I should have known better [Primrose]

Ze moest met hem praten, maar waarom? Haar Apprenticetijd was al vele seizoenen achter de rug, waarom moest ze plotseling met haar oude mentor praten? En opeens kwam het in Crystalshell op: om bepaalde zaken af te maken en recht te zetten. Tijdens haar training was Primrose altijd een gezellige mentor geweest, die nooit bang was geweest om een gevecht aan te gaan. Crystal had het meerdere keren zelf meegemaakt: Dat ze tijdens een grens controle een 'verdwaalde' rogue tegen kwamen die Primrose wel even de weg zou wijzen. Maar na die tijd vervreemden ze snel, en na het gevecht waarbij de kater zo enorm gewond was geraakt en zijn zus Cloverfield was kwijt geraakt had de jonge Crystalshell haar mentor nooit laten weten hoe erg het haar speet dat hij dat had moeten doormaken. Ze had geen idee gehad hoe ze dat had moeten doen. Ze was toen nog erg jong en was enorm opgewonden geweest om warrior te zijn, ze had in hetzelfde gevecht gevochten en was trots teruggekeerd naar het kamp. Maar nu, nu ze hem af en toe in het kamp tegen kwam, wilde ze dat ze hem in ieder geval opgezocht had. Ze durfde hem niet in zijn ogen te kijken en hield hun gesprekken bij korte begroetingen, omdat ze bang was dat hij het onderwerp zou aansnijden.
Dus daar was ze dan: de grijze kattin lag in haar nest en ademde diep in: zich afvragend of Primrose in hetzelfde den lag, maar dat was niet zo. En dus moest ze naar buiten om hem te zoeken. Nog nooit had ze zich zo bekeken gevoeld in het kamp, het was alsof anderen haar zenuwen konden voelen. Snel keek ze het kamp rond en merkte met een schok dat hij vlak naast haar, net buiten het warrior's den stond. Snel herpakte Crystalshell zichzelf en keek haar oudmentor voor het eerst in tijden recht aan. En wat ze zag was eigenlijk niet zo heel anders dan het gezicht dat haar alles had geleerd, ook al liepen er nu een aantal littekens doorheen. "Hey, Primrose" Begon ze, om zijn aandacht te trekken "Kunnen we praten?"

Een tikkeltje zenuwachtig nam ze naast haar oude mentor plaats en keek hem zijdelings aan. Primrose verkondigde dat hij altijd toen had voor oud-apprentices, en hoewel dit natuurlijk ook puur beleefdheid kon zijn gaf het Crystalshell een goed gevoel. Hij ging verder met een nogal generieke vraag en zei daarna precies waar zij zo bang voor was geweest. "Ja... Dat is een beetje waar ik het over wilde hebben." begon de kattin zachtjes, zijn vraag al vergeten. Ze moest hem precies vertellen hoe ze zich voelde en moest op een duidelijke manier haar excuses aanbieden, zodat hij er wat aan zou hebben. "Toen we net klaar waren met mijn training, en jou dat overkwam" Ze keek nadrukkelijk naar de krassen in zijn gezicht "Ben ik nooit langs geweest, ik heb zelfs naderhand niet echt gevraagd hoe het met je ging. En dat had ik absoluut niet mogen doen, het spijt me" Haar toon was nog steeds zacht, maar er klonk welgemeend verdriet door die duidelijk liet horen dat ze dit niet zei om hem te vriend te houden.

De tedere en toch vriendschappelijke aanraking en de bemoedigende woorden deden haar goed en Crystalshell keek met een kleine glimlach op. Blijkbaar had Primrose het haar nooit kwalijk genomen, wat betekende dat haar zorgen grotendeels om niks waren geweest. Toen vroeg hij uiteraard naar iets dat hem nogal aanging: Hoe zijn trainingen haar hadden geholpen. Nou, Crystalshell wist wel zeker dat ze nergens zou zijn geweest zonder hem, en daar zou ze hem dan ook al te graag over vertellen. "Natuurlijk, Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet mee bezig ben. Soms hoor ik je correcties en opmerking nog in mijn hoofd" Grinnikte ze zachtjes. Dat was ook zo, hoewel hij geen strenge mentor was geweest, had Primrose zeker memorabele opmerkingen gehad.