Little Foolish Prey

Met een soepele tred verplaatste een kleine, lakzwarte kater zich met één wit voorpootje tussen de bomen door. Zijn ijsblauwe ogen stonden emotieloos, met een randje kilte. Scourge was met die kille uitdrukking geboren, tenminste, toen hij geboren werd als Scourge. Niet als Tiny. Hij verachtte die naam, Tiny bracht alleen herinneringen mee om van te kotsen. Woedend sloeg hij zijn nagels uit en kwam met een nijdig gesis tot stilstand, om de situatie helemaal mooi te maken stonk het hier naar Clankatten. Zijn ijsblauwe ogen keken de omgeving rond, hij meende enkele katten weg te zien schieten. Goedkeurend gromde hij, en liep door. De paarse halsband om zijn nek, stak fel af tegen zijn donkere vacht. Hij zat helemaal vol met honden tanden, en zelfs enkele tanden van katten. Hij had die verdient, hoewel de 1ste een leugentje geweest was. Met doel om de halsband los te krijgen, had hij een honden tand gepakt die een oude zwerfhond had laten liggen. Dat was nog in de stad … Alleen bleef het ding steken. Toen alle katten hoorde dat hij een ‘Hond vermoord had’ waren zijn problemen enkel kleine zorgen! Het duurde niet lang voor Scourge zijn naam Tiny op gaf, … door die ene leugen was hij uitgegroeid tot Scourge. Scourge stopte abrupt aan de rand van een meer, zijn koude ogen staarde naar zijn spiegelbeeld. Met zijn klauwen uitgeklapt haalde hij ze over het water oppervlak en draaide om toen een nieuwe geur zijn neus binnen kwam, niet veel later verscheen er een lakzwarte kater met helrode ogen uit de bosjes. Met zijn ogen tot spleetjes geknepen keek hij de kat aan, wachtend. Hij besefte ten volste dat zijn klauwen nog steeds ontbloot waren. Met zijn lippen naar achter getrokken in een dreigend gebaar siste hij: ”Wat brengt een eenling als jij nou hier? Op deze plek speciaal, in het gezelschap van mij?” Zijn stem paste niet bij zijn houding, in tegen stelling tot zijn lichtelijk dreigende houding klonk zijn stem kalm, kalm, maar kil. Scourge’ zijn ijsblauwe ogen fonkelde als ophopingen blauw vuur tussen zijn toegeknepen oogleden door. ”Krijg ik nog antwoord?” Vroeg hij verveeld, meer zichzelf er aan herinnerend hoe erg saai het kon zijn als een kat een stille was. Hm. Misschien betekende dat, dat deze poes een armzalige vechter was. Beter een Roque die waardeloos was voor de Clan minder… Hij gromde dreigend, met zijn oren naar achteren gevouwen en zijn vacht dik van irritatie.

Een groot litteken liep over haar borst. Eindelijk.. Eindelijk was het gestopt met bloeden. Vervloekte Whiterose had haar aangevallen, waarvoor snapte Redeye niet helemaal. Maar ze was het zat, ze was clans zat, alles en iedereen. Ze zocht Escada, ze moest het kwijt. Ze wou nieteens haar naam houden zo vervloekt, het was een samengestelde naam. Een clannaam en dat deed haar diep van binnen zo veel pijn. Ze zou nooit meer naar een clan terugtrekken die hoop was vervlogen. Doelloos liep ze daar, hoe zou ze dat Flashcoat ooit moeten vertellen? Hij had niets tegen clans maar zij.. was het zat. Ze liep langzaam richting de plek waar zij met haar familie. Daar bij dat meertje waar alles ooit was ontstaan staarde twee kille blauwe ogen naar zichzelf in het donkere water. Een zwarte kater met een witte voorpoot en een paarse halsbant leek naar zichzelf te kijken. Redeye slikte terwijl ze hem aankeek. Ze had al genoeg over hem gehoort van Blacksoul, en nooit had ze gedacht hem te ontmoeten.. Scourge, leader van de Bloodclan. Redeye slikte en op dat moment zag de kater haar. Met zijn lippen naar achter getrokken in een dreigend gebaar siste hij: ”Wat brengt een eenling als jij nou hier? Op deze plek speciaal, in het gezelschap van mij?” Zijn stem paste niet bij zijn houding, in tegen stelling tot zijn lichtelijk dreigende houding klonk zijn stem kalm, kalm, maar kil. Scourge’ zijn ijsblauwe ogen fonkelde als ophopingen blauw vuur tussen zijn toegeknepen oogleden door. ”Krijg ik nog antwoord?” Vroeg hij verveeld. Hij gromde dreigend, met zijn oren naar achteren gevouwen en zijn vacht dik van irritatie. Redeye trok even met haar oren terwijl ze hem strak aankeek. Hoewel ze wou wegkijken lukte het niet. "De vraag zou eerder zijn wat doe jij hier Scourge.. ik woon hier zo ongeveer namelijk." Sprak ze en hief even haar hoofd. "Dus de machtige Bloodclanleader hier.. ik neem aan dat je niet hier bent om te gezellig met me te kletsen." Lichtelijk koud keek ze hem aan terwijl haar witte pootjes de grond licht omploegde van de zenuwen. Ze slikte langzaam en staarde de kater aan.

Scourge’ ontspande toen hij haar zo hoorde praten, dit vergden een andere aanpak … Heel nonchalant ging hij zitten, met zijn nagels ingetrokken en zijn vacht weer normaal. Hij wist wel hoe dom dit er uit zag, hij was nauwelijks groter dan een leerling. Desondanks zei het genoeg dat deze poes hem zo aansprak. Scourge snoof de geur om zich heen op en keek de poes kil aan. ”Als ik het goed ruik, ruikt het hier niet alleen naar jou. Dus ik neem aan dat ik hier mag zijn?” Hij lachte eventjes schamper. ”Het is een vrij land, nietwaar?” Zijn ijskoude ogen boorde zich in die van de onbekende poes. "Dus de machtige Bloodclanleader hier.. ik neem aan dat je niet hier bent om te gezellig met me te kletsen." Scourge zijn lippen krulde om in een emotieloze grijns. Met een koud lachje in zijn stem beantwoorde hij haar. ”Inderdaad niet nee” Hij spande zijn spieren aan en duwde zich omhoog, hij wist het doel van deze poes niet echt te pijlen. Wilde ze vechten? Vluchten? Wat wilde ze nou? Droogjes keek hij haar aan, iets aan haar vertelde hem dat ze zenuwachtig was. Mooi! Mission Acomplished. Hoewel ze kil naar hem keek, overtrof het niet zijn door en doorgewinterde kilte die hij op haar afvuurde. Het leek te werken. Hij rekte zijn voorpoten uit en zorgde er zorgvuldig voor dat zijn klauwen ontbloot werden. ”Moet je niet heel erg snel wegrennen? Ik sta er niet echt bekend om dat ik prooi laat gaan” Express gebruikte hij het woord prooi, terwijl hij heel rustig op haar af kwam. Eenmaal voor haar begon hij om haar heen te cirkelen, haar op haar plaats houdend door geen oogcontact te verbreken. Tot hij haar van achter besprong en haar zonder al te veel moeite neer drukte, met zijn nagels nog steeds ontbloot siste hij: ”Je hebt de verkeerde kat gekozen, eenling” Hij sprong snel van haar af en ging achteruit. Half en half verwachtend dat ze naar hem zou uithalen, dat gaf niet, hij keek het nog even aan voor hij haar de strot door klauwde.

x Sorry hoor, ik heb beter gepost T_T

Scourge zijn lippen krulde om in een emotieloze grijns. Met een koud lachje in zijn stem beantwoorde hij haar. ”Inderdaad niet nee” Hij spande zijn spieren aan en duwde zich omhoog. Hij rekte zijn voorpoten uit en zorgde er zorgvuldig voor dat zijn klauwen ontbloot werden. ”Moet je niet heel erg snel wegrennen? Ik sta er niet echt bekend om dat ik prooi laat gaan” Express gebruikte hij het woord prooi, terwijl hij heel rustig op haar af kwam. Eenmaal voor haar begon hij om haar heen te cirkelen, haar op haar plaats houdend door geen oogcontact te verbreken. Tot hij haar van achter besprong en haar zonder al te veel moeite neer drukte, met zijn nagels nog steeds ontbloot siste hij: ”Je hebt de verkeerde kat gekozen, eenling” Hij sprong snel van haar af en ging achteruit. Redeye siste en sprong overeind. Ze ontblootte haar nagels en staarde koud naar de kater. Fijn, ze was dus zijn speeltje. En ze zou hem wat te spelen geven ook! "Wel Scourge, de geuren die je ruikt zijn die fan mijn familie, hellaas voor hen zijn ze er nu niet anders hadden ze wel een echte show gezien." Ze had haar angst ergens achtergelaten wat vossenlengtes ver leek terwijl ze Scourge aankeek. "En inderdaad, dit is een vrij land dus ik geef je nu vrij de keuze weg te gaan. Ik wil toch geen litteken kweken op je gezichtje." Siste ze zacht terwijl ze heel even heen en weer liep voor hem langs. "O wacht, ik ben van gedachte veranderd, dat wil ik wel!" Met die woorden haalde ze uit en haar klauw maakte contact met de vacht op Scourge' gezicht. Meteen toen haar poot weer naast haar andere stond sprong ze in een halve aanval naar hem toe. Zijn gezicht was enkel een aflijding zodat ze bij zijn rug zou kunnen komen. Maar inplaats van de zachte kattenvacht te voelen misste haar klauwen hun doel en landde ze gromdend achter hem. "Ronde twee lieverd." Siste ze half hijgend terwijl ze Scourge strak aankeek. Ze wist wat ging komen het was onvermeidelijk, maar heel even... leek sterven op die manier leuk.. Ze zou vechtend ten onder gaan. Of heel gelukkig uitkomen en een van de meest gevreesde katten ombrengen. Het was allemaal een spel.. en zij zou het spel uitspelen. En de gevolgen accepteren.

Scourge keek de situatie even aan, hij wist dat ze zou aanvallen. Geen probleem. Toen ze sprak, keek hij haar verveeld aan, wachtend tot ze eindelijk uit zou halen. "O wacht, ik ben van gedachte veranderd, dat wil ik wel!” Scourge ontving de klap met een nijdig gesis, en ontweek snel toen ze voor zijn rug ging. Met een pijlsnel reactievermogen ging hij langs haar heen en landde op haar rug. Hij boorde zijn nagels in haar schouders en had houvast aan haar nek. Vluchtig sprong hij er af en ontweek de vijf op één volgende uithalen, en toen dook hij opzij en beukte haar omver. Toen hij op haar buik sprong boorde zijn nagels en de honden tanden aan zijn riem toen hij naar voren boog zich in haar vel, met ijskoude ogen die een soort kil vuur vast hielden siste hij: ”Mooi, ik heb al lang geen kat meer vermoord, die kleine tanden van jou zijn echter geen match voor mijn honden tanden” Scourge zweeg even en deed alsof hij immens diep nadacht, maar in feiten dacht hij niet na, hij had zijn plan al uitgestippeld. ”Nee, ik speel wel eerst met je” Zijn lippen krulde om in een valse glimlach, en toen hij toesloeg ging hij voor haar buik. Hij zorgde er echter voor dat de wond diep was, maar niet fataal … nog niet. Bloed sierde zijn witte voorpootje, en zijn overige lakzwarte poten. Zijn buik en bek was ook niet schoon gebleven, en dat liet hem er angstaanjagend uit zien met zijn helblauwe blik. Hij sprong over haar heen en boorde zijn tanden in haar schouder terwijl hij haar linker zijde van haar lichaam bewerkte. Enige aanval die nog zou komen ontweek hij zorgvuldig, tot hij met zijn vlijmscherpe klauwen haar weer tegen de grond had geduwd. ”Scourge, je doet er te lang over” Sprak hij zichzelf in gedachten streng toe, maar hij besefte al snel dat er geen lol aan was om zo maar een kat te vermoorden als je eerst er niet mee ging spelen … Scourge had haar nu flink genoeg toegetakeld in een serie van klauwen en tanden, en nu keek hij neer op haar. Om er zeker van te zijn dat ze niet iets terug ging doen, boorde hij zijn tanden in haar nek en bracht een fikse wond aan. Snel duwde hij haar weer op haar rug en legde zijn spierwitte, met bloed doordrenkte voorpoot met uitgestoken klauwen op haar keel. Hij boorde zijn nagels echter niet heel diep, het mocht niet fataal zijn. Of tenminste, niet meteen. Eerst moest hij er zeker van zijn dat ze langzaam en pijnlijk dood ging .. anders was het natuurlijk niet leuk. Hij bracht zijn kop naar beneden en siste in haar oor, met een stem die niet meer was dan een angstaanjagend kille fluistering: ”Smeek. Smeek om genade”

Sorreh voor de late reactie, mijn leven in real werkt niet echt mee.

Toen hij op haar buik sprong boorde zijn nagels en de honden tanden aan zijn riem toen hij naar voren boog zich in haar vel, met ijskoude ogen die een soort kil vuur vast hielden siste hij: ”Mooi, ik heb al lang geen kat meer vermoord, die kleine tanden van jou zijn echter geen match voor mijn honden tanden” Scourge zweeg "Nee, ik speel wel eerst met je” Zijn lippen krulde om in een valse glimlach, en toen hij toesloeg ging hij voor haar buik. Hij zorgde er echter voor dat de wond diep was, maar niet fataal … nog niet. Bloed sierde zijn witte voorpootje, en zijn overige lakzwarte poten. Zijn buik en bek was ook niet schoon gebleven, en dat liet hem er angstaanjagend uit zien met zijn helblauwe blik. Hij sprong over haar heen en boorde zijn tanden in haar schouder terwijl hij haar linker zijde van haar lichaam bewerkte. Enige aanval die nog zou komen ontweek hij zorgvuldig, tot hij met zijn vlijmscherpe klauwen haar weer tegen de grond had geduwd. Scourge had haar nu flink genoeg toegetakeld in een serie van klauwen en tanden, en nu keek hij neer op haar. Om er zeker van te zijn dat ze niet iets terug ging doen, boorde hij zijn tanden in haar nek en bracht een fikse wond aan. Snel duwde hij haar weer op haar rug en legde zijn spierwitte, met bloed doordrenkte voorpoot met uitgestoken klauwen op haar keel. Hij boorde zijn nagels echter niet heel diep, het mocht niet fataal zijn. Hij bracht zijn kop naar beneden en siste in haar oor, met een stem die niet meer was dan een angstaanjagend kille fluistering: ”Smeek. Smeek om genade” Op dat moment haalde ze uit. Haar witte vachtje bij haar voorpoot was rood van haar eigen bloed, maar haar klauwen rukte de huid op zijn kop open. Helder bloed vloeide op en Redeye sprong overeind. Haar gehele lichaaam werkte tegen. Beval haar te gaan liggen. Haar ogen bleven koud staan terwijl ze twee passen naar achter nam. Ze had Starclan gezien, en wat ze zag beviel haar niet. De kalmte die haar had geroepen wou ze niet. Pijn.. De pijn die ze voelde, het bloed dat uit haar onderbuik gutste, dat wou ze, en dat zou ze Scourge geven. "Ik sterf niet snel katje, kom maar op!." Siste ze gromdend en haalde nogmaals uit. Dit keer leek het er even op alsof zij zou gaan winnen. Haar klauwen vonden de vacht en kraste hem open. De wond in haar nek leek niets hoewel ze er veel bloed mee verloor. Bloed.. Het bloed van de overwinning. Ze zou niet sterven. Niet alleen in iedergeval. "Les 1 Scourge, IK SMEEK NOOIT!" Met die woorden haalde ze nogmaals uit en vond opnieuw haar doel. "Misschien is het tijd voor jou om te smeken!" Gromde ze laag en zakte weg in een aanvalspositie. "Kom gezellig, als ik sterf, sterf jij. So lets Dance!" Haar ogen werden kouder met de minuut terwijl ze langzaam rond hem heen draaide. Haar vriendelijkheid en moederlijkheid was weg. Ze was het monster.. dat binnenin haar gekweekt was. Alle pijn en verdriet schoot aan haar gezicht voorbij en gaf haar de kracht, de kracht om op te staan tegen die moordenaar tegenover haar.

Scourge had verwacht dat ze neer zou blijven, hem zou smeken- maar in tegendeel .. Woede stroomde als vergif door zijn aderen en veranderde die in ijs! Toen ze hem aanviel spuugde hij luid en haalde zelf ook uit, maar hij liet haar toen zijn gang gaan. Prima, zie maar of het hem kon schelen! Nu zou ze sterven, sterven! Hij ontweek nogmaals haar en luisterde naar haar laatste woorden. Hij lachte schamper, terwijl hij haar ijskoud aan keek. ”Nou, nou wat een woorden.. voor een waardige tegenstander” Zei Scourge met een stem die droop van de ingehouden woede. ’Zie je, als je te lang speelt dan blijf je dit krijgen’ Dacht hij furieus. Woedend- eigenlijk meer op zichzelf dan op Redeye trok hij zijn lip op en liet zijn nekharen ter hemel rijzen. ”Nu vraag je er om, ellendige boskat!” Spuugde hij, en met een scherpe uithaal naar links dook hij weer op haar en haalde zijn nagels over haar linker oog heen, gevolgd door zijn achterpoten die over haar neus krabde toen hij over haar heen op haar neer kwam. Zijn kaken hervatte diens greep op de nekwond, terwijl zijn nagels zich met alle geweld op alle mogelijke, gangbare plekken vasthielden zodat hij niet eraf gegooid, gerold of gekrabd kon worden. Nu beet hij hard genoeg door, om er een diep litteken aan achter te laten als ze overleefde … Met een woedende grauw beet hij met al zijn kracht door en schoot toen weer over haar heen. Hij ontweek en haalde nu zijn vlijmscherpe klauwen over haar keel. Met een diep gegrom duwde hij haar om en legde zijn oren plat in zijn nek, terwijl hij haar neerduwde met zij nagels nu vol uitgeslagen in haar luchtpijp. ”Luister goed, als jij je lelijke rotkop hier nog één keer laat zien neem ik meer krijger mee. Één ding is zeker, mijn nagels worden niet meer vies gemaakt aan jou, met je smerige, waardeloze boskatten bloed. Ik heb al te lang gewacht om jou te vermoorden, maar ik besluit nu om dit zo te laten. Die zekere … hoe noemde die idioten van die Clans het ook weer..?” Hij zweeg even en voelde zijn woede escaleren. ”Oh ja .. StarClan of iets in die richting!” Hij zweeg even, zo veel walging voelde hij voor dat fabeltje. ”Zal er nooit zijn om jou te redden, ik zeg dit maar één keer … nog één stap in mijn buurt, geef me één reden om je keel door te halen en je zal er spijt van krijgen dat je ooit geboren werd” Hij duwde zich overeind en sprong van haar af, zijn ogen glinsterde nu vol triomf dat hij haar zo’n beetje voor drie kwart vermoord achter liet. Met een nijdig gesis draaide hij om en liep zonder het bloed van zijn vacht af te wassen richting de struiken.

