Hopelessly devoted [Day]

Haar blauwe ogen stonden op donder, ze had echt geen hoop meer voor de toekomst. Haar, in haar eentje en kittens. Wat had de stomme Rogue wel niet gedacht! Dat ze hem van zijn vaderrol af zou laten komen en zou accepteren? Hij had een keuze gemaakt, nadat ze had gedacht dat hij haar partner zou worden. Ze hadden alles gepland, een paar sterke kittens die Cave Guards werden, tenminste dat verwachtte ze. Echter had hij voordat ze met zekerheid had kunnen zeggen dat ze in verwachting was, besloten dat de kattin teveel werk was, en te krampachtig en verklaard dat hij zijn eigen weg wilde gaan. Rogue worden en de Tribe verlaten, een verrader. Haar ogen kneep ze tot spleetjes terwijl ze diep in ademde. Het zou vast goed komen. Zolang er maar geen bij zat die zijn uiterlijk droeg, want dat zou een ramp zijn. Niemand hoefde te weten wie de kater was die ze het liefste per direct zou verminken. Een oog minder, daar kon hij vast wel mee leven. Normaal gesproken was ze niet gewelddadig aangelegd, toch kon Antler het slecht hebben dat haar hele toekomst, haar strak geplande toekomst, verpest zou worden.

Ze had echter zonder dat ze Shroud of Teller of the Endless Skies te bezoeken al wel door dat ze in verwachting was. Blije verwachting, gewoon lachen en doen alsof er niets mis was. Wellicht dat ze wel een verhaal kon verzinnen over de andere ouder van de kittens. Ze wilde niet overkomen als een verrader en had al tijden gedaan alsof ze nog nooit de liefde had gekend. Liefde, dat had ze niet nodig. Ze had zichzelf en haar taken, ze was een Cave Guard. Een die zich niet zomaar gewonnen gaf, maar nu voelde ze zich net een klein kind. Machteloos. De normaal wijze, rustige kattin had een vurige blik in haar ogen; als ze ooit de kater te pakken kreeg dan zou enkel de hoogste rang haar kunnen stoppen wraak te nemen. Doden zou ze niet, dat was de kater niet waard, maar hem duidelijk maken dat hij niet welkom was; daar had ze geen moeite mee. Er was geen hel zoals een kattin die geschaad was door het gedrag van katers. Liefde, dat was blijkbaar iets dat enkel in haar dromen bestond. Het geluid van naderende pootstappen deed haar overeind komen terwijl ze diep snoof.

Een kater, waarom moest de kat die haar hier vond in naam van de Tribe of Endless Hunting, een kater zijn. Day, natuurlijk had ze respect voor hem. Echter wilde ze niet filosoferen over het bestaan, ze wilde gewoon dat er geen kittens op komst waren en dat ze haar taken als Cave Guard uit kon voeren. Zodra hij wist dat ze drachtig was, zou hij haar waarschijnlijk per direct naar de Nursery sturen. Kattinnen hoorden moeder te worden, nieuw nageslacht te brengen voor de Tribe om op te voeden, maar dat betekende niet dat ze zich er prettig bij voelde. Immers hoorden ze niet zomaar met iedereen zoveel mogelijk piepende, kronkelende bolletjes vacht op de wereld te zetten. Het moest in een stabiel gezin gebeuren, katten hadden twee ouders nodig. Natuurlijk kon de Tribe helpen, maar ze wist niet of ze ooit nog een kater in de buurt van haar toekomstige kroost wilde hebben. 'Heb je ooit iemand zijn oog uit willen laten pikken door een arend.' Mauwde ze ijselijk kalm, duidelijk dat ze in een zeer slecht humeur was. Als haar stijve houding en vurige blik al niet voldoende waarschuwing was geweest. Emoties was niet iets waar ze goed mee om kon gaan, ze maakte haar onrustig en die onrustigheid zorgde er voor dat ze iets wilde doen. Het aanvallen van een betreffende Rogue, was wellicht wel iets waar ze het meest naar uit keek. Niet omdat ze gemeen was of iemand kwaad wenste, maar omdat ze een moeder op oorlogspad was. Hormonen, emoties en wanhoop, dat was een combinatie die Antler niet wist te handelen.

Kraak, kraak... kr.. kraak. Het was duidelijk dat een kat of roofdier haar kant op kwam gelopen en ongelovelijk veel lawaai maakte. Haar blauwe ogen stonden star en kalm, krachtig. Ze was een krachtige kattin die respect op zou eisen, niet omdat ze anderen te min vond, maar omdat ze wist dat ze het verdiende. Ze werkte hard en deed haar best voor de Tribe te leven, wist dat ze de volgende generatie moest voortbrengen en dat ook zou doen. Een mentor zijn lag niet op haar pad, ze was te onrustig en kon niet bieden wat nodig was. Echter zou ze kittens op de wereld zetten en daarmee de toekomst van de Tribe waarborgen. Day werd op een zeer toepasselijke wijze begroet door de jongere Cave Guard. Ijselijk kalm stelde ze de grote kater een vraag, een die duidelijk van diep uit haar hart kwam, een die zeer deed. Iets dat al te zien was aan haar scherpe blik en duistere houding. Klaar zittende om een betreffende kater aan te vliegen, die afwezig was. 'Ik meen niet dat een dergelijke gedachte mij ooit heeft bezocht, nee,' Mauwde hij naar enkele peinzende seconden. Haar vraag had zijn ogen doen verwijden, wellicht omdat het alles behalve vriendelijk was geweest. Ze was ergens afwezig, opende zich niet vaak voor anderen. Ze leefde voor haar werk en de hoop dat er ooit iemand trots zou zijn op haar. Afwachtend keek de kater haar aan waardoor ze zuchtte.

'Ik krijg kittens van de kater die ik het liefste... vermorzel.' Murmelde ze zacht waarna ze haar houding wat liet inzakken, verloren. Ze voelde zich verloren en dat maakte haar angstig. Ze kon geen kittens in haar eentje opvoedden. Haar blauwe ogen wendde ze alert weer af terwijl ze haar staart om zich heen krulde en gespannen heen en weer zwiepte. Day was een redelijke kater, al kon hij wellicht niet snappen hoe het was om een gezin te krijgen terwijl ze zelf nauwelijks wist hoe een Queen zich behoorde te gedragen naar haar kittens. Natuurlijk zou ze hen geen kwaad toe wensen maar het was lastig om geduldig te zijn met een opvliegend karakter als zijzelf bezat. Het was maar goed dat ze als Cave Guard zich af en toe los kon laten gaan tegenover roofdieren. Zes Moons in de Cavern, dat ging voor onrust zorgen, ongetwijfeld. Zeker nu haar zogenoemde ex-partner was gevlucht.