Make me

Onderwerp: Make me ma 19 aug 2019 - 23:55

De calico kater was zoals altijd verveeld. Hij kon weinig anders doen dan in het kamp liggen en andere observeren. Zelf kon hij er weinig aan veranderen, hij voelde immers niks van zichzelf. En het leven zonder emotie kon redelijk saai worden. Alleen zijn met enkel je gedachtes maakte ieder persoon gek. Vandaar dat hij opvulling, nee, afleiding zocht bij alles wat hij maar kon. Hij kon meeleven in de emoties van andere. Afkijken wat hun extreme reacties waren en net als een klein kind was voor hem negatieve aandacht even goed als positieve. Alles was voor hem beter dan alleen zijn met zichzelf. Vandaar dat hij ook 'lui' was richting de clan. Simpelweg omdat de calico niet alleen kón zijn, en hierdoor ook nauwelijks zijn taken deed. Al leidde die actie weer tot negatieve aandacht. Wat een vicieuze cirkel was het leven toch. Met een grinnik zonder enig emotie stond hij op en liep naar de kat waar hij al een tijdje zijn oog op had. "Hey schoonheid" Spon hij nonchalant, waarna hij zijn staart over de rug van de medicine cat apprentice liet glijden en lichtelijk zijn lichaam tegen het hare leunde. Alles net lang genoeg zodat het oncomfortabel was. "Hoe gaat het ermee lieverd, alles een beetje goed?" Bij de laatste woorden was hij naar voren gaan leunen zodat zijn snuit tegen haar oor zat, om de woorden zacht te fluisteren. Zo'n kleine onschuldige meid in een positie van macht. Hoe kregen ze het ook voor elkaar. Maar goed, makkelijker om misbruik van te maken.

+ Coyotepaw

The extreme always seem to make an impression

Onderwerp: Re: Make me di 20 aug 2019 - 0:21

_{Met een geërgerde zucht sloeg Coyo een smeerwortel weg, die vervolgens een eindje verderop bleef liggen. Het lukte niet. Het lukte niet om al die kruiden in één blad te leggen en op te tillen. Alles viel er weer uit als ze dat deed. En ze moest het kunnen. Het moest. Dat was een onderdeel van de training, en het lukte niet. En als er iets was waar Coyo een hekel aan had, was het iets dat niet lukte. Hoewel ze het ergens in haar brein al opgegeven had, wilde ze het nog niet opgeven. Misschien lukte het wel als ze een snack erbij had. Catnip mocht sowieso niet, dus dat werd dan een lekker visje of iets in die trant. Echter toen ze van plan was naar de prooistapel te lopen voelde ze een staart over haar rug glijden, waarna iemand tegen haar aan leunde. Nogal tegen haar aanleunde. Het was nog grappig geweest als het Littlefish, Bugpaw of Rookpaw was geweest, maar toen ze zag wie het was voelde ze zich langzaam een beetje heel erg oncomfortabel worden. Warhound. Ze had zijn begroeting volledig gemist aangezien ze zo druk bezig was met haarzelf, anders had ze misschien nog wel oprijd kunnen wegspringen. Maar nu kon ze geen spier bewegen, waarom wist ze niet. "Hoe gaat het ermee lieverd, alles een beetje goed?" vroeg de kater, waarbij de laatste woorden akelig dichtbij haar oor gefluisterd waren. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Slaan? Als haar spieren konden bewegen, zou ze dat ook zeker doen. 'Ik eh-" hakkelde ze. Oh, kennelijk was ze ook nog haar tong verloren ook. Mooi was dat. "G-g-goed." mompelde ze op een gegeven moment. Er was iets aan Warhound wat haar toch enigszins deed ontspannen, ook al voelde ze zich hier absoluut niet op haar gemak. Als hij nou een paar stappen afstand kon nemen, vond ze het geen probleem om met hem te kletsen. Maar ook Coyo had zo haar personal space soms.}

Allemaal Kunst.:

Onderwerp: Re: Make me di 20 aug 2019 - 0:37

Och arme was het allemaal een beetje teveel voor onze medicine cat apprentice? Het was ook een hele risky job om puberend jeugd aan dit soort werk te zetten. Het ongeduld en de onbekwaamdheid sprong er gewoon van af. Alsof het allemaal zo moeilijk was om de planten en hun genezende krachten te onthouden. Goed, misschien voor een normaal persoon wel. Zelf had hij menig uur naar het gezeur van medicine cats geluisterd om er wat van op te pikken. En hoewel hij nog nauwelijks genoeg wist om zijn leerdrang te voldoen was hij toch tevree met wat hij nu al had verzameld. Misschien kon Coyotepaw hem wel daarin helpen, praten over kruiden enzo… Ze zou er dom genoeg voor zijn. Madame was immers niet het helderste lichtje in omgeving. Een vuurvliegje in een vuurwerkshow. Nee, misschien was dat ook wat te overdreven. Ze was voor hem meer waard dan dat. Ja, de flamepoint had in zijn ogen potentieel om een goede connectie te worden. Maar het was maar net hoe de rest van de interactie zou lopen voor hij dat kon bepalen. Op het moment leek ze vooral bezig te zijn met de taal opnieuw uit te vinden. Spreken was ook enorm lastig. Hij maakte zichzelf wat zwaarder tegen haar lijf aan, in de hoop dat dit haar aandacht nog extra kon weghalen van haar acties. Uiteindelijk kreeg ze het werkelijk voor elkaar een woord van 4 letters uit te spreken. Goedgedaan meissie. Hij spon dan ook opnieuw, om traag een kopje te geven onder haar kin en bij het terug trekken hiervan zijn tong over haar wang te laten gaan. Warhound trok het moment sloom uit om het heerlijk veel betekenis te geven, zonder ook maar een moment te stoppen met spinnen. “Hm, we zouden dat goed naar beter kunnen maken als je me de kans zou geven”

The extreme always seem to make an impression

Onderwerp: Re: Make me di 20 aug 2019 - 0:47

_{Coyotepaw wist oprecht niet hoe ze in deze situatie terecht gekomen was. Op het ene moment had ze een gefrustreerde trap gegeven tegen een smeerwortel -sorry smeerwortel-, waarna ze opeens een flirtende Warhound tegen haar aangeleund had. Het spinnende geronk van de Warrior rommelde van zijn borstkas naar haar eigen buik, wat haar een absoluut verkeerd maar ook wel aangenaam gevoel gaf? Het was verwarrend. Ze wíst dat dit helemaal verkeerd was, en ze wíst dat dit moest stoppen. Zo snel mogelijk, als dat kon. Het enige probleem was, was dat ze zich nog steeds niet kon verroeren. De kop van Warhound ging onder haar kin, waarna die langzaam weer weg ging en niet even later voelde ze tong van de kater over haar wang gaan. Bah. Maar ook wel... aangenaam? Ze was compleet in de war, en haar brein was aan het worstelen met haar hart. Toen de kater voorstelde om van dat goed een 'beter' te maken kromp Coyo zachtjes ineen. "W-wat... bedoel je met beter?" bracht ze moeizaam uit, waarbij ze haar best deed om niet te spinnen. Het was zo aanlokkelijk om zich over te geven aan de aanraking van de kater en gewoon te luisteren naar z'n gespin. Maar ho, ze had heus wel de verhalen gehoord over de kater, en dat klonk alles behalve goed.}

Allemaal Kunst.:

Onderwerp: Re: Make me di 20 aug 2019 - 0:59

Hm? Kijk dit was nu pas interessant. Want zijn geflirt en gevlij leek geen muur te raken. Nee, de flamepoint leek verward te zijn. En dit was goed, want een kant van de verwarring strijde met hem mee. Dit was wat hij bedoelde als het gaat om de verveling te verbreken. Dit was waar hij warm van liep… en tja, blijkbaar was hij niet de enige die er zo over nadacht. Hij gaf haar dan ook genoeg tijd en stilte om er eens goed over na te denken. Om hem eens goed te voelen. Het was toch wel prettig om een warm lijf tegen je aan te hebben en onbegrensde affectie te krijgen van iemand zonder ook maar een greintje ervoor terug te moeten geven. Bij haar vraag gaf hij een charmante en warme glimlach. Als hij het goed had gehoord was ze zelf bijna meegegaan in zijn gespin. Wat een schatje was dit toch. Misschien dat hij haar wel zou houden. Na een korte stilte te hebben laten vallen beantwoorde hij vraag dan ook. “Nou lieverd, dat kan vanalles zijn. We zouden samen in de zon kunnen gaan liggen bij de rivier, gewoon wat ontspannen. Niks meer of minder dan dat. Of het hebben over kruiden en planten. Of andere dingen… wat je maar wilt” Hij verlaagde zijn toon bij de laatste woorden en legde de beslissing compleet bij de ander. “Gewoon wat tijd met elkaar besteden, ik zou je heel graag wat beter willen leren kennen-” Warhound had een manier van praten waardoor het nooit zeker was wat hij met zijn woorden bedoelde. Het kon altijd op iedere manier opgevat worden die je maar wilde. Al legde hij er nu wat extra boodschap bij door ook zijn snuit nog eens tegen haar pels te duwen in een vriendschappelijk gebaar. "-dat kan toch niks kwaad?"

The extreme always seem to make an impression