Here comes the Sun

Het was een relatief warme middag. De zon scheen flauwtjes op het landschap, iets waar de poes met volle togen van genoot. Haar ogen waren vredig gesloten en ze dommelde zowat in. Ze had vroeger op de dag wat gejaagd met maar weinig succes. Hoe dan ook was haar maag niet leeg. Dat was iets wat je leerde waarderen naarmate je meer prooischaarste had meegemaakt. Ze opende haar ogen bij het geluid van beweging naast haar kop. "Hé kleine." mauwde ze hartelijk bij het zien van de jonge Sunkit. Kort geleden was er een nieuw nestje geboren, iets wat erg goed was voor de clan. Wie weet werd ze ooit de mentor van één van die kittens. Een glimlach ontstond op haar gezicht bij het idee. Ze besefte dat de kitten was afgedwaald van de nursery. "Moet jij niet bij je moeder blijven?" Niet dat de kitten bij haar niet veilig was, maar regels waren regels.

Sunkit eerst, dan open

Sunkit was dapper. De dapperste van héél haar nest. Zo dapper zelfs, dat ze helemaal zelf haar eerste stapjes buiten de nursery deed. Ze liet haar mama achter zich en wandelde zomaar naar buiten. Zomaar! Een stoute giechel kwam over haar lippen. Het was zó groot hierbuiten! Allemaal katten die door het kamp heen raceten. En het felle licht van de zon. De zon! Ze had vaak door de stralen die de nursery heen waren gedrongen gesprongen. Want ze was vernoemd naar de zon! De grootste ster van ze allemaal. Zo sterk, dat hij zelfs overdag kon schitteren. Haar kopje ging naar de hemel, waar een grote gele bol in de lucht ging en haar felrode vacht deed glanzen. Ze was even verblind door de felheid van de zon, waardoor ze ver was afgedwaald en er opeens een vreemde hat tegen haar begon te praten. Ze fronste haar kopje. ‘Ik ben niet klein!’ piepte ze meteen verontwaardigd. Nee, ze was een grote kitten. Er waren ook veel kleinere dan haar. Puh! En toen de kat ook nog eens vroeg of ze niet bij haar moeder moest blijven schudde ze wild haar kopje. ‘Nee,’ miauwde ze stellig. Ze had mama niet nodig om naar buiten te gaan!

De poes glimlachte warm toen de kit opstandig piepte dat ze niet klein was. Vroeger was ze ook zo. Samen met haar broers en zus had ze zich verzet tegen de BloodClanners die de ThunderClan hadden overgenomen. Gelukkig voor Sunkit was het momenteel best vredig in het woud. Ook protesteerde het poesje over dat ze niet bij haar moeder moest blijven. "Natuurlijk, natuurlijk. Mijn fout. Ik zag helemaal niet hoe groot en sterk je eigenlijk bent!" mauwde ze luider dan voorheen. Met een moederlijke blik keek ze het poesje aan. Wat zou ze graag moeder worden. Nu nog niet, maar ooit een nestje op de wereld brengen leek haar prachtig. "Maar je bent pas een echte sterke krijger als je mij kan verslaan." er lag een speelse ondertoon in haar stem. Ze rolde op haar buik, klaar voor de "aanval" van de kleine kit.

Sunkit was helemaal tevreden met het antwoord van de poes. Het was perfect. Ze wás ook sterk en groot! Sunkit snorde vrolijk en keek de grote kat toen onderzoekend aan. Misschien was ze nog niet zo irritant als ze had verwacht. Haar staartje stond in de lucht. Toen opeens de poes zei ze pas een echte sterke warrior was als ze de poes kon verslaan. Dat liet ze zich natuurlijk niet twee keer zeggen! Sunkit deed haar beste strijdkreet en rende zo hard ze kon op de grijze poes af. Meteen sloeg ze haar kleine klauwtjes in haar lange vacht. Perfect! Daar kon ze goed in klimmen. Met kreuntjes van de moeite probeerde ze op de rug van de poes te klimmen. Ze zou wel eens laten zien dat ze echt een super sterke krijger was! Ze was de beste van heel het woud!

Het kostte haar moeite om niet in lachen uit te barsten. Nee, ze zou de speelse kit zeker niet willen demotiveren. In plaats daarvan speelde ze luidkeels mee. "Spaar me Sunkit!" bracht ze uit, pogend om oprecht te klinken. Ze rolde zachtjes opzij, de kit een kans gevend om weg te springen. Ze wilde haar natuurlijk niet platdrukken. Zachtjes schudde de poes de kit los. Althans, dat probeerde ze. Haar lange vacht stond toe dat er behoorlijk wat in bleef haken. Zo nu en dan ook kits die erin probeerden te klimmen. "Ik vecht terug hoor!" mauwde ze geamuseerd. Ze mistte het zijn van een jonge, zorgeloze kit. Als kit en apprentice had ze altijd uitgekeken naar het worden van een warrior, maar langzaamaan begon ze te beseffen dat er niks beters was dan jong zijn. Het leven verliep haar prima, maar op momenten als deze was ze blij om zich weer even helemaal niet meer als een warrior te gedragen.

Haar sparen?! Nooit! Sunkit gromde en probeerde zich nog steviger in haar vacht van de poes. Totdat opeens de poes onder haar begon te bewegen en op haar zij rolde. Sunkit zag de grond dichterbij komen en liet haar klauwtjes los. De kat zou haar pletten! Toen gaf ze ook nog eens een schud met haar vacht, waardoor Sunkit van haar af rolde in het stof. Maar de kleine, rode poes liet zich niet zo makkelijk verslaan! Meteen sprong ze weer op vier pootjes en keek de grotere poes strijdlustig aan, nadat ze had vermeld dat ze terug zou vechten. ‘Ik ga winnen!’ miauwde ze luid, waarna ze weer haar volgende aanval inzette. De poes lag al op de grond, dus op haar klimmen wat geen probleem. Ze zou de oren van haar kop krabben!

Oh gossie, de kit ging van haar winnen. Ze besefte dat ze breed glimlachte en dat ze dat zelf niet eens had geforceerd. Dit moest ze echt vaker doen, zo spelen met kits. Want blijkbaar was het erg leuk. Het poesje begon weer aan een klim in haar vacht en ze giechelde omdat het een beetje kietelde. "Je bent de kietelkoningin." mauwde ze lachend. Hier lag ze dan, in het zand, spelend met een kit van 2 moons. "Weet je wat? Ik denk dat ik me bijna overgeef. Maar met mijn laatste restje kracht zal ik me nog voor één keer waardig verdedigen." sprak ze nobel. Ze schudde weer voorzichtig de kit van zich af en deed alsof ze er helemaal kapot van was. Ze legde haar kop "vermoeid" op de grond en keek de kit met grote ogen aan.

Sunkit begon uiteindelijk te lachen toen ze haar vijand besteeg. Haar nageltjes hechten zich in haar lange vacht en puffend en steunend wist ze zich bovenop haar belager te klimmen. Sunkit keek triomfantelijk toen ze op de buik van de poes zat en begon haar zo hard haar kleine kittenpootjes aankonden haar te slaan, al was haar buik net zo zacht als een mosnest. Ze werd al snel bekroond tot de Kietelkoningin! Dat was een titel die ze maar al te graag hoorde! Snorrende giechelde ze, waarna ze haar aanval voortzette. ‘Kjietel kjietel!’ kirde ze vrolijk. Het gelach van de poes liet haar op en neer deinen, maar Sunkit hield zich stevig vast. Maar de pret werd al snel weer gedrukt, want de oudere poes kwam tot een tegenaanval. De hele poes schudde, en voor ze het wist gleed Sunkit van de poes in het zand. Verontwaardigd krabbelde ze zo snel als ze kon weer overeind en keek boos naar de vermoeide poes. ‘Hey!’ miauwde ze boos, waarna ze naar de kop van de poes waggelde en haar pootje uitstak om te proberen een klap op haar neus te geven. Dat was dus helemaal niet de bedoeling, haar zomaar eraf gooien! Ze was de koningin!

De kit was nog brutaler dan ze dacht, want voor ze het wist gaf ze haar een klap op haar neus. Dit wordt later geen makkelijke. De stevige poes schudde met haar kop. Gelukkig had de kit nog geen scherpe nagels. "Ik geef me over!" brulde ze. Ze maakte alle spieren in haar lichaam slap en gaf de kit een kans op haar momentje. Niks was natuurlijk cooler dan een warrior verslaan.

Haar klap was de genadeklap geweest! Sunkit snorde ook luid toen de poes miauwde dat ze zich overgaf. Juichend en lachend sprong ze in het rond. Haar staartje stond recht overeind en haar oogjes twinkelden van de pret. ‘Gewonne!’ juichte ze luid, waarna ze nog een gevaarlijke grom gaf voor de neus van de grote poes. Een brede lach sierde vervolgens haar gezichtje. Hah, dat zou ze mooi aan haar broertjes en zusjes kunnen vertellen. Ze had een warrior verslagen en dat ook nog eens helemaal alleen!! Zelfvoldaan keek ze de poes aan. ‘Jij bent sljap!’ piepte ze vervolgens triomfantelijk.

Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze vond de kitten behoorlijk aandoenlijk. Alles aan de kit straalde trots en blijdschap uit. Dat had ze weer mooi voor elkaar. Ze gaf nog één gevaarlijke grom en de grote kattin deed alsof ze schrok. "Je bent slap!" piepte de kleine. Met veel "moeite" en gekreun stond de grijze poes op waarna ze ging zitten. "Jij wordt later vast en zeker een sterke warrior." mauwde ze bemoedigend. Ze was in ieder geval al enthousiast. "Maar ik moet snel zelf ook weer warriortaken doen!" zei ze. Ze zal zo wel op patrouille gevraagd worden. Maar dat was nog niet nu. Wie weet is de kleine nog niet klaar met me.

Sunkit snorde tevreden toen de poes moeilijk overeind kroop. Blijkbaar had ze een flinke tik uitgedeeld! Oh, dat ging ze zeker aan haar broertjes en zusjes vertellen. De poes mauwde toen dat ze een sterkte warrior zou worden. Sunkit knikte instemmend. Natuurlijk! De allersterkste. ‘Ech wel,’ miauwde ze zelfverzekerd. Toen miauwde de oude poes opeens dat ze andere warrior taken moest doen. Sunkits oogjes werden groot. Zij was al super sterk, dat had de poes zelf gezegd. ‘Ik helpen!’ Sunkit vroeg niet, ze eiste het. Meteen stond ze weer op har pootjes, klaar voor actie.

De reactie van de kit verbaasde haar niet. Ze had al gemerkt dat ze te maken had met een brutaal kleintje. Hier zou ze niet gemakkelijk vanaf komen. De poes dacht even na. "Je zou natuurlijk kunnen helpen met de Nursery bewaken." Haar moeder zou vast bezorgd raken als Sunkit te lang weg bleef. Dit was misschien wel de perfecte oplossing om de druktemaker in bedwang te houden. Als ze nee zou zeggen dan zou ze daar de rest van de dag spijt van hebben. En dan niet vanwege schuldgevoel. "Je broers en zussen beschermen is een hele belangrijke taak. Alleen de allersterkste mogen dat!"

Sunkit kreeg meteen een taak. De nursery beschermen? Heh? Even leek ze met stomheid geslagen te zijn. Dat was heel anders dan jagen of vechten. Waarvan moest ze het beschermen dan? Waren er vijanden? Oh, dan zou ze die leren hoor! Ze kon warriors verslaan, dat had ze net bewezen! De warrior vertelde ook dat het een hele belangrijke taak was. ‘Echt?’ piepte Sunkit toen verrukt. Was ze één van de allersterkste! Ja puh, dat wist ze allang! De grijze poes had het zelf mogen ondervinden. Dan kon ze ook meteen aan iedereen laten zien dat ze de sterkste was, dat er niet met haar gesold kon worden. ‘Oké dan,’ gaf ze uiteindelijk toe, waarna ze daar de nursery trippelde, om meteen pal voor de ingang te gaan zitten om haar plek in te nemen als bewaker.

Gelukkig deed de kit precies wat ze verwachtte. Alleen de allersterkste mochten dit doen. Dat kon het rossige poesje natuurlijk niet weerstaan. Ze nam netjes haar plek in als bewaker. Zo. Nu was ze én terug bij de Nursery, én was ze ergens mee bezig. "Als jij het hier goed blijft bewaken, dan ga ik ook werk doen voor de clan." mauwde ze. "Onthoud dat bewakers nooit zomaar mogen weglopen van hun plek!" Ze deed haar best om serieus te blijven klinken, maar er krulde steeds een lachje om haar mond.