[OPEN] Pink

Met een klein gaapje werd Celestial wakker. Ze lag in de comfortabele maar warme combinatie van verschillende vachten en zomertemperaturen. Voor nu had ze haar oogjes nog toe, maar niet voor erg lang meer! Nu ze haar middagdutje gehad had, was het tijd voor een klein ontdekkingsrondje. Met onhandige stapjes ging ze het nest uit, waarna ze haar neusje in de lucht stak in de hoop wat interessants te ruiken. Ze zette drie stapjes richting een onbekende geur, maar ze was nog niet erg goed in lopen, en viel dus plot omver. Celestial was erg verdwaasd. Hoe was dat nu plots gebeurd?

Het was nog niet zo lang geleden dat Tinykit de wereld voor het eerst te zien had gekregen. Maar voor hem leek het al eeuwen geleden. Zijn ogen schoten van links naar rechts, naar alles om zich heen. Er was zoveel te zien! En dan hebben we het nog niet eens gehad over ruiken en horen. Hij was helemaal overdonderd door alle indrukken. Plots voelde het katertje beweging naast zich. Niet dat hij het concept "zus" al begreep, maar hij zag de bekende poes overeind komen en weg stappen. Dat mocht niet! Ze mocht helemaal niet weg! "Bwijf!" bracht hij wanhopig uit. Tot grote schrik viel ze om. Hij moest en zou haar helpen. Met dezelfde onhandigheid stapte hij op haar af. Hij voelde zich moedig. Dat had hij toch even voor mekaar! Hij duwde zich tegen haar aan, alsof dat haar overeind zou krijgen. Hij begreep niet zo goed dat ze veel groter was dan hij. Toen het niet lukte bracht hij een gefrustreerde "arww" uit.

Ergens achter haar hoorde ze wel wat gebeuren, maar ze besteedde hier geen aandacht aan. Ze was op missie en die zou niet verstoord worden. Toen ze omviel was haar missie echter vergeten. Krokodillentraantjes sprongen in haar nog gesloten ogen en met een grote pruillip kwam ze overeind. "Mwaamwaa," piepte ze hard, het enige woord wat ze uitspreken kon. Tot haar grote teleurstelling was het niet mama die naar haar toekwam. Maar één van haar siblings! Die begon tegen haar aan te duwen en met een geërgerde zucht tikte ze met haar kleine staartje tegen diens lichaam aan. Ze wou mama.

Verward onderging hij zijn zus haar irritatie. Ze was gewoon met haar staart tegen hem aan aan het tikken. Mocht hij haar niet helpen dan? Hij begreep niet goed wat hij verkeerd deed. Hij bedoelde het toch goed? Teleurgesteld stopte hij met wat hij aan het doen was en zette hij een paar slungelige stapjes naar achteren. Hij was net afgewezen door zijn eigen zusje. Met een sip koppie keek hij haar aan. "Wa?" piepte hij. Als ze zijn hulp niet wilde, dan moest iemand anders haar komen redden. Deze situatie was hopeloos. En net toen hij dacht dat het niet erger kon worden, rolde hij ook om. "Waaahhf!" bracht hij verrast uit.

Haar broertje gaf het op, gelukkig maar. Ze vond het helemaal niet leuk dat hij zo aan haar zat te sjorren. Dat ze hem hiermee verdrietig had gemaakt wist ze niet, en als ze het geweten had zou het haar vast niks uitmaken! Haar wereldje draaide nog helemaal om haarzelf. Ze spitste haar oortjes toen haar broertje tegen haar begon te praten maar stak haar neus welbedacht de andere kant op. Pas toen ze een schreeuw hoorde draaide ze zich om. Oei, wat was er gebeurd? Ze kwam overeind en kroop richting haar sib. Hij was ook gevallen, concludeerde ze toen ze dichtbij genoeg was gekomen. Ze lachte giechelend om hun onhandigheid, al vooral om de zijne.

Zijn zusje kwam toch maar kijken wat er gaande was. Dat werd tijd, want hij kwam maar moeilijk overeind. Ze kwam hem redden! Maar in plaats daarvan begon ze om hem te giechelen. Verward keek hij haar kant op. Even was hij bang dat hij nooit meer op zijn pootjes terecht zou komen. Maar hij wist zichzelf te bedaren. Mama of papa zouden hem makkelijk kunnen redden! Dat kwam wel goed. Hij besloot mee te lachen met Celestial. Want als hij er over nadacht was het ook wel grappig. Minder grappig was dat hij in het proces van lachen opeens keihard begon te hoesten. Met grote oogjes keek hij zijn zus aan. Help!