Her

De poes schrok op van haar dagdroom. Ze had gedacht aan haar zus, Wasabi, die zich zonder pardon bij de BloodClan had gevoegd. Ze hadden elkaar nog weleens stiekem bij de grens opgezocht, maar dat was voor de journey. Bovendien waren de momenten dat ze elkaar weer zagen erg ongemakkelijk geweest. Ze had het al grotendeels verwerkt. Maar steeds dezelfde vraag bleef haar maar kwellen: Wat als? De poes die ze herkende als Windblade wenste haar een prachtige avond en haar gebruikelijke geforceerde lach krulde haar lippen. Niet dat ze onoprecht was. Het was gewoon iets wat ze inmiddels niet meer níét kon doen. Lachen zorgt ervoor dat anderen zich meer bij je op hun gemak voelen. "Jij ook een prachtige avond Windblade." mauwde ze vriendelijk. Ze hadden elkaar maar weinig gesproken, en dat terwijl ze gelijkertijd apprentice waren geweest. "Gaat alles goed met je?" behalve dat het een standaard vraag was, leek het nodig om even te checken. Ze was vast niet de enige die haar afwezigheid had opgemerkt.

"Met mij hetzelfde." sprak ze kalmpjes. Haar ogen gleden over de kattin tegenover haar. Calico poezen had ze altijd erg mooi gevonden. Ze had poezen in het algemeen altijd al erg mooi gevonden. Ze wendde haar blik snel een andere kant op, hopend op dat haar clanmate het staren niet had opgemerkt. De late schemering wierp een bijzonder licht op het kamp, een bijzonder mooi licht. "Heb je vandaag al gegeten?" vroeg de grijze kattin waarna ze met haar staart naar de prooistapel wenkte. "Ik rammel namelijk."

De poes grinnikte even om haar clanmate's grap. Het was fijn om gewoon even casual te praten zonder iets van elkaar te moeten. "Maar om antwoord op je vraag te geven, ja ik heb al gegeten." was haar antwoord. De grijze poes knikte. Dat was ook niet gek op dit tijdstip. "Laat me even snel iets pakken." zei ze, waarna ze naar de prooistapel draafde en zonder kieskeurig te doen een muis pakte. Deze nam ze mee terug met de staart in haar mond. Ze liet het diertje voor zich neerploffen en begon meteen gulzig te eten. De stilte werd haar wat ongemakkelijk, dus begon ze tussen haar happen door te praten: "Vind je dit niet ook het mooiste moment van de dag?" vroeg ze terwijl ze een blik richting de eerste sterren wierp. Het zou niet lang meer duren voordat het donker het woud had opgeslokt. Ze was zelf niet zo'n nachtbraker, maar kon erg genieten van de vroege nacht. "De lucht voelt als een soort zachte, verwelkomende deken." vervolgde ze. Zeker met dit weer, wanneer alles wat was afgekoeld.