Hello! You are my new friend

Ravenkit voelde zich de held van de nursery. Hij was helemaal zelf uit zijn nest geklommen en liep nu rond tussen andersmans nesten. Hij stak zijn neus bij verschillende andere nesten over de rand, kijkend of er iemand in zat die met hem wilde spelen. Hij liep steeds verder en verder van zijn eigen nest weg waar Breakingkit en Bitterkit nog waren. Ravenkit had hun niet nodig om lol te hebben. Hij ging wel op zoek naar een nieuwe vriend. Ravenkit had zijn neus ook net over eend vreemd nest geworden, toen hij een andere kitten zijn kant op zag kijken. Het zwarte katertje piepte verrukt en hij gooide zijn pootjes al over de rand van het nest. ‘Hoi!’ piepte hij vrolijk, waarna hij met zijn achterpootjes begon te trappelen, hopend dat hij het nest in kon springen.

- Rosekit eerst

Rosekit schrok wakker van een klein zwart hoofdje dat opeens in haar nest zat. Ze sprong op en deinsde terug tegen haar moeders warme buik. Gauw draaide ze om maar haar moeder sliep nog. Ze keek terug naar het kleine zwarte poesje, "Ravenkit! Je liet me schrikken! Wat wil je van me?" Ze was van de schrok bekomen en had eigelijk wel zin om te spelen. Ook al was de kitten 5 manen jonger. Ze kon hem misschien zelfs wat dingen leren die ze van haar ouders had geleerd!

Ravenkit deinsde terug met zijn kopje toen de poes opeens schrok van hem. Maar ze leek al snel te herstellen, want opeens begon ze weer tegen hem te praten. Dat gaf Ravenkit groen licht om verder te gaan met zichzelf in haar nest te werken. Uiteindelijk lukte het hem en hij tuimelde haar nest in. Joepie, dit was gezellig! Ravenkit snorde luid toen hij dichter naar de zwarte kitten rolde. Wat hij van haar moest? Dat was logisch toch? ‘Spelen!’ kirde hij vrolijk, waarna hij zijn voorpootjes uitstrekte en tegen haar kopje probeerde te duwen.

Terwijl de zwarte kitten steeds veder haar nest inkroop strekte Rosekit zich uit. Het kleintje zat nu in het nest en drukte zich tegen haar aan terwijl zijn voorpootjes in haar gezicht drukte, "Spelen" Mauwde Ravenkit vrolijk. Rosekit snorde helemaal van de vrolijkheid van de kitten. "Tuurlijk, wat wil je spelen?" Ze had zelf veel spelletjes kunnen kiezen, maar was bang dat die te lomp zouden zijn voor hem.

Ravenkit gierde van plezier toen de zwarte kitten met hem wilde spelen. Joepie! Nu waren ze vrienden, toch? Zo werkte dit namelijk. Ravenkit huppelde op zijn pootjes, hij kon de anticipatie niet uit zijn lichaam onderdrukken. De kitten vroeg wat hij wilde spelen. Abrupt stond Ravenkit weer stil op vier pootje en keek vragend naar de zwarte kitten. Ja, dat was wel een lastige vraag. Zoveel dingen waren leuk. Maar ze waren nu eenmaal in haar nest, dus ze zouden het er hier mee moeten doen. ‘Spelen!’ kirde hij nogmaals. Hij speelde altijd met Bitterkit en Breakingkit in zijn eigen nest. Daar konden ze ook onverstoord stoeien, want de grond was zacht. En met die gedachte wierp Ravenkit zich naar voren en probeerde bovenop de grote kitten te klimmen. Gelukkig was haar vacht lang, dus hij had genoeg houvast om zijn klauwtjes erin te steken.

"spelen, spelen" Piepte de zwarte kitten. Hij probeerde boven op haar te klimmen en hield stevig vast in haar vacht. Rosekit grijnsde. "Maar als we gaan stoeien doe ik je me misschien pijn. Ik ben al 6 manen" Zei ze trots. Ze dacht na, hoe speelde ze zelf toen ze nog jong was? Eigelijk was het vooral stoeien, of spelen met takjes, mos en schelpjes. Misschien konden ze dat gaan doen. "Wil je misschien spelen met een mosballetje? of een schelpje." Ze wist niet wat de zwarte kitten er van zou vinden. Maar ze hoopte dat hij het leuk zou vinden.

Ravenkit keek verbaasd op toen de kitten zei dat hij haar pijn zou doen. Natuurlijk niet! Hij speelde ook altijd met zijn zusjes, en dan had hij ook niet pijn. Hij schudde dan ook flink met zijn kopje, onmogelijk! Ravenkit wilde al eigenlijk haar ongelijk bewijzen, door te laten zien hoe sterk hij wel niet was. Maar zover kwam het niet, want ze leidde hem af met een vraag. Schelpjes? Hij had nog niet eerder schelpjes gezien! Dat wilde hij! ‘Sjelpje!’ miauwde hij toen enthousiast toen hij van haar af rolde. Wat was dat, hoe zag het eruit? Bijna stuiterend van plezier keek hij de zwarte kitten aan. Kom op, waar waren die schelpjes?

"sjelpje" mauwde de zwarte kitten. Rosekit grinnikte "schelpje" Herhaalde ze. "Kom mee" ze stapte uit haar warme nest. De koelte omhelsde haar nu ze niet in de warme vacht van haar moeder lag. Ze schudde zich uit en strekte haar achter poten. Ze sloop, zonder haar moeder wakker te maken, achter het mosbed. Daar lagen 3 schelpen die Rosekit persoonlijk had gevonden. Ze pakte eentje iets kleiner dan haar poot. Het schelpje smaakte raar in haar mond. Ze liet haar tong er langs gaan. "Bleh. vies!" zei ze in zichzelf. Ze draaide zich terug naar Ravenkit en legde het schelpje voor zijn neus. Kijk dit is een schelpje, ik heb deze helemaal zelf gevonden mauwde ze trots. er liggen er een paar langs de rivier. Ze zijn erg lastig te vinden want ze liggen tussen het zand."

Ravenkit werd nog eens uitgelegd hoe een schelpje echt heette. Oké, schelpje. Toen de kitten vervolgens uit haar nest ging kruipen, dook hij meteen achter haar aan. Hij zou nu zeker niet gaan treuzelen. Hij was super benieuwd wat een schelpje dan was! Ze was heel stil, waar Ravenkit liep als een stampende das. Maar niemand werd gelukkig wakker en Ravenkit volgde de zwarte kitten tot achter haar nest. En ja hoor, daar kwam ze uiteindelijk tevoorschijn met het schelpje. Ravenkit zijn ogen werden groot toen ze de vreemde steen voor hem neerlag en Ravenkit snuffelde er meteen bestuderend aan. Het had lijntjes erin en een mooie vorm. En het rook anders.. Naar buiten! ‘Woow!’ sprak hij verwonderd, waarna hij zijn pootje eroverheen liet gaan om het te voelen. Toen vertelde de poes een verhaal dat ze hem  bij de rivier had gevonden. Nu was Ravenkit helemaal getriggerd door de nieuwsgierigheid. ‘Je bent bij de rivier geweest?’ miauwde hij jaloers. Ohh, hij wou dat hij daar was geweest. Dan zou hij schelpjes verzamelen totdat hij niet meer kon lopen!

De jonge Ravenkit was helemaal verwonderd door het schelpje. Rosekit keek trots naar het rond gevormde item voor haar poten. "Je bent bij de rivier geweest?" vroeg Raven. "Ja, twee keer zelfs! Samen met mama! Wil je er ook heen? Ze wist dat kittens de nursery niet uitmochten zonder hun een volwassen kat. Ze was zelf bijna leerling. Veel verschil was er niet "je mag met mij mee" mauwde ze naar de kitten.

