Save me before it's too late... [Frostclaw]

Na het gesprek met de kat van haar eigen clan, wist ze wat ze moest doen. Zij was niet nuttig en moest weg. Weg van deze aarde, weg van de planneet, weg van dit sterrenstelsel. Weg van dit leven. Ze kon beter naar de starclan om daar verder te leven. Dit had geen zin, haar hart behoorde toe aan Frost, maar hij wou haar niet. Hij was niet de ware, maar zij wou niemand anders. Tranen stroomden over haar wangen bij deze gedachte, de regen was weer uit volle hevogheid losgebarsten en een bliksemschicht sloeg niet ver van haar vandaan in. Ze schrok zich dood en de boom die de straal had geraakt verpletterde haar bijna, maar ze wist op tijd te stoppen en de boom viel voor haar pootjes. Dit was zeker het teken dat ze dood moest, of bedoelde de starclan dat ze met deze onzinnigheid moest stoppen? Ze zuchtte, neej, het was het eerste. Was ze 2 seconden later gestopt, had ze er onder gelegen.
Behendig sprong Fluf over de boom op weg naar de hoogstenen. Haar tranen waren nauwelijks meer zichtbaar door de regen die ook van haar gezicht droop. Maar ze moest door, ze moest Frosti uit zijn lijden verlossen. Als zij er niet meer was, had hij niks meer om zich zorgen over te maken. Hij zou vredig leven zonder enig teken van zorgen. Ja, dat stond haar te doen. Het woord kon ze maar moeilijk uitbrengen, maar ze dacht het alleen maar. Zelfmoord. Het stond nu voor de rest van haar leven in haar geheugen gegrift. Voor de rest van haar leven die hooguit nog maar een kwartier zou duren. Ze keek naar de hemel, 'Laat het alsjeblieft niet al te pijnlijk worden!' smeekte ze de starclan en zag op nog geen 2 minuten loopafstand de hoogstenen al verschijnen. Rustig liep ze verder en slikte even wat angst weg. Ze was bang voor de dood die haar te wachten stpnd. Moest dit echt? Ja, dit moest, het moest voor Frost, ze deed alles voor frost. Als hij maar gelukkig was. Ergens in het gebied zag ze een zeerhoge rots, snel spurte ze erheen. Toen ze aan de voet van de rots stond, keek ze even naar boven. Deze zou het worden, hier ging ze vanaf springen. Snel probeerde ze boven te geraken, maar telkens gleed ze uit over de vlakke, gladde stukken van de steen. Ze liep een stukje om de rots heen en vond toen een beter stuk. Weer klom ze naar boven en deze keer kwam ze makkelijk boven. Voorzichtig liep ze wat vooruit en ze keek naar beneden. Het was hier vrij hoog en beneden zag ze een aantal speerpuntige rotsen. Als ze daarop viel was ze opslag dood. Dat was dan ook het plan. Ze sloot even haar ogen en mompelde vlug, 'Laat dit snel voorbij zijn!' Ze opende haar ogen weer, hield haar adem in en sprong met haar ogen terug dicht. Ze viel een stukje naar beneden tot ze ineens aan haar staart werd vastgenomen. Was het al voorbij? was ze al dood? Of...

Alleen voor Frosti de Tosti Razz

Save me before it's too late... [Frostclaw] 07c491f3d48309e318f224a

Save me before it's too late... [Frostclaw] Fluffytailos

Save me before it's too late... [Frostclaw] Fluffytail

Frostclaw liep met beneden hoofd het kamp uit. Hij staarde naar zijn poten, terwijl de regen op zijn rode vacht viel. De tranen vielen naar beneden, onzichtbaar door de kletterende regen. Hij begon te rennen. De bomen flitste voorbij, een donderknal was te horen. En de boom viel om, waartegen hij sloeg. hij klemde zijn tanden op elkaar, zijn gedachten waren bij Fluffytail. Zijn intuïtie rende door, nam de overhand. Hij keek rechtdoor, hij zag de hoge bomen voorbij flitsen, het sterrenmeer, waarin de bliksem duidelijk te zien was. Hij kon nog de verrotte resten zien van zijn gebeurtenis met fluffy, die in het water was gevallen. Daarna had hij haar niet gezien. Hij keek strak voor zich uit, de Hoogstenen naderde. De donkere wolken boven hem lieten nog meer regen vallen. alsof zijn tranenregen niet genoeg was. Frostclaws poten waren ontbloot, hij had meer grip op de stenen. De mos tussen zijn poten was zompig, de klitten in zijn vacht groter. De regen maakte het er niet beter op. Een donderslag liet vogels angstig de lucht infladderen. Eigenlijk wilde hij helemaal het kamp niet uit, maar zijn poten wilde niet gaan liggen. Zijn staart zwiepte heen en weer. Hij ging op de stenen zitten. Hij staarde met gebogen kop naar de grond, verdoofd. Zijn oren lagen plat tegen zijn natte vacht.
Toen spitste hij zijn oren. zijn ogen rezen naar voren bij het horen van de stem. 'Laat het alsjeblieft niet al te pijnlijk worden!' smeekte de stem. Hij kende die stem maar al te goed; Fluffytail. Hij keek naar de hoge steen die wat verder weg lag, en zag daar het witte bolletje vacht. Frostclaw wist niet hoe snel hij moest opstaan. Hij sprintte naar de hoge steen toe, de poes klaar om te vallen. Val niet, val niet, val niet! smeekte hij denkend. Hij klom half uitglijdend de natte stenen op, brandnetels lieten zijn vacht pijn doen. De bramenstruiken maakte diepe schrammen over zijn poten en buik. Hij had de snelste weg gekozen, maar ook echter de meest pijnlijke. Maar het kon hem niks schelen. Het bloed sijpelde zacht uit zijn onderbuik, maar Frostclaw bleef doorrennen. "NEE!" Schreeuwde hij toen de poes wilde vallen. Hij klom nog harder naar boven, en na 2 vossenlengtes was hij er eindelijk, de tijd leek slomer te gaan. Hij rende sloom, terwijl Fluffytail snel viel. Hij ging op zijn buik liggen, en kon nog net het puntje van de witte staart pakken. Hij zette zijn nagels in de staart, het zou vast gaan bloeden. Maar met deze regen waren zijn kussentjes glibberig. Hij trok Fluffy omhoog en zette haar neer. Met zachte ogen keek hij haar aan. "Fluffytail..." zei hij. "Laat me nooit, maar dan ook echt nóóit meer zó erg schrikken!" hij keek naar de poes wanneer hij het zei. Zijn hart was geheeld bij het zien van de ogen van de poes. Hij likte zonder erbij na te denken teder haar voorhoofd, en raakte daarna haar roze neusje aan. 'Vergeef me, voor alles.' fluisterde hij zacht. "ik hou van je, Fluffytail"

Save me before it's too late... [Frostclaw] 34hgso9

_{Let the happyness shine. Forget the terrible past.
Because the world that excist now, is the future.
You will shine as a star as long as you are yourself.}
They could use your clicks:

Save me before it's too late... [Frostclaw] Lsmaw

Save me before it's too late... [Frostclaw] FhKDF

Save me before it's too late... [Frostclaw] F6Z0G

Ze voelde ineens een steek van pijn door haar lichaam gaan en ze een paar druppeltjes bloed naar beneden vallen. Op de 1 of andere manier kwam ze nu pas te zien hoe scherp die punten wel niet waren en hoe hoog ze wel niet was. Ze schrok zich dood en liet zich omhoog trekken. Toen ze weer vaste grond onder haar pootjes voelde en merkte hoe haar staart werd losgelaten, ging ze zitten en draaide zich naar de kat die haar gered had. Frost... Maar? 'Fluffytail..." zei hij. "Laat me nooit, maar dan ook echt nóóit meer zó erg schrikken!" Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht en ze knikte licht. Haar oogjes keken even in de zijne, maar ze richtte haar blik daarna naar de grond. Verlegen en een beetje beschaamd. Ze voelde plots iets over haar voorhoofd, ze keek op en voelde zijn neusje tegen de hare. Het voelde zo ... vertrouwd. Hij raakte haar neus maar even, maar voor haar leek het best lang. Ze hield van het gevoel dat ze er door kreeg, glimlachend keek ze hem aan en keek toen weer naar haar pootjes, Blozend. 'vergeef me, voor alles.' hoorde ze toen zijn stem zeggen. Ze keek op en knikte. Tuurlijk vergaf ze hem alles, ze hield van hem en ze kon niet lang boos op hem blijven. Niet dat ze dat ooit geweest was, maar...
Weer hoorde ze hem iets zeggen en ze het duurde even tot die woorden tot haar doordrongen, 'Ik hou van je, Fluffytail.' fluisterde hij zacht, maar daarom voor haar niet minder van betekenis. Toen de woorden eindelijk tot haar doordrongen, keek ze de kater even aan. Had hij nou net gezegd... Had hij echt gezegd dat... Zacht duwde ze haar neusje even tegen die van hem, 'Ik hou ook van jou,' zei ze zachtjes. 'Ik hou van je met heel mijn hart, ik laat je nooit meer gaan. Vergeef me van daarnet, ik dacht dat je me niet wou en dat je beter...' Ze maakte haar zin niet af en keek de kater even aan, 'Ik was stom bezig' zei ze toen zeer zacht. Ze zette een stapje dichter naar Frost toe en voelde zijn vacht tegen de hare. Zacht vleide Fluf haar hoofdje tegen hem aan. Als ze een mens was had ze hem een knuffel gegeven, maar om op 2 poten te gaan staan, was wat overdreven. Ze glimlachte naar hem en gaf hem zacht een likje over zijn wang. Hij was echt aardig en lief. 'Zullen we hier weggaan?' vraagt ze, 'Straks vallen we nog naar beneden.' Pas nadat ze deze zin had uitgesproken merkte ze dat de zon weer was gaan schijnen. Rustig keek ze naar Frost en zag toen hoe zijn vacht eruit zag, 'Je moet echt eens wat meer zorg dragen voor je vacht.' grapte ze.

Save me before it's too late... [Frostclaw] 1292135689_cat%255B4%255D

Frostclaw
Here in the dark, in these final hours
I will lay down my heart and I'll feel the power

'Ik hou ook van jou,' zei ze zachtjes. 'Ik hou van je met heel mijn hart, ik laat je nooit meer gaan. Vergeef me van daarnet, ik dacht dat je me niet wou en dat je beter...' Ze maakte haar zin niet af en keek de kater even aan, 'Ik was stom bezig' zei ze toen zeer zacht. Frostclaw voelde Fluffytails vacht langs de zijne, en een lik op zijn wang. 'Zullen we hier weggaan?' vraagt ze, 'Straks vallen we nog naar beneden.' Pas nadat ze deze zin had uitgesproken merkte ze dat de zon weer was gaan schijnen, net als Frostclaw. Rustig keek ze naar Frost en zag toen hoe zijn vacht eruit zag, 'Je moet echt eens wat meer zorg dragen voor je vacht.' grapte ze. "Ik moest je eerst redden van de dood" zei Frostclaw luchtig tegen Fluffytail. Hij keek omhoog, de zon fel in zijn ogen schijnend. "Ik geloof dat de StarClan blij is dat we het goed hebben gemaakt" zei hij. Hij keek in de ogen van de poes, zijne vol liefde. Hij voelde de pijn prikken aan zijn buik. "Au" zei hij zacht. "Als ik jou moet redden, moet ik mijn eigen leven riskeren." zei hij. Hij grinnikte om zijn eigen grapje en likte fluffytail over haar oor. Hij fluisterde: "Ik hou meer van jou" Hij sprong van steen tot steen, deze keer een andere route. "Kom maar!" zei hij toen hij zag dat Fluffytail nog boven stond. De stenen waren nog glibberig, maar het ging wel. Hij stapte voorzichtig van steen tot steen, en lette goed op Fluffytail. Toen ze onderaan waren raakte Frostclaw weer teder haar neusje aan. Hij keek in de ogen van de poes. "fluffytail.. Wil je mijn partner zijn?" vroeg hij met wat onzekerheid. Hij keek vastberaden naar fluffytail. Een paar vlinders vlogen over hun heen. De zon verwarmde de vacht, en liet ook de natte stenen glibberen. Frosts onderbuik, die vol schrammen zat, prikte. Hij vertrok zijn gezicht en keek nar Fluffytail. Hij grijnsde. Het zou niet lang meer duren voor hij zijn antwoord zou krijgen...

_{Let the happyness shine. Forget the terrible past.
Because the world that excist now, is the future.
You will shine as a star as long as you are yourself.}
They could use your clicks:

