Silver of the dawn [Trainingstopic]

Stofwolkjes stegen omhoog toen ze abrupt tot stilstand kwam. Hier was het dan, de sandy hollow. Langzaamaan begon de euforie plaats te maken voor zenuwen. Wat als ze helemaal niet goed genoeg was voor een leerling? Ze was nog maar net warrior. Ze probeerde die onzekerheid van zich af te schudden. Nee Dawn, je bent een uitstekende vechter. Zelfs beter dan veel andere warriors. Ze wachtte gespannen tot Silverpaw ook aankwam. Toen dat gebeurde probeerde ze zich te herstellen. Zenuwachtig of niet, ze moest zich sterk houden. Het laatste wat ze wilde was deze angst gelijk geven. "Okay. Zo probeer je mij te vloeren. Je mag alles wat je weet tegen me gebruiken." de grijze kattin sprintte kort een eindje bij haar apprentice vandaan. "Verras me." mauwde ze benieuwd.

-Silverpaw

  Silverpaw had haar nieuwe mentor enthousiast gevolgd naar de Sandy Hollow. De laatste keer dat ze hier was geweest was samen met Olivebranch, toen hij nog een Apprentice was natuurlijk. Ze dacht niet dat ze nu nog de extra vecht training van hem nodig zou hebben, maar ze hoopte dat dat er niet voor zorgde dat ze elkaar minder gingen zien.
  Met een brede glimlach stopte ze in het zand en ze keek Dawnwhisper verwachtingsvol aan. 'Okay. Zo probeer je mij te vloeren. Je mag alles wat je weet tegen me gebruiken,' miauwde de kattin en ze sprintte even kort bij haar vandaan. 'Verras me.'
  Een grijns verscheen op Silvers gezicht en ze knikte. Ze ging in gevechtshouding staan en sprintte naar de kattin toe. Ze had al eerder geleerd dat ze goed was in schijnbewegingen, omdat ze best wendbaar was, dus daar maakte ze hier nu ook gebruik van. Het leek er dus op ze boven op de grijze kattin zou springen, maar op het laatste moment dook ze toch nog naar beneden, tegen haar voorpoten aan om zo te proberen haar te vloeren.

Haar leerling sprintte op haar af. De grijze poes volgde geduldig haar bewegingen, wachtend op de sprong die ze ging maken. Plots dook de poes richting haar voorpoten en Dawn wist zich maar net te herstellen. Ze zette zich af met haar sterke poten en sprong omhoog. Silverpaw beukte tegen een gedeelte van haar poten aan en ze werd in de lucht uit balans gebracht, waarna ze niet bepaald soepel wél op haar poten terecht kwam, maar een aantal stappen moest zetten om niet om te vallen. "Goed gedaan!" mauwde ze trots. "Je benaderde me goed, want met mijn stevige bouw had ik onmogelijk nog om je heen kunnen bewegen. Je maakt goed gebruik van je lenigheid." vervolgde ze. "Laten we kijken hoe we hier nog meer uit kunnen halen. Deze keer val ik jou aan." Ze liep weer een eindje bij haar vandaag en wachtte tot ze klaar was. Toen dit het geval was, stormde ze op haar af. In plaats van de vorige truc te gebruiken, wierp ze zich vol op de zilveren poes. Als dit haar lukte, zouden haar snelheid en kracht ervoor zorgen dat ze samen omver zouden rollen.

  Haar mentor had het niet verwacht, maar ze reageerde nog best snel. Ze sprong omhoog over haar heen, maar Silver kon voelen hoe ze toch nog tegen haar poot aan kwam. Ze moest een aantal pasjes zetten om niet met haar snuffert in het zand te vallen. Snel draaide ze zich om en zag hoe Dawnwhisper zeg ook herstelde met een paar extra stappen.
  'Goed gedaan!' mauwde ze trots. 'Je benaderde me goed, want met mijn stevige bouw had ik onmogelijk nog om je heen kunnen bewegen. Je maakt goed gebruik van je lenigheid.' vervolgde ze. 'Laten we kijken hoe we hier nog meer uit kunnen halen. Deze keer val ik jou aan.'
  De complimenten van haar mentor maakte haar super trots op zichzelf. Ze kon dit al super goed blijkbaar! Maar ze besefte wel dat dat waarschijnlijk niet zo zijn geweest als Olivebranch haar geen extra les had gegeven.
  Maar nu maakte Dawnwhisper zich op om haar aan te vallen, dus Silver zette zich schrap. Ze verwachtte niet dat ze dezelfde truc uit zou halen als zij net had gedaan, maar je wist maar nooit. De snelheid van de oudere kattin verraste haar wat er ook voor zorgde dat ze niet stevig genoeg op de grond stond. Daardoor knalde ze vol op haar, wat hen samen over de grond deed rollen.
  'Oof!' bracht de Apprentice uit toen ze op de grond viel. Ze krabbelde van onder de ander vandaan en stond op. 'Jeetje,' miauwde ze met een zachte grinnik. Ze likte even snel wat overeind staande haartjes op haar schouder weer netjes. Dit soort dingen had ze niet zo mee gemaakt met Olivebranch. 'Hoe moet ik me daar nou tegen verdedigen?'

Haar aanval werkte en de twee katten rolden samen over de grond. Haar apprentice klonk verrast. Ze krabbelde onder haar vandaan en ook zijzelf stond op. "Jeetje. Hoe moet ik me daar nou tegen verdedigen?" mauwde de zilveren poes. De warrior dacht even na. Zich ertegen verzetten zou niet werken, want zij had veel meer kracht en dan zou ze alsnog omver geworpen worden. Silverpaw moest gebruik maken van haar snelle en lenige lichaamsbouw. "Als je op die manier wordt aangevallen, probeer dan nog opzij te springen." zei ze terwijl ze een schijnbeweging voordeed. "Maar als het daar te laat voor is, dan kan je het beste meegaan in de beweging en de ander op de grond overmeesteren. Dat wordt niet snel verwacht." ging ze verder, waarna ze weer wegliep en zich voorbereidde op een andere aanval. "Laten we het nog een keer proberen." zei ze. Na even te wachten om haar apprentice de tijd te geven zich voor te bereiden, sprintte ze weer op haar af en voerde ze precies dezelfde aanval uit.

  Haar mentor was even stil na ze haar vraag had gesteld. Silver wachtte rustig af. 'Als je op die manier wordt aangevallen, probeer dan nog opzij te springen,' zei Dawnwhisper en ze leet een schijnbeweging zien. 'Maar als het daar te laat voor is, dan kan je het beste meegaan in de beweging en de ander op de grond overmeesteren. Dat wordt niet snel verwacht,' ging ze verder, waarna ze weer wegliep. 'Laten we het nog een keer proberen.'
  Silver knikte bij haar woorden. Dat was wel logisch, om de aanval te ontwijken. Het zal voor haar in ieder geval de beste optie zijn. Na zo'n ontwijking kon ze haar aanvaller ook gemakkelijk van achter aanvallen, realiseerde ze zich. Ze zag dat haar mentor zich al klaar maakte voor de volgende aanval en terwijl Silverpaw zich ook voorbereidde ging het nog even door haar kop dat ze wel moest vragen hoe je iemand moest overmeesteren als ze bovenop je liggen.
  Maar dat was voor straks, want de grijze kattin kwam al op haar af gerend. De Apprentice boog wat door haar slanke poten en toen Dawn vlakbij was sprong ze een staartlengte naar opzij. Een triomfantelijke glimlach verscheen op haar gezicht. Dat had ze maar mooi even gedaan. Niet dat op zij springen zo moeilijk was, maar je had wel wat inschattingsvermogen nodig. Iets wat Silverpaw blijkbaar niet veel tekort kwam nu, als het op vechten aanging in ieder geval.
  'Dat ging goed toch?' miauwde ze blij naar haar mentor.

De grijze she-cat stormde op haar apprentice af, die -volgens haar uitleg- opzij sprong. Ze weet nog goed hoe ze zelf deze verdedigingstactiek moest oefenen. En hoe het haar maar níét lukte. Aanvallen op pure kracht, stoten opvangen en hier gebruik van maken, daar was ze goed in. Om haar leerling alles zo goed te zien doen maakte haar blij. Ze gunde het de zilveren poes. Ze remde zichzelf af, waarbij droog zand en stof omhoog kwam. "Netjes!" bracht ze trots uit. "Heb je al een idee van wat je daarna moet doen?" vroeg ze. Ze moest de poes ook een kans geven om zich te bewijzen. Niks voelde namelijk beter dan je mentor trots maken, wist ze uit ervaring.

  De grijze kattin stoof langs haar heen, wat droog zand en stof omhoog deed stuiven. Silver zette een stapje naar achter om niet bedolven te raken. Haar mentor draaide zich naar haar om. 'Netjes!' bracht ze trots uit. 'Heb je al een idee van wat je daarna moet doen?' vroeg ze.
  Silverpaws hart gloeide van geluk. Haar mentor was trots op haar en bij de eerste keer was het al gelukt! De zilveren bengal knikte bij Dawnwhispers woorden.
  'Ja, dan moet je toch aanvallen?' Voor een aanval was het nu te laat, want Dawn stond al naar haar toegekeerd. Maar voortaan, nam ze zichzelf voor, zal ze gelijk van achteren aanvallen.

De poes snorde toen de zilveren leerling het juiste antwoord gaf. "Exact!" mauwde ze. "Van achteren, maar dat wist je vast al." ging ze verder. Ja, over een aantal manen was de jonge kattin al een warrior. Iets in haar vond het jammer dat ze de leerling niet vol had kunnen trainen. Dat voegde toch wat toe aan de band die ze al hadden kunnen hebben. Aan de andere kant, wie zou anders haar training op zich nemen? Ze deed haar clan op deze manier een grote dienst. Apprentices goed trainen was van fundamenteel belang. En Silverpaw had al een behoorlijke vechtvaardigheid opgebouwd. "Wil je het nog een keer proberen, of zullen we doorgaan naar de moeilijkere technieken?" vroeg ze. Of ze er klaar voor was was helemaal aan haar.

  'Exact!' mauwde haar mentor. 'Van achteren, maar dat wist je vast al,' ging ze verder.
  Silverpaw knikte enthousiast. Dat wist ze zeker wel, zo moeilijk om dat te bedenken was het ook weer niet.
  'Wil je het nog een keer proberen, of zullen we doorgaan naar de moeilijkere technieken?' vroeg Dawnwhisper.
  Ze had het antwoord al klaar liggen. 'Doorgaan!' Dat opzij springen was wel goed te doen. 'Want.. Hoe moet je iemand aanvallen als die al bovenop je zijn gesprongen? Of als ze je van achteren aanvallen? Hoe moet je ze afweren?' Het was natuurlijk belangrijk om dat te weten, hoe je uit zo'n situatie kwam. Eindelijk zal ze hier het antwoord op horen. Eindelijk.

Het enthousiasme van haar leerling gaf haar motivatie. "Want.. Hoe moet je iemand aanvallen als die al bovenop je zijn gesprongen? Of als ze je van achteren aanvallen? Hoe moet je ze afweren?" werd haar gevraagd. Dat waren veel vragen. "Even één ding tegelijk." grinnikte ze. Ze dacht even kort na over hoe ze dit zou formuleren. "Als iemand al bovenop je is gesprongen en je dus tegen de grond gedrukt houdt, dan zijn je achterpoten je belangrijkste wapen." legde ze uit, waarna ze op haar rug ging liggen. "Het eerste wat je doet is natuurlijk kijken of je je nog los kan wringen, maar als dat geen optie meer is moet je diegene goed in zijn buik trappen." Ze begon het te demonstreren door met haar achterpoten in de lucht te trappen. "Het liefst zo hard mogelijk natuurlijk. Hoe langer je tegenstander naar adem moet happen, hoe meer kans je hebt om weer overeind te komen." De poes stond weer op en schudde het zand uit haar lange vacht. "Proberen?" vroeg ze terwijl ze al een paar stappen bij haar leerling vandaan zette. Het steeds weglopen en op iemand afstormen was erg repetitief, maar voor een goede trainingssessie was het nodig. Weer stormde ze op haar leerling af en sprong ze tegen haar aan, pogend om haar tegen de grond te pinnen.

  'Even één ding tegelijk,' grinnikte haar mentor.
  Silver voelde haar wangetjes wat warm worden, maar knikte en wachtte op haar antwoord.
  'Als iemand al bovenop je is gesprongen en je dus tegen de grond gedrukt houdt, dan zijn je achterpoten je belangrijkste wapen,' legde Dawnwhisper uit en ze ging op haar rug liggen. 'Het eerste wat je doet is natuurlijk kijken of je je nog los kan wringen, maar als dat geen optie meer is moet je diegene goed in zijn buik trappen.' En ze demonstreerde dat door met haar achterpoten in de lucht te trappen.
  Silverpaw knikte dat ze het begreep.
  'Het liefst zo hard mogelijk natuurlijk. Hoe langer je tegenstander naar adem moet happen, hoe meer kans je hebt om weer overeind te komen,' ging de grijze kattin verder, en ze kwam weer overeind. 'Proberen?'
  De zilveren kattin knikte enthousiast en ging klaar staan terwijl haar mentor weer een eindje van haar vandaan liep. Dit keer zou ze niet opzij springen, maar haar omver laten duwen en dan proberen haar af te weren. Silverpaw keek met geconcentreerde ogen toen haar mentor weer op haar af sprintte.
  Ze sprong tegen haar aan, en Silverpaw liet zich omver duwen met een 'oof'. Ze herpakte zichzelf snel en bewoog haar achterpoten naar de zachte buik van Dawnwhisper, om er daarna tegen aan te trappen. Ze probeerde zo hard mogelijk en zo vaak ze kon te trappen, hopend dat het zou werken.

