{Search Hazelpaw} Loving means losing

"Sometimes it's hard to love someone because you're so afraid of losing them"

Amberstorm ijsbeerde rusteloos door het camp. Zonet had Stallionstar haar verteld dat Hazelpaw vermist was en om heel eerlijk te zijn wist ze niet goed hoe te reageren. Opgelucht? Blij dat de kattin iets van zelfstandigheid in haar had, dat ze was weggelopen? Of verraden, omdat ze al net als haar moeder was, weglopen als het te moeilijk werd, hen allemaal verlaten voor niéts, haar clan gewoon in de steek latend? Misschien was ze wel helemaal niet weggelopen. Misschien had een rogue of een bloodclanner of misschien zelfs een Riverclanner haar meegenomen; misschien leefde ze niet eens meer, al was er geen bloed en geen lichaam gevonden. De vragen knaagden aan haar. Ze hield zich voor dat het gewoon was omdat het een clangenoot was - maar ze wist ook dat het veel erger was omdat het haar dochter was, hoe zeer ze ook probeerde dat te vergeten. Ze hadden een connectie die ze met niemand anders, zelfs niet met Falconpaw, had. Eén van de redenen waarom ze zo wreed kon zijn tegen de kattin. Uiteindelijk kon ze het niet houden. De bruine kattin richtte zich tot de clan. "Katten van Windclan!", riep ze, om hun aandacht te trekken, "Hazelpaw is vermist!" Ze wist niet voor hoeveel katten dit een schok was. Sowieso was haar afwezigheid opgemerkt; de clan was immers hecht, hechter dan haar familie ooit geweest was. "We moeten naar haar op zoek gaan, wie gaat er mee?" Ze keek de groep van katten rond, haar stormachtige groene ogen een rare combinatie van boos en bezorgd. Ze deed dit niet omdat het haar dochter was - ze deed dit voor de clan, en alleen voor de clan. Of dat probeerde ze zichzelf toch wijs te maken.

OPEN

Er wordt een searchpatrol opgemaakt van vier katten in totaal:
Leader: Amberstorm
Warrior (medicine cat): Routnose
Warrior:
Warrior/Apprentice: Falconpaw

Als je erin wil, gewoon even vermelden onderaan je post : )

Meteen toen ze Amberstorm haar verhaal aan hoorde, voelde ze zich schuldig. Ze was vandaag zo druk bezig geweest dat ze het niet eens door had gehad. De laatste tijd kwam ze weinig haar den uit, haar werk was haar toevluchtsoord geworden de laatste tijd, want dan had ze tenminste iets anders om over na te denken dan de zorgen die aan haar knaagden. Gevolg was dat ze amper haar vrienden sprak, dat ze op deze manier moest horen dat er een jonge apprentice vermist was. Niet zomaar een apprentice, maar de dochter van Amberstorm. De tabby poes leek enkel boos, maar Routnose had wel het idee dat er meer verschool achter het masker van de onstuimige poes. Bovendien was ze haar vriendin, tenminste, zo zag Routnose het. Dus stond ze op en trippelde naar de poes toe, haastig wat blaadjes van haar vacht losmakend. "Ik, uhm, ik kan mee," miauwde ze haast schuldig maar bovenalles bezorgd. "Mijn neus is goed en Lizard kan mij wel eventjes missen," de meeste gewonden stonden alweer op de poten, ze zouden het voor die korte tijd ook met één medicine cat redden. De poes slikte en wilde Amberstorm een omhelzing geven om haar te troosten, maar wist dat de poes dat absoluut niet zo waarderen. Hopelijk zouden ze haar dochter snel vinden.


Kijk maar of je Rout ook mee wilt -a-

De eerste die reageerde was Routnose, die verklaarde dat Lizardpath haar wel even kon missen. De warrior knikte haar toe, geen glimlach op haar snuit maar lichte dankbaarheid in haar groene blik. En toen werden haar oortjes gebombardeerd door beschuldigingen. Amberstorm keek met grote ogen naar haar zoon, die haar toeriep zoals zij al zovelen had toegeroepen. Hij leek te veel op haar. Dat had ze nooit gewild. Ze luisterde naar hem met haar mond vol tanden; liet het geroep over haar heen bulderen zoals donder over de vlakte. Dat het haar schuld was dat Hazelpaw weg was, dat ze er voor haar had moeten zijn, dat ze van haar had moeten houden. Dat ze het niet verdiende om naar haar te gaan zoeken, om haar moeder te zijn. Daarin had hij gelijk - maar Amberstorm zou Amberstorm niet heten als ze die woorden zonder gevecht zou laten gaan. Ze slikte de brok in haar keel weg en verborg haar emoties onder woede, zoals ze zo vaak had gedaan. "Ik heb alles opgegeven voor jullie!", riep ze boos tegen Falconpaw, haar toon gelijkaardig aan de zijne op de manier waarop enkel en moeder en haar zoon op elkaar konden lijken. De appel viel schijnbaar niet ver van de boom. "Ik ben bij jullie gebleven, ik heb voor jullie gezorgd, dat is meer dan veel moeders kunnen zeggen!" Ze verdedigde haar acties in haar koppigheid, zoals ze altijd deed, ook al was ze het misschien niet helemaal eens met wat ze in haar woede schreeuwde. "En omdat ik die woorden niet gezegd heb, is dat ineens allemaal niets meer waard?" Ze zette een stap dichterbij, zodat ze snuit aan snuit stond met de jonge kater, die nog niet aan haar lengte kon tippen. "Ze is een lafaard, net zoals haar grootmoeder!" Falconpaw wist waarschijnlijk niet eens wat er met zijn grootmoeder gebeurd was; hoe ze Amberstorm verlaten had toen ze nog een kitten was, omdat dat 'beter was voor iedereen'. Het waren de woorden van een lafaard, en Hazelpaw was schijnbaar geen haar beter.

Een dochter verliezen, hoe moest dat voelen? Haar gedachtes gingen uit naar Panthersoul, naar Oceanstar en naar alle andere vrienden die ze voor eeuwig kwijt was. Was het vergelijkbaar? Ach, wat deed het, ze moesten Hazelpaw terug vinden nu het nog kon. De poes moest niet ver zijn, moest veilig zijn, ze konden niet nog een kat verliezen. Routnose slikte en bood haar hulp aarzelend aan en kreeg enkel een knik van Amberstorm als antwoord, maar er stond iets van dankbaarheid in haar groene ogen vol emoties en dat was haar genoeg.  Enkel kwam toen Falconpaw en die begon een tirade. Routnose legde haar oren in haar nek, diep geraakt door de woordenwisseling van moeder en zoon. Ze voelde voor beide, maar was ook ontdaan van hun vijandigheid. Waarom? Maar bovenalles, waarom nu? Nu ze juist opzoek zouden moeten zijn naar de verloren dochter? Gelukkig bracht Lavenderstorm spoedig haar gedachtes om in woorden. "Jongens, jongens, alsjeblieft," begon ze triest door de haat die tussen deze familie was te voelen. Zagen ze niet hoe mooi het was dat ze elkaar tenminste nog hadden? Zij zou er alles aan hebben gedaan om haar gezinnetje weer bij elkaar te krijgen, maar die was verscheurd voor altijd. Dit was nog te maken, ze hadden elkaar nog, zagen ze dat dan niet in? "Lavenderstorm heeft gelijk, laten we onze adem sparen,"ze liet kort haar staart langs de flank van Amberstorm glijden, hopend dat ze er troost in kon vinden en gunde de jonge Falconpaw een meelevende blik. "We gaan haar heus wel vinden, weet je toevallig plekjes waar ze graag heen gaat?"