Ravenkit greep het schelpje tussen twee pootjes en bestudeerde ook de onderkant. Het had zo’n gekke vorm! Toen vertelde de zwarte kitten dat ze al twee keer bij de rivier geweest, samen met haar mama. Ravenkit herinnerde zich de keer dat hun moeder hen had meegenomen naar buiten. Maar toen was hij nog piepklein en kon hij nauwelijks lopen, dat was niet zo grappig geweest. Maar nu was hij al veel groter en stoerder, en de jaloezie gierde door zijn kleine lijfje. En toen ze vroeg of hij er ook heen wilde knikte hij hevig met zijn kopje. ‘Ja, ja, heel graag!’ kirde hij vrolijk. Dan was hij dan nog wel nauwelijks buiten de nursery geweest, hoeveel anders was het verderop dan? En toen zei de zwarte kitten opeens dat hij met haar mee mocht. Een brede glimlach kwam op zijn gezicht. ‘Echt?’ miauwde hij met grote ogen. Toch klonk er iets in zijn achterhoofd. Kittens mochten niet buiten het kamp, dat was hem nog een keer extra door zijn papa tegen hem gezegd. ‘Maar, mag dat wel?’ vroeg hij toen onzeker aan de zwarte kitten. Ja, misschien moest hij het maar eventjes laten bevestigen.  

"maar mag dat wel?" miauwde de zwarte kitten wat onzeker. Daar had hij gelijk. Kittens mochten de nursery niet uit zonder ouders. Ze zouden een leerling kunnen vragen of een krijger. "eigelijk niet. Maar ik ben wel bijna leerling! dus misschien dat het mag." Ze twijfelde. Als ze samen gingen zou Rosekit voorlopig haar bijna-leerlingen status op het spel kunnen zetten. Maar ja, wie zou het nou uitmaken de rivier is vlakbij!

sorry voor laat
was druk :')

Ravenkit kantelde zijn kopje toen de pluizige kitten vertelde dat het eigenlijk niet mocht. Oh, teleurgesteld keek Ravenkit naar beneden. Maar toen klaarde zijn kopje op toen ze vertelde dat ze bijna leerling was, dus dan zouden ze wel mogen. ‘Oh, ja!’ piepte Ravenkit opgewekt. Ze zouden naar de rivier kunnen en nog meer schelpjes zoeken. Dan zou Ravenkit zijn eigen schelp hebben! ‘Ben jij al bijna app-ren-tice?’ miauwde Ravenkit toen jaloers. Ravenkit wilde dat ook wel heel graag! Dan kon hij ook gewoon naar de rivier wanneer hij wilde. En samen buiten spelen met zijn broer en zus! Dat zou zo leuk zijn!!

"Ja, nog heel even wachten en dan krijg ik een mentor" miauwde Rosekit opgewekt. Zelf had ze er ook heel veel zin in. Wat afleiding kon ze wel gebruiken. Ze had geen broers of zussen en was soms eigelijk best wel een beetje eenzaam. "Maar ooit zal jij het ook worden hoor Ravenkit, Ik weet zeker dat je een van de beste leerlingen wordt die de rivierclan zich maar kan wensen." miauwde ze de jonge kat aanmoedigend toe. Ze zag in de blik van het zwarte katje dat hij maar al te graag zelfstandig wou zijn. "Maar ik weet niet of het wel zo goed idee vind om alleen samen met jouw naar de rivier te gaan. Het kan zijn dat ze me straffen. En dan mag ik voorlopig nog geen leerling worden. ze keek ernstig. Dat was waar. Maar wie anders zou mee gaan? "We kunnen ook gewoon in het kamp spelen?" Stelde ze voorzichtig voor.

Ravenkit keek de poes met grote ogen aan. Ze kreeg bijna een mentor! Raven zou nog eeuwen moeten wachten. Hij was nog lang niet zo groot als haar! Ugh. Teleurgesteld keek hij naar de grond, maar al snel kreeg hij bemoedigende woorden van Rosekit. Ze vertelde dat hij één van de allerbeste zou worden. Zijn ogen glommen van plezier en een brede glimlach kwam op zijn gezicht. ‘Echt?’ miauwde hij toen ongelovig. Maar als zij het zei.. dan moest het wel bijna, toch? ‘Jij wojdt ook de beste!’ miauwde hij toen. Ja, dat moest wel. Ze was al bij de rivier geweest, ze had schelpen! Maar toen kreeg hij weer een teleurstellende mededeling te horen. Hij mocht niet mee, want dan zou ze misschien niet leerling worden. Nou ja, wat stom zeg. Zo net mocht het nog! Maar oké, hij wou het ook niet verpesten dat ze geen leerling zou worden. Ravenkit keek beteuterd naar de poes, maar toen sprak ze dat ze ook wel in het kamp konden spelen. Ravenkit knikte. Oké, dat zou ook wel goed zijn. ‘Met de sjelpjes?’ miauwde hij toen met glimmende ogen, terwijl hij zijn poten weer over de schelpen liet glijden.

