Sometimes you have to burn yourself to the ground

De grijze kattin wist dat het niet goed zat. Iedere Queen in dit kamp wist dat het niet goed zat. Ze droeg haar kittens al te lang. Stres van alle gevechten die er gebeurd waren en het feit dat ze geen rust durfde nemen kon hier allemaal aan meedragen maar het haalde niet weg dat ze zich zorgen maakte om het leven in haar buik. Nadat ze drachtig was geworden waren de zorgen al in haar kop gekropen want ze wist niet of alles nog werkte zoals het bij een gezonde kattin deed. Ze had veel mishandeling gekend in haar leven en haar uiterlijk was hier een zichtbare herinnering aan, wie weet hoe veel schade er ook in haar zat. Maar ze moest dit doen, voor haarzelf, voor haar partner. Oceanstar hielt van kittens en had graag een gezin met haar willen vormen, zelf wilde ze ook niks liever dan dat. Een normaal leventje leiden met iemand waar ze van hielt. Dit zou ze haar proberen te geven ook. Ze deed er alles voor. Ze had zich laten dekken door de broer van haar geliefde om op deze manier beiden ouders hun bloed voort te zetten in de nakomelingen. Abysshowl had het gehate, al kwam dit voornamelijk door haar haat aan katers in het algemeen. Maar ze wist ook dat er geen andere mogelijkheid was, Oceanstar kon het niet overleven om nog een nest te dragen. Dat was wel het voordeel aan twee poezen hebben in een relatie, als de een het niet kon, had je nog de ander.

Ze zuchtte diep en liep terug naar haar nest in de leaders den. Eigenlijk had ze moeten verhuizen naar de Nusery maar ze kon de drukte niet aan in haar kop. Ze werd er absoluut gek van. Het geschreeuw, het geluid, de geur, de hoeveelheid katten. De jonge elder was dan niet ook niet honderd procent meer. Opgegroeid zonder haar kinderlijke geheugens in een wereld vol verraad en angst. Getraind door rogues. Hoe kon het ook anders dat ze de rust en eenzaamheid de voorkeur gaf, vooral nu ze zo kwetsbaar was met haar zwangerschap in het laatste stadia. Vandaar dat ze het liefste bleef op een plek waar ze zich veilig voelde, een plek waar warmte was en enkel de geur van haar en de leader. Waar stilte was, waar het klein was. Ja dit was voor haar veiliger. Ze kroop weer terug naar binnen en legde zichzelf weg in het verse gras, om kort haar adem weer te vatten. Abysshowl was kort weggeweest om Annuletkit en Erminekit weg te brengen naar de Nursery. Hier konden ze spelen met andere kittens en zouden de andere Queens wel op hun letten. Daarbij had ze het instinctmatige gevoel dat vandaag de dag zou worden, en zelfs díe kittens hoefde het wonder van natuur nog niet mee te maken op de eerste rang. Ze deed haar best om voor de kittens te zorgen, werkelijk waar, maar het was zo moeilijk. Het was zo moeilijk om ze te laten drinken wanneer ze niet van jou zijn en zo.... mislukt. Geen wonder dat de moeder ze voor dood had achtergelaten. De een was kreupel en de ander dense. Misschien dat ze ook beter af waren als dood, maar ze zou er zelf niet verantwoordelijk voor zijn. Het was immers haar plicht als een Queen om kittens te voeden wanneer ze het nodig hadden. Niet omdat ze het leuk vond of omdat ze het wilde, maar omdat het van haar verwacht werd.