Zoals gepland duwde de gespierde poes haar leerling omver en wist ze haar tegen de grond te drukken. Als dit een echt gevecht was, dan zou ze de leerling met gemak kunnen uitschakelen. Rillingen gingen over haar rug bij alleen al het idee. Nee, dat mocht niet gebeuren. Ze zou de jonge kattin alles leren wat ze wist zodat ze goed kon presteren in gevecht. Over niet zo heel veel manen zou ze zich prima kunnen verdedigen. Maar gelukkig had de leerling goed opgelet, want ze begon met haar achterpoten in haar buik te trappen. Lucht werd uit haar longen gestoten, maar ze bleef vasthouden. Pas toen ze echt niet meer kon stapte ze van de zilveren poes af. "Goed gedaan." hapte ze naar adem. "Denk snel na. Val me aan op de manier die volgens jou het beste is." Vechten bestond uit meer dan losse tactieken. In een echt gevecht ging het maar door en moest je constant gefocust blijven. Dat was misschien wel het allerbelangrijkste. Er met je hoofd bijblijven en kort, maar goed nadenken over wat je volgende zet was.

  Het ging niet helemaal zoals ze eigenlijk gehoopt had. Het duurde langer dan ze dacht om haar mentor van zich af te trappen, wat haar een naar gevoel gaf. Het moest gewoon in één keer goed gaan. Maar uiteindelijk stapte de grijze kattin toch van haar af. Silver krabbelde snel overeind.
  'Goed gedaan,' hapte ze naar adem. 'Denk snel na. Val me aan op de manier die volgens jou het beste is.'
  Ze moest even nadenken over de woorden die haar mentor gezegd had, maar uiteindelijk klikte het. Ze kon haar nu makkelijk aanvallen! Alles moest in één keer gebeuren, snel toeslaan voordat de ander iets kan doen.
  Ze zilveren kattin knikte en sprong op haar mentors rug. Ze sloeg haar poten om Dawnwhisper heen en probeerde haar met al haar kracht omver te duwen. Haar kracht was echter niet goed genoeg, dus het had niet zo veel zin..

Gelukkig snapte de leerling snel wat haar te doen stond en wierp ze zich op haar rug. Ze voelde hoe poten om haar heen werden geslagen. Er werd behoorlijk aan haar getrokken, maar met weinig effect. Haar bouw was veel te zwaar voor de jonge, slanke kattin. Dit was duidelijk niet de juiste aanpak. Met een harde ruk probeerde de grijze poes haar aanvaller van zich af te werpen. "Snelle reactie, maar probeer gebruik te maken van je bouw!" mauwde ze. Het gevecht was nog niet voorbij. De apprentice zou vandaag leren hoe verwarrend en moeilijk het in het echt was.

  Ze trok en probeerde zo goed mogelijk, maar het lukte maar niet. Ze kreeg haar mentor maar niet naar de grond geduwd. Dawnwhisper maakte hier gebruik van en met een harde ruk zorgde ze ervoor dat Silverpaw haar wel lost moest laten.
  'Snelle reactie, maar probeer gebruik te maken van je bouw!' mauwde haar mentor. Silverpaw beet haar lip even en keek naar de grijze gestalte voor haar. De kattin was veel zwaarder gebouwd, in tegenstelling tot haar. En Silver begon ook net pas met echt goed trainen, dus veel spieren had ze ook niet opgebouwd nog. Maar hoe moest ze gebruik maken van haar bouw? Het was handig om snel mee opzij te springen, maar om iemand tegen de grond te werken?
  Misschien kon ze haar omver trekken, dacht Silverpaw in zichzelf. Dat ze aan haar mentor ging hangen en misschien zou het dan een soort schijnaanval kunnen worden? Als haar tegenstander denkt slim bezig te zijn en dan zichzelf bovenop haar wil laten vallen kan ze er misschien nog op het laatste moment onder vandaan kruipen, om dan weer aan te vallen.
  Silverpaw knikte. Zo ging ze het doen. De zilveren kattin sprong weer op Dawnwhisper en begon aan haar te hangen, om haar zo omver te trekken. Ze hoopte dat ze haar tegenstander goed had ingeschat.

