Who might you be?

Met trage passen verplaatste een bruine poes zich tussen de bomen door. Haar lange halflange vacht bevatte hier en daar wat takjes en dorre blaadjes, maar was over het algemeen heel schoon. Haar amberkleurige ogen waren gericht op de weg voor haar. Morticia was verveeld. Ze had een uur geleden een succesvolle jacht achter de rug, en was nog net zonder schrammen of beten afgekomen van een vervelende mede Roque. Nu zwierf ze een beetje doelloos rond, op zoek naar een plek voor de al snel vallende nacht. Morticia had geen vaste slaapplek, ze sliep waar het haar op dit moment uit kwam. Een warm nest onder je kont deed wonderen... Ze stopte eventjes toen ze aan de rand van een ondiepe afgrond stond, haar gele ogen keken naar beneden. Ze zag een grote, ronde steen met vier bomen er omheen. Dit moest was 'Vierboom' zijn, een plek waar Clankatten altijd naartoe gingen om te ontmoeten. Ze rolde met haar ogen bij die gedachten, het was veel fijner om een Roque te zijn. Je had geen verplichtingen of grenzen, je kon gaan en staan waar je wilde, en jagen wanneer je wilde! Ze hoorde veel klagen hoe slecht het was om Roque te zijn, maar een groter aantal leek het niet te deren. Vele waren met een reden Roque geworden, andere waren eens een huiskat geweest. Het kwam zelden voor dat Clankatten het leven van een Roque opzochten, en toch kwam het voor. Een zeldzame gelegenheid. Morticia schudde die gedachte uit haar kop en daalde om voor de steen halt te houden en het in zich op te nemen. Ze kon de nacht hier best wel doorbrengen, als ze het goed herinnerde was dit de plek van StarClan. Een Clan die zich vormde van overleden voorouders van de Clankatten. Ze mocht hier dus, een soort van, gewoon komen. Ze sprong op de hoge steen en ging er op zitten, daar begon ze haar vacht te ontdoen van takjes en blaadjes tot het weer helemaal clean was. Ze zakte door haar voorpoten en vouwde haar voorpoten onder haar borst toen ze lag. Onder de bescherming van de schaduwen van de vier bomen sloot ze haar ogen even en geeuwde breed.

Rustig liep de jonge tabby kater door de bossen heen. Kleine takjes gleden langs zijn gladde vast en hoge gras sprietjes kietelde onder zijn voeten. Hij was zo benieuwd naar hoe alles eruit zag. Wanneer ze spraken over een konijn wist hij niet wat hij erbij moest voorstellen. Wanneer ze hem zeiden dat het konijn bruin was, had hij geen idee wat bruin was. Welke kleur was dat? Of wanneer ze zeiden dat de lucht hemels blauw was, het gras vers groen en de bloemen alle kleuren van de regenboog had. Dan had hij geen idee wat hij zich erbij moest voorstellen. Het was niet makkelijk om niets te zien. Ze zeiden vaak tegen hem; ‘wees blij dat je niets ziet, sommige dingen wil je niet zien.’ Maar hij wel. Hij wou alles zien. Al was het moord of een vuilnisbelt. Het kon hem niet schelen. Hij wou het zien. Een zucht verliet zijn kleine mond terwijl hij met zin tong langs zijn lippen ging.
Wanneer een koude windvlaag langs zijn huid gleed keek hij op. Ging op zijn achterpoten staan en probeerde zo zijn evenwicht te houden. Maar al snel viel hij achterover op zijn staart. Hij mompelde wat woorden en probeerde rustig weer op te staan. Hij voelde dat kleine herfstbladeren aan zijn huid plakte. Vreselijk irritant vond hij het. Maar goed het ging er na maten dat hij liep er wel langzaam afgaan. Blijkbaar was hij uit het bos gekomen. Aangezien hij een koude bries tegenkwam. En was meer licht en de zon scheen op zijn bolletje. Rustig liep hij verder maar merkte al gauw de geur op van een vreemde poes. Een poes ja, dat rook hij gemakkelijk. Omdat hij niet kon zien waren zijn reuk en hoor zintuigen extra sterk geworden. Rustig zette hij zijn kleine pootjes neer op de grond. Hoopte dat de desbetreffende poes hem niet zou ruiken, maar hij vreesde het ergste. Hij had overigens geen idee waar hij nu rond liep, hoe moest hij er dan nog eens zeker van zijn dat hij goed liep. Zacht gegrom verliet zijn mond terwijl hij rustig zijn oren naar achteren trok. Zijn staart werd iets dikker bij het idee dat hij waarschijnlijk niet meer in zijn kamp zat maar ergens daarbuiten. ‘Hallo?’ waren zijn woorden terwijl hij zijn poten nog zachter probeerde neer te zetten.