De humeurige kattin legde haar kop weg en sloot haar ogen. Ze liet de rust tot zich doordringen en deze werd hierna meteen verstoord door een akelige steek. Met een hap van lucht klapte ze haar nagels uit en sloeg ze diep in de grond, om haar ogen samen te knijpen. De pijn was onmenselijk maar ze zou geen kreuntje laten. Het kon niet. Het mocht niet. Overlevingsinstinct sloeg in als een bom en op het moment kon ze aan niks anders denken dan doen wat ze moest doen. Ze moest haar kittens ten wereld brengen. Als ze dat had gedaan was het goed, dan was het klaar. Nogmaals hapte ze adem en begon met persen. Er was geen nut om hulp te halen, nu nog niet. Nee, dit moest ze alleen doen. Als er iemand haar den nu zou inkomen zou ze die waarschijnlijk kapot maken. Mocht ze uberhaupt zo ver nog kunnen komen. De pijn werd erger en dit kwam van iemand die bekend was met pijn. Maar dit was niet te beschrijven. Ze voelde een warme vloeistof onder haar komen en ze kon niet met zekerheid zeggen of dit vruchtwater was of bloed. Het boeide haar niet zolang er ook nog een kat uitkwam. Ze zette meer druk en met moeite kwam er een hoopje uit. Het was stil. De latgrijze kat draaide haar kop om en nam de geur van het jong op... dood. Had nooit leven in gezeten. Met een ruwe slag van haar poot trapte ze het lijk van zich af en ging verder. Ze had geen tijd om te rouwen, om stil te staan bij wat had kunnen zijn. Eerst de rest eruit krijgen... tien minuten later kwam de volgende. Stil. Nog later en weer een, stil. Bij Starclan waarom was de stilte ineens zo zwaar. Ze had de laatste twee lichamen ook weggetrapt. Haar slagen steeds zwakker, haar zicht steeds waziger. Er was al veel bloed verloren en het zag er slecht uit voor haar. Maar ze was nog niet klaar.

Abysshowl maakte zich nog een laatste keer kwaad en hiermee kwam de laatste kitten ten wereld. Ze legde haar kop weg en sloot haar ogen, voelde de wereld om haar heen draaien en kantelen. Maar ze moest het proberen. Met moeite draaide ze zich om en pakte ze haar laatste kitten op, om het bij haar te leggen en haar snuit in het pelsje te steken. Leven. Ze rook leven. Haar lichaam had haar niet compleet gefaald, zíj had niet compleet gefaald. Ruw begon ze haar kind droog te likken terwijl tranen van opluchting en verdriet kwamen opdoemen. Ze wilde niet huilen, maar tegenhouden kon niet meer. En hoewel ze wist dat ze het jong aan haar buik moest leggen nam ze nog extra de tijd om enkel haar snuit in het dunne jonge velletje te duwen en enkel de hartslag van haar jong te horen. Haar kind. Met de bevalling afgelopen begon de pijn en moeheid haar in te halen. Ze legde haar dochter aan haar buik en ging hierna weer liggen. Namen. Ze moest namen bedenken... Nee. Dode hadden geen naam nodig, De lijkjes achter haar nest waren niks meer dan kraaienvoer. Maar haar dochter niet. Nee. Ashkit. Ashkit naar al het rotte in de wereld dat werd afgebrand en het begin was van iets nieuws, van iets moois. Ashkit.

Het koste haar moeite bij bewustzijn te blijven. Abysshowl wist dat ze wakker moest blijven, om hulp moest roepen als ze wilde dat Ashkit op zou groeien met twee ouders. En dat wilde ze. Ze wilde haar kitten tegen al de pijn, onrecht en haat van de wereld beschermen. Dat haar kitten nooit hoefde te wantrouwen of alleen hoefde te zijn. Dat was haar taak nu, als moeder. Ze was een moeder. Cyber zou haar eens moesten zien... Het koste haar tijd om haar stem weer te vinden, en zelfs toen klonk hij nog fragiel en ruw. "Iemand. Haal Routnose. Haal Oceanstar" Routnose, enkel Routnose. Oh ze zou nog liever hier en nu sterven dan om Lizardpath bij haar jong te laten.

+ Ashkit, Oceanstar, Routnose en eventueel katten die komen helpen/haar horen~