"Ik moest je eerst redden van de dood' zei Frost luchtig. Ze glimlachte even en keek hem "onschuldig" aan. Ze zag hoe hij naar de zon keek en het leek net of zijn oogjes licht begonnen te geven. Voor haar althans. 'Ik geloof dat de StarClan blij is dat we het goed hebben gemaakt', zei de kater tegen haar. Ze knikte, 'Dat weet ik wel zeker', zei de witte poes en hij zag dat hij naar haar keek. Verlegen wende ze haar blik af en keek ze naar de grond. De nog natte en koude steen waar ze op stonden. Al snel keek ze weer op toen ze de kater iets hoorde zeggen. 'Au', zei Frost zacht, 'Als ik jou moet redden, moet ik mijn eigen leven riskeren' Hij grinnikte. Er verscheen een glimlach op fluffytail's gezicht en zei zacht, 'Maar je deed het wel.' Ze voelde zijn tong over haar oor en hoorde hoe hij fluisterde, 'Ik hou meer van jou.' De witte poes greens even, 'nietes', zei ze vrolijk, 'Ik hou meer van jou.' Ze bekeek hem even toen hij zo behendig van steen tot steen sprong, 'Kom maar!' riep hij naar Fluffytail 'Ik kom al!' zei ze vrolijk en sprong vrolijk naar hem toe. Ze gleed bijna uit, maar wist nog net te blijven staan. Ze stond even stil en keek grijnzend naar Frostclaw die haar de hele tijd in de gaten hield. 'Ik kom wel beneden hoor', zegt ze, 'Maak je maar geen zorgen.' Ze sprong weer vrolijk verder, maar deze keer lette ze wel een beetje beter op waar ze haar poten zette. Na nog een paar meter naar beneden, voelde ze eindelijk weer wat gras onder haar poten. Het warme, groene gras dat door de zon werd verwamd. Toen voelde ze zijn neusje weer, zo zacht en lief. Haar oogjes keken hem even liefdevol aan. Toen ze merkte dat hij haar aankeek, probeerde ze hem aan te blijven kijken. Telkens wou ze weer verlegen als ze kon zijn, haar blik afwenden. Maar ze verboot het zichzelf, die ogen waren te mooi om niet in te kijken, waarom zou ze dan haar blik afwenden? Ze werd uit haar gedachtes geschudt door een vraag van Frostclaw, 'fluffytail.. Wil je mijn partner zijn?' vroeg hij onzeker, maar hij herstelde zich al snel en keek haar vastberaden aan. Fluffytail had niet veel tijd nodig om na te denken, maar ze was even het woordje kwijt. Dat klinkt misschien dom, maar het was wel zo. Ze keek even naar de vlinders die net een woordje leken te schrijven, Ja. Ze keek even naar Frost, waarbij het gezicht even vertrok en hij toen vrolijk naar haar greens. Ze grinnikte even zacht. 'Ja', zei Fluffytail toen glimlachend, 'Heel graag zelfs.' Haar oogjes twinkelden vrolijk en ze raakte met haar neusje de zijne aan. 'I never let you go.' fluisterde ze. Ze gaf hem een likje over een wonde in zijn nek. 'Ik zou jezelf maar verzorgen voor het erger word', zei ze grijnzend en keek hem even liefdevol aan.

Save me before it's too late... [Frostclaw] 1292135689_cat%25255B4%25255D

Frostclaw
Here in the dark, in these final hours
I will lay down my heart and I'll feel the power

Frostclaw zuchtte opgelucht bij het horen van het antwoord van Fluffytail. "ja" zei ze. "Heel graag zelfs" de ogen van Fluffytail twinkelden bij het zeggen van de woorden. Ze raakte kort Frostclaws neusje aan, maar voor hem duurde het een eeuwigheid. "I never let you go" zei ze en likte een wondje schoon in zijn nek. Hij vertrok even van de pijn, maar dat verzachtte al gauw. "Ik zou jezelf maar verzorgen voor het erger word" zei de poes liefdevol en grijnzend. Frostclaw glimlachte even. Doen dan iets, doe dan iets, schreeuwde het in zijn hoofd. Frostclaw stond op en liep naar fluffytail toe. Hij gaf haar een kopje. "I will never let you go, my love. Not in a tenthousand moons, even not after that..." murmelde hij zacht. Hij keek in de ogen van Fluffytail. Hij glimlachte even. "...En nu ga ik mijn vacht doen, voordat het nog erger word, als dat tenminste nog kan." maakte hij zijn zin grappend af. Hij begon hevig aan zijn vacht te likken, en stiekem, nou ja stiekem, hij hoopte eigenlijk dat Fluffytail hem een handje zou helpen. Niet omdat extra hulp fijn was, nee, om zo dicht mogelijk bij haar te zijn. Hij tilde zijn poot op om zijn buik te doen. Het zat vol wonden; brandnetels staken nog in zijn vacht. Kleine doorns zaten vastgegrepen tussen de klitten, en vormde een natuurlijk grotere wond, maar ook een ingewikkeldere klit. Nu viel Frostclaw het eigenlijk op dat hij er echt niet uitzag. Zijn witte buik was rood van het bloed. Zijn heldergroene kijkers sloten zich, en hij waste zijn vacht. Nu hoopte hij echt dat hij fluffytails zachte vacht mocht voelen, en haar gezichtje vlak bij die van hem te hebben. Hij likte rustiger door, wachtend of Fluffytail hem zou helpen...

_{Let the happyness shine. Forget the terrible past.
Because the world that excist now, is the future.
You will shine as a star as long as you are yourself.}
They could use your clicks: