Pak aan!

Het was tijd om haar kleine zusje weer eens lastig te vallen! Met een triomfantelijke blik keek ze over haar slapende zusjes heen. Maar ze had haar furie gericht op één iemand. Ze was natuurlijk nog lang niet vergeten dat Dustkit haar zomaar van zich af had geduwd. En ondanks dat er sorry was gezegd, had Sunkit nog een appeltje met haar zusje te schillen. Ze wachtte het perfecte moment af, totdat Dustkit dicht genoeg bij de rand van het nest was. Het was moeilijk voor Sunkit om geduldig te blijven, maar toen het eindelijk zo ver was stormde ze met haar nog iets wankele pootjes richting haar zusje om vervolgens keihard tegen haar aan te duwen, met als doel natuurlijk haar zo uit het nest te Wipwap. ‘Pjak aan, Dustie!’ gromde Sunkit dan ook strijdlustig.

Dustkit werd met een schok wakker toen ze plots de merkwaardige sensatie die gepaard ging met vallen voelde. Voor ze echter besefte wat er aan de hand was, kwam ze met een smak en een plof op de harde zanderige grond terecht, waarbij een stofwolkje opblies. Het bruine poesje kuchte en keek verward om zich heen. Wat in Starclansnaam? Ze fronste en probeerde op te staan, maar haar schouder deed pijn van de val en ze was niet gewend om pijn te voelen, dus bij de minste sensatie gaf ze op en viel ze weer neer. Het was maar een blauwe plek, natuurlijk, maar voor de jonge kitten was het de ergste pijn die ze in haar hele leven al gevoeld had! Vanzelfsprekend begon ze dus ook heel luid te huilen. "Auw, auw!"

Triomfantelijk keek Sunkit naar beneden toen ze Dustkit uit het nest kreeg! Ze juichte grommend, waarna ze lachend haar kopje over de rand van het nest stak. Daar was haar zusje in het stof gesneuveld en lag ze te wriemelen op haar plek. ‘Hahaha, ljekker puh!’ miauwde Sunkit dan ook grijnzend, pretlichtjes in haar ogen. Maar het duurde niet lang voordat haar zusje in huilen uitbarstte. Even vertrok Sunkits gezichtje en een vlaag van spijt ging door haar heen. Had ze haar nu pijn gedaan? Maar al snel verstrakte Sunkits blik alweer. Dustkit had haar óók pijn gedaan, dus deze kreeg ze terug. ‘Niet huile!’ sprak het rode poesje dan ook eisend. Nee, ze maakte verschrikkelijk kabaal, ze moest zich gewoon even vermannen.

Een stemmetje van boven maande haar aan om niet te huilen, maar het was niet haar moeders stem. Dustkit fronste lichtjes en staakte haar gekrijs even om naar boven te kijken, waar ze Sunkit's blauwe oogjes over het randje zag piepen. "Maaj ikke pijn!", antwoordde het poesje schel, haar oogjes nog gevuld met traantjes en haar lippen gepruild. Het was heel ver om te vallen hoor, van helemaal daarboven tot helemaal hierbeneden! Of toch voor een kleine kitten, zoals Dustkit.

Dustkit jammerde alleen maar door. Dat ze pijn had. Goed. Dat was ook de bedoeling geweest. Het was gerechtigheid! Sunkit snorde even kort. ‘Niet aanstelle,’ mopperde ze toen meteen weer terug. Dustkit liet zich ook veel te snel kennen. Sunkit liet zich toen voorzichtig uit het nest glijden zodat ze weer naast haar bruine zusje stond en meteen met een pootje tegen haar aan begon te porren. ‘Opstjaan!’ commandeerde ze haar zusje. Niet huilen maar spelen. Het was toch wel weer goed? Zo zeer kon het toch niet doen?

Sunkit mopperde dat ze zich niet moest aanstellen, waar eigenlijk wel iets inzat. Het kleine poesje snoof haar snot en tranen naar binnen en wreef met haar voorpootje over haar snuitje. Ze moest sterk zijn! Sunkit was toch ook sterk, en zij was haar voorbeeld, dus dan moest ze dat ook zijn! Met beverige pootjes ging Dustkit rechtstaan toen haar oudste zusje haar dat commandeerde, waarna ze opkeek naar het rosse poesje. "Sojjy!", antwoordde ze, haar stem beverig al deed ze héél hard haar best om niet meer te huilen hoor, ook al deed haar schoudertje nog steeds pijn!

Sunkit was helemaal in haar sas toen Dustkit ook nog eens luisterde naar wat ze tegen haar zusje had opgedragen. Ze stopte met huilen, maar het vuurrode poesje zag nog steeds dat Dustkit op het punt van breken stond. Maar ze hield zich goed, waardoor Sunkit tevreden glimlachte. Toen ze ook nog eens sorry zei, was het helemaal weer vergeten en vergeven. Maar ergens klikte er wat in Sunkits ontwikkelende kopje. Zíj had Dustkit uit het nest geduwd, en haar vervolgens ook nog eens doen laten stoppen met huilen. Ze zou hier helemaal mee weg komen! ‘Het is al gjoed!’ miauwde ze tevreden, waarna ze zich uit het nest liet zakken en bij haar zusje ging staan. ‘Wil je nu spele?’

Dustkit keek op naar haar oudere zusje met grote onschuldige ogen. Toen ze voorstelde om iets te spelen, knikte ze enthousiast, al bijna weer helemaal vergeten dat ze net nog pijn gehad had. Als er iets was wat ze wou, dan was het wel haar grote zus trots maken. Sunkit was haar grote voorbeeld: ze was zo sterk en moedig en slim en knap! Als ze trots was op haar, dan was ze ook sterk en moedig en slim en knap en dan zou ze later een groot warrior worden, dat wist ze zeker. Daarom luisterde ze ook zo veel mogelijk naar wat Sunkit zei.

Sunkit snorde blij toen Dustkit wel wilde spelen. Heel even duwde ze haar neusje tegen haar kruin, een zeldzaam teder momentje van de rode kitten. Maar het duurde niet lang, want ze moesten een spelletje gaan verzinnen! Eentje die Dustkit hopelijk wel een beetje goed zou kunnen spelen, want ze wilde wel een beetje uitdaging. ‘Uhhhh,’ begon ze toen. Ze draaide haar kopje van links naar rechts, zoekend naar iets in de nursery waar ze mee konden spelen. Enkele seconde later viel haar een mooie, gevlekte veer haar op. Waarschijnlijk eentje die een andere kitten bij de prooistapel had gevonden. Ze rende naar de veer, pakte hem op om vervolgens er weer mee terug te rennen. ‘Hier!’ snorde ze, waarna ze de veer voor Dustkit haar pootjes legde. ‘Ik gooie, jij vange!’ En met die woorden draaide ze een rondje, waarna ze de veer zo ver mogelijk weg probeerde te gooien. Maar veren waren natuurlijk wel een beetje lastig om te gooien, dus heel ver kwam hij niet..