I wronged my family [Amberstorm & Stallionstar]

Puffincliff had iets zeer fout gedaan. Ze durfde amper naar haar geliefde zoons en dochter te kijken. Die werden nu warrior. Ze was o zo trots. Haar groene ogen schitterde weer toen ze er aan dacht, hoe lief en wat een goede warriors ze zouden zijn. De kattin voelde dat alles fout ging. Ze was misselijk en de pijn was veel erger dan haar eerste keer. Ze was ook wat ouder, maar dit moest normaal gezien geen probleem geweest zijn. De zwart-witte moeder wist niet eens of het gezond was. Haar buik was amper gezwollen.

Het was donker, maar ze had net de nachtpatrouille van de grens zien terug komen. Dat betekende dat alleen de jachtpatrouille er nog was. Puffincliff glipte het kamp uit. Ze zou in de voormiddag onberoerd terug komen. Haar kleine lichte pootjes roffelde door het kamp. Ze voelde de golf van pijn en misselijkheid over haar heen gaan. In het camp, in haar nest had ze al gebloed. Ze wist dat het fout zat. Starclan gunde haar dit kind niet en daarom moest ze het aan zijn of haar vader geven. Misschien waren het wel twee kittens of vier dode kittens. Haar buik verkrampte, niet alleen bij de gedachten.

De mooie slanke kattin lag bij de grens van Windclan territory. Een zilte geur verspreidde zich. Ze had zich in een bosje verstopt. De braamstruik prikte als ze bewoog. Naast haar lag een wit bundeltje en heel veel bloed. Ze zag dubbel. Dit was heel erg fout. Puffincliff hees zich overeind. Haar pootjes trilden. Ze nam haar zoontje op en stak de grens over. Ze geraakte niet verder voordat ze in elkaar zakte. Een paar eerste herfstbladen waren van de Fourtrees naar hier geblazen. Ze waren rot, maar groot. De Shadowclan kattin kon niet meer. Ze legde haar kind op de blaadjes. Zijn piepjes waren zwak, maar ze waren er. De zon begon op te komen. Puffincliff moest maken dat ze hier weg kwam. Met schokkerige bewegingen stond ze op. Haar kop hangend liep ze over de grens.

Ze geraakte niet heel erg ver. De kattin zakte een goede vossenlengte van de grens in elkaar. Haar ogen waren troebel van de tranen. Ze trok haar pootjes bij haar. Hopelijk ging haar geheim veilig zijn, want zij kreeg het niet meer over haar lippen. Haar hart pompte het laatste beetje bloed rond. De mooie groene ogen gingen naar boven, naar de donkerblauwe fluwelen hemel en de laatste sterren die vervaagd werden door de eerste zonnenstralen. "Sorry," fluisterde ze zachtjes voordat haar laatste adem werd uitgeblazen en het leven uit haar ogen verdween.

[Gesloten tot ik het aangeef]
[Patrouille Windclan: Amberstorm en Stallionstar]

Amberstorm was op pad gegaan voor zelfs de zon boven de horizon gestegen was. Dit moment was haar favoriete moment van de dag; wanneer het stil was en iedereen sliep, wanneer de duisternis van de nacht langzaamaan zich gewonnen gaf voor het licht. Het was een soort bedrukkende maar toch bevrijdende eenzaamheid; alsof ze de enige kat in het hele woud was. Haar gedachten werden onderbroken door de geur van bloed en het geluid van krakende herfstblaadjes. Amberstorm fronste; ze versnelde haar pas in de richting van de geur. Bloed was nooit een goed teken. Bloed betekende pijn en angst en dood. Door de takken van een braamstruik zag ze een kitten, een heel kleine nog maar; pasgeboren. Maar ze zag ook beweging, een kattin die wegsnelde, die het kleine ding aan zijn lot overliet. Even aarzelde ze; maar daarna ging ze achter de poes aan, zonder nog een blik op de kitten te werpen. Hoe durfde ze haar kitten achter te laten? Had ze dan geen respect voor de warriorcode, voor het nieuwe leven? Hoe zeer ze zelf hetzelfde had willen doen, ze had nooit een kitten achtergelaten.

De poes was niet snel meer, maar Amberstorm kreeg haar nooit volledig in beeld; niet tot ze neerstortte niet ver van de grens met Shadowclan. De bruine tabby aarzelde even bij de geurlijn maar stak hem toch over. Ze knielde neer bij de zwart-witte kattin die de onmiskenbare geur van Shadowclan droeg. Dus waarom had ze dan haar kitten in Windclan achtergelaten? Voor de vader, misschien? De warrior keek de poes aan in haar groene ogen. Ze staarden doods voor zich uit. Ze slikte ongemakkelijk en boog wat meer neer, voelend voor een ademhaling. Maar er was geen ademhaling meer; de warmte die de kattin uitstraalde zou niet lang blijven stralen. De kattin wist niet goed wat te doen. Ze bleef even stilstaan bij het lichaam, vechtend tegen tranen die ze niet goed begreep. Ze had de poes nooit gekend, wist haar naam niet eens, maar toch deed haar dood pijn. Misschien omdat ze er zo dichtbij was. Misschien omdat ze gevoeliger was dan ze altijd wou doen lijken. Ze hief haar voorpootje op en sloot de ogen van de poes. Shadowclan zou haar een waardig afscheid geven. Ze was immers één van hen; zij zouden haar naam kennen, haar familie, haar kittens.

Terugdenkend aan de kitten die ze in Windclan achtergelaten had draaide ze zich om en stak ze terug de grens over; na nog een laatste blik geworpen te hebben op het lichaam van de zwart-witte poes ging ze op sneller tempo terug naar de kitten. Maar ze vond het jonge ding niet alleen; ze hoorde Stallionstar de kitten nog net omdopen naar Leafkit, voor ze het tweetal benaderde. "De moeder is een Shadowclanner..", mauwde ze zachtjes, alsof dat nog niet duidelijk was aan de Shadowclangeur die de kitten droeg en die nu ook aan haar vacht kleefde. "Ze.. Is dood." Haar stem hakkelde lichtjes, maar ze was sterk. Ze zou geen emotie tonen over een Shadowclanner die ze niet eens gekend had.

<sub>Voor de zoveelste keer opende Sabrefur zijn vermoeide ogen en gromde hij zacht. Hij voelde dat hij maar kort geslapen had en die vermoeidheid zijn oogleden zwaar maakte. Sinds Lightdove was overleden had hij geen nacht meer vredig kunnen slapen. De rust was weg en zijn nest was altijd koud. Hij was zo gewend om haar ademhaling naast hem te horen, om haar te zien als hij wakker werd en haar in zijn slaap te ruiken. Maar haar geur was inmiddels al uit zijn nest vervlogen.

Met tegenzin hees hij zich overeind en stapte hij zijn nest uit. Hij baande zich een voorzichtige weg tussen zijn slapende clangenoten. Hij was nu toch al wakker, het had geen zin meer om zijn ogen dicht te doen. Hij zou toch niet meer in slaap kunnen vallen. Hij pikte de geur op van Stallionstar en besloot om die te volgen, bij gebrek aan iets beters. Wie weet voelde hij er wel wat voor om een praatje te maken. De geur leidde echter naar een ziltige geur, en bloed. Sabrefur volgde gedwee het spoor tot dat hij Stallionstar op de grond zag liggen. Amberstorm was bij hem. "Ik zie dat ik niet de enige ben die de slaap niet vatten kan."  Kondigde hij zichzelf aan. Hij hoorde nog net de woorden 'Ze is .. dood'. Hij knikte naar Amberstorm en vestigde zijn blik op Stallionstar. Op dat moment viel Sabrefur zijn oog op de kitten die verstopt zat in Stallionstar's vacht. Als hij op dat moment niet zich had bewogen had hij hem waarschijnlijk niet eens gezien, hij lag zo'n beetje helemaal verscholen. De ShadowClan geur prikte nu ook in zijn neus en een ontevreden blik gleed er over de deputy's gelaat. Het was geen hogere wiskunde wat hier aan de hand was. "Een Shadowclan kitten?" Bromde hij met vernauwde ogen, zijn aanvankelijke afkeuring inslikkend voorlopig.</sub>  

_{Sabrefur had graag ter plekken gediscuseerd met Stallionstar waarom hij het daar niet mee eens was, waarom ze die kitten terug moesten brengen maar nu was niet het moment. Later, wellicht. Dus toen Stallion zijn orders uitdeelde knikte de zwart witte deputy kort en keerde hij zich om. Hij liep gedwee terug naar het lichaam van de warrior en rook kort aan haar vacht. Zoet, koud, bloed, melk. Zeker weten dood. Hij controleerde de plekjes rond de moederpoes maar zag geen teken van leven. Ook niet op de plek waar ze aanvankelijk haar kitten had neergelegd. Bloed kleefde er aan het gras. Toen hij klaar was richtte hij zich op. Hij besloot om haar voor nu maar te laten liggen. Wat voor signaal gaf het als hij de warriors dode lichaam mee sleepte naar het kamp? Met een zucht kwam hij in beweging en liep terug naar het kamp waar Stallionstar en Amberstorm hem al voor naartoe waren gegaan.}