bzz, zzb

Wauw. De woorden klonken bijna vreemd in zijn oren. Een rilling ging door het lijf van de witte kater. Alleen van hem? Geen Stallionstar meer die ertussen zou komen. Geen oude koeien meer uit de sloot halen. Ze konden een nieuw leventje beginnen, zij zo samen. Hij snorde luid. ‘Geweldig,’ miauwde hij toen met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij had het in zijn stoutste dromen nog niet verwacht dat dit ooit realiteit zou worden. Droomde hij dan nu niet? ‘Je moet met even knijpen, want ik denk dat ik droom,’ miauwde hij dan ook een beetje flauw. Hij gaf haar een lik over haar wang. Ze voelde wel echt. Ze rook echt. Maar het geheel, het was zo surreëel.

Frostfall kon niet ophouden met grijnzen. Hoe had hij dit voor elkaar gekregen? Na al die manen van om elkaar heen draaien, kennelijk. Dat hij maar comfort had gezocht bij iemand anders. Hij had verdomme een kitten, die alweer warrior was. Misschien een foutje die hij had gemaakt toen hij jonger was. Maar nu kwam eindelijk alles samen. Misschien was het wel waar dat als je ouder werd, je ook daadwerkelijk wijzer werd. Hij snorde nog een plezierig. ‘Dan mag vandaag voor eeuwig duren, want ik wil niet wakker worden,’ fluisterde hij zachtjes bij haar oor.

Frostfall voelde zich weer net een puber, pas warrior en hoe zijn ogen en hart achter deze poes aan hadden gezeten, maar nooit een woord durfde te zeggen. Wat was hij een dwaas geweest. Hij snorde onophoudelijk door, liggend naast zijn prinsesje. En hij zou haar ook behandelen als één. Ze was de koningen uit verhalen, ze verdiende aanbeden te worden. Hij drukte zijn neus onder haar kin. ‘Onmogelijk,’ bromde hij toen ze zei dat het een nachtmerrie was. Hij keek weer met zijn blauwe ogen omhoog naar haar. ‘En als het toch eentje zou zijn, moeten we deze nacht goed benutten.’

Frostfall begroef zijn kop in haar nekvacht, dronk haar geur in. Dit waren dromen die uitkwamen, verlangens die hij al zo lang had. Hij kon zichzelf niet onder bedwang houden. Hij wilde elke vierkante centimeter van haar lijf ontzettend. Ze was nu van hem en.. Hij hoorde haar wat piepen en hij hief zijn kop weer wat, probeerde haar ogen te zoeken. Hij keek haar onderzoekend aan. Ging hij te snel? ‘Als ik te opdringerig ben,’ fluisterde hij dan ook zachtjes. Hij wilde niets forceren. Het laatste wat hij wilde is dat ze op hem af zou knappen. Maar ondertussen legde hij zijn neusje in haar nek, zachte likjes gevend door haar witte vacht.

Frostfall kreeg vrij snel alweer bevestiging van de poes. Hij bromde even tevreden, waarna hij zijn staart over haar buik liet glijden. Maar in plaats van dat hij verder ging, hief hij zichzelf op zijn poten. De schemering begon al in te vallen en het werd tijd om terug naar het kamp te gaan. Of.. Hij had een beter plan. Hij wilde deze nacht met haar doorbrengen, geen pottekijkers en al zéker geen Stallion. Hij likte haar langs haar oor. ‘Ik weet wel een plekje waar we vannacht kunnen doorbrengen,’ miauwde hij zachtjes. Een verlaten vossenhol, beschermd door enkele struiken. Het zou perfect zijn, ze zouden niet gestoord worden. Hij keek haar eens diep in de ogen aan, waarna hij een knikje gaf met zijn kop om haar mee te seinen.

Frostfall keek haar even vol betekenis aan toen ze eerst het niet begreep, maar ze kreeg het door. Hij gniffelde even, waarna hij haar een knipoog gaf. Al snel vroeg ze aan hem om die plek te laten zien. ‘Met plezier,’ miauwde hij op een warme toon. Hij begon naast haar te lopen en legde zijn pluizige staart om die van haar. Dit voelde zo... goed. Het hoorde nou eenmaal zo. Eindelijk. Misschien kon hij dan nu eindelijk een plekje vinden. Misschien zelfs een echt gezinnetje beginnen. Misschien ging hij wel hard op de zaken vooruit, maar hij kon het zo duidelijk voor zich zien. Al snel kwam de holte in zicht, de struiken beschermden de ingang. Hij stapte wat naar beneden, waarna hij voor haar aan de kant ging. ‘Na u, mevrouw,’ miauwde hij galant, waarna hij haar weer een warme glimlach schonk.

Frostfall grinnikte toen de poes voor hem uit ging. Met een bedankje nog wel. Hij volgde haar op de voet en toen ze achterom keek, gaf hij een plagerig zetje tegen haar achterste. Hij kon het niet voorstellen dat het eindelijk was dat ze een dag samen konden doorbrengen. Geen pottenkijkers, niemand die hun kon lastigvallen. En ze zouden morgenvroeg wel weer op tijd genoeg in kamp zijn. Frostfall maakte zich nergens druk om. Eenmaal in het hol draaide hij even wat mos bij elkaar, waarna hij languit ging liggen en op zijn rug draaide. ‘Welkom in my crib,’ grinnikte hij.