A whole new world

Opgewonden dook de kitten door de deur heen. Ze mocht eindelijk haar tuin in, maar haar tuin kon ze ook uit toch? Ze zou vast wel ergens op kunnen klimmen, er stonden namelijk heel veel dingen in de tuin. Voor zo ver ze wist hadden haar nestgenootjes zich nog niet buiten gewaagd en anders hadden ze het nog niet gezegd. Het leek dan ook eeuwen geleden voor de jonge kattin dat ze met haar zusje had genoten van de eerste stralen zonlicht die ze ooit had gezien. Nu had ze verwacht die hier buiten te kunnen voelen, maar het was toch teleurstellend koud. Iets wat haar niet vrolijker maakte, maar het idee om eindelijk buiten het nest en de tuin van haar twolegs te kunnen beurde haar zeker op. En haar lange vacht hielp natuurlijk ook. Ze liet haar blauwe oogjes dan ook door de tuin heen gaan en zag dat ze met een paar sprongen de top van haar hek kon bereiken. Bombón zette haarzelf af met haar korte pootjes en lande wat wankel op een stoel. Via die stoel sprong ze op een tafel, waarna ze op het hek af sprong en met moeite omhoog krabbelde. Ze was zelfs nog bijna gevallen! Dat kon dus zeker nog wat werk gebruiken. Maar nu zat ze op haar hek en als ze naar beneden keek was het toch wel een hele weg. Misschien moest ze hier maar blijven zitten. Ze moest dan wel opletten dat ze niet viel, maar het voelde veiliger. De kitten hield haar oogjes dan ook vast op de grond gericht, waar nu een kat liep. "Hallo!" miauwde ze vrolijk.


Dewpaw eerst

Was die oudere kattin nou naar iets aan het zoeken? Wat dan, want er was toch niets in de buurt? Hm, misschien was er wel iets in de buurt en wist ze het gewoon niet. Maar dat was allemaal voor later om te ontdekken, want de kattin had net een vriendelijke begroeting teruggegeven en een glimlach haar kant op geschoten. "Wat doe jij hier? Je ruikt raar!" miauwde ze, op een nog steeds vrolijke toon. Misschien zou die opmerking niet in alle vriendelijkheid die nu werd getoond op worden genomen, maar het was waar. De grijs met witte kattin, die ook een lange vacht had net als haar, droeg een rare geur met haar mee. Ze rook naar de scherpe geur van bloemen, maar ook naar te veel katten om te onderscheiden voor de kitten. Waar, oh, waar kwam ze vandaan?

Oh, bloemetjes. Maar die waren hier toch helemaal niet, gekkie! Ze negeerde het geluidje wat de kattin maakte toen ze had gezegd dat ze raar ruikte en keek in plaats daarvan hoe deze behendig over allerlei dingen prong om dichterbij haar te komen. ”Mag jij daar wel op?” Werd haar met schuine kop gevraagd. Uh, ja dat wist ze niet, toch..."Natuurlijk mag ik dat. Ik mag toch naar buiten!" miauwde ze een stuk zelfverzekerder dan dat ze was over het feit of het nou mocht of niet. Daarbij, het was toch knap dat ze er zo op was gekomen! Helemaal alleen en in één keer. "Mag jij hier dan wel zijn? Jij bent niet van hier, toch?" Bombón draaide niet om het punt heen en het kon misschien een beetje brutaal overkomen, maar ze was alleen maar nieuwsgierig. Het was niet iedere dag dat je zo'n gekke kat tegenkwam, die helemaal niet als iemand van hier rook.

Okay, dus misschien geloofde de kattin haar niet helemaal, maar ze zou het toch niet aan iemand door kunnen vertellen die er iets aan zou kunnen doen. Haar mama en papa en siblings waren allemaal binnen en een gekke, vreemde kat zou niet binnengelaten worden. ”Ik kom uit de buurt” kwam het antwoord op haar vraag of de kattin hier dan wel mocht zijn of niet. Uit de buurt? "Maar je ruikt niet alsof je uit de buurt komt?" dacht ze hardop. Eigenlijk kon Bombón dat niet helemaal zeker weten, want dit was pas de eerste keer dat ze naar buiten was geglipt. Maar toch, de nieuwe en wat overwelmende geuren om haar heen roken niet zoals de vreemdeling nu voor haar. Vreemdeling....Hmm, misschien was het wel handig om de naam van de ander te leren. Wie ben jij eigenlijk? Ik ben Bombón!" sprak ze, vol vertrouwen.