Big thunder, little rain [Mottleshroud]

Mottleshroud trippelde over de moorland, een groot konijn hing in zijn bek. Zijn ogen waren gefocust op de lucht die langzaam steeds donkerder kleurde. Het zou niet lang duren tot het noodweer zou los barsten. "Leaf-fall" bromde hij tussen het konijn door. Hij wenste vurig dat die tijd van het jaar gewoon helemaal niet bestond, gewoon weg foetsie. Enkel new-leaf en Green-leaf. Maar hij wist dat in de koude manen het woud zich herstelde voor de volgde seizoenen. Langzaam kwam er motregen uit de lucht vallen, bliksem schoot door de lucht en in korte tijd veranderde de rustige regen in een stortbui alsof de wolken al het water los lieten dat ze de hele zomer hadden vast gehouden. Snel schoot hij vooruit, zoekend naar een tunnel waar hij kon schuilen. Niet helemaal in de tunnel, dat kon gevaarlijk zijn. Maar de kater met de korte dunne vacht hield niet van regen, enkel de ingang was goed genoeg. Hij rende naar de dichtstbijzijnde tunnel. Hij wou de tunnel in kruipen maar tot zijn schrik was iemand hem voor geweest. Hij herkende het gestalte van Woodpaw. Langzaam keerde de regen zich in een motregen en de apprentice stak zijn kop uit het hol, "Eh hallo" miauwde hij wat geschrokken. Hoi woodpaw," miauwde mottleshroud rustig terwijl hij zijn oren nog verder in zij nek drukte tegen de regen.  

"Hai, Mottleshroud." miauwde Woodpaw, "Waarom wacht je bij mijn hol? Is iemand naar mij op zoek? Amberpaw ofzo?" vroeg hij, Amberpaw sprak hij op een hoog toontje. Mottleshroud trok zijn met zijn wenkbrauwen. Hadden die twee iets? "Ik doe het zelfde als jij, schuilen voor de regen. Hup, kruip dieper in de tunnel dan pas ik er bij!" bromde hij, en hij probeerde zich al wat verder in het hol te wurgen met het grote konijn nog steeds in zijn bek. Een nieuwe rilling liep over zijn rug toen de mot regen weer veranderde in een stort bui en zijn vacht nog verder verzoop.

Gelukkig kroop de apprentice verder in de tunnel, opeens bedacht Mottle wat. "Woodpaw loop door, een stukje verder is een kleine open plek, daar kunnen we verder schuilen." miauwde hij terwijl de woorden verder na galmde door de tunnels. Nader inzien kon hij het beter zelf doen, voor als de jonge kater ene verkeerde afslag nam of in paniek raakte. De tunnels konden soms levensgevaarlijk zijn. "Wacht," miauwde hij kort, hij pakte zijn konijn weer op en glipte langs de Apprentice door de tunnel, "volg" murmelde hij door het konijn heen. De kater draafde door de tunnels heen, enkele minuten later kwam hij uit bij een open ruimte, genoeg voor minstens 4 of 5 katten om te zitten en je hoefde niet te bukken. Mottle wist dat de tunnel waar ze uit kwamen en dit hol beide hoog lagen, dus dat ze nergens zorgen over hoefde te maken, en als ze wel natte poten kregen van de overstromende tunnel hadden ze zat tijd om te vluchten. De kater dumpte het konijn op te grond, "Tast toe," miauwde hij. Zijn maag rommelde als een gek, dus nam hij zelf ook een hapje.

De woorden tast toe hoefde Mottle niet te herhalen, hongerig at begon Woodpaw van het konijn te eten. Mottleshroud ging aan de andere kant liggen en nam ook gulzig een hap. Eigenlijk was hij niet van plan geweest het konijn zelf op te eten, maar het was al later op de dag dus de echte jacht patrouilles zouden spoedig terug komen met bekken vol prooi. Hij was immers niet op een officele jacht geweest. "Is het wel zo veilig hier? Komt het water hier niet binnenstromen?" vroeg de Apprentice plots bezorgd. Mottleshroud schudde zijn kop met volle mond, en slikte snel een hap door. "De tunnel waar we uitkwamen en dit hol zijn een van de hoogste tunnels. De andere tunnels zijn dieper, er is weinig kans dat deze overstroomt. En als dat zo is, dan hebben we genoeg tijd om te vluchten." miauwde hij simpel weg. De tunnel was veel korter en ook niet zo stijl, het water zo daar als laatste komen waarschijnlijk. Hij spitste zijn oren en hoorde heel zwakjes en zachtjes de regen tegen de aarde tikken. "Het regent trouwens al bijna niet meer." vervolgde hij met een glimlach, "Niks om je druk over te maken,"

De apprentice lachte zwakjes terug "Als het al bijna niet meer regent, zullen we dan weer naar buiten gaan?" vroeg hij. En toen pas besefte mottle dat de jonge kat zich helemaal niet zo op zijn gemak voelde in de tunnels, begrijpelijk. Mottle was immers een tunnler. Soort van dan, hij was ook gewoon vaak boven de grond te vinden dus eigenlijk was hij beide. De kater haalde zijn schouders op, "Als jij het wilt. Maar eerst moet dit konijn op. Ik hou niet van verspilling." er was al niet veel meer van de prooi over, maar om de laatste restjes weg te gooien met bladkaal in aantocht en een al best wel koude leaf-fall was dat meer dan zonde en verspilling. En hij nam gulzig nog een aantal happen en wachte tot Woodpaw het zelfde deed

Woodpaw begon snel aan de resten van het konijn, Mottle nam snel nog een paar happen ookal zat ie best wel vol. Al snel was er niks maar botten over. Woodpaw vroeg of hij hem de weg wou wijzen Mottleshroud wenkte met zijn staart, "Kan jij ze meenemen? Dan wijs ik de weg," miauwde hij. En voordat hij het wist dook hij de tunnel in waar ze vandaan kwamen, "Geef maar een kik als er iets is," verzekerde hij de jonge apprentice om er voor te zorgen dat ie niet al te gespannen raakte. Veel jonge katten vonden de tunnels eng, vooral als ze onervaren waren. Gelukkig kende hij de weg als hij zijn staart kende.