Glad I don't got that

 Haar blauwe ogen keken uit over de vlakte van WindClan. Het was er best kaal, ook al stonden er wel wat planten in bloei, en het zag er snikheet uit. Het was natuurlijk ook geen lekker weertje zo, als het zo heet was. Het zal wel fijn zijn als het weer wat minder warm werd. Maar nu keek ze uit over WindClans territorium. Ze was wel nieuwsgierig geworden hoe dat er precies uitzag. En zo te zien niet heel bijzonder.
 De zilveren poes zat netjes met haar staart over haar pootjes geslagen een eindje vandaan van de grens, maar wel zo dat ze het gebied goed kon zien. Ze was officieel nog op Fourtrees, dus ze deed niets fout. Ze had al wel besloten dat ze blij was dat ze bij ThunderClan hoorde. Ze vond het leuk om te klimmen, ook al gaat het af en toe wat mis, maar ze wordt wel steeds beter. En ze vind de groene natuur die het bos bood ook een veel beter dan dat kale landschap van WindClan. Ja, ze was onderhand wel uitgekeken nu.
 Ze stond op en draaide zich om, maar voordat ze de hele draai had kunnen maken kwam er een geur haar neus binnen. WindClan. Silverpaw draaide zich weer om en zag zo te zien nog een Apprentice. Een vriendelijke glimlach verscheen op haar gezicht.
 'Hey,' begroette ze de WindClanner.

+ Laurelpaw

  Silver zag de korte verwardheid van de ander. 'Je staat wel verdacht dicht op onze grens, denk je niet?' zei de WindClanner.
  Silver keek omlaag, naar de grens en zette een stapje achteruit. Ze vond dat ze wel redelijk genoeg afstand had gehouden, maar als de ander daar blij van zou worden als ze wat minder dicht bij hun territorium stond, then so be it.
  'Sommige Windclanners stellen dat niet erg op prijs.'
  De zilveren kattin keek weer op en knikte. 'Dat kan ik me wel voorstellen. Ik denk dat dat in iedere Clan wel hetzelfde is,' miauwde ze met een grinnik. 'Maar wees maar niet bang, ik wilde de grens niet over hoor. Ik wilde simpel gewoon even kijken hoe het er precies uit zag, dat territorium.' Ze haalde even haar schouders op.

  De andere Apprentice draaide zich even om om naar het WindClan territorium te kijken, alsof ze even vergeten was hoe het eruit zag. 'En? Beviel het?' vroeg ze nadat ze weer terugkeek.
  Silverpaw haalde langzaam haar schouders op. Ze wilde de ander niet beledigen, maar ze vroeg naar haar mening, dus ja. 'Hm, het is niet iets voor mij,' miauwde ze. 'Het is heel kaal... En ik kan me voorstellen dat het ook super warm zou zijn. Ik bedoel... Hoe houden jullie dat überhaupt uit?' vroeg ze met een klein lachje. In het bos was het koeler dan bij WindClan en ze wist niet hoe sommige katten het daar uit konden houden. Zeker degene met een lange vacht. Magie, dat was het.

  De kattin haalde haar schouders op. 'De zon is heerlijk warm in de winter en in de zomer waait het best hard, dus dan kun je toch genieten van de zon, zonder dat je oververhit wordt.'
  Silverpaw knikte langzaam. Daar kon ze zichzelf wel in vinden. 'Ik wist niet dat het zo veel waaide daar,' miauwde ze. Maar ergens was dat natuurlijk wel logisch, er was nauwelijks beschutting. In het bos waaide het natuurlijk ook, maar daar had je niet veel last van. Het enige waar je het echt goed aan kon merken was het ruisen van de bladeren in de bomen. 'Maar toch, van te veel wind wordt je toch ook koud? Je kan niet schuilen voor regen en in leaf-bare is overal wel koud,' miauwde ze.

  Door de opmerking over dat de Clan niet voor niets WindClan heette kon Silverpaw haarzelf wel voor haar kop slaan. Duh, natuurlijk waait het daar.
  'Er is ook veel zon en tussen het gras is er weinig wind,' antwoordde Laurelpaw. Silver knikte langzaam. Als je heel laag in het gras wilde gaan zitten telkens, maar goed. Het bos leek haar toch een stuk fijner als het flink waaide. 'Wie is je mentor eigenlijk?'
  Die vraag had ze niet verwacht. Ze keek de ander een beetje verbaasd aan maar herstelde zichzelf snel. 'Uh, Dawnwhisper,' antwoordde ze. Om te weten wie iemands mentor is kan toch geen kwaad? Ze kende de Warrior waarschijnlijk toch niet. 'En de jouwe?'