On your tippy toes

Op het moment was er een queen op haar aan het passen, iets dat het poesje eigenlijk alles behalve leuk vond. Haar moeder was lief, in haar rode vacht kon ze uren blijven liggen en stilletjes de wereld gade slagen. Alleen deze poes was anders, ze had een grote mond en hoewel haar woorden honing zoet waren, kon Everkit zich er niet in vinden. “Toe, ga met de anderen spelen” werd haar bemoedigend toegefluisterd en zachtjes werd ze in haar rug geduwd naar de andere kittens. Wat geschrokken stribbelde Everkit niet tegen, maar ze vond het niet leuk. Ze hupte dat dichterbij, maar hield afstand va de wild spelende kittens. Waarom mocht ze niet gewoon bij mama zitten?

&Whitekit

Grote oren hadden soms nog wel een voordeel, hoor! Zo kon ze de kitten van achter haar al aan horen komen lopen zelfs voordat ze sprak. "Hey," bij haar begroeting keek ze op, waarna ze zag dat de kitten die contact zocht ook wit was, net als zij. Alleen waren haar eigen oortjes en neus rossig, terwijl de kitten voor haar écht sneeuwwit was. Ze was mooi, vond Everkit. Kort keek ze de ander aan en gunde haar een warme glimlach als antwoord. Met haar poot wees ze voorzichtig naar de ander, haar kopje vragend scheef. Zonder woorden probeerde ze haar naar haar naam te vragen.

Bij het horen van d'r naam twinkelden haar oogjes vrolijk, Whitekit. Ja hoor, dat vond ze wel passen. Haar vachtje was immers zo wit als de hemel wanneer je de zon niet kon zien door de wolken, en haar oogjes net zo blauw als dezelfde hemel wanneer de wolken dan weer waren weggetrokken. De ander vroeg om haar naam waarop ze Whitekit enkel nietszeggend aan keek. Even dacht de poes na; hoe kon je 'altijd' definiëren zonder woorden? Ze vond de betekenis van haar naam überhaupt al lastig om te begrijpen, laat staan om het uit te beelden. Want wat betekende het om voor altijd te duren? Uiteindelijk kreeg ze een idee en enthousiast tekende ze met haar scherpe nageltje een rondje in de grond. Alle behalve perfect rond, maar het zou werken. Het poesje bewoog haar poot langs de lijn en bleef rondjes draaien. Zie je Whitekit? Net als een cirkel die geen einde kent, dat is mijn naam.  

Met grote oogjes vol hoop en interesse keek ze naar haar nieuwe vriendinnetje, de witte kitten die met een zeer bedenkelijke frons op haar gelaat toekeek naar haar rondje. Zou ze het snappen? "Uhm," klonk er bedenkelijk. Everkit richtte haar grote, rode oortjes op de ander. "Een cirkel?" ze schudde haar kopje. Cirkelkit? Dat zou een grappige naam zijn geweest. Het poesje zette haar klauwtje weer in de cirkel en bleef nieuwe rondjes maken en toen leek het kwartje te vallen. Voor heel eventjes. "Is het Never?" zachtjes giechelde het poesje, waarna ze haar kopje vrolijk schudde. Zo dichtbij! Met haar pootje gebaarde ze de ander om verder te gaan met gokken, ze had het bijna! En als ze het raden zat was, konden ze altijd een ander spelletje spelen samen.

Ja! Ja! Dat was haar naam! Everkit haar oogjes lichtten vrolijk op en ze klapte enthousiast in haar pootjes. Oké, haar hints waren misschien niet het beste geweest, maar Whitekit had het toch geraden! Dat was soms best wel lastig soms, gezien ze niet gewoon naar een appel of iets dergelijks kon wijzen. Er was niet een personificatie van 'ever'... Of was zij dat wel misschien? De kitten trippelde vrolijk naar Whitekit, tegen we ze haar neusje even lief drukte. Nu had ze een vriendinnetje! Een vriendinnetje die haar naam wist! 

Ze gniffelde zachtjes en zonder echt geluid toen de ander diens neusje tegen haar wang drukte. Oh, dat was lief. Whitekit was lief, ze hield van haar vrolijke uitstraling en lieve woordjes. Toen de ander dan ook vroeg wat ze konden doen dacht ze even na, want ze wilde wel iets samen doen maar had geen zin in ruige spelletjes. Toen bedacht ze echter iets leuks en glimlachte kort, waarna ze haar kleine nageltje uit haar huls liet glijden en daarmee een geconcentreerd een rondje in de aarde tekende, waarna ze er een paar kringeltjes omheen deed als zonnestralen. Zou de ander raden wat het was?