Every breath you take

Even had hij gedacht dat hij haar kwijt was. Op een ochtend was hij, zoals gewoonlijk, gaan checken of ze oké was.. Maar ze was weggeweest. Zonder hem zelfs maar iets te zeggen. Aurum kon met geen woorden beschrijven wat hij die dag gevoeld had. De pijn was allesdoordringend; hij was ineen gestort met een krijs die alles behalve mannelijk was. Maar hij was niet lang blijven liggen. Haar spoor was al aan het vervagen; met een passie die enkel zij in hem kon oproepen was hij haar achterna gegaan. De tocht was hard geweest, een feit dat zichtbaar was in de ribben die je door zijn prachtige gouden vacht kon tellen en in de manier waarop zijn hele houding schichtig en gespannen was. Hij had haar al zo lang niet meer gezien. Hij voelde zich niet langer compleet. Maar daar was ze - zoals altijd haar schoonheid enkel overstegen door zijn eigen pracht. Zijn gouden ogen lichtten op, een grijns verscheen op zijn gezicht; ze was veilig nu ze weer bij hem was. Hij was immers de enige die haar mocht en kon veilig houden. "Cyanide!", mauwde hij, zijn stem warm en plakkerig als te zoete honing terwijl hij zijn blik over haar vorm liet glijden.

Nachten waren hier kouder, ze voelde het in haar botten kruipen en zich daar nestelen. Vervloek de winters en vervloek de sneeuw en alles wat het met zich mee bracht, zeker nu ze op onbekend gebied was. Het was een risico, maar dit was nu de enige optie. Ze kon niet zijn gebleven, de clans zou ze nooit meer willen zien en geen mens nam haar in huis. De bergen moesten zouden haar voedden en warm houden, wat ze er ook voor moest doen. Maar haar verleden achtervolgde haar altijd, zelfs tot in de plekken waar de sterren haar niet eens zouden kunnen vinden. En hij, hij bovenalles wist haar altijd weer te pakken te krijgen. Haar plaaggeest, haar kwelling; Aurum. "Cyanide!" ze verstijfde acuut, aan de grond genageld door diens zoete stem en de verschijning van die goudkleurige geest. Schichtig schoten haar ogen heen en weer terwijl de angst door iedere ader van haar lichaam schoot. Nee, niet hij, niet hier. Niet na alles wat ze had gedaan hem kwijt te raken. "Jij! Jij, jij, jij-" kwam er onsamenhangend uit, haar ogen hopeloos opzoek naar een manier om te vluchten. De poes kromde dreigend haar rug, maar ondanks haar geblaas was te zien dat ze doodsbang was. "Scheer je weg! Ik krab je ogen uit diens kassen, ik voer je aan de kraaien!"