Poor unfortunate souls

Onderwerp: Poor unfortunate souls do 25 apr 2019 - 19:33

Een normale kitten zou zijn oogjes bijna opendoen of had ze misschien al opengedaan. Annuletkit lag echter nog steeds in het nest van zijn pleegmoeder, bijna net zo bewegingloos als de dag dat hij binnengebracht was zo'n halve moon geleden. Er zat geen fut in de jonge kitten, geen enkel enthousiasme of nieuwsgierigheid. Hij lag daar maar, nutteloos te wezen, zelfs als zijn broer naast hem begon te bewegen; zoals hij nu weer deed. Het driepotige katertje reageerde niet. Dat de ander maar deed - dat deerde hem niet.

+Erminekit eerst

De kleine fragiele kitten lag tegen zijn broeder aan, proberend om zijn warmte en die van hun zoogmoeder over te nemen, maar zijn lijf bleef koud. Zijn lichaam wou niet mee werken, het bleef protesteren tegen alles wat goed leek zoals eten of bewegen. Hij deed het gewoon niet, niet uit zichzelf in ieder geval. Erminekit bleef stijf liggen want zodra hij maar een spier bewoog voelde hij pijn. Hoe dan ook waren zijn ogen al wel geopend. Lichtjes waren ze open gekomen een dag geleden maar voor de rest leek er geen echt leven in zijn blik te brandde. De witte kit staarde voor zich uit, amper knipperend. Pas toen zijn zoogmoeder verschoof bewoog hij kort en knipperde hij met zijn ogen.

Of was het zelfs zijn broer die bewoog? Nee, de beweging was groter, van de kattin achter hen wiens geur hij niet herkende. Niet dat het hem eigenlijk zo veel kon schelen. Annuletkit bewoog lichtjes, duwde zijn kopje meer tegen zijn broertje aan al voelde ook zijn broer ijskoud aan. Toch leek het iets te helpen; genoeg in ieder geval dat hij de moeite deed. Een zachte piep verliet zijn bekje, één van de eerste geluidjes die hij maakte in zijn korte leventje. Hij had zijn oogjes nog niet geopend, in tegenstelling tot zijn broertje; maar sowieso zou de ander altijd overal sneller mee zijn. Uiteindelijk zou hij dat gewend raken, al zat er niet genoeg fut in de driepotige kitten om zich daar veel zorgen om te maken.

Onderwerp: Re: Poor unfortunate souls za 27 apr 2019 - 9:49

Erminekit liet een zwak geluidje klinken toen zijn zoogmoeder zich verschoof en hij hierdoor zijn broertje aantikte. Annu, de kitten die het tegenovergestelde gekleurd was van hem, duwde zijn kopje tegen hem aan. Het voelde vertrouwd, het voelde fijn, maar hij durfde niet te wennen aan deze liefdevolle gevoel. Wat als het straks weer weg was? Wat als deze warmte die zijn lichaampje vulde weer afgenomen werd? Hoe kon hij vertrouwen dat het bleef als het al elke keer verdween zodra hij eindelijk aan begon te wennen. De witte kitten bleef dan ook stokstijf liggen, bang dat als hij maar een millimeter verschoof deze fijne gevoel weer de benen nam. Daarom kon je beter altijd in je achterhoofd houden dat je nooit ergens aan moest vasthouden, want hoe harder je trekt hoe harder het gene weg wilt.

Onderwerp: Re: Poor unfortunate souls za 4 mei 2019 - 17:30

Zijn broer reageerde niet echt op zijn aanraking, maar het was dan ook niet alsof Annuletkit dat verwacht had. Geen van beiden waren ze echt actief en voor zover hij wist was dat perfect normaal. Het zwarte katertje geeuwde even en legde zijn kopje op zijn poten. De hele dag slapen was vermoeiender dan het leek.

Onderwerp: Re: Poor unfortunate souls wo 15 mei 2019 - 8:32

Erminekit bleef liggen, geen spier bewegend. Ook toen zijn broertje hem zacht aanraakte. Hoewel hij niet snel blij was met lichamelijk contact, vooral die van zijn ‘pleegmoeder’ kon hij het van zijn tegenovergestelde gekleurde sibling hebben. Hij vond het dan ook eerlijk gezegd niet leuk toen driewieler weer zijn kopje op zijn eigen poten drukte. De zwakke witte kitten wiebelde met zijn neusje, een soort zoekende beweging toen hij zijn kopje ook nog eens heel lichtjes optilde. Toen hij de vacht van Annuletkit weer terug vond duwde hij voorzichtig zijn koude neus tegen zijn broeder aan. Blijf bij me..

Een koude rilling gleed over zijn ruggengraat toen hij het koude neusje van zijn broer door zijn korte zwarte vacht op zijn huid voelde. Annulet's lichaam maakte überhaupt niet veel warmte aan; het was maar goed dat er momenteel geen sneeuw lag of hij zou sterven van de kou. Sowieso had hij nog nooit goeie gezellige warmte gevoeld. Dat kon zijn instinct er echter niet van weerhouden om zich nog vaster op te krullen, waarbij hij al zijn energie gebruikte om de warmte bij zich te houden.