She took my hand through the night

_{Carameltwirl rende soepeltjes tussen de naaldbomen, hoewel de begroeiing steeds minder dicht werd. Ze moest rekenen op de schaduwen van de varens om haar verscholen te houden. Ze was nu al een tijdje achter een vogeltje aan het rennen die hoog in de takken boven haar van boom naar boom wipte. Ooit zou hij wel naar beneden komen, ze wist het zeker. Maar datzelfde vogeltje leidde haar stapje voor stapje dichterbij het donderpad. Dat was nou echt een goed voorbeeld van een plek waar je haren van overeind kwamen. Carameltwirl haar vacht kwam al iets omhoog van de frisse wind die daarbij ook tussen de bomen kwam. Haar ogen waren echter nog steeds omhoog gericht, ze kende het territorium bijna als de achterkant van haar poot. Kort checkte ze natuurlijk wel steeds voor zich, zodat ze niet tegen een boom aan knalde. Maar de rende dapper voort, haar meesje niet uit het oog verliezend. Totdat ze plotseling uit de boomrand schoot en voor zich een angstaanjagende zwarte streep voor zich opdoemde. Slippend kwam ze tot stilstand. Het vogeltje trok zich natuurlijk niets aan van dit soort grenzen, nee, luid kwetterend wipte hij zo over naar ThunderClan territorium. Carameltwirl zuchtte teleurgesteld. Al die moeite, voor niets. En eigenlijk zou ze juist krachten moeten sparen, wetend dat de prooi schaarser en schaarser zou worden. Maar eigenlijk wilde ze dan nóg harder haar best doen om elk mogelijke stukje prooi naar binnen te halen. Zeldzame frustratie was in haar te zien toen ze fel met haar staart zwiepte, niet realiserend dat aan de andere kant van het pad ook een kat was. Ze had haar koppie er niet bepaald bij.}

Carameltwirl leek pas weer met vier pootjes op de grond te komen toen ze een vreemde stem hoorde. Aan de andere kant van het donderpad, met háár mees voor zijn poten. Verdorie! Ze had gewoon de prooi zijn kant op gejaagd en had hij een makkelijke vangst gehad. Ze kon hier nu wel een hele scène zetten door te zeggen dat het ShadowClan prooi was, maar ze wist dat ze dat argument nooit zou winnen. Daarom nam ze haar verlies en klemde ze gefrustreerd haar kaken op elkaar. Carameltwirl verloor zelden een prooi! En ze kon gewoon het niet zo goed handelen als het enige waar ze écht goed in was, mislukte. Ze keek de kater aan die het jammer vond van haar vangst. ‘Tsja. Niet jammer voor jou,’ miauwde ze toch wel een beetje bitter. Ze schrok bijna van haar eigen toon. Zo bedoelde ze het nou ook weer niet! Haar blik ging naar de ThunderClanner, haar ogen een beetje groot. Zou hij het persoonlijk opvatten? Nee toch. Ze gingen toch niet een domme ruzie maken over prooi die hij gewoon eerlijk had gevangen. Haar blik probeerde ze te verzachten en ze keek weer weg van de kater. ‘En.. uh.. Rent de prooi een beetje goed?’ miauwde ze toen om toch maar een soort van praatje te maken. Wel een beetje onhandig, ze hadden een donderpad tussen hen in. En toen ze het gerommel alweer in de verte hoorde, nam ze alweer enkele passen afstand van het zwarte litteken in het woud dat hun grens overduidelijk maakte.

_{Carameltwirl had meteen spijt van haar woorden, maar de kater leek wel even te reageren. Oh nu voelde ze zich nog schuldiger. Maar ja, ze kon het niet meer terugnemen. En sorry zeggen leek haar ook niet echt gepast. Maar de kater leek het een beetje te negeren. Dat was wel beter, hoe kon ze het anders oplossen? Niet echt. Carameltwirl luisterde even op het antwoord van zijn vraag. Natuurlijk was het een voorspelbaar antwoord. Prooi werd schaarser, zoals het elke leafbare wel weer. Ze likte een keer beschamend haar borst, waarna ze toch maar even naar hem opkeek. Daarna vroeg hij naar ShadowClan. Ze slikte en haar blik dwaalde af. Ze kon onmogelijk de waarheid spreken. Het was chaotisch, verwarrend. Tallstar leek zijn kop er niet bij te hebben. Hij was altijd vreemd, maar nu leek dat wel naar een toppunt te stijgen. Acorndust en hem hadden publiekelijk ruzie gemaakt. Leiderschap was zwak, maar de clan ging door. Ze moesten wel. Helemaal nu leafbare eraan kwam. Ze keek dan ook met bibberende ogen naar de kater. ‘Ja, hetzelfde, gezien de omstandigheden,’ miauwde ze zachtjes. Misschien zou hij het niet eens kunnen horen vanaf de andere kant van het pad. Totdat ze betrapte dat ze misschien niet de omstandigheden goed had verwoord. ‘Uh, nee, nou ja. Leafbare de omstandigheden dan.. Snap je.’ Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Waarom was ze altijd zo ongemakkelijk?}

_{Carameltwirl kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Daarom was ze niet vaak bij de grenzen, daarom ging ze niet graag mee op patrouille. Ze was veel liever gewoon in haar veilige dennenwoud, zelfs liever tot haar buik in de modder dan dat ze met katten uit andere clans moest spreken. Ze schudde haar korte pels en keek ongemakkelijk naar de vreemde kater. Hij was echter wel aardig. Hij zij zelfs dat het hem niet scheelde wat er bij hun aan de hand was. Dat deed haar opgelucht ademhalen en ze knikte. Nee, het scheelde haar eigenlijk ook niet wat er in ThunderClan gebeurde. Het deerde haar niet eens allemaal wat er in ShadowClan aan de hand was. Het was alleen chaos nu. Ze knikte toen langzaam. ‘Oh.. Oké. Nou ja,’ sprak ze weer ongemakkelijk. Ze zwiepte wat ongemakkelijk met haar staart, waarna ze naar de gestreepte kater keek. En nu? Moest ze over koetjes en kalfjes gaan praten. Over hemzelf? Carameltwirl keek even naar haar poten. Ze leek nu meer op een onwetende apprentice dan een ervaren warrior. ‘Ik ben Carameltwirl.. Wie ben jij?’ miauwde ze toen toch voorzichtig. Ja, ze kon zich als minst even voorstellen. Wat moest ze anders doen?}

_{Carameltwirl voelde zich net een apprentice. Als ze geen donkere vacht had, zou het schaamrood op haar wangen haar verraden. Ze was zo dom aan het doen. Maar de kater leek er doorheen te kunnen kijken en begon door te babbelen alsof er niets aan de hand was. Hij stelde zich voor als Longear, en voegde eraan toe hoe zijn moeder heette. De naam kwam haar vaag bekend voor en deed haar kopje kantelen. Was dat een belangrijke kat? Moest ze er iets van vinden? Moest ze nu ook gaan vertellen wie haar ouders waren? Maar het enige wat ze deed was hem een schaapachtige glimlach geven. ‘Aangenaam’ miauwde ze zachtjes met haar zoete stemmetje. Longear vroeg toen hoe het met haar ging, persoonlijk. Ze wierp hem een verlegen lachje. Waarom zou ze dat vertellen. ‘Niet zo goed nu ik mijn vogel ben kwijtgeraakt,’ probeerde ze toen grappend te zeggen. Ze praatte gewoon nooit liever over zichzelf. Ze hield niet van die aandacht. Het maakte haar verlegen en ze hield nou eenmaal graag een muur om zich heen. Ze leerde steeds meer dat los te laten, maar om nu alles op straat te gooien tegen een vreemdeling van een andere clan? Nee, dat zeker niet. Ze schudde dan ook lichtjes haar kopje, waarna haar gulden ogen zich weer op de ander vestige. ‘Het gaat verder goed hoor. Met jou?’ Ze wilde liever de aandacht meteen op de ander vestigen.}

_{Had haar grapje gewerkt? Carameltwirl merkte lichte amuse op bij de ander. Maar alsnog voelde ze zich ongemakkelijk. Maar het gesprek kabbelde voort en Carameltwirl probeerde rustig te blijven. Ze likte een paar keer over haar borst om zichzelf af te leiden, op een of andere manier de nervositeit uit haar lichaam te krijgen. Longear miauwde dat het wel goed ging, nu de clans rustig waren. Ze knikte instemmend. Gelukkig maar, ze had een hekel aan ruzie en spanning tussen de clans. Het liefst bleef ze in haar veilige bubbeltje in ShadowClan. Ze spitste haar oren toen hij opeens iets vroeg over WindClan. Het was waar dat ze vroeger wel eens problemen hadden, maar de relatie tussen Wind- en ShadowClan was nu al vele manen goed. Waarom zouden ze kwaad worden? Om territorium, om oude geschillen. Wat ze nu hoorde was WindClan boos op RiverClan. Ze schudde dan ook haar kopje, de verwarring in haar blik te lezen. Waarom vroeg hij dat? ‘Nee. ShadowClan heeft geen problemen met geen enkele clan,’ miauwde ze, haar stem zo kalm mogelijk proberend te klinken. Maar waren haar woorden wel waar? Ze begon er nu aan te twijfelen. Had ze wat gemist?}