Ze zag de betreurde blik toen de kater hoorde dat hij niet mee mocht. "Als ik leerling ben, neem ik je mee. Dat beloof ik." miauwde ze. Hopend dat ze hem wat opvrolijkte. "Kom we gaan spelen." "Met de sjelpjes?" miauwde Ravenkit. Zijn blauwe ogen straalde en keken Rosekit smekend aan. "Natuurlijk!" miauwde ze. Ze pakte het schelpje in haar bek, "Krom ghee" murmelde ze. Rosekit had wel zin om te spelen. Ze mocht Ravenkit wel. Hij was erg nieuwsgierig en enthousiast.

Ravenkits gezichtje klaarde op toen ze beloofde dat als ze leerling was ze hem zou meenemen. Oké, daar kon hij mee leven. Dat zou namelijk niet meer zo lang duren, toch?  Maar zijn gedachten werden al snel afgeleid toen ze zei dat ze zouden spelen. Ravenkit wist niet hoe snel hij weer overeind moest springen. Ze pakte een schalpje op en ze vertelde dat hij mee moest komen. Joepie, ze gingen spelen. Met zijn staartje kaarsrecht omhoog volgde hij Rosekit op de voet. Ze gingen op avontuur! Met de schelpjes! Misschien zouden ze kunnen doen alsof ze bij de rivier waren!

Rosekit zag de fantasie van het katertje helemaal opleven. Zijn oogjes straalden en hij tippelde snel achter haar aan. Op een draf pasje liepen ze de Nursery uit. De zon scheen fel het was erg warm. Rosekit was blij dat de strenge leafbare over was. Maar die hitte was ook niet altijd even prettig. Ze zocht een plekje waar wat schaduw was. Voorzichtig legde het schelpje op de grond. Wat wil je spelen? vroeg ze. Zelf had ze geen idee, ze vond alles wel leuk. En ze wou niet al te lompen spelletjes doen.

Ravenkit wandelde de nursery uit alsof hij het elke dag deed. Hij stond in de buitenlicht en hij wandelde Rosekit braaf achterna naar de nursery. Eenmaal in een schaduwachtig plekje werden de schelpjes neergelegd en keek Ravenkit verlangend naar de schelpen. De zwarte kitten vroeg wat ze wilde doen en Ravenkit wist het meteen. ‘Ik weet!’ kirde hij vrolijk. ‘Laten we doen dat.. jij bent RiverClan en de sjelpjes Sunningrocks.’ Ravenkit legde de schelpjes zorgvuldig bij elkaar en daarna keek hij stout op. ‘En ík ben ThunderClan en ga Sunningrocks afpakken.’ Hij gromde voor effect erbij en sprong bovenop de schelpjes.

"Ik weet!" miauwde Ravenkit vrolijk. "Laten we doen dat.. jij bent RiverClan en de sjelpjes Sunningrocks." Voorzichtig legde hij de schelpjes neer. "En ík ben ThunderClan en ga Sunningrocks afpakken." Verbaasd van de kennis en creatifiteit van het katertje, dook Rosekit in een soort aanvals houding. "Laat dat maar uit je hoofd Thunderclan! Je krijgt de Sunningrocks nooit!" Terwijl de jonge kater boven op de schelpjes sprong probeerde Rosekit hem om te duwen. Met haar pootjes duwde ze tegen zijn rug. Ze sprong over hem heen, en duwde hem een beetje om. Snel probeerde ze een schelpje in haar bek te krijgen.