- Jep, ze is nu dus wel half dood xD

Hij lachte schamper, terwijl hij haar ijskoud aan keek. ”Nou, nou wat een woorden.. voor een waardige tegenstander” Zei Scourge met een stem die droop van de ingehouden woede. ”Nu vraag je er om, ellendige boskat!” Spuugde hij, en met een scherpe uithaal naar links dook hij weer op haar en haalde zijn nagels over haar linker oog heen, gevolgd door zijn achterpoten die over haar neus krabde toen hij over haar heen op haar neer kwam. Zijn kaken hervatte diens greep op de nekwond, terwijl zijn nagels zich met alle geweld op alle mogelijke, gangbare plekken vasthielden zodat hij niet eraf gegooid, gerold of gekrabd kon worden. Nu beet hij hard genoeg door, om er een diep litteken aan achter te laten als ze overleefde … Met een woedende grauw beet hij met al zijn kracht door en schoot toen weer over haar heen. Hij ontweek en haalde nu zijn vlijmscherpe klauwen over haar keel. Met een diep gegrom duwde hij haar om en legde zijn oren plat in zijn nek, terwijl hij haar neerduwde met zij nagels nu vol uitgeslagen in haar luchtpijp. ”Luister goed, als jij je lelijke rotkop hier nog één keer laat zien neem ik meer krijger mee. Één ding is zeker, mijn nagels worden niet meer vies gemaakt aan jou, met je smerige, waardeloze boskatten bloed. Ik heb al te lang gewacht om jou te vermoorden, maar ik besluit nu om dit zo te laten. Die zekere … hoe noemde die idioten van die Clans het ook weer..?” Hij zweeg even en voelde zijn woede escaleren. ”Oh ja .. StarClan of iets in die richting!” Hij zweeg even, zo veel walging voelde hij voor dat fabeltje. ”Zal er nooit zijn om jou te redden, ik zeg dit maar één keer … nog één stap in mijn buurt, geef me één reden om je keel door te halen en je zal er spijt van krijgen dat je ooit geboren werd” Hij duwde zich overeind en sprong van haar af, zijn ogen glinsterde nu vol triomf dat hij haar zo’n beetje voor drie kwart vermoord achter liet. Met een nijdig gesis draaide hij om en liep zonder het bloed van zijn vacht af te wassen richting de struiken. Langzaam kwam Redeye overeind. Bloed vloeide uit haar wonden maar de pijn voelde ze niet, hoe vaak had ze de dood aangestaard.. Hoe vaak.. en ze had het overwonnen.. Nu zou ze niet sterven.. Niet nu! "Kom terug jij.. Kom terug en vecht smerige poesiepoes! Spuugde ze uit en gromde laag. Ze was niet bang te sterven.. En sterven zou ze! Maar Scourge ging mee! Wankel stond ze op haar poten.. Haar vacht klitte van het bloed maar het maakte haar niet uit. Ze keek haar dood aan voor de zoveelste keer.. En ze zou hem vermoorden!

-Ze schelt m gwn uit ze weet nie dat ie kittypet was
haar naam word Lucy-

‘Kom terug jij.. Kom terug en vecht smerige poesiepoes!’Scourge was al halverwege de doornstruiken toen hij die woorden opving. Meteen verstijfde hij en bleef hij staan waar hij stond. Een scenario die hij al heel lang niet meer had gezien schoot door zijn kop. Ruby lachte vals terwijl ze toe keek hoe Socks Tiny neer duwde met zijn kop in het zand. ‘Zwakkeling!’ Joelde Socks. ‘Je bent veel te stom en hulpeloos om jezelf te verdedigen’ Deed Ruby er nog een schepje boven op. Jammerend probeerde Tiny over Socks uit te komen. “Mama!” Jammerde Tiny. Meteen sprongen Ruby en Socks van hem af en gingen nonchalant met elkaar een schijn gevecht houden. Quance kwam naar buiten met een bezorgde blik op haar snoet. “Tiny?” Vroeg ze, niet zo zeker wat ze moest denken van de situatie. Tiny keek naar Ruby en Socks. Quance’ ogen schoten vuur. “Ruby, Socks kom hier! Meteen!” Scourge had zijn nagels ontbloot. Heel langzaam draaide hij zich om en kwam de struiken uit. Zijn blik stond niet langer, geamuseerd, niet vol woede, niet vol kilte- nee. Alleen vol met intense haat jegens de smerige poes voor hem. Zijn vacht lag plat, zijn staart was niet dik. Als je zijn blik niet kon zien zou je denken dat hij gewoon langs kwam, maar dit was menens. Ze had hem zojuist herinnerd aan zijn jeugd! Met dichtgeknepen ogen van woede, siste hij, zo kil dat het leek alsof er een ijskoude wind was opgestoken: ”Ik ruk je tong er uit als je het waagt dat nog eens te zeggen, ik ruk je ingewanden er uit en duw ze terug door je strot” Hij zweeg, trok zijn lip naar achteren en haalde met al zijn kracht zijn witte voorpootje over haar wang. Hij dook op haar en deelde een klap uit met zijn klauw dat haar bewusteloos sloeg. Scourge sprong met een krankzinnige glimlach op zijn snoet van haar af, ze was dood! Hij zag niet eens de oppervlakkige ademhalingen van Redeye, hij zag alleen nog maar een levenloos lichaam. Boos dat zijn wonden prikte draaide hij om en maakte een gebaar alsof hij zijn uitwerpselen begroef. ”Wie is er nu aan het lachen? Smerig beest”

[Topic uit]
Nu kan Flashcoat komen c:

Scourge had zijn nagels ontbloot. Heel langzaam draaide hij zich om en kwam de struiken uit. Zijn blik stond niet langer, geamuseerd, niet vol woede, niet vol kilte- nee. Alleen vol met intense haat jegens de poes voor hem. Zijn vacht lag plat, zijn staart was niet dik. Met dichtgeknepen ogen van woede, siste hij, zo kil dat het leek alsof er een ijskoude wind was opgestoken: ”Ik ruk je tong er uit als je het waagt dat nog eens te zeggen, ik ruk je ingewanden er uit en duw ze terug door je strot” Hij zweeg, trok zijn lip naar achteren en haalde met al zijn kracht zijn witte voorpootje over haar wang. Hij dook op haar en deelde een klap uit met zijn klauw dat haar bewusteloos sloeg. Scourge sprong met een krankzinnige glimlach op zijn snoet van haar af. Redeye had haar ogen dichtgeknepen maar haalde nog adem. Zo stil.. Hij zag niet eens de oppervlakkige ademhalingen van Redeye, hij zag alleen nog maar een levenloos lichaam. Boos dat zijn wonden prikte draaide hij om en maakte een gebaar alsof hij zijn uitwerpselen begroef. ”Wie is er nu aan het lachen? Smerig beest” Redeye hielt zich stil toen de kater door de struiken verdween. Pas toen hij helemaal verdwenen was kwam ze langzaam overeind maar viel weer terug. Ze maakte een zacht piepgeluidje en sloot haar ogen. Was dit dan haar einde? Nee dat kon en mocht niet! Ze moest zich sterk houden. Haar ademhaling was langzaam.. te langzaam.. Maar sterven zou ze niet.. Ze zou die kater krijgen.. Ze zou.. Scourge bestempelen als haar aartsvijand. Dit was het dan.. Ze hoorde nergens meer thuis.. Bloodclan zou haar nog vrezen. Scourge zou haar vrezen. "Wacht maar jij mormel.." Fluisterde ze zacht naar de plek waar hij net was verdwenen. "Wacht maar.. Van Redeye kom je niet af.." Siste ze zachtjes en liet haar kop weer vallen. Ze had wel ergere dingen meegemaakt en overleeft. Nu was het een questie van veel rust.. en hopen dat het lot haar goed gezind was. Starclan.. was dood voor haar. Voor altijd.. En Redeye.. vervloekte voor de eerste keer in haar leven haar naam.. Een samengestelde naam.. Een Clannaam.. Ze zou niet meer zo heten.. En de volgende keer dat ze Scourge zou zien.. Zou ze hem pijn laten voelen!