClan had gezet. Toch, Ardentpaw wist nu niet wat hij moest doen. Moest hij iemand vertellen dat de ShadowClan leider aan hun kant van de grens had gestaan omdat hij niet had gekeken waar hij heen rende? Hij was immers zonder problemen weggegaan nadat hij hem had uitgehoord. Misschien kon hij wel op een antwoord voor die vraag komen wanneer hij bij het kamp zou aangekomen zijn, besloot de apprentice, voordat hij een weg naar huis baande. Wat was dit toch weer een gekke ervaring geweest.


-Ardent ook topic uit.