Welllll

Met slome passen liep hij het kamp naar binnen, met geen enkele prooi in zijn bek. Wat een zware teleurstelling was dit voor hem, maar dit zou hoogstwaarschijnlijk ook een teleurstelling voor de Clan zijn. Hij was soms een kluns, en dat wist hij maar al te goed. Hij had toch wel een soort van kunnen genieten, hij had immers een fantastisch gesprekje gehad met een leuke poes. Helaas was dat niet waar men op te wachten stond. Dat betekende zeker geen prooi voor hem! En wat een toeval dat hij juist nét rammelde van de honger. Hij maakte een knorrig geluid, waarna hij naar een poes stapte die hij herkende als Moonpaw. Hij plofte lomp naast de andere apprentice neer en snoof luidruchtig. "Heb jij al gegeten?" bromde hij. Misschien, héél misschien kon hij wel wat eten stelen van de ander. Hopelijk.

[Moonpaw eerst]

Het was een overbodige vraag geweest, die Winterpaw aan Moonpaw gesteld had. Hij had ogen, hij zag die half opgegeten muis echt wel voor haar poten liggen. Maar hij probeerde gewoon heel subtiel aan wat eten te komen. Hij dacht dat Moonpaw hem daar wel bij kon helpen. Als ze er zin in had tenminste. De ander vroeg of hij met lege poten thuisgekomen was, en Winterpaw zuchtte dramatisch. "Nou, zal ik je even vertellen hoe dit in elkaar zit hmm." begon hij, waarna hij even zijn keel lang en luid schraapte. Ja man, hier kwam de story over z'n leven. "Ik was dus aan het jagen hé, en ik zag een héél groot konijn. Alleen het probleem was, was op dat moment ik op een dorre tak stapte ofzoiets. In ieder geval, het maakte lawaai, en daarvan schrok het konijn. En toen ging ik rennen, maar het stomme beest had een hele grote voorsprong." miauwde hij, alsof het de ernstigste zaak in het bos was. (Wat ook wel een beetje zo was, want ja, nu kon hij niet eten.) "En toen had ik hem echt bijna. Bijna. Ik voelde z'n gekke pluizige staart tussen m'n poten, maar toen... dook ie z'n hol in." Besloot hij tenslotte te eindigen. Dat laatste was niet helemaal waar. Hij was keihard op z'n muil gegaan, en toen was het konijn gewoon weggerend. Maar dat ging hij nooit zeggen, daar was hij veel te trots voor. "Dus ja, nu zit ik hier, zonder prooi, met ont-zet-ten-de honger." Hij keek de ander met een pruillipje aan. Hij was zo zielig!