Een verraste "mraw!" ontsnapte uit haar keel toen de leerling op haar sprong en aan haar begon te hangen. Ze had niet zo'n snelle reactie verwacht. De jonge poes leerde snel. Ze poes voelde voldoening bij de gedachte dat haar leerling een hele behendige vechtster ging worden. Die werden vaak onderschat omdat ze er zo tenger uitzagen, maar dat was juist het dodelijke. Zeker met de juiste training. Ze voelde hoe ze ten aarde ging, maar tot haar schrik besefte ze dat ze op Silverpaw terecht zou komen. Was dit deel van haar plan? Hoe dan ook was het verstandig om hier gebruik van te maken. Ze zette zich schrap om zich op het laatste moment om te draaien, om dan de zilveren leerling de "genadeslag" te geven.

-kijk maar wat je doet ; )

  Silverpaw hief haar achterpoten van de grond zodat ze met al haar gewicht aan haar mentor hing. Zo moest het wel lukken. En zo te voelen dacht Dawnwhisper dat ze hier gebruik van kon maken. Wat natuurlijk makkelijk zou gaan, maar Silverpaw was er op voorbereid om zo snel mogelijk weg te komen.
  Ze voelde hoe Dawn haar spieren aanspande. Ze moest nu goed opletten. Uiteindelijk viel Silver achterover, maar op het laatste moment rolde ze van onder Dawnwhisper weg, duwde met haar poten die ze al om de grijze kattin heen had geslagen tegen Dawn aan zodat ze tegen de grond geduwd werd en krabbelde bovenop haar mentor. Maar ze was één klein ding vergeten. Haar staart.
  Een gesis verliet haar bekje toen haar staart klem kwam te zitten tussen Dawn en de grond. Dat was geen fijn gevoel. De kattin probeerde haar staart onder haar vandaan te trekken, maar stopte abrupt toen ze een beweging zag tussen de bosjes. Wat was dat? Ze dacht eerst aan een das, maar het was grijs in plaats van zwart wit. Niet dat ze ooit eerder een das gezien had in haar leven, maar ze wist dat ze zwart-wit waren. En niet grijs.
  'Uh... Wat is dat?' vroeg ze aarzelend terwijl ze met grote ogen naar het aparte dier keek, haar staart vergetend.

Haar plan was mislukt en de leerling kroop op het laatste moment onder haar vandaan, waarna ze haar tegen de grond gedrukt hield. Slim. Ze stootte een geamuseerde lach uit toen bleek dat de poes haar staart was vergeten. Silver poogde haar staart te bevrijden, wat niet echt lukte. Net toen ze haar tegenstander van zich af wilde werken, merkte ze dat de leerling haar aandacht niet meer op haar focuste. Wat was dit nou? Ze draaide haar kop en zag tot haar grote schrik een ander beest, groter dan een kat. Het was grijs en had zwarte aftekeningen. "Uhh... Wat is dat?" vroeg de jongere poes, die net zoals zij duidelijk was geschrokken. Dawn besefte dat dit een wasbeer moest zijn. Ze had er in haar hele leven nog geen gezien, maar de oudere warrior en elders hadden er vaak genoeg over gesproken. Ze waren bij lange na niet zo gevaarlijk als dassen, maar een lastige tegenstander. Normaal gezien waagden andere roofdieren zich niet in clanterritorium. Zeker niet zo diep als hier. "Volgens mij is dat een wasbeer." mauwde ze, haar ogen strak op de wasbeer houdend. Ze voelde een lichte paniek opkomen. Normaal gezien zou ze Silver nu naar het kamp sturen om versterking te halen, maar no way dat ze dit beest alleen aankon. En ze konden het al helemaal niet achterlaten. Wie weet zou het ze naar het kamp volgen. Dan hadden ze pas echt een probleem. "We moeten het verjagen," zei ze, al was ze er zelf ook nog niet helemaal van overtuigd. "richting de Twolegplace, en vooral niet naar het kamp of de andere clans." Ze had geen idee van hoe ze dit moest aanpakken. Maar ze moest iets doen. "Als jij wat naar rechts gaat en in wat naar links, dan kunnen we hem achterna zonder dat hij de verkeerde kant op gaat." Haar hart bonkte in haar keel. Back-up zou nu zeer welkom zijn.