Nature giveth, nature taketh

Een ferme bries tond over de highlands. Vlak voordat de zon begon op te komen was Blossom op gestaan en tegen beter weten in in haar eentje erop uit gegaan. Ja, ze was nu een tribelid, maar tegelijkertijd wilde ze af en toe gewoon.. eventjes alleen zijn. Ze nam het niemand kwalijk dat ze het liever niet hadden, ze snapte het maar al te goed. Ze stelde haar nieuwe tribegenoten ook zeer op prijs. Maar soms.. Soms moest je gewoon eventjes in je eentje uitwaaien.

En dat was ook wat ze deed, een heel stuk lopen met een ferme pas. Eerst stapte ze de gladde stenen op om langs de waterval op hoger terrein te komen. Het kletterende water viel met een ontzettend kabaal neer op de stenen, opspattend met wit schuim. Ze had altijd al natuurkrachten gerespecteerd, maar deze waterval bracht dit nog even naar een nieuw niveau. Als Riverclanner in haar hart en nieren bracht ze maar wat graag tijd door in het water, maar de waterval en de Rapids waren twee krachten die ze niet ging trotseren. Daar konden haar pootjes tegen slaan wat ze wilden, maar ze zou het niet winnen.

Haar voeten vonden het bekende pad heel gauw en in het grauwe licht van de vroege morgen kon ze genoeg zien om zichzelf sowieso veilig naar boven te hijsen. Ze zette haar voeten zelfverzekerd neer totdat ze het zachte gras van de Highlands onder haar pootjes voelde. Eventjes bleef ze stil staan, haar oog gebruikend om de lucht te scannen, een gewoonte die ze hier heel snel had gekregen. Geen adelaren te zien. Wellicht was het nog te vroeg.. Wellicht waren ze ergens anders.

Stilletjes, terwijl ze doorliep met de wind in haar snorharen, bedacht ze zich hoe ze in een korte tijd gewend was aan deze katten. Het was winter geweest toen ze hier kwam, sneeuw klevend aan haar pels, passen zettend door de knisperende sneeuw totdat ze haar poten niet meer voelde. Toen ze alle hoop had opgegeven, had ze alsnog de Tribe gevonden en zichzelf gepoogd onmisbaar te maken. En het was gelukt. Ze had vrienden gemaakt, katten gevonden die nog dichter tot haar leken te staan dan familie. Ze was er zo dankbaar voor. Na alle ellende had ze een thuis gevonden met katten die ze kon vertrouwen. Ze wist niet waar ze dit allemaal aan verdiend had.. Maar ze was er heel erg blij mee.

En toen.. Een zacht geluid, gedragen door de wind. Ze bevroor, haar oren gespitst, haar snorharen trillend. Haar goudkleurige oog scande het gebied... Maar ze hoorde niks. Haar staartpunt bewoog zachtjes heen en weer en ze hield zich iets lager bij de grond. Ze was volledig alert.. Maar ze hoorde niks meer. Ze trok kort, nerveus met haar oren. Wellicht had ze zich het verbeeld. Voor de zekerheid scande ze de lucht nog een keer. Maar er waren geen adelaren gespot. Zwijgzaam stapte ze door..

Tot ze opnieuw een zacht geluidje hoorde. Een gepiep, zacht en gedempt, maar zeker een piepend geluid. Opnieuw hield ze halt, haar neus de lucht in stekend, zoekend naar geuren, gealarmeerd. Waren het muizen? Nee.. muizen klonken niet zo. Stilaan liep ze dichterbij, tot ze het zag. Twee paar oogjes, rond van schrik, nog kitten blauw. Zachte vachtjes die opgeflufft waren door de koude wind. Twee jonge kittens, die nog helemaal niet alleen mochten zijn, bevend van de kou. Ze waren mager.. erg mager. Hoe lang waren ze hier al? Geschokt krulde Blossom om ze heen, haar ogen rond. "Oh kleintjes toch.. Wat doen jullie hier zo alleen?" prevelde ze zachtjes, haar oren plat gelegd. Ze roken naar heide en naar de hooglanden.. maar niet meer naar moedermelk. De kittens zaten onder het zand en de prut en zachtjes begon ze de piepende wezentjes schoon te likken. Waren ze achtergelaten? Waarom waren ze hier zo alleen?

[Semi gesloten, DM me even als je er in wil, dan spreken we even door <3]

_{I'm not yours, and you're not mine, but we can sit and pass the time. No fighting wars, no ringing chimes, we're just feeling fine.

Prachtig Art door Flo <3}

De wind streek als de staart van een oude bekende langs zijn vacht. Hij hield van dagen als deze, wanneer de bergen waren zoals ze waren, de hemel blauw boven zijn hoofd en de adem van de wereld krachtig. Het voelde als leven. Het deed zijn hart op een vreemde manier opspringen, deze ontzettende vertrouwdheid, het deed hem zijn ogen verwijden om maar alles te zien wat de wereld hem bood en zijn adem zich versnellen met de wind die hem lucht bracht. En ondanks al zijn zorgen en alle veranderingen, voelden zijn poten nu lichter op de geliefde grond die hem en zijn dierbaren zo trouw droeg. Hij wierp een blik omhoog en zag dat geen adelaar de ruimte boven hem verstoorde. Maar misschien was er een andere adelaar aanwezig, die Days passen langs de wind stuurde, richting ander leven dat zich op de Highlands bevond. Gericht als hij was op het natuurschoon en eventuele bedreigingen uit de lucht, hoorde hij de zachtere geluidjes die de wind meedroeg pas laat. Gepiep en een zacht, warm geprevel. Tussen grijs en paars ontwaarde hij een vorm van rossig bruin, een tint die hij onmiddellijk herkende. Hij liep naar haar toe, rustig en wat sneller zodra hij zag dat ze niet alleen was. "Blossom?" miauwde hij vragend, terwijl zijn ongeruste blik naar de kleine wummeltjes naast haar zakte, die tot zijn opluchting bewogen en geluid maakten. Een gevoel dat half tederheid en half bezorgdheid was maakte zich van hem meester. Een korte blik over de Highlands ontwaarde enkel rotsen en struikjes, geen spoor van een andere kat. Had Blossom iemand gezien? Als deze kleintjes waren achtergelaten, zouden ze ze naar de grot moeten brengen. De hooglanden waren geen plek voor kittens.

Nature giveth, nature taketh WC_-_Day_os

Days Postzegelverzameling:

Stilletjes liet ze haar tong over de kopjes van de piepende kittens raspen, het stof uit hun vachtjes wassend en warmte in hun lichaampjes wrijvend. Ze waren nog zo jong, zo fragiel, zo alleen. Hun kittenblauwe ogen vielen langzaam dicht, ze leken weg te dommelen door de warmte, door het ritmische gewas. Blossom voelde haar hart vullen met warmte en zorgen terwijl ze de kittens zachtjes verzorgde. Ze krulde haar staart om ze heen om extra warmte te bieden. Misschien.. misschien kwam hun moeder nog terug.. Maar tegelijkertijd was ze er bang voor. Wie liet haar kinderen nou achter op de gevaarlijke hooglanden?

Ze had het eigenlijk wel kunnen weten dat haar beschermengel zou verschijnen. Ze stopte met het wassen van de kittens toen hij aankwam, een bekende, warme verschijning. "Day.." reageerde ze zachtjes, een warme glimlach op haar gouden oog. Elke keer als ze hem zag, voelde ze zich veilig en warm. Het was zo fijn om bij hem te zijn. Het gaf haar zekerheid dat hij hier was om te beslissen wat goed was. "Ik was aan het wandelen.. En vond hen alleen.." Ze hief haar staart iets, de twee kleine hummeltjes tonend.

_{I'm not yours, and you're not mine, but we can sit and pass the time. No fighting wars, no ringing chimes, we're just feeling fine.

Prachtig Art door Flo <3}

De kleintjes leken in orde, veilig in de kromming van Blossoms lichaam, beschermd tegen de kou door haar zachte staart. Ze lag zo teder om hen heen gekruld dat het leek alsof het zo hoorde te zijn, alsof het haar eigen kinderen waren. Opnieuw gleed Days blik over de Highlands en nog altijd was er geen teken van leven te zien. Ook Blossom had hun moeder niet gezien, enkel de twee kittens, achtergelaten. Hoe kon dat gebeuren? Zelfs alleenlevende moeders die voor zichzelf moesten zorgen zouden hun kittens tijdens de jacht nooit zo open en onbeschut achterlaten. Het mocht een klein wonder heten dat het Blossom was die ze had gevonden, en niet een van de vele roofdieren die in dit gebied op de loer lagen. Een scherpe haviksblik had de twee weerloze wezentjes zonder veel moeite gespot en dan was het voorbij geweest. Maar zo was het niet gegaan. De bergen hadden de kittens veilig gehouden tot ze gevonden werden, en een zorgzame kat naar hen toe geleid. "Ze kunnen hier niet blijven", miauwde hij. Hij keek omhoog. Nee, zelfs als ze de kleintjes warm konden houden, was hier wachten op een moeder die misschien nooit zou komen geen optie. Ze waren allemaal een te makkelijk doelwit onder de blote hemel. "Zijn ze warm genoeg om ze te verplaatsen? Ze zullen veiliger zijn in de grot en we kunnen elk één van hen dragen." Hij keek nog eens rond, speurend, maar de horizon bleef leeg. Het gaf een een vreemde pijn, die leegte, een plaatsvervangend gevoel verlaten te zijn. Zijn stem was zacht. "Ik denk niet dat er nog iemand komt."

Days Postzegelverzameling: