(Butterstar) They came snapping at your heels

_{Het was een tragisch gezicht wat zich voor haar ontvouwde. Het bloed, de chaos, de verstikking. Het duurde niet lang tot het hart van de clanleader stopte met kloppen en de leider in een regen van sterren verscheen in het land der doden. De rood met witte kattin zei niks, haar blik duister. Zolang de flamepoint clanleider de strik diep in haar nek begraven had, zou ze steeds opnieuw sterven. Starclan kon niks doen aan de strik. "Butterstar," miauwde de ex-Thunderclan kat met een droeve toon in haar stem, waarna ze naar voren stapte om de neus van de clanleider aan te gaan raken. Ze moest terug... Er gebeurden immers dingen beneden die belangrijk waren voor de kattin om te aanschouwen mochten haar clangenoten haar op tijd uit de strik kunnen krijgen. "Het is nog niet over Butterstar," mompelde de kattin, waarna ze haar neus aanraakte en haar weer terugstuurde naar het land der levenden. "Eén leven om je eigen clan te herenigen," prevelde Honeyfeather. Ze staarde voor zich uit. Een herenigde clan was de eerste stap en absoluut noodzakelijk. Maar ze zouden zo wel verder praten... Zo te zien zou Butterstar immers terugkeren.

Pas op Butterstar, er ligt verraad op de loer van binnen je clan.}

(Butterstar) They came snapping at your heels UypcHQo

I'll know my name
as it's called again

Haar ogen schoten open. Adem naar binnen happende, waar ze net nog zo weinig van gehad had, leek nu haar te overstromen terwijl ze bijna verdronk in het zuurstof.

Nou ja, zuurstof. Ze had het al geweten toen ze haar ogen opende, zelfs zonder rond te kijken herkende ze de vreemd vertrouwelijke geur.

Starclan..

De stem van een kattin liet haar echter focussen. De rood witte she-cat keek haar droevig aan terwijl haar neus aangeraakt werdt. Ze wou vragen wie het was, maar haar stem stokte in haar keel waardoor een geschokte blik over haar gelaat schoot. Ze schudde wild haar kop bij de woorden.

Want met elk woord begon de pijn in haar keel weer op te wellen en staarde ze omlaag. Bloed druppelde over haar borst naar beneden, de perfecte grasvlakte van Starclan bevuilend wat niet verdween terwijl haar eigen poten wel begonnen te vervagen en de herrie van katten om haar heen weer in haar oren begon te zuisen. De levende wereld met een knal terugkomend.

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

_{Het deed Honeyfeather pijn om de kattin terug te sturen naar de plaats waar ze sowieso verstikken zou. Honeyfeather wist hoe het was om de adem afgenomen te worden. Dat had ze gevoeld toen Darkfire haar keel eruit gereten had. Het bloed was in haar luchtpijp gelopen, haar longen hadden geschreeuwd om zuurstof maar hadden enkel en alleen bloed gekregen. Een onwillekeurige huivering trok over het lijf van Honeyfeather heen. Dat wilde ze nooit meer meemaken, not now, not ever. Het zou niet lang meer duren voordat de Flamepoint weer voor haar stond, waarschijnlijk in slechtere staat dan eerst.

Ze had helaas gelijk. Riverclan haar leider stond weer voor haar. Honeyfeather boog haar hoofd naar de kattin in een korte begroeting. "Zo ontmoeten we elkaar alweer op dit droevige moment." Haar stem was donker, de emotie waren duidelijk hoorbaar die ze voelde. Toch kon ze niks doen dan de clanleider opnieuw terugsturen. "Hou vol Butterstar. Eén leven om de clans te waarschuwen."

Hulp is onderweg, maar je zult nof zware verliezen lijden in de nabije toekomst.}

I'll know my name
as it's called again

Verraad..

Het brandde erger dan de pijn in haar keel.

Dit maal opende ze haar ogen in een zittende positie, haar keel druppelde nog altijd van de diepe wond het plasje bloed onder haar bijna helder genoeg om haar spiegelbeeld te vertonen, waar ze naar staarde met een intens geschrokken blik. “R..rose” haar stem was enkel een fluistering, als het niet haar gedachte was. Als haar stem er werkelijk nog was.

Wanhoop brandde in haar blauwe ogen terwijl ze omhoog keek naar de warrior, smekende zonder woorden. Smekende om het te laten ophouden. De woorden drongen tot op haar botten door maar ze kon het niet beantwoorden, al wat ze kon was een kreet van pure afgunst en angst over haar lippen laten rollen terwijl ze weer teruggetrokken werdt. Haat poot uitslaand naar de Starclan kat in smerkbede. Ze wou niet terug, ze kon niet terug. Die enkele minuten waren teveel pijn. Ze wou het niet opnieuw beleven en toch moest ze. Moest ze zo door de rest van haar levens heen?

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

_{De smekende blik in de ogen van Butterstar zou Honeyfeather nog lang bij blijven. De kattin haar blik zei genoeg over wat ze wilde. Verlossing, blijven in Starclan. Zelden zouden katten ook dit ondraaglijk leed doorstaan. Als je dood was, was je immer klaar, verlost en verbleef je in paradijs. Butterstar was gezegend met 9 levens en zou dus sterven tot ze op waren. Zoals nu. Ondanks dat de strik van haar nek verwijderd was, keerde Butterstar nog een keer terug. "Welkom teruf Butterstar. Wees gerust, je lijden is over. De strik is van je keel verwijderd." miauwde de honingkleurige kattin met een zachte stem. "Maar als je het niet erg vindt, hou ik je nog even hier. Weet je wie ik ben?" besloot ze vervolgens te vragen. Haar hoofdje hield ze langzaam scheef. Ze zouden nog even praten.}

I'll know my name
as it's called again

Dit maal wist ze nieteens meer op te staan. Haar kop lag in de plas van haar eigen bloed terwijl ze bijna levenloos op staarde naar de kattin. Mentaal compleet ready, of tenminste dat hoopte ze, op nog een leidensweg nog 3...

De woorden lieten echter iets van kracht terug komen en de kattin duwde haar kop omhoog. “Alsjeblieft” fluisterde ze wanhopig, haar lichaam brekende onder haar terwijl ze zichzelf door het bloed de richting van de she cat optrok. “Laat me niet teruggaan.” Smeekte ze haar indringend aanstaren. “H..honeyfeather, Honeyfeather alsjeblieft, ik wil, ik kan niet meer.”

De woorden stootte ze uit zonder na te denken, het was haar angst die sprak, die overwon van haar normale karakter. De pijn en het bloed dat eeuwig leek te stromen vanuit haar nek. “Ik wil dood!”

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

_{De kattin, ooit sterk en trots, lag voor haar als een gebroken schil van wat ze ooit geweest was in een plas bloed. De trots was weggelekt samen met haar bloed. De kattin smeekte aan haar om er een einde aan te maken. Niet meer, nooit meer. Geen pijn of verraad meer. Onderzoekend bleef Honeyfeather haar aankijken, peilend. "Voel je je opgejaagd Butterstar? Aangevallen wellicht? De strik is van je nek af.. Wanneer ik je terugstuur kan je weer verder leven." Het derde leven had ook een reden immers.. wellicht een reden waar Butterstar het minder mee eens zou zijn daarentegen. Maar Honey was hier slechts als een messenger namens Starclan. Ze zou doen wat er van haar verwacht werd.}

I'll know my name
as it's called again

Nog nooit had de kattin zich zo zwak gevoeld. Nog nooit had ze haar eigen dood zo gewenst. Met tranen in haar ogen, bloed overgoten op haar gehele borst staarde ze de oud Thunderclanner aan. "Wat voor nut heeft het nog." Fluisterde ze, haar gehele lichaam trillend. "Alsof mijn lichaam nog sterk genoeg gaat zijn, ik wil niet nog drie keer sterven terwijl ieder van wie ik hou toe kijk, ik wil niet sterven voor de ogen van mijn dochter." Haar woorden werden iets harder terwijl er een brok in haar keel vormde. "Ik wil niet haar het geluk gunnen van nog drie keer toekijken hoe haar eigen moeder het gevecht verliest." Ze zakte opnieuw door haar poten, haar kop vallend in de poel van bloed, opgevend. Ze was klaar met leven, klaar met geleefd worden, klaar met de clans en klaar met Starclan. Al waar haar lichaam, al waar zij zelf om smeekte, was rust. Een einde van alle pijn. Een einde van alle ellende. Een einde aan het verdriet.

Haar einde.

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

_{Het was verwonderlijk om de ooit zo machtige en trotse clanleider hier te zien. Een gebroken, holle schaduw van zichzelf, een hoopje ellende, gebroken met haar borst doordrenkt met bloed. Honeyfeather hoorde de smeekbede aan in stilte. Haar pleidooi had zeker wel een vaste basis. Wie wilde nog drie keer sterven als ze drie van haar levens op deze manier verloren was? Keer op keer stikkend. Maar hoe wanhopig de woorden van de kattin ook waren, Starclan zou haar haar wens niet schenken. Ze zouden haar sowieso terugsturen. "Ik kan je wens niet honoreren, Butterstar," miauwde Honeyfeather dan ook, ferm maar niet onsympathiek van toon. "Raap jezelf bijeen en besef je hoe het voelt om op je laagste punt te zitten, om geschopt te worden terwijl je eigenlijk al neer bent." Veelbetekenend keek ze de flamepoint clanleider aan. "Hoe het voelt dat iemand zijn overwinning viert terwijl je al verslagen bent." Het was verschrikkelijk hoe de clanleider erbij lag, het was verschrikkelijk wat ze zojuist had meegemaakt, maar er zat wat Honeyfeather betrof een zekere ironie in het feit dat dit op het gewonnen Windclan gebied gebeurd was.}

I'll know my name
as it's called again

De woorden van de kattin lieten even een klein stukje van haar voorbijgaande kracht opnieuw in haar ogen glanzen terwijl ze haar nekharen overeind zette. Het was een zielige vertoning, maar ze moest haar volgende woorden alle kracht bijzetten die ze kon. Ze wist dat haar overwinning in de ogen van Starclan een schande moest zijn, ze had niets anders gehoord van haar 'moeder'. Maar het was duidelijk geweest hoeveel liever Starclan Windclan zag overleven dan haar eigen warriors. "Wat ik gedaan heb." Siste ze bloed over haar lippen lopende terwijl ze haar kop omhoog duwde, wankel op haar benen staand maar de kattin aankijkend. "Mag je me voor naar Dark Forest sturen.."" Ze gaf het bekvechten op voor ze er mee begon en liet haar vacht gladliggen. "Ik heb fouten gemaakt, en er zijn katten gestorven door mijn handelen. Maar had ik stil blijven staan, waren er nog meer katten gestorven. Kittens die zich bij jullie hadden gevoegd nog voor de nieuwe maan aan de hemel stond. Ik was wanhopig en mijn clan uitgehongerd." Ze wist dat haar lichaam er nog altijd niet optimaal uit zag. Maar haar clan was nu gevoed. Haar clan zou overleven.

"Alle doden, alle schuld ligt op mijn schouders en heb ik aanvaard het moment dat ik de beslissing nam mijn clan te leiden in een gevecht dat wij wonder boven wonder hebben overwonnen. Mijn clan verdient het om daar over te vieren." Ze keek haar even strak aan. "Had jij jouw kittens laten sterven, laten verhongeren omdat je geen melk meer gaf, omdat je eigen honger je spoken liet zien, Honeyfeather, of had jij alles gedaan om hun een toekomst te gunnen. Ik weet dat mijn clan achter mijn antwoord op die vraag stond. De kosten.. Hoger dan verwacht, waren genoodzaakt." Ze slikte pijn in haar keel weg de kattin iets trotser aankijkend. "Hun.. zijn allemaal mijn kinderen, en ieder van hen verdiende overleving. Zelfs al raakte ik mijn eigen do.." Een pijnlijke blik schoot over haar lichaam terwijl ze in elkaar kromp en een snik wegslikte.

"Zelfs al verloor ik Steppingstone.. Haar zusters en broers, haar vrienden en familie, verdiende de overlevingskans.. Ik heb gehandeld naar het belang van mijn clan. Dat kan Starclan mij nooit beschuldigen. Laat mij maar het monster zijn, de vreselijke leader. De tiran in de ogen van het woud. Mijn clan leeft. En daarmee heb ik mijn taak als leader voltooid."

"Daarmee kan ik in vrede sterven, zelfs als Dark Forest het lot is dat op mij wacht"

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

_{Butterstar leek weer wat van haar oude pit terug te vinden bij de woorden van Honeyfeather. Plotseling waren alle smeekbedes verdwenen als dauwdruppels in het felle zonlicht. De rood met witte kattin bleef met een serene zitten, haar staart losjes om haar voetjes gekruld en liet Butterstar haar speech afwikkelen. De kattin sprak over de Dark Forest, de kattin sprak over hoe haar kittens aan het verhongeren waren. Ze hield zichzelf trots en hoog, trots waar zojuist weinig over van was. Butterstar had een flair voor drama, dat was in ieder geval wel duidelijk. Toch, hoe trots de façade ook was die de flamepoint clanleider haar voorhield, Honeyfeather zag ook hoe erg het verlies van haar clangenoten in de oorlog haar aan het hart ging.

Nadat Butterstar stopte met spreken, bleef Honeyfeather ook kort stil, de blauwe blik van de clanleider nooit losgelaten hebbend. "Je wil gestraft worden? Zo zal het zijn," miauwde de kattin, "laat me je gerust stellen Butterstar," miauwde de kattin vervolgens, "we veroordelen je niet tot een leven in het Dark Forest, niet voor deze oorlog. We weten dat je in het belang van je clan gehandeld." Ze bleef eventjes stil om haar woorden te laten bezinken bij de clanleader, maar de 'maar' hing duidelijk in de lucht. "Daarentegen is een clanleider gezegend met negen levens van Starclan om de warrior code na te leven," Honeyfeather's blik werd wat killer, "een warrior dood niet tenzij het absolute noodzaak is. Een oorlog kan eervol gewonnen worden zonder het nemen van levens." Windclan zou dit ook nog voelen, de sterren fluisterden over een schok die door clan van de heides heen zou gaan. "We sturen je daarom terug met een les in nederigheid, zodat je kunt voelen hoe het is om om hulp te moeten vragen." En met die woorden schoot ze zonder waarschuwing naar voren, haar nagels dwars door de hals van de geest van Butterstar heen halend. Haar nagels gleden door de hals van de kattin heen zonder bloed te trekken, haar geest doorklievend met hun scherpte.

Starclan zou haar hals helen, maar Butterstar's stem zouden ze voor altijd afnemen.}

I'll know my name
as it's called again

Haar oren vielen wat achteruit. Ze had haar zegje gedaan, maar haar spieren leken het weer te begeven ook al hielt ze zichzelf overeind. Misschien had het er raar uit gezien, maar haar woede over die verschrikkelijke oorlog had haar nieuwe kracht gegeven. Kracht die even snel haar lichaam weer verliet. Met vernauwde ogen keek ze naar de starclan kattin toen die begon te spreken. Ze had geen medelijden verwacht, dat verwachtte ze nooit in haar leven en knikte haar met een kille blik toe.

"Als dat Starclans beslissing is." Sprak ze iet wat koeltjes. Zichzelf schrap zettende toen Honeyfeather naar voren kwam. De regels werden opnieuw herhaald en Butterstar herinnerde zich de kattin die zij zelf een, niet al te waardig, einde had gegeven. Maar sprak haar niet opnieuw tegen. Ze had een gedachte gehad aan waar de kattin nu zou rondlopen. Zeker wetende dat het niet Starclan was, maar durfde hier geen uitsprak over te doen voor de dode kattin haar neus. "Dan zal ik starclan danken voor deze les." Mompelde ze iet wat giftig over het feit dat ze teruggestuurd werd. Haar smeekbede stond nog altijd vast. De gedachte aan opnieuw de pijn herleven duwde trillingen over haar ruggengraat.

Een geschrokken hap naar adem was dan ook sneller over haar lippen dan ze gewild had toen de kattin uithaalde naar haar keel. Adem stokte in haar keel terwijl ze haar aankeek met grote ogen. "W..wat." Mompelde ze, niets voelend. "Wat heb je gedaan." Gromde ze haar oren in haar nek vallende, al wist ze het ergens al. Was dit de les die Starclan haar gaf. Na 90 manen trouwe dienst. Ze snoof maar knikte langzaam. De straf aanvaardend, wetende dat het nutteloos zou zijn om tegenover de Queen te protesteren. "Mag ik dan nu gaan." Siste ze, haar blik duidelijk nog een laatste smeekbede haar kant op sturend. "Ik heb een dochter te verbannen.."

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

_{Het was een zware straf, maar noodzakelijk. Er mocht geen onbalans zijn tussen de clans en de clans mochten starclan niet vergeten. Butterstar had haar oorlog gestart en gevoerd en de prijs betaald. Starclan had hierop haar oordeel geveld. Met een kalme blik keek ze naar de kattin, welke zich leek te beseffen dat er iets gebeurd was met haar. De kattin leek enigszins vechtlust terug te vinden, iets met een dochter te verbannen. Honeyfeather knikte zachtjes met haar fijngebouwde kop naar de warrior tegenover haar.

Het was echter nu inderdaad tijd om afscheid te nemen. Toch had Honeyfeather enkele woorden voor de machtige leider, woorden die ze in haar hart zou moeten sluiten en goed zou moeten onthouden. Een profetie met daarin een waarschuwing voor de clans. "Ik breng je tot slot een waarschuwing Butterstar.. Een waarschuwing voor alle clans. Wees wijs met wat je hiermee doet en we wensen je alle kracht en wijsheid toe. Starclan is watching." Haar ogen werden wat glaziger terwijl ze begon te spreken, alsof ze in een soort trance kwam. Langzaam begon ze te spreken, elk woord articulerend terwijl ze de clanleider begon te naderen.

"Heed the darkness that creeps near
Heed the purge that will begin
Seeping into the forest slowly
Poisoning the clans from within

Blood will turn the forest red
Lie low in order to thrive
Stay aware of who your allies are
Or none of the clans will survive"

Toen ze klaar was, raakte ze de neus aan van de flamepoint, haar terugsturend naar haar eigen lichaam, waar ze genezen zou ontwaken met een nieuwe bladzijde van haar leven omgeslagen.}