Hello there [Silvercresent]

Dwarfpaw rekte zich uit. Het was ochtend en al best wel warm. Dat zou nog wat worden met trainen vandaag... Daar had hij eigenlijk helemaal geen zin in. Ze zouden vandaag gaan jagen. Iets waar hij niet goed in was en ook het geduld niet voor had. En dan kregen ze er ook nog eens heet weer bij... Nee, Dwarfpaw vond het maar niks. Maar hij had geen keus. Als hij niet op zou komen dagen zou Moonvision hem snel genoeg komen opzoeken. De zwart witte kater stond op. Een ochtend wandeling zou geen gek idee zijn. Nu was het tenslotte nog enigszins koel. En hij had ook geen zin om de vrije tijd die hij had weg te slapen. En dus begon hij zijn wandeling richting de Moorland. Wie wist kon hij nog wel een haas vangen, grapte hij naar zichzelf. Ondanks dat de Moorlands associërde met jach lessen, kon hij de pracht van dit heuvel landschap wel waarderen. Waar er in het dichte dennenbos van Shadowclan nauwelijks licht door kwam, waren hier op de open velden van Windclan bijna geen bomen te bekennen. Niet dat hij dat een achteruitgang vond. Dwarfpaw kon het warme daglicht wel op prijs stellen. Al voelde het wel zeer open zo zonder beschutting. Iedereen kon je zo gemakkelijk spotten als je niet gewend was aan dit gebied. En in het begin had Dwarfpaw zich dan ook erg bekeken gevoeld. Nu was het echter hem die een andere kat als eerste wist te spotten. Silvercresent, een grijs gestreepte kattin. Veel wist hij nog niet van haar. Maar dat kon nog veranderen. Nieuwsgierig en vol goede moed trippelde hij op de kattin af. Toen hij eenmaal dichtbij genoeg was om elkaar te kunnen verstaan vond hij dat het tijd was voor een begroeting. "Hey Silver." zei hij opgewekt.

Hij had de zilvergrijze kattin enthousiast begroet. En dat enthousiasme kreeg hij terug. Ze glimlachte naar hem, haar glimlach had een vleug van iets wat hij niet herkende. Was dit wat zachtaardigheid zou moeten voorstellen? Dwarfpaw haalde in gedachten zijn schouders op. Het maakte ook eigenlijk niet uit. Hij kon het opzij zetten, voor nu. “Ook gegroet Dwarfpaw.” Miauwde Silvercrescent, terwijl ze op hem af liep. Hij plantte zijn achterwerk in het gras en keek haar aan terwijl er een klein glimlachje op zijn snuit verscheen. “En hoe gaan je traningen?” Vroeg de kattin hem. Het was bijna zo iets wat volwassenen vroegen als ze niet wisten waar ze het anders over zouden moeten hebben met de jeugd. Maar wie wist was ze wel oprecht geïnteresseerd. En dus zou Dwarfpaw het nog wel een kans willen geven. “Nog niet eens zo heel erg slecht.” Begon hij. Ja, hij had erger verwacht. “Ik vind de vecht trainingen erg leuk. Dat gaat dan ook wel aardig.” Vervolgde hij. Zijn toon was luchtig. Al deerde het hem ergens wel. Dwarfpaw wilde zichzelf maar al te graag bewijzen. En dat zou nou niet bepaald gaan lukken met een onder gemiddelde prestatiescore. “Jachttraining vind ik maar wat moeilijk. Ik heb er geen geduld voor.” Zuchtte hij. Het wilde nog niet echt. En ergens wist Dwarf ook wel dat het niet aan Moonvision lag, maar aan hem zelf. Wellicht kwam het nog. Wellicht zou het binnenkort vanzelf beter gaan. “Hoe is het om een Warrior te zijn? Avontuurlijk?” Vroeg hij nieuwsgierig. Dwarfpaw hoopte maar wat graag dat zijn dagbesteding als Warrior er later wat avontuurlijker uit zou komen te zien dan wat het nu was.

.:Sorry:.: