Brave little Warrior [Ashkit]

Een klein grijs bolletje schoot door de Nursery heen. Ze was al sinds de zon op kwam wakker en er waren niet veel kittens meer waarmee ze kon spelen. Niet dat ze überhaupt veel speelde, maar momenteel verveelde ze zich stierlijk. Van een van de Queens had ze een mosbal gekregen, waarmee ze zich kon gaan vermaken, maar het zag er niet naar uit dat het veel hielp. Ashkit tikte het bolletje van zich weg en schudde met haar achterwerk, waarna ze erachter aan sprong en over het bolletje heen rolde. Met een zacht gegiechel rolde ze weer overeind en tikte overnieuw tegen de mosbal aan. Ze kon niet wachten op volgende maan, wanneer ze eindelijk apprentice kon worden en dus dingen kon gaan leren. Natuurlijk had ze in haar vrije tijd, of te wel altijd, al wat dingen proberen te leren. Maar warriors en apprentices nadoen was niet altijd geweldig. Vaak werd ze weggestuurd omdat ze in de weg zat.
Ashkit keek op toen een schaduw over haar heen viel en ze keek op toen ze haar leader hoorde spreken. "Stallionstar!" miauwde ze vrolijk, waarna ze zich tegen zijn poten aan drukte. "Oh, kunnen we buiten spelen?" Haar ogen fonkelde vrolijk terwijl ze omhoog keek. "Mag ik trouwens iets vragen?" kwam er daarna voorzichtig achteraan.

Haar leader vond 't goed om te gaan spelen, dus kon ze eindelijk weer eens naar buiten toe! Haar oortjes stonden vrolijk overeind, terwijl ze richting de gevlekte kater wandelde. Met een zacht gesnor kroop ze tegen zijn pluizige vacht aan en keek omhoog. De vraag die in haar kopje speelde zat er al een tijdje, maar ze durfde 'm nooit echt te vragen. Bang voor 't antwoord waarschijnlijk, bang dat haar mama kwaad op d'r werd als ze het vroeg. Toch wilde ze 't weten. Ze wilde weten of de verhalen van de queens waar waren. Ashkit dacht eventjes na, ze wilde dit goed formuleren, ze wilde zichzelf niet voor schut zetten. Ze was een grote meid, ze kon dit! "Spreek je mama wel eens?" vroeg ze daarna, duidelijk, krachtig, maar met een hint van onzekerheid in haar stem.

Het antwoord dat ze kreeg .. irriteerde haar ergens best wel. Ze wilde gewoon een simpel en doeltreffend antwoord krijgen en dat kreeg ze nou weer net niet. Ashkit kwam overeind en zetten haar pluizige vacht een beetje uit, waardoor ze net een klein bolletje vacht leek. "Maar jij bent Leader! Kan je haar niet altijd spreken?" vroeg ze daarna, terwijl haar ogen doordringend naar haar leader keken. Het was goed aan haar te zien dat ze een kitten van Abysshowl was, ze liet niet snel over zich heen lopen en kon best koppig zijn. "Ik mis haar ook wel..." piepte ze er zachtjes achteraan. Ze ging weer zitten en sloeg met haar pootje tegen het bolletje mos dat voor haar lag. "Als ik leader wordt, kan ik haar ook spreken. Toch?" vroeg ze daarna. Ze keek omhoog, ditmaal een wat neutralere blik in haar ogen. Ze had één mama, dat was het enige nog. Papa en haar andere mama waren dood, ze had alleen Abysshowl nog. Maar misschien, misschien kon ze een nieuwe papa vinden?