Getting away with murder

Onderwerp: Getting away with murder zo 27 nov 2011 - 14:26

I feel irrational
So confrontational
To tell the truth I am
Getting away with murder
It isn't possible
To never tell the truth
But the reality is
I'm getting away with murder

Zilverkleurige ogen glimmend met maniakaal plezier. Klauwen bedekt met donkerrood bloed begroeven zich nog dieper in de vacht van de grijze kater die het gewaagd had hem te tarten. Zacht gesmeek en gejammer drong wel door in zijn oren, maar hij had er geen boodschap aan. "Sterf!" Siste Phantom, met een eng brede grijns op zijn gezicht, zijn blinkend witte tanden ontbloot. Hoeveel katten had hij nu al naar het hiernamaals gestuurd? Veel, erg veel. Maar erg vond hij het niet. Hij hield van het gevoel, het gevoel van controle, het wegsijpelende leven. Uiteindelijk ontsnapte er een laatste kreun uit de keel van de kater. Zelfs deze kater, die ouder was dan hem, had het moeten afleggen. Hij had er geen boodschap aan, het was gewoon zijn drug.
Langzaam liet hij het lichaam liggen in de koude steeg. De ratten zouden de rest van het werk wel opknappen... Langzaam draaide hij zich om en begon hij in alle stilte de steeg uit te lopen, al joeg de adrenaline nog steeds door zijn gespierde lichaam heen.

[Die dode kat is gewoon een random rogue xD Niet een karakter in de rpg]

Getting away with murder

Getting away with murder Phantom-1_zpsfbba978a

Eten, dat was het enige waar hij nu aan dacht. Warm bloed, geen bessen meer. Maar echt voedsel, wat katten altijd aten. Hij gromde even tegen zichzelf. zijn ouders waren te vroeg gestorven, té vroeg. Hij had nog niet eens geleerd hóe hij moest jagen. Met snelle passen liep hij over de harde stenen grond. Hij bevond zich in een duistere steeg. Bang was hij niet, omdat hij de gevaren van de wereld nog niet in zag. Plots struikelde hij over de poten van een kater die op de grond lag. Met zijn kop viel hij tegen de grond op. De knal weerkaatste door de steeg, waardoor hij het meerdere malen hoorde. Even bleef hij liggen, totdat hij de ijskoude poot van de kater voelde. Meteen keek hij op, De ogen van de kater stonden vreemd open. Precies zoals de ogen van zijn ouders open stonden. Hij trok een wenkbrauw op. Maar dat betekende, dat..dat..dat..deze kater dood was! Meteen sprong hij op. zijn haren gingen overeind staan toen hij een ijskoude windvlaag over hem heen voelde gaan. Even bibberde hij. Hij moest hier snel weg, dat zei zijn instinct tegen hem. Daarom draaide hij zich om en rende hij zo snel als hij kon. zijn ijsblauwe ogen keken vooruit tijdens het rennen. Als hij maar snel uit deze steeg was, dan was hij waarschijnlijk veilig. Althans, Als deze kater gedood was, dan was het waarschijnlijk door een andere kat. Die kon nog in de buurt blijven. Misschien was het slimmer geweest als hij gewoon was blijven staan, en zijn stil had gehouden. Dan was hij misschien wel veilig. Meteen stopte hij met rennen. Hij schudde met zijn hoofd, nee, hij was nu al aan het rennen, dus hij moest doorgaan. Hij begon weer met rennen. En ja hoor, net twee meter voor hem liep een kater. Hij kon net niet stoppen en botste tegen de kater op. Met grote ogen keek hij de kater aan. Was hij de moordenaar van die andere kat? Die nu dood was? zijn ogen gingen naar de poten van de kater. Er zaten resten van bloed op de vacht van de kater, althans, dat was wat hij dacht. Hij kon het ook fout hebben, als kitten zijnde verzin je snel rare dingen.

Getting away with murder C135c31b0f9b890ac4f5d3b

Moonlight shining in the sky
nothing more can stop my flight
Take my hand again, fly with me
thousand million miles away

Zijn kop arrogant de lucht in geheven, liep Phantom van het verse lijk weg. De grijze kater had hem uitgedaagd, een slecht idee. Medelijden? Dat had hij niet gehad. De grijze kater had met hem gespot, gedacht dat hij hem wel klein kon krijgen. Hah. De idioot. Pech gehad, of niet dan? Het klikken van zijn nog steeds uitgeklapte en bebloede nagels klonk hol tegen de muren van de donkere steeg, bij elke stap echode het.
Maar plots echode er ook nog iets anders, een doffe klop van iets wat op de stenen landde. Meteen versmalden Phantom's pupillen zich en hield hij halt, zijn oren gespitst. Het gekrabbel van pootjes op de stenen grond. Blijkbaar hadden de ratten meer lef dan dat hij gedacht had. Achja... Ze ruimden zijn troep op. Maar toch... Het klonk wel erg groot voor een rat. Een plotselinge knal tegen zijn poot liet de massieve witte kater opkijken. Sissend keek Phantom om naar hetgeen wat tegen hem was opgebotst. Een kitten, die hem met grote ogen aankeek. Weer werd Phantom's grijns breder terwijl hij met bijna gloeiende zilverkleurige ogen naar de kitten kijken. Met uitgeklapte klauwen drukte hij met zijn poot de kitten tegen de grond. "Zo.. Jij hebt wel heel veel lef voor een kleine rat..." Siste hij, de laatste woorden met walging uitsprekende. "Wat zal ik eens met jou gaan doen..." Weer werd zijn grijns breder terwijl hij zijn gezicht dichter naar de kitten toe bracht.