Morticia opende haar ogen weer toen enkele kraaien krijsend overvlogen, ze waren blijkbaar ergens van geschrokken. Op haar hoede scande Morticia de omgeving die in haar blikveld viel, om even later met tegen zin omhoog te komen en achter haar te kijken. Er was niets te zien, enkel rusteloos ruisende bomen. Morticia ontspande weer en zakte weer door haar poten. Zo zag je maar weer dat je zelfs haar kon laten schrikken, en dan het idee wáár ze van schrok. Ze snoof schamper en legde haar kop tussen haar voorpoten. Ze staarde een tijdje voor zich uit tot ze uiteindelijk haar ogen even sloot. Een nieuwe geur deed haar echter opkijken, en vrijwel meteen kwam er een klein figuurtje uit de bosjes. Hoewel Morticia nog al heel erg opviel tegen de grijze steen waar ze op zat vond ze het vreemd dat het kleine katertje haar niet recht aan keek. Ze zweeg droog en keek neer op hem. ‘Hallo?’ Klonk er. Dat deed de das om. Hij zag haar toch zeker wel? Morticia verhief zich op haar poten en strekte zich uit. Stilletjes sloop ze naar de rand van de steen en keek naar beneden. Het katertje werd nu overschaduwt door haar schaduw. ”Hallo daar, jonkie” Zei ze lijzig en ze krulde haar mondhoeken een beetje om in een geamuseerde grijns. Wat kwam dit ding hier doen? Zij lag lekker tijdens de na middag een dutje te doen, en dan besloot hij opeens op te duiken. Ze rook zijn geur duidelijk en wist het te plaatsen als SkyClan. Die leefde hier toch verder vandaan? Geen tijd om daar nu over na te denken. ”Je mag me wel aankijken hoor, ik bijt niet” Morticia zei het heel kalm, zodat ze er zeker van was dat het katertje niet schrok. In zeker zin wou ze hem ook niets aan doen, maar als hij vervelend werd kon hij wel anders verwachten. Het was een vrij land, en aangezien dit StarClan’s territorium was waar ze nu zat had deze SkyClan kater er niets over te zeggen, right? Ag ja, misschien hoorde ze hier wel niet als Roque. Dat was eens anders geweest … ”Praten is niet je sterkte kant, katertje” Besloot ze vastberaden. Ze zakte weer neer in een zittende houding maar bedacht zich halverwege en liet zich van de steen glijden. Ze kwam naast hem neer, haar vacht streek langs de zijne. Kalm trippelde ze om hem heen terwijl ze voorzichtig zijn ogen probeerde te vinden. Uiteindelijk stopte ze achter hem en wachtte in stilte nog steeds niet bewust van het feit dat hij blind was en haar dus waarschijnlijk niet kón zien.

De kleine kater ging rustig zitten, en hoorde al gauw dat de poes had gereageerd op zijn vraag. Ze rook niet naar een of andere clan. Misschien een rogue of een kittypet. Rustig bleef hij voor zich kijken. Had er geen benul van dat hij tegen een stuk steen staarde maar dat maakte voor hem niet zoveel uit. Aangezien hij toch niets kon zien. Vlug stond hij weer op, kromde zijn rug. Wat verwachtte ze van hem. Dat hij haar werkelijk aan zou kijken? ‘HOU JE BAKKES’ vieze zwerfkat wou hij er het liefst nog uitkramen. Maar voor het gemak toch maar bij zich hield. Hij had geen zin om nu al afgeslacht te worden. Nee, het liefst zou hij nu weggaan. Richting zijn den. Zodat hij weer rustig kon doen wat hij altijd deed. Maar dat ging niet wanneer je blind was. Want je kon de weg dan niet zien. ’Hou gewoon je mond ja.’ Waren zijn woorden daarna. Minder fel dan voorheen. Maar wat moet je ander. Een of andere poes bedenkt zich groot te voelen door hem op zijn zwakke plek te pakken. De meeste katten hadden het in een keer door dat hij blind was. ‘komt door je grijs blauwe ogen’ verklaarde ze dan. En hij geloofde hen dan ook, vond het fijn dat ze er ook rekening mee hadden gehouden.
‘Het spijt me’ mompelde hij daarna zachtjes. Een koude schaduw hing over hem heen, maar verdween al gauw wanneer de poes ergens vanaf sprong. Dat hoorde hij, voelde hij. Want kleine stofdeeltjes kwamen omhoog. Vervolgens voelde hij hoe een harige vacht tegen de zijne aan schuurde. Even krom hij zijn rug. Vond het vreselijk. Hoefde er niets van te weten. Zodra de poes achter hem stond, draaide hij zich met een ruk om. Wou haar als het ware in de gate houden. ‘Ik praat niet met vreemde, en zeker niet met huiskatten.’ Snauwde hij van zich af. Nog steeds had hij zijn oren in zijn nek liggen. En trok af en toe zijn bovenlip op. Maar dit alles vergde erg veel energie van hem. En hij zal deze houding dan ook niet lang volhouden.

Ja oké flut Q_Q

Morticia vond zijn opvliegendheid wel komisch. Ze moest haar mond houden? Niemand had ooit zo tegen háár gepraat. ”Als je eens wist tegen wie je sprak nu, onnozel stuk vreten” Dacht ze. Natuurlijk zei ze het niet hardop, ze moest zo’n kleintje te vriend houden. Maar waarom vloog hij er zo over uit? Was hij …? Even staarde ze hem aan, terwijl ze wachtte. Doordat ze nu achter hem stond leek hij zich minder op zijn gemak te voelen. Het duurde dus ook niet lang voor hij zich omdraaide. Morticia’s mond vormde zich in een volmaakte ‘o’ en ze keek hem, een soort van, verrast aan. Hij was dus wel blind! Er viel een lange doordringende stilte, die Morticia benutte om te gaan zitten en opgelucht adem te halen. Het leek haast wel alsof dit kleine, felle ding beter hoorde dan zij? ”Het spijt me” Zei ze plotseling, verrast omdat ze dat uit haar mond hoorde komen. ”Door de licht inval zag ik niet dat je blind was” het woord echode door haar kop heen. Ergens vond ze het eng, die gedachten. Morticia zou compleet in paniek raken als ze blind zou zijn. Toen bedacht ze zich dat dit katertje vast zo geboren moest zijn, en het dus al zijn hele leven met zich mee droeg. Zulke kittens werden nooit groot. Ze had zelden eentje zien opgroeien, er gebeurde altijd wel wat. Ze vielen in een rivier, struikelde over hun poten en vielen in een ravijn, of ze werden gepakt door een vogel. Dat dit katertje, blind, zo ver van zijn territorium af was verontrustte haar. Ze was zich sterk bewust dat ze haar vijandigheid, kilheid, de hele mikmak had laten varen en nu zich werkelijk waar zorgen maakte. Over een Skyclan katertje? ”Ik ben Morticia” ”En ik zie er net zo uit als jij” Ze had de woorden bijna over haar lippen laten glijden maar wist zichzelf nog net ervan te weerhouden. Ze wist sterk dat zijn Clangenoten hem vast hadden verteld hoe hij er uit zag, maar voor alsnog was het stom om zichzelf te beschrijven als hij zichzelf niet eens kon zien … Hoewel hij haar niet kon zien voelde ze zich erg ongemakkelijk. Ze ontblootte haar klauwen zo nu en dan, en ging telkens verzitten. ”Mag ik jou naam weten?” Vroeg ze aarzelend, niet zeker of hij haar wel vertrouwde.

Rustig keek de kleine kater voor zich, hij was altijd al te klein geweest, en nu ook. Hij was te klein vergeleken met zijn leeftijdgenoten. Maar dat maakte hem niet zoveel uit. Zorgde ervoor dat ze alleen maar rustiger aan met hem deden, en niet de hele tijd aan zaten te vallen. Dat gaf hem weer rust, ent tijd om na te denken over zijn toekomst. Die er niet zonnig voor hem uitzag. Hij wou warrior worden, maar zal dat nooit zijn. Doordat hij blind is kan hij niets zien, en omdat hij niets kan zien heeft het ook geen zin om te jagen of iets Anders in die trans. Hij zal nooit een muis vangen, of een rat of een konijn. Nee hij zal altijd nemen en nooit kunnen geven. Het enigste wat hij kan geven is liefde, hoewel hij dat ook niet echt gaf. Hij was nutteloos in de clan, was misschien beter af wanneer hij rogue worden zal, maar dat zou hij weer niet overleven. Ergens was hij bang, dat hij ooit uit de clan gestuurd zou worden. Dat hij het helemaal alleen moest doen, beslissingen maken, eten zoeken en nog vele andere dingen. Het was zo moeilijk om te beslissen wat hij nou zal moeten doen. En zeker voor een kit van amper 7 maanden oud. Wat onhandig probeerde hij zich staande te houden in de positie die hij de hele tijd al had, maar het werd vermoeiend.
Hij voelde hoe de kracht langzaam wegnam in zijn pootjes, en hoe zijn oren weer langzaam naar een gewone positie ging. Zijn staart werd minder dik, tevens als de rest van de vacht. Verder zakte zijn rug in, en voor hij het wist lag hij op de grond. Een doffe klap was te horen, en wat los liggend zand stoof op. Van de grond zo in de lucht. Waar was hij mee bezig. Hij stond daar maar, of beter gezegd hij lag daar maar. Wat was hij aan het proberen, tegen een grote volgroeide poes te vechten. Met een klap was hij waarschijnlijk al buiten bewust zijn. ‘Nogmaals, sorry’ zei hij zachtjes terwijl hij zijn best deed om weer rechtop te kunnen staan. Maar hij bleef liggen. Rustig keek hij omhoog, richting een vel licht dat in zijn zicht scheen. Vele katten vroegen wat hij kon zien. Of het blauw geel groen of zwart was. Maar hij kon daar niet op reageren. Om de een of andere vreemde reden kon hij de zon wel zin. Of in ieder geval hij kon felle witte strepen zien in zijn zicht die voor de rest zwart grijs kleurig was. Het was altijd vreemd om te beschrijven wat hij zag, het lukte gewoon niet. Want hij wist niet wat alles was. ‘Mijn naam is Birdpaw, en wat is jouw naam?’ vroeg hij, ditmaal op een rustige en iet wat vrolijke toon. Langzaam begon hij zijn masker weer op te pakken. Het doen alsof hij een vrolijk, en vriendelijke kater was. Maar achter dat masker ging hij dood. Dood van schaamte en van angsten die hij niet kende, Hij had iemand nodig die hem helpen zal, maar die waren er niet. Of in ieder geval hij vertrouwde niemand daar goed genoeg voor. Al snel vertelde de poes haar eigen naam. Mortica, een naam die hij nog nooit eerder gehoord had. Hij was vreemd, netzoals Birdpaw was. Een vage glimlach verscheen er op zijn gezicht.

Morticia lag nog steeds met haar poten onder haar borst gevouwen stilletjes naar het katertje te kijken. Als hij werkelijk van SkyClan was, dan was hij een heel eind weg. Hij rook wel zo … Aanduidend aan de stilte die viel voelde het katertje zich ongemakkelijk. Morticia vond het prima om te wachten, terwijl ze naar de hemel keek en bleef wachten op antwoord. En uiteindelijk kreeg ze die. Birdpaw was dus zijn naam. ”Aangenaam” Herhaalde ze kalm met een randje vriendelijkheid. Waarschijnlijk voelde Birdpaw zich nog steeds ongemakkelijk, aangezien hij bij een onbekende Roque was. Morticia duwde zich overeind en strekte zich uit, ze kon maar beter bij het begin beginnen en vertellen wie ze was. Waar ze vandaan kwam en dat ze niet altijd Roque geweest was, misschien ontspande Birdpaw op die manier wat meer. ”Hoor eens, ik weet niet of je me genoeg vertrouwd. Daarom zal ik je over me vertellen” Besloot ze een beetje ongemakkelijk. Ze bewoog eventjes met haar poten over de grond en richtte zich toen op. ”Ik heb een halflange vacht, die is bruin met donkere strepen en mijn ogen zijn geel met enkele donkere randjes. En ik was ooit een WindClan poes, genaamd Longcoat vanwege mijn lange vacht” Besloot ze zodat Birdpaw een beter beeld van haar zou krijgen. ”Die naam is misschien niet helemaal bekend, maar misschien de naam Hollystar wel. Dat is dus mijn jongere zuster” Ze zweeg even en liet Birdpaw dit verwerken. Na een lange stilte begon ze weer. ”Toen ik werd geboren als Longkit was ik altijd erg aangetrokken tot het bos, niet zo zeer om de prooi en zo maar de heerlijke vrijheid, geen grenzen hebben sprak me aan. Ik merkte al snel dat ik niet in die zogeheten StarClan geloofde. Als je het mij vraagt, is dat een hoop onzin” Ze zwiepte even nijdig met haar staart. ”Toen ik leerling werd besteedde mijn mentor niet erg veel tijd aan mij, maar dat vond ik niet erg dan kon ik vaker alleen zijn. Buiten. En dus was ik verdoemd om eens Roque of BloodClan kat tegen te komen want toen ik eenmaal de Roque plaats had gevonden was ik daar niet meer weg te slaan. Ik nam vrijwel geen prooi mee, kwam laat thuis, ik wilde gewoon vrij zijn. Ten langen leste kreeg ik mijn krijgers naam, Longcoat. Ik was nu krijger, dus ik kon doen wat ik wilde zo lang ik mijn ‘taken’ maar uitvoerde. En dat heb ik ook gedaan” Weer zweeg ze even. Morticia ontblootte haar nagels. ”Ik kwam als nieuwbakken krijger enkele Roque’s tegen, eerst wilde ze me aanvallen maar toen ik mijn bek open trok en vertelde wáárom ik daar was veranderde het alles. Ze vonden het wel grappig. Een Clankatje die tegen een Roque wilde vechten, ik heb ze eens goed laten zien wat ik kon. De jongste was niet veel ouder dan ik, die heb ik dus ook vermoord. Niemand wist van mijn daad” Ze sprak het laatste uit met triomf toen in haar ogen een fonkeling verscheen, het moment beleefde ze opnieuw. Ze keek snel weer normaal en besefte toen dat Birdpaw haar toch niet kon zien. ”Hoe dan ook, ik joeg die andere Roque weg en claimde het gebied. Niet lang daar na ben ik gewoon verdwenen, katten dachten dat ik dood was dus liet ik geregeld mijn geur achter. Ondertussen zocht ik mijn heil rond de andere Roque’s, en zelfs rond de tweebenen. Dat laatste deed ik eigenlijk alleen voor het voedsel, want ik was destijds heel lui. En nu, moet je me nu eens zien .. Figuurlijk dan” Zei ze met een geamuseerd gesnor. ”Ik jaag nu al manen lang op mezelf, ik leef op mezelf, ik ben op mezelf. En eerlijk gezegd heb ik er geen problemen mee, ik weet niet hoe Hollyfur zich voelde. Zo heette ze destijds, ik trok me weinig van mijn familie aan en vrienden had ik nauwelijks. Ik ben beter af alleen” Weer zweeg ze. Over het feit dat ze met een of andere kater die Darkfire heette, werkte aan een plan om ThunderClan aan te vallen sprak ze niet. Dat ging ze ook niet doen ook, ze wilde dit katertje niet kwetsen. Ze haatte Clankatten. En toch, voelde ze een soort moederlijk instinct voor Birdpaw. ”Ik klink enger dan ik ben hoor” Grapte ze. ”Waarom vertel je niet een beetje over jezelf, Birdpaw?” Vroeg Morticia kalm.

- Voor de mensen die nu denken, da fuck? Don't panic, Morticia is inderdaad Hollystar's zus. Dat is besproken

Birdpaw legde voorzichtig zijn kopje op zijn poten en sloot zijn ogen. Hij luisterde aandachtig naar het verhaal dat Mortica vertelde tegen hem. Vreemd, dat ze hem dit allemaal vertelde. Ze kende elkaar amper en nu al vertelde ze hem dingen die hij amper tot niet geloven kon. Was ze dan niet bang dat hij het zal vertellen aan de Skyclan? Niet dat de Skyclan er erg veel aan had. Maar het ging om het idee. Dat ze nu al vertrouwen in hem had terwijl ze elkaar net 5 of 10 minuten kende. Een vage glimlach verscheen er op zijn gezicht bij het horen dat ze in de Windclan gezeten had. Dus ergens was ze net zoals hij was. Een gewonde clan kat, alleen had ze het er niet erg naar haar zin dus besloot ze om te vertrekken, en een ander pad te kiezen. Maar zodra ze begon te vertellen over wat ze had gedaan. Het vermoorden van een andere kat, ging zijn hartje sneller kloppen. Misschien wou ze hem nu wel vermoorden. Daar had hij niet bij na gedacht. Hij opende vlug zijn ogen weer. Als je een blik in zijn ogen kon zien, was dat sowieso angst. Maar je kon geen emotie zien in zijn ogen. Want zijn ogen waren glazig en wazig. Je kon er niets in zien. Al snel deed de poes alsof het niets was, een moord achja het gebeurd wel vaker. Vreselijk, misschien stond hij nu wel op haar lijstje van moorden die nog gepleegd moesten worden. Wanneer ze hem vertelde dat hij eens moest kijken hoe goed ze er nu uit zag, kwam er een zacht gegrom uit. Hij kon het niet zien, hoefde het ook niet te zien. Maar dat gaf wel aan dat ze een actieve kat was, eentje die er niet dik uit zag naar een goede conditie had. Al snel moest hij was over zijn leven vertellen, of in ieder geval over hemzelf. Dat zal moeilijk zijn. Hij heeft nooit wat gezien, kent alleen de verhalen van andere. En daar ging hij meestal dan ook vanuit. ‘Hmm, mijn naam is dus Birdpaw, 7 manen oud om precies te zijn, in leef in het gebied van de Skyclan. Er zijn daar geweldige andere kits waar ik mee spelen kan. Jammer genoeg kan ik geen warrior worden. Nooit niet..’ hij zweeg, keek weg en duwde zijn kaken stevig op elkaar. Hij moest doorzetten, hoe moeilijk dit onderwerp dan ook was. ‘Bij de ceremonie werd mijn naam niet opgenomen, en zal altijd Elder zijn, en enkel een last zijn voor de rest. Verder heb ik twee geweldige vrienden Palominopaw en Dovepaw. Zij helpen mij altijd en zorgen ervoor dat ik niet gewond raak tijdens het stoeien. Verder ben ik ook in de skyclan geboren, maar heeft mijn moeder mij achtergelaten omdat ze niets moest weten van een blinde kater. Haar woorden waren: ‘Een blinde, die kan niets. Laat hem verdwijnen uit mijn zicht of ik vertrek.’ Maar er was niemand die mij durfde op te rapen en was zij blijkbaar weggegaan. Ze heeft nooit iets van zichzelf laten horen. En ik heb er ook geen problemen mee. Ik hoef geen moeder of vader. Ze kunnen me toch niet helpen.’ De woorden ik hoef geen moeder of vader snauwde hij, en blies ze, hoefde er letterlijk niets van te weten. Want op zijn twee vrienden na liet iedereen hem zitten. Ze vonden blind zijn maar raar, en vele hadden ook het gevoel alsof het besmettelijk was dus durfde ze niet eens bij hem in de buurt te komen. Enkel bang om zogenaamd besmet te worden en ook blind te raken. Sukkels. ‘En nu ben ik hier. Ik wou alleen zijn maar kwam jou tegen. Maar, waarom heb je hem v-vermoord.’ Hij vond het moeilijk om het echt te geloven. Dat hij iemand vermoord had. Dat kon niet, je kon gewoon geen kat vermoorden. En keek weer terug recht voor zich uit en liet zijn oortjes hangen. Ach hij heeft nu dus verteld hoe alles zat aan een vreemde. Een vreemde die luisterde naam hem. Wat niet vele deden. Heet voelde ergens zelfs fijn.

Morticia zakte kalm in één, tot ze op haar buik lag met haar voorpoten keurig onder haar borst gevouwen en haar gevederde staart om haar achterhand gedrapeerd. ‘Hmm, mijn naam is dus Birdpaw, 7 manen oud om precies te zijn, in leef in het gebied van de Skyclan. Er zijn daar geweldige andere kits waar ik mee spelen kan. Jammer genoeg kan ik geen warrior worden. Nooit niet..’ Zei de kleine SkyClan kat. Morticia knikte eventjes, maar eigenlijk meer voor zichzelf dan voor Birdpaw die het toch niet zou zien. Ze begreep een soort van zijn pijn, elke apprentice droomde er van om een Krijger te worden en als je droom dan in duigen viel door iets als Blindheid kon je zwaar depressief worden. Morticia vond het idee om niets te zien nog steeds angstaanjagend, ze zou niet weten wat te doen op dit moment als ze blind zou worden. Ze wist van zichzelf dat ze- ze wist niet hoe- dan zo snel mogelijk een Tweebeen nest zou opzoeken. Het klonk misschien laf, maar hoewel ze het goed had buiten vond ze het niets om aan stukken gescheurd te worden door een agressieve BloodClan kat. Morticia onderdrukte een vrolijk gesnor toen Birdpaw vertelde dat hij twee geweldige vrienden had, dat bracht haar comfort ook al had zij niets met het katertje te maken. Toen hij begon over zijn moeder vertrok de uitdrukking op de snoet van de poes, ze sloeg haar klauwen uit in woede. Hoe kon een moeder zo harteloos zijn! Ze hoorde hoe boos hij het over zijn ouders had, wat ook begrijpelijk was. Ze wenste dit geen enkele kit toe. Even voelde ze de aandrang om hem gerust te stellen, en hem te zeggen dat íedere kat een moeder of vader nodig had. Maar dan zou ze hem voorliegen. Morticia kon het zelf ook prima af zonder ouders, ze had nooit echt een goede band gehad met hen. ‘En nu ben ik hier. Ik wou alleen zijn maar kwam jou tegen. Maar, waarom heb je hem v-vermoord.’ Morticia keek eventjes verrast op door de plotselinge onderwerp switch. Eventjes wist ze niet hoe te antwoorden, ook al lag het voor de hand. Ze kleineerde je, en je stond je mannetje. Zo simpel was het. Ze opende haar bek in een koude grom maar toen ze zag dat hij zijn oren liet hangen deed ze haar bek weer dicht en kon nog net het geluid de mond snoeren. Haar hart klopte sneller toen ze hem zo zag, hij leek hopeloos verdwaalt in zijn eigen geest. ”Ag, ik wilde laten zien wie ik was. Roque’s onderdrukken Clankatten telkens, destijds was ik niet trots dat ik zelf eentje was. Ik kan maar niet vaak genoeg zeggen hoe blij ik ben om Roque te zijn” Het 1ste zei ze achteloos maar namaten ze vorderde werd haar toon krachtig kalm. ”Het is voor mij niet echt een … kwaadaardige daad om een kat te vermoorden. Als dat nodig is om jezelf te bewijzen of je territorium te verdedigen als Roque, dan is dat wat ik moet doen” Ze onderstreepte ‘doen’ met een ferme mrrrauw en zwiepte met haar fluwelen staart. ”Vele katten van Clans zien ons als monsters om wat we doen, en beoordelen alle Roque’s als één. Als ik een kittypet was die net een Roque was geworden en een territorium in zou gaan zouden ze me niet anders beoordelen als een BloodClan kat. Ze doen alsof we wandelende tijdbommen zijn die ieder moment kunnen ontploffen, daarom laat ik me gezicht niet vaak zien in een territorium. Zo wek ik toch alleen maar territoriumdrift op en dan kom ik er alleen vanaf met bloed aan mijn poten” Morticia wist niet echt waar ze dit opeens vandaan haalde. Waarschijnlijk door Birdpaw’s woorden en haar eigen ratelende gedachten kwam ze hier op. ”Hoe dan ook ,Clankatje” Ze zei het laatste met een geamuseerd gesnor. ”Als ik iets voor je kan doen- katten die je eigenlijk het hele leven al pesten met je beperking.. Ik sta altijd open voor een gevecht” Ze zweeg even en zei toen veel warmer. ”En voor alleenstaande leerlingen die de weg even kwijt zijn” Ze duwde zich overeind en schudde haar vacht uit, niet zeker of dat Birdpaw het zou opvatten als een kleinering of als haar originele bedoeling. Gewoon vriendelijkheid.

x Sorry voor de late reactie. Ik wilde er per sé een post neerzetten met inspiratie (:

Zijn hoofdje hing wat. En trok die snel weer op wanneer Mortica begon met praten. Hij vond het ergens wel interessant om te luisteren naar haar woorden. Ze waren beangstigend, maar fijn. Et gaf hem een veilig gevoel, maar tegelijkertijd ook een bang gevoel. Moest hij nu voor haar oppassen of moest hij zich nu gewoon op zijn gemak voelen. Hij wist het niet, gemengde gevoelens waren het eigenlijk. Dit of dat, zus of zo et cetera. Hij wist niet waar hij naar toekeek, maar zijn aandacht was momenteel helemaal op haar gericht, of dat te zien was, was weer een ander verhaal. Maar hij luisterde toch echt aandachtig. Naar hoe zij zo blij was met het zijn van een Rogue, en het dode van een andere kat. Ergens was het gewoon meer dan logisch dat ze de andere kat vermoorde. Want het was niet meer dan het bewaken van je terrein, dat deden zij ook, het werd hen aangeleerd. Hem misschien niet, maar de andere wel. Degene die goed genoeg waren om een warrior te worden. Hij zou nooit meer dan een Elder zijn. Iemand die in de den ligt te knorren, en dan vervolgens chagrijnig wakker word als er weer kits rond lopen te rennen. Dan zal hij waarschijnlijk boos opstaan en hen achterna jagen. Wat hun dan zien als een spelletje maar hij als een ‘verjaging’. Het klopte gewoon niet. Wat had hij fout gedaan om zo te eindigen. Hij verdiende beter, het klonk misschien eigendunk maar het was zo. Hij heeft nooit een kat kwaad gedaan, misschien wat bot maar dat doet iedereen wel eens. Hoe moet je ander reageren wanneer je geconfronteerd word met het feit dat je blind bent. Dat je niet voor jezelf zorgen kan en enkel afhangt van de andere om je heen. Dat je nooit wat voor hen doen kan en zij enkel wat kunnen doen voor hem.
Tuurlijk waren er katten die hem pestte, maar dat ging hij haar niet vertellen. Ze maakte katten dood, hij wou zijn eigen clan niet verraden door een rogue op een van de pestende katten te sturen. Dat is wreed, en zeker wanneer het nog maar kits waren die al wisten dat zij wel warrior zouden worden, en hij dus niet. Maar hij zou nooit zijn eigen clan verraden wat ze ook deden, hij was niet zo zielig, hij wist gewoon dat het ooit wel een keertje over zou gaan. Ooit, hij probeerde uit te zoeken waar Mortica was en kwam er al snel achter, want ze stond op, en maakte wat geluid wat hij hoorde. Hij keek haar aan, en glimlachte wat tevreden. Ook hij stond op, en schudde zijn vacht wat uit. Om de een of andere reden voelde hij zich zo vreselijk klein vergeleken met haar. Hoewel hij niet eens wist hoe groot ze eigenlijk was. Hij wist enkel dat hij klein was, klein voor zijn leeftijd. ‘Nee, er zijn geen katten die mij pesten,’ zei hij vriendelijk, maar wist dat het een leugen was. Dat hield hij toch maar eventjes voor zichzelf. ‘En,’ begon hij wat stamelend, nadat Mortica helemaal uitgepraat was. ‘Je kan mij niet trainen, ten eerste ben jij een rogue, ik kan nooit wat doen zonder dat mijn clan erachter kom, ten tweede ben ik blind, ik zal nooit wat zien, ik ben verdoemt tot een leven zonder zicht, en ten derde ben ik waardeloos. Ik kan toch niets, ik weet niet eens waar ik ben, dus ik sla je aanbod denk ik toch maar af.’ Hij glimlachte bescheidde en keek van Mortica weg, hij wou haar blik niet zien, hij kon hem niet eens zien dus dat kwam goed uit.