When life gives you lemons

Het was ergens midden op de dag en ze had een clangenoot mee uit jagen gevraagd. Even een break van het vader leven, dacht ze. Daarnaast moest ze doen alsof ze een goede, lieve clangenoot was. "Dus Shadefeather, zullen we naar de Outlook Rock gaan, misschien vinden we daar wel een hol?" Ze wierp haar gouden blik opzij naar de zwarte kater en greens. Hij was niet echt een deel van haar plan met Shattered, dat zich in haar hoofd had gevormd. Of haar plan met Sunpaw en Gorsekit. Nee dit was gewoon... het plan om een goede warrior te zijn. Dat ze niet weer gehaat ging worden zoals voor de Journey.

+ Shadefeather

No Matter What I Do, I Don’t Feel Anything

Het leven was prachtig, maar wel druk. Shadefeather was dan ook aangenaam verrast toen de Clangenote Daintywhiff hem mee uit jagen vroeg. Normaal gesproken werd hij nooit echt mee uit jagen gevraagd, zeker niet door zomaar een kattin. Hij had het aanbod natuurlijk vrolijk aangenomen en zo waren ze nu buiten het kamp op stap.
'Dus Shadefeather, zullen we naar de Outlook Rock gaan, misschien vinden we daar wel een hol?' vroeg de kattin die hem toen aankeek en greens.
De zwarte kater glimlachte vrolijk terug en knikte. 'Is helemaal goed, Dainty!' Hij had wel zin om eens lekker achter wat konijnen aan te rennen. Hij was wat dat betreft helemaal over zijn catnip sessie heen.

Daintywhiff knikte en probeerde te glimlachen. Soms was ze manipulatief en gemeen, maar ergens diep in haar kon ze wel lief zijn. Je geraakte er alleen nooit aan. De kattin werd nooit geliefd, ze kon het daarom ook niet geven. De witte slanke, poes verhoogde het tempo. De kater was een kop groter dan haar, maar eigenlijk leken ze veel op elkaar. Slank, hoge bouw, grote borstplaat. Zij was wit en hij zwart. Alleen haar staart en poten waren gevlekt. Een beetje afwezig staarde ze voor zich uit. De Outlook Rock kwam dichterbij. Net ervoor bleef ze staan. Haar haren rezen omhoog. Ze zag een rare oranje vorm. Met een gezicht. Het was een beetje stuk en er zat een grote barst in, maar het gezicht was wel duidelijk. "Wat is dat?"

~~lemons~~ pumpkins
When life gives you lemons Tumblr_nvxggptcrw1qkuwvto1_500

No Matter What I Do, I Don’t Feel Anything

De witte kattin knikte en daar gingen ze op weg naar Outlook Rock. Shadefeather had een constante glimlach op zijn gezicht en tijdens hun rustige wandeling keek hij voortdurend om zich heen, genietend van de omgeving. Hij vond het WindClan gebied toch zo prachtig, het zal het nooit gaan vervelen. Af en toe keek hij even opzij naar Daintywhiff, maar zij keek vooral een beetje vooruit. Ach ja, de omgeving recht vooruit was ook prachtig.
Na een tijdje lopen kwam de Outlook Rock in zicht, maar Shadefeather was nog niet uitgekeken naar de omgeving. Hij had net naar boven gekeken, naar een vogel in de lucht. Even was hij bang dat het een roofvogel zou zijn, maar al snel had hij in de gaten dat de vogel gewoon laag vloog en daarom groter leek. Logisch toch.
'Wat is dat?' hoorde hij Daintywhiff toen zeggen.
'Een vogel... Maar ik weet niet precies wat voor vogel,' antwoordde hij nadenkend, zijn gele ogen nog steeds gericht naar de lucht, waardoor hij niet had gemerkt dat de kattin was gestopt met lopen. Daarom liep hij ook pardoes tegen de grote steen aan, waardoor er een 'oof' uit zijn bekje kwam en hij de vogel was vergeten.
Shadefeather richtte zijn blik weer naar voren en zag eerst nog even de steen, maar toen ook de gekke groot oranje ding met een eng gezicht erop. Zijn haren rezen omhoog terwijl hij snel een paar passen achteruit deed.
'Oh.. Je bedoelt dat,' bracht hij uit. Hij wilde zijn blik niet van het rare ding afwenden, stel je voor het zou hen